584. Όποιος πιστεύει στον Χριστό, ας μην αφήνει ποτέ τον εαυτό του στην αμφιβολία. Ας είναι στερεωμένος ακλόνητα στην αλήθεια του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας. Όποιος «διακρίνεται», δηλαδή διστάζει και αμφιβάλλει, «εοικε κλυδωνι θαλάσσης ανεμιζομένω και ριπιζομένω» (Ιακ. α’ 6), «Ο γαρ του Θεού Υιός Ιησούς Χριστός… ουκ εγένετο ναι και ου, αλλά ναι εν αυτώ γέγονεν· οσοι γαρ επαγγελίαι Θεού, εν αυτώ το ναι και εν αυτώ το αμήν τω Θεώ προς δόξαν δι’ ημών» (Β’ Κορ. α’ 19, 20).
585. Τι ωραίο πράγμα είναι να νικά κανείς τα πάθη του! Μετά τη νίκη, νοιώθει στην καρδιά του φως, ειρήνη, δόξα.
586. Το άνθος της προσευχής είναι η ελπίδα. Η προσευχή χωρίς ελπίδα είναι στείρα.
587. Όταν ο άνθρωπος προσεύχεται, πρέπει να «αποτίθεται», να βάζη δηλαδή κατά μέρος, «πάσαν την βιοτική μέριμναν» και να μην τον ενδιαφέρη τίποτε άλλο εκτός της σωτηρίας της ψυχής του και των ψυχών των άλλων.
589. Εγώ είμαι όλος ασθένεια, όλος αθλιότητα. Ο Θεός είναι η δύναμίς μου. Αυτή η πεποίθησις είναι η ύψιστη σοφία, που κάνει τη ζωή μου ευλογημένη.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 238-239)