«Μιμνήσκου τὰ ἔσχατά σου, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα οὐχ ἁμαρτήσεις» (Σειράχ 7:36). Δηλαδή «Να θυμάσαι πάντα τα τέλη της ζωής σου, και ποτέ δεν θ’ αμαρτήσεις»
Έτσι έγινε με τον μοναχό Ησύχιο τον Χωρηβίτη, ο οποίος, έπειτα από μια βαριά αρρώστια, πέθανε. Η ψυχή του, όμως, ύστερ’ από μιάν ολόκληρη ώρα, επανήλθε στο σώμα. Τότε εκείνος ικέτεψε όλους όσοι ήταν κοντά του να φύγουν αμέσως και να τον αφήσουν μόνο. Και αφού έχτισε την πόρτα του κελιού του, έμεινε κλεισμένος εκεί μέσα για δώδεκα χρόνια, χωρίς να μιλήσει καθόλου με κανέναν και χωρίς να φάει τίποτ’ άλλο πέρα από ψωμί και νερό.
Καθόταν μόνο εκστατικός, ατενίζοντας νοερά εκείνα που είχε δει στο διάστημα της ωριαίας εκστάσεώς του. Ήταν τόσο συγκεντρωμένος, που ποτέ δεν άλλαξε η έκφρασή του, ενώ συνέχεια και αθόρυβα έχυνε θερμά δάκρυα. Όταν πια πλησίασε η ώρα του θανάτου του, τούτο μόνο είπε στους αδελφούς, που, γκρεμίζοντας τη χτισμένη πόρτα, μπήκαν στο κελί του και τον παρακάλεσαν πολύ να τους μιλήσει:
«Συγχωρείστε με! Όποιος γνώρισε τη μνήμη του θανάτου, δεν μπορεί ν’ αμαρτήσει ποτέ».
(Όσιου Ιωάννου του Σιναΐτου, δ.π., ΣΤ’, 20.
Λόγος για τα πνεύματα-Λόγος για τον θάνατο, Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)