Κάποτε µε ερώτησε ο Γέροντας, πόσα πιάνο είχα στο σπίτι µου στην Μόσχα.
Εγώ αµέσως τότε θυµήθηκα έναν συµµαθητή µου από το γυµνάσιο, παιδί όχι καλό, έναν χαρακτήρα µε όχι τόσο καλή υπόληψη, που οι άσχηµες συζητήσεις του, οι φτωχικές του διανοητικές ικανότητες, η απότοµη συµπεριφορά του σε θρησκευτικά ζητήµατα, η εξωτερική του εµφάνιση, οι παρέες του και γενικά η γνώµη των φίλων µου γι’ αυτόν, επιβεβαίωναν το ήθος του.
Αυτό λοιπόν το παιδί, µια ημέρα έφερε µαζί του µέσα στην τάξη το βιολί του. Ήταν εκ φύσεως θαυµάσιος µουσικός, και επειδή έτυχε να απουσιάζει ο καθηγητής, µε την απαίτηση όλων των µαθητών, άρχισε να παίζει βιολί. Χωρίς µουσικό κείµενο. Από µνήµης.
Όταν τελείωσε, έγινε µια αλλαγή.
Η συνηθισµένη του αφηρηµάδα είχε εξαφανισθή. Σοβαρεύτηκε. Όλοι το πρόσεξαν. Όταν αυτά τα ανέφερα στον π. Βαρσανούφιο, εκείνος τα σχολίασε, ως εξής:
– Είδες, πώς ακόµη και η µουσική µπορεί, έστω για λίγο, να σε αποτραβήξει από τον κόσµο, να σε ελευθερώσει από τα δεσµά του και την επίδραση του; Και αν ο φίλος σου είχε αυτή την εξωτερική αλλαγή, σκέψου, τι θα αισθανόταν εσωτερικά, µέσα του! Γιατί µόνο εκείνος, που έχει την ίδια εµπειρία, µπορεί να τον καταλάβει. Και κάτι άλλο: αν απλώς η µουσική κατορθώνει και αποξενώνει τον άνθρωπο από τον κόσµο, τότε σίγουρα αυτό το κατορθώνει, και σε πολύ µεγαλύτερο βαθµό η προσευχή!..
(«Ρήματα ζωής, Το ημερολόγιό του», οσίου Στάρετς Νίκωνος Μπελιάεφ (†1931), έκδοση Ι.Μ.Νικοπόλεως, Πρέβεζα)