Είναι ζωντανή η παρουσία των Άγιων
-Γέροντα, θα ήθελα να δω τον Άγιο Αρσένιο.
-Το ότι επιδιώκεις να δεις τον Άγιο Αρσένιο είναι επικίνδυνο,
γιατί ο εχθρός μπορεί να σου παρουσιάσει φαντασία και έπειτα
να σου πει ο λογισμός ότι κάτι είσαι, διότι δήθεν αξιώθηκες να δεις τον Άγιο.
Στην συνέχεια, αφού σου κολλήσει το «κάτι είσαι», θα σου παίζει
συνέχεια σινεμά ο εχθρός με την φαντασία. Γι’ αυτό να έχεις
τον Άγιο Αρσένιο σε ευλάβεια, αλλά να μην επιδιώκεις να τον δεις.
Το αν σου παρουσιασθή ή όχι, είναι δική του δουλειά.
-Όταν, Γέροντα, εμφανίζεται ένας Άγιος σε κάποιον, ένας τρίτος τον βλέπει;
-Δεν υπάρχει κανόνας σ’ αυτό. Άλλοτε τον βλέπει, άλλοτε ακούει μόνον
την φωνή του, άλλοτε τίποτε. Αυτά δεν μπαίνουν σε καλούπια ούτε εξηγούνται.
Είναι ζωντανή η παρουσία των Αγίων! Και όταν ακόμη εμείς δεν τους βρίσκουμε,
εκείνοι μας βρίσκουν! Όταν έφυγα από τον «Τίμιο Σταυρό» και πήγα στην «Παναγούδα»,
το Καλύβι ήταν εγκαταλελειμμένο. Ίσα που βόλεψα κάπως ένα κελλί, για να μείνω.
Είχα πάρει μαζί μου ό,τι πράγματα είχα. Τα Μηναία τα είχα ακόμη στα κουτιά.
Ήρθε η ώρα να κάνω Εσπερινό. Αλλά που να βρω τα Μηναία!...
Πήρα το ημερολόγιο να δω ποιος Άγιος γιορτάζει. Είχα χάσει όμως και τα γυαλιά,
και δεν έβλεπα τα μικρά γράμματα από το ημερολόγιο,
για να δω τον εορταζόμενο Άγιο, να κάνω κομποσχοίνι για τον Εσπερινό.
Τρία τέταρτα έψαχνα τίποτε. «Θα περάσει η ώρα ψάχνοντας, είπα.
Ας πω: "Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών”». Αφού έκανα κομποσχοίνι
στον Χριστό και στην Παναγία, ύστερα άρχισα να λέω:
«Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών, Άγιοι της ημέρας...».
Την νύχτα πάλι, για να μη χασομερώ με το ψάξιμο των γυαλιών,
έλεγα το ίδιο: «Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών».
Τότε βλέπω μπροστά μου έναν Αξιωματικό Λαμπροφόρο, με πολλή αγάπη
και πατρική στοργή, να με πλησιάζει με καλοσύνη και να μου σκορπάει
μια ανέκφραστη αγαλλίαση. Επειδή τον είδα τόσο πολύ καλό, έλαβα το θάρρος
και τον ρώτησα: «Πού υπηρετούσατε και πώς λέγεσθε;». Εκείνος μου είπε:
«Είμαι ο Άγιος Λουκιλλιανός». Εγώ όμως δεν άκουσα καλά και τον ρώτησα:
«Ο Άγιος Λογγίνος;». «Όχι, μου απήντησε, ο Άγιος Λουκιλλιανός».
Επειδή το όνομά του μου φάνηκε παράξενο, τον ξαναρωτάω: «Ο Άγιος Λουκιανός;».
«Όχι, μου απάντησε πάλι εκείνος, ο Άγιος Λουκιλλιανός».
Τότε του είπα: «Έχω και εγώ τραύματα από τον πόλεμο». Δίπλα στον Άγιο στεκόταν
και ένας νεαρός Γιατρός, με άσπρη ποδιά ήταν ο Άγιος Παντελεήμων,
στον οποίο είπε να με εξετάσει. Αφού με εξέτασε, άκουσα που έλεγε
την διάγνωση στον Άγιο Λουκιλλιανό: «Τα τραύματά του έχουν θεραπευθεί
μόνο για το δίπλωμα θα τα λάβουμε ύπ’ όψιν μας». Στη συνέχεια ένιωθα
μεγάλη χαρά και διπλή ξεκούραση. Έψαξα καλά, βρήκα τα γυαλιά και κοίταξα
στο ημερολόγιο, ήταν η μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Λουκιλλιανού. Το απόγευμα
πήγα σε κάποιους γνωστούς μου Πατέρες και διάβασα και το Συναξάρι του Αγίου.
Ακόμη ο Άγιος με χορταίνει με την αγάπη του και με ξεκουράζει ψυχικά
και σωματικά με την παραδεισένια χαρά που μου έδωσε.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.114-116)