ΤΟΣΟ πολύ είχε εξασκηθεί στην νηστεία ο Όσιος Μάρκος ο αναχωρητής, έλεγαν οι Γέροντες, ώστε κατόρθωνε να μένει άσιτος επί ολόκληρες εβδομάδες συνεχώς, χωρίς ν' ατονεί το σώμα του.Εξήντα τρία χρόνια που έμεινε στην έρημο, ημέρα και νύχτα εργοχειρούσε, για να ελεεί τους φτωχούς Ερημίτες. Δώρο δεν δέχτηκε ποτέ του από κανένα. Αν κάποιος, περαστικός από την καλύβα του, του έδινε κάτι, ο Αββάς τον ευχαριστούσε για την καλή του πρόθεση, μα δεν έπαιρνε το δώρο.
-Δεν μου χρειάζεται, αδελφέ, του έλεγε. Ας έχει δόξα ο Κύριός μου, που μου δίνει ακόμη δύναμη να εργάζομαι για να τρέφω τον εαυτό μου κι εκείνους που μ' επισκέπτονται.
ΈΝΑΣ αρχάριος μοναχός συμβουλεύτηκε κάποιο διακριτικό Γέροντα ποιό μέτρο ν' ακολουθήσει στην νηστεία.
-Απόφευγε τις υπερβολές, παιδί μου, τον συμβούλεψε εκείνος. Πολλοί δοκίμασαν να νηστέψουν πάνω από τις δυνάμεις τους και δεν άντεξαν για πολύ καιρό.
ΡΩΤΗΣΑΝ οι Γέροντες τον Όσιο Μακάριο πώς συνέβαινε να είναι το σώμα του πάντοτε λιπόσαρκο κι όταν νήστευε κι όταν έτρωγε.
-Το ξύλο που ανακατεύει τ' αναμμένα φρύγανα, τους έλεγε εκείνος, κατατρώγεται από την φωτιά κι είναι κατάξερο. Κι όταν η φλόγα του θείου φόβου κατακαίει την καρδιά του ανθρώπου, ξηραίνεται το σώμα του.
(Γεροντικό Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.224-225).