Να επικαλούμαστε με ευλάβεια τους Αγίους
-Γέροντα, αν είναι ευλογημένο, θα ήθελα να μου εξηγήσετε
κάτι από τον Ισαάκ.
-Από ποιόν; Από τον παπά Ισαάκ; «Από τον Αββά Ισαάκ» να λες!
Όταν μιλάμε για τον παπά Ισαάκ, λέμε «ο πατήρ Ισαάκ»,
και τους Αγίους να τους αποκαλούμε μόνο με το όνομα τους;
Δεν ταιριάζει. Δεν μπορείς να προσεύχεσαι λ.χ. στον Άγιο Γεώργιο
και να λες: «Γιώργη μου, κάνε μου αυτό». Αυτά έχει αναίδεια.
Είχα δώσει σε έναν κοσμικό ένα μικρό τεμάχιο από το ιερά Λείψανο
του Αγίου Αρσενίου και μετά αυτός έλεγε: «Αρσένιε, Αρσένιε...».
Από πού κι ως πού;
-Μήπως, Γέροντα, τα έκανε από απλότητα;
-Απλότητα είναι αυτή; Ούτε σε έναν άνθρωπο, δεν ήταν μεγαλύτερος του,
δεν θα έπρεπε να μιλήση έτσι. Και πατέρας του να ήταν,
πάλι δεν θα έπρεπε να μιλήση έτσι. Και δύο χρόνια να ήταν
μεγαλύτερος του, πάλι δεν θα ταίριαζε, αφού ήταν κληρικός.
Πόσο μάλλον τώρα που είναι Άγιος! Και τα έλεγε και σε άλλους
ούτε στοιχειώδη σεβασμό δεν είχε!
-Γέροντα, δεν υπάρχει περίπτωση να απευθύνεται κανείς έτσι σε έναν
Άγιο από πραγματική απλότητα, χωρίς να έχη αναίδεια;
-Πρέπει να έχη φθάσει σε μεγάλη πνευματική κατάσταση, για να μπορεί
να επικοινωνήσει έτσι με τους Αγίους, να έχει φθάσει στην άγια παρρησία
της μεγάλης ευλάβειας και απλότητας. Κάποιες απλές ψυχές, που είναι
σαν μικρά παιδιά, μπορούν να πουν με την απλότητα και την αθωότητα του
παιδιού στον Θεό: «Θεέ μου, πρέπει να μου τα δώσεις αυτό,
γιατί δεν μου τα δίνεις;». Θυμάστε που αναφέρω στους Αγιορείτες
Πατέρες» για έναν Πατέρα που είχε παιδική απλότητα; Όταν είχε στερέψει
το πηγάδι στο Κελλί τους, έδεσε την εικόνα του Αγίου Νικολάου
από τον χαλκά με ένα σχοινί, την κατέβασε στο ξεροπήγαδο
και είπε στον "Άγιο με πολλή απλότητα: «Άγιε Νικόλαε, να ανεβείς
μαζί με το νερό, εάν θέλης να σου ανάβω το καντήλι.
Έρχονται στο Κελί τόσοι άνθρωποι, και δεν έχουμε λίγο κρύο νερό
να τους δώσουμε». Αμέσως το νερό άρχισε σιγά σιγά να ανεβαίνει,
και η εικόνα του Αγίου Νικολάου έπλεε επάνω στο νερό.
Την πήρε την ασπάσθηκε με ευλάβεια και την πήγε στον ναό.
Όποιος όμως απευθύνεται με παρρησία στον Θεό ή στους Αγίους,
ενώ δεν έχει φθάσει σε τέτοια πνευματική κατάσταση, έχει αναίδεια
και παροργίζει τον Θεό.
-Γέροντα; Όταν αγρυπνώ στο κελλί μου την παραμονή της μνήμης ενός
Αγίου που ευλαβούμαι, τι θα με βοηθήσει να νιώσω περισσότερο τον Άγιο;
-Να διαβάσεις πρώτα το Συναξάρι του Αγίου.
Ύστερα να διαβάσεις από το Μηναίο όλα τα τροπάρια του Κανόνος του Αγίου.
Που και αυτά περιέχουν την ζωή του. Βέβαια οι Κανόνες του Μηναίου είναι
περισσότερο εγκώμια για τον Άγιο. Η πραγματική προσευχή είναι το
«Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών» που λέμε πριν από κάθε τροπάριο.
Στην συνέχεια να ζητήσης την βοήθεια του Αγίου για διάφορα θέματα
και να κάνεις ό,τι μπορείς, μετάνοιες, κομποσχοίνι κλπ.,
αρκεί να προσεύχεσαι.
Όταν η ψυχή ζει τον Άγιο, ζητά με ευλάβεια και με πίστη την βοήθεια του.
Η προσευχή με ευλάβεια γίνεται φυσιολογικά, όταν στον άνθρωπο
υπάρχη ευλάβεια για τους Αγίους στους όποιους ,απευθύνεται.
Προηγείται η γνωριμία, ύστερα έρχεται η φιλία και μετά η γλυκιά
συνομιλία με σεβασμό και απλότητα.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.100-102)