578. Μία ορατή απόδειξις της πανταχού παρουσία και της Πρόνοιας του Θεού μας δίδεται από τη χλωρίδα, τον φυτικό κόσμο. Τα φυτά δίνουν το παρών τους παντού της γης. Στολίζουν τις πεδιάδες, εμφανίζονται στις απρόσιτες κορυφές των ψηλών βουνών, βλασταίνουν στις ερήμους, εμφανίζονται ακόμη και στα βάθη των θαλασσών. Και ποιος κάνει τα φυτά να αναπτύσσωνται και ποιος τα κοσμεί με τα χρώματα των λουλουδιών; Ο Κύριος και Θεός μας. Αυτός «αμφιέννυσιν αυτά» με την ασύγκριτο ομορφιά τους. Αλλά αν ο Θεός με τόση μέριμνα και στοργή ντύνη τα φυτά, είναι δυνατό να αδιαφορή, έστω και στιγμιαία, για τον άνθρωπο, την κορωνίδα της ορατής κτίσεως; «Ει δε τον χόρτον του αγρού, σήμερον όντα και αύριον εις κλίβανον βαλλόμενον, ο Θεός ούτως αμφιέννυσιν, ου πολλώ μάλλον υμάς, ολιγόπιστοι;» (Ματθ. στ’ 30). Αν ο Θεός, κάθε στιγμή, δίνη ζωή στο χορτάρι και δεν το εγκαταλείπη, θα στερήση εμένα από τη ζωή; Όχι. Αφού ντύνει και ζωογονεί το χορτάρι, πώς θ’ αφήση εμένα, τον ναό του Αγίου του Πνεύματος, αν δεν απομακρυνθώ με τα αμαρτήματά μου; Και αυτή η παρουσία του Θεού είναι πολύ αισθητή στις καρδιές που προσεύχονται με πίστι και ζέσι.
579. «Κεκράξεται προς με, και επακούσομαι αυτού• μετ΄ αυτού είμι εν θλίψει» (Ψαλμ. 90’ 15). ΄Ω λόγια γεμάτα αγάπη! Ώ λόγια που εμπνέουν πεποίθησι σε όποιον προσεύχεται!
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 237)