ΑΝ ΜΕ ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ σηκωθείς από την πτώση σου, λέει κάποιος Πατέρας, μην παύσεις να λυπάσαι γι’ αυτήν και να στενάζεις ως το τέλος της ζωής σου. Αλλιώς, κινδυνεύεις να ξαναπέσεις στην ίδια αμαρτία. Η κατά Θεόν λύπη είναι χαλινάρι της ψυχής. Την συγκρατεί από πολλά παραστρατήματα.
Ο Όσιος Αρσένιος, μας πληροφορεί ο μαθητής του Αββάς Δανιήλ, άλλαζε το νερό που έβρεχε τα φοινικόφυλλα για τα πανέρια του, μόνο μια φορά τον χρόνο. Αν λιγόστευε, έριχνε όσο του χρειαζόταν. Με τον καιρό το βρώμικο νερό μύριζε τόσο άσχημα, που δεν μπορούσε άνθρωπος να πλησιάσει.
- Πώς υποφέρεις τόση δυσοσμία; ρωτούσαν τον Όσιο οι Γέροντες.
Πατί δεν άλλάζεις συχνότερα το νερό;
- Στόν κόσμο απολαυσα πολλά αρώματα και μυρωδικά, έλεγε εκείνος. Αντί για ολα αυτά, ας υπομείνω τώρα τούτη την μικρή ταλαιπωρία.
(Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.193-194)