610. Ο πνευματικός άνθρωπος επιδίδεται με όλη του τη διάνοια και όλη του την καρδιά στη θεωρία του Θεού. Βρίσκει στον Κύριο ένα θησαυρό γνώσεως και σοφίας, «δικαιοσύνης και ειρήνης και χαράς εν Πνεύματι Αγίω» (Ρωμ. ιδ’ 17). Αντίθετα, ο σαρκικός άνθρωπος ακολουθεί τη μοιχαλίδα και αμαρτωλό γενεά, αναγνωρίζει μόνο την υλική φύσι. Δεν βλέπει σ’ αυτή τον Θεό, αλλά μόνο τα μέσα συντηρήσεως της βραχύπνυης υλικής του ζωής. Αλλά «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία» (Ματθ. ε’ 8). Καθάρισε την καρδιά σου και έλπιζε να ενωθής με τον Θεό στη μέλλουσα ζωή.
611. Ο ιερεύς είναι όργανο του Θεού, διαχειρίζεται τη θεία αυθεντία και δύναμι. Η ευλογία του ιερέως είναι η δύναμις του Σταυρού.
612. Η με πνεύμα συντετριμμένο προσευχή είναι διαρκές καθήκον, γιατί, κάθε ημέρα και κάθε στιγμή, απολαμβάνουμε νέα ελέη από τον Θεό, επί πλέον των παλαιών που είναι αναρίθμητα. Η δοξολογία επίσης είναι εξακολουθητική, γιατι εξακολουθητικά βλέπουμε τη δόξα των θεάρεστων έργων μας στον ίδιο τον εαυτό μας και στον κόσμο, ιδίως δε τη δόξα της απείρου αγάπης του Θεού προς εμάς.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 245)