Κάποιος σοφός Πατήρ θεωρεί την μνησικακία σαν το χειρότερο και το πιο βασανιστικό πάθος που μπορεί να φωλιάζει στην ψυχή του ανθρώπου.
Ο κλέφτης, μας λέει, ο ψεύτης ή οποιοσδήποτε άλλος αμαρτωλός, αφού διαπράξει την αμαρτία, εύκολα μετανοεί, μέμφεται τον εαυτό του, στενάζει και κλαίει και διορθώνεται. Ο μνησίκακος όμως είτε τρώει είτε κοιμάται είτε περπατά κατατρώγεται από την μνησικακία, σαν να έχει μέσα του δηλητήριο. Ούτε όταν προσεύχεται τον αφήνει ήσυχο. Αυτή μεταβάλλει την ευχή του σε κατάρα.Όλοι οι κόποι του μνησίκακου είναι άσκοποι. Κι αν ακόμα χύσει το αίμα του για τον Χριστό, ο Βασιλεύς της αγάπης δεν τον δέχεται στα ουράνια σκηνώματά Του.
(Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 219).