Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΣΑΝ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
εν γαστρί έχουσα έκραξεν ωδίνουσα και βασανιζομένη του τεκείν» (στ. 2).
Η αγωνία και η οδύνη της Θεοτόκου συμβολίζουν εδώ την αγωνιώδη προσπάθεια της Εκκλησίας για την αναγέννησι και μεταμόρφωσι των ανθρώπων, (πρβλ. «Τεκνία μου, ους πάλιν ωδίνω, άχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν!» Γαλ. δ' 19) . Η αναπλαστική λειτουργία της Εκκλησίας απαιτεί κόπους, μόχθους και ωδίνες πνευματικές. Η Θεοτόκος εγέννησε τον Χριστό «άνευ πόνων». Η Εκκλησία όμως αναγεννά τους πιστούς με πολλές ωδίνες και πολλά δάκρυα...
«ο δράκων έστηκεν ενώπιον της γυναικός της μελλούσης τεκείν, ίνα, όταν τέκη, το τέκνον αυτής καταφάγη» (στ. 4).
Ο αγών μεταξύ Χριστού και Αντιχρίστου άρχισε πριν ακόμα γεννηθή ο Ιησούς. Ο εχθρός - δράκων έστησε καρτέρι μπροστά στην εγκυμονούσα Παρθένο. Η πρώτη φάσις του σχεδίου του ήταν να ματαιώση τη γέννησι (πρβλ. υποψίες του Ιωσήφ κλπ.). Όταν απέτυχε η πρώτη φάσις, προχώρησε στη δεύτερη: προσπάθησε να θανατώση το νεογέννητο (πρβλ. κίνδυνος σφαγής του θείου Βρέφους κλπ.) .
Τα ίδια σχέδια έφαρμόζει ο Αντίχριστος μέσα στην Ιστορία, προκειμένου να αποτρέψη τη σύλληψι, την κυοφορία ή και τη γέννησι κάθε νέας ανθρώπινης υπάρξεως. Διότι κάθε παιδί που γεννιέται είναι μία ακόμη Εικόνα του Θεού. είναι μία επιβεβαίωσις του θελήματος του Θεού για τη ζωή και για την υπερνίκησι του θανάτου.
Τους ίδιους κινδύνους διατρέχει και η διαδικασία της αναγεννήσεως του ανθρώπου μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Σε κάθε στιγμή, το έργο της αναπλάσεως του ανθρώπου μπορεί να σταματήση. η κυοφορία της νέας ζωής μπορεί να καταντήση σε ένα βίαιο έκτρωμα... Η οικοδομική προσπάθεια μηνών και ετών μπορεί για μια στιγμή ν’ ανατιναχθή στον αέρα...
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)