ΕΝΩ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ κάποτε με τους μαθητές του ο Αββάς Σιλουανός, έπεσε σε έκσταση κι έμεινε πολλή ώρα γονατισμένος, ακουμπώντας το κεφάλι του στην γη. Όταν σηκώθηκε, τον είδαν κλαμένο.
- Γιατί θλίβεσαι, Αββά; τον ρώτησαν οι αδελφοί.
Ο Όσιος τότε αναγκάστηκε να τους φανερώσει πως ο νους του την ώρα της προσευχής ξεπέρασε τον γήινο κόσμο κι έφτασε στην μερική κρίση και είδε πολλούς μοναχούς να καταδικάζονται και να οδηγούνται στην κόλαση, ενώ πολλοί κοσμικοί ανέβαιναν στην αιώνιο Βασιλεία.
Η καταδίκη εκείνων που άφησαν τον κόσμο για ν' αφιερώσουν τον εαυτό τους ολοκληρωτικά στην λατρεία του Θεού, τόσο έθλιβε τον Όσιο, που σ' όλη του την ζωή πενθούσε γι' αυτούς και το δάκρυ δεν στέγνωσε στα μάτια του. Δεν ήθελε να βγαίνει έξω από το κελλί του και όταν αναγκαζόταν να το κάνει, σκέπαζε με το κουκούλι το πρόσωπο να μην βλέπει τον γύρω κόσμο.
(Γεροντικό Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 208)