ΌΣΟ κι αν κοπιάσεις να σπείρεις στον δρόμο που πατιέται, χλωρό φύλλο δεν φυτρώνει άλλο τόσο, κι αν μοχθήσεις να καλλιεργήσεις καρδιά βεβαρυμένη με βιοτικές μέριμνες, άδικα κοπιάζεις αδύνατον είναι να βλαστήσει αρετές. Γι' αυτό οι Πατέρες διάλεξαν την ξενιτειά, λέει κάποιος Αββάς.
ΌΤΑΝ έπαψαν οι Εβραίοι ν' ασχολούνται με τις δουλειές των Αιγυπτίων κι έμειναν στις σκηνές, έμαθαν πώς να λατρεύουν τον Θεό, λέει σοφός Πατήρ. Και τα πλοία όχι στο πέλαγος αλλά στο λιμάνι εμπορεύονται και κερδίζουν. Το ίδιο κι η ψυχή, αν δεν πάψει ν' ασχολείται με τα πράγματα του κόσμου και δεν μείνει σε τόπο ήσυχο, ούτε τον Θεό βρίσκει ούτε αρετές αποκτά.
ΑΛΗΘΙΝΗ ξενιτειά είναι να γνωρίζει να συγκρατεί ο άνθρωπος την γλώσσα του όπου κι αν βρίσκεται, έλεγε ο Αββάς Τιθόης.
ΈΝΑΣ ΝΕΟΣ υποτακτικός, βλέποντας τον Γέροντά του να απομακρύνεται συχνά στην πιο βαθιά έρημο, τον ρωτούσε με απορία:
—Γιατί, Αββά, αποφεύγεις τους ανθρώπους; Δεν θα έχεις τάχα πιο πολλή αξια όταν αντικρίζοντας το κακό το αποστρέφεσαι;
—Άκουσε, παιδί μου, του εξήγησε ο αγαθός Γέροντας: Ώσπου να φτάσει ο άνθρωπος στα μέτρα του Μωυσή, να γίνει Θεοπτής, δεν έχει όφελος από την συναναστροφή του με τον κόσμο. Εγώ ο δυστυχής απόγονος του Αδάμ παθαίνω συχνά ό,τι έπαθε ο πατέρας μου. Μόλις αντικρίσω της παρακοής μου τον καρπό, αμέσως τον επιθυμώ, τον δοκιμάζω και πεθαίνω. Στην έρημο δεν βρίσκονται εύκολα τα υλικά που τροφοδοτούν τα πάθη, γι' αυτό είναι πιο πιθανό να νεκρωθούν.
(Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.229)