Υποθέστε ότι λέμε σε μία μάνα με ετοιμοθάνατο παιδί. - Το παιδί σου θα γίνει καλά, αλλά πρέπει για μία βδομάδα να περάσεις κάποια μαρτύρια, δυσκολίες, θλίψεις, εξευτελισμούς, μίσος κλπ. σα να βαδίζεις έναν δρόμο για μια βδομάδα που όλοι και από τις δύο μεριές του δρόμου θα σε φτύνουν και θα σου πετάνε πέτρες. Στο τέλος όμως του δρόμου το παιδί σου θα γίνει καλά! Ασφαλώς η μάνα θα πηδούσε στην οδό αυτή του μαρτυρίου ίσως και με χαρά, ούτε που θα ένιωθε, σχεδόν, όλα αυτά για μία βδομάδα, διότι η αγάπη της για το παιδί θα την έκανε να μην υπολογίζει τίποτα. Σωματικά θα πονούσε βέβαια, ψυχικά όμως όχι! Η αγάπη θα κυρίευε την καρδιά, θα νίκαγε τον πόνο, θα υπερτερούσε, θα κάλυπτε, θα εξουδετέρωνε τα άλλα αισθήματα! Συμπέρασμα: Όσο πιο πολύ αγαπάμε το Χριστό και τους άλλους και προσηλωνόμαστε σε αυτήν την αγάπη, τόσο δεν θα μας επηρεάζουν οι θλίψεις στο δρόμο μας. Το συναίσθημα της έντονης αγάπης θα καλύπτει, θα καπακώνει, θα μειώνει το συναίσθημα της λύπης. Άρα η τέλεια αγάπη νικά όχι μόνο το φόβο αλλά και τη λύπη, την πίκρα. Οι θλίψεις νικιούνται με την αγάπη στο Χριστό και τον αδελφό. Όσο πιο πολύ αγαπάμε τόσο πιο εύκολα ξεπερνούμε τις θλίψεις. Η αγάπη είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό!
π. Νικόλαος