600. Ας προσπαθούμε να μένουν έναυλα μέσα μας τα λόγια του Σωτήρος: «ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ιη’ 3. 4), καθώς και τα λόγια του Αποστόλου: «Ως αρτιγέννητα βρέφη το λογικόν γάλα επιποθήσατε, ίνα εν αυτώ αυξηθήτε εις σωτηρίαν» (Α’ Πέτρ. β’ 2). Δηλαδή να είμαστε απλοί και καθαροί στην καρδιά.
601. Το πονηρό πνεύμα ψεύδεται εναντίον του Θεού μέσα μας. Ως προς την πανταχού παρουσία του, μας λέγει: «Που έστιν ο Θεός υμών;» (Ψαλμ. οη’ 10). Ως προς την αγάπη του: «Επιλέλησται ο Θεός, απέστρεψε το πρόσωπον αυτού» (Ψαλμ. θ’ 32). Τέλος, ως προς την ύπαρξί του: «Ουκ εστι Θεός» (ψαλμ. νβ’ 2).
602. Η ψυχή ξεδιψά στα ζωοποιά νάματα της προσευχής. Όταν προσεύχεσαι, πίστευε ακράδαντα ότι έχεις ενώπιόν σου τον εν Τριάδι Θεό, που σε ακούει με αγάπη. Ότι συ ο ελάχιστος και μηδαμινός έχεις τον Ύψιστο ευήκοο, πρόθυμο να ανταποκριθή στις ανάγκες σου. Ότι ενώπιον σου είναι ο άπειρος Θεός, «ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών».
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 242)