ΌΤΑΝ ο Μέγας Αρσένιος αρρώστησε και κατάλαβε πως είχε φτάσει πια το τέρμα της επίγειας ζωής του, άρχισε να κλαίει.
-Φοβάσαι, Αββά; τον ρώτησαν με απορία οι μαθητές του.
-Αυτός ο φόβος, παιδιά μου, δεν έλειψε στιγμή από την καρδιά μου από τότε που έγινα μοναχός, αποκρίθηκε ο μεγάλος φίλος του Θεού κι έκλεισε για πάντα τα σοφά χείλη του.
Τρία πράγματα δυσκολεύεται πολύ ν’ αποκτήσει ο Χριστιανός γράφει ο Αββάς Ησαΐας ο αναχωρητής: το πένθος, τα δάκρυα και την διαρκή μνήμη του θανάτου. Κι όμως, αυτά συγκροτούν όλες τις άλλες αρετές.
Ειδικώτερα για την ενθύμηση του θανάτου γράφει:
Όποιος κατορθώνει να λέει κάθε μέρα στον εαυτό του; «Σήμερα είναι η τελευταία ημέρα της ζωής μου», ουδέποτε θ’ αμαρτήσει θεληματικά προς τον Θεό.
Εκείνος όμως που περιμένει πως έχει πολλά ακόμη χρόνια να ζήσει, δίχως άλλο θα περιπλεχθεί στα βρόχια της αμαρτίας. Ο Θεός αγιάζει την ψυχή που διαρκώς προετοιμάζεται να λογοδοτήσει για τις πράξεις της. Όποιος λησμονεί την κρίση, μένει στην δουλεία της αμαρτίας.
Να θυμάσαι συχνά την μελλοντική κρίση, συμβουλεύει και ο Αββάς Ευάγριος. Μην ξεχνάς ποτέ την έξοδό σου από τον γήινο κόσμο και δεν θα σφάλει η ψυχή σου.
(Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σ. 199)