606. Μεγάλη είναι η αξία του ανθρώπου ως εικόνος του Θεού. Γιατί ο άνθρωπος τοποθετήθηκε στην κτίσι ως βασιλεύες της, ως ένα είδος θεού της; Γιατί, με την πίστι, είναι ένα πνεύμα με τον Κύριο. Γιατί ο Θεός έστειλε τον Υιό του να σώση τον κόσμο και να τον απαλλάξη από τη θανάσιμο σκιά του προπατορικού αμαρτήματος; Γιατί οι άνθρωποι είναι η εικών του Θεού. Γιατί δόθηκαν στους ανθρώπους τόσες υποσχέσεις και χαρίσματα, «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε… ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν»; (Α’ Κορ. β’ 9). Γιατί οι άνθρωποι είναι εικών του Θεού. Ώ, τι μεγάλη ελπίδα είναι η ελπίδα των χριστιανών! Φίλοι του Θεού μου! «τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς» (Κολ. γ’ 2).
607. «Καὶ στραφεὶς ὁ Κύριος ἐνέβλεψε τῷ Πέτρῳ…. Και εξελθών ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς» (Λου. κβ’ 61). Αλλά και τώρα, όταν ο Κύριος μας «εμβλέπη», κλαίμε πικρά για τις αμαρτίες μας. Ναι, τα δάκρυά μας κατά την προσευχή σημαίνουν ότι ο Κύριος έρριξε τη ματιά του πάνω μας, «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς». Η αμαρτία μας θλίβει. Ο Χριστός στρέφει τη ματιά του σ’ εμάς. Και τότε δάκρυα τρέχουν στο πρόσωπό μας, δάκρυα που ξεπλένουν την αμαρτία μας. Δεν είναι μόνο δάκρυα λύπης, αλλά και δάκρυα χαράς αυτά. Είναι το «χαροποιό πένθος», όπως το ονομάζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Κλαίμε και από ανεκλάλητο χαρά, γιατί τόσο έλεος βρήκαμε. Εύχαριστώ τον Κύριο με όλο μου το είναι, αφού τόσο εύολα με συγχωρεί «Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα» (Ψαλμ. ν’ 10).
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 243-244)