3,2 «Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης»
Ιδού τι είναι φιλοσοφία «κατά Χριστόν», το να σκέπτεται και να φρονεί κανείς «αυτό το οποίο είναι ψηλά», αυτό που είναι στον Χριστό «τον Αναληφθέντα και Δεδοξασμένο».
Η φιλοσοφία «κατά Χριστόν» κατανοείται και βιώνεται μόνο με την ζωή «εν Χριστώ». Το να γίνει και να είναι κανείς χριστιανός, σημαίνει: το «διανοείσθαι και βιούσθαι» τον Χριστό, «δια του Χριστού».
Όταν ο άγιος Απόστολος δίνει την εντολή, «τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» επισημαίνει και εννοεί: «να σκέπτεσθε» μόνο τον Χριστό και ότι ανήκει και αναφέρεται στον Χριστό. Γιατί ότι ανήκει στον Χριστό, είναι και πρέπει να είναι ο σκοπός της ανθρώπινης σκέψης, ο Χριστός είναι και πρέπει να είναι η αρχή και το τέλος της, η πληρότητα και η τελειότητά της, είναι το «ζενίθ», η υψηλότερη κορυφή της. Πιο πάνω δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει τίποτε άλλο.
Γιατί, ότι πιο τέλειο και ατελεύτητο υπάρχει, προέρχεται από Αυτόν, από τον Θεό Λόγο, τον Χριστό, τον τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο, τον Θεάνθρωπο.
Σε Αυτόν βρίσκονται οι πιο ψηλές κορυφές για την ανθρώπινη έννοια και σκέψη!
Εκεί, κανένας θάνατος δεν πλησιάζει, ούτε μπορεί να αγγίξει και να πλησιάσει! Εκεί, η ανθρώπινη σκέψη «αθανατίζεται και πλουτίζει», γίνεται πλούσια και μακάρια!
Αυτό αποτελεί την πιο ψηλή κορυφή, στην οποία το ανθρώπινο «ον» μεταφέρθηκε, στην οποία το ανθρώπινο «ον» αναλήφθηκε, «μέσω» του Μοναδικού Φιλανθρώπου, του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού Χριστού.
Η άνοδος από τον πυθμένα της γήινης αβύσσου, στην κορυφή των ουρανών και πάνω από όλους τους ουρανούς, είναι η «διάσταση», ο σκοπός και ο προορισμός της ανθρώπινης σκέψης.
Γιατί η σκέψη του χριστιανού «διαρκώς» ανασταίνεται από το γήινο, το χωματένιο και θνητό και «συνεχώς» ανέρχεται στο ουράνιο, αθάνατο και αιώνιο.
Η συν-διαβίωση με τον Χριστό, η συν-πάθηση, η συν-ανάσταση και η συν-ανάληψη «εν Χριστώ», με μια λέξη, η συν-ενσάρκωση «συν Χριστώ», αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος και της χριστιανικής ζωής και της χριστιανικής σκέψης23.
Η γη και ότι είναι σε αυτήν, είναι «κόκκοι άμμου» για την σκέψη μας, για το δικό της σημείο «εκκίνησης», για το δικό της ξεκίνημα. Και όλη αυτή ελκύεται από τον «Αναστάντα» Θεάνθρωπο Κύριο, ελκύεται στους δικούς Του ατέλειωτους, στους δικούς Του χωρίς τέλος κόσμους.
Και στην εντολή «τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης», η σκέψη μας ολόκληρη καταυγάζεται, καταφωτίζεται σε όλες τις ένθεες ατελευτότητες και αθανατότητες.
Γι’ αυτήν δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια και χαράδρες μεταξύ αυτού και εκείνου του κόσμου, μεταξύ γης και ουρανού. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, όλα αυτά τα παραμέρισε και τα εκάλυψε, με το Θεανθρώπινο σώμα του, και ένωσε όλους τους γήινους και ουράνιους κόσμους.
Ένωσε όλους αυτούς τους κόσμους, σαν με κάποια κλίμακα του Ιακώβ, στην οποία ανεβαίνουν και κατεβαίνουν όχι μόνο άγγελοι αλλά και άνθρωποι. Ναι, οι άνθρωποι του Χριστού!
Όχι μάταια ο Φιλάνθρωπος Σωτήρας είπε: «άπεκρίθη Ιησούς και είπεν αυτώ· ότι ειπόν σοι, ειδόν σε υποκάτω της συκής, πιστεύεις; μείζω τούτων δψει» (Ιω. 1,51).
Και στην Εκκλησία συν-ενώθησαν οι Άγγελοι με τους ανθρώπους, και οι άνθρωποι «καταστάθηκαν» έγιναν γήινοι άγγελοι.
Αδιάκοπα οι άνθρωποι «ψάχνουν» για τα όσα βρίσκονται ψηλά και φρονούν τα υψηλά και ανέρχονται προς τον Κύριον Ιησού Χριστό, ο οποίος «κάθεται» στα δεξιά του Θεού και Πατρός.
Κάθε Χριστοεπιθυμούσα σκέψη είναι σαν τον άγγελο, ο οποίος από την γη ανέρχεται στους ανοικτούς ουρανούς του Χριστού, ο οποίος πάνω σ’ αυτούς βασιλεύει και απλώνει την εξουσία Του σ’ όλους τους κόσμους και ανίκητα και ακαταμάχητα «ελκύει», τραβάει προς τον εαυτό Του τα πάντα, όλα εκείνα που είναι σε εγρήγορση και προσπαθούν να εκπληρώσουν τον ένθεο προορισμό τους.
Για την χριστιανική σκέψη δεν υπάρχουν θάνατοι! Όλοι αυτοί, είναι νικημένοι με την δύναμη του «Αναστάντος» Χριστού. Η χριστιανική σκέψη είναι πραγματικά η μοναδική ελεύθερη σκέψη, γιατί αυτή είναι αθάνατη με την ένθεη αθανασία της. Η σκέψη στην φύση της είναι «έλλογη» και δεν είναι γήινη, δεν είναι από την γη, γι’ αυτό είναι ουρανοεπιθυμούσα, χριστοεπιθυμούσα!
Και όταν ο άγιος Απόστολος «εντέλλεται» και προτρέπει να σκεπτόμαστε «τα άνω», τα ουράνια, και όχι «τα επί της γης» δηλ. τα γήινα, απαιτεί να πράξουμε και να εκτελέσουμε αυτό που είναι καθήκον στην φύση της ανθρώπινης σκέψης.
Αυτό είναι το σημαντικό: να τελειώνει η ανθρώπινη σκέψη δια του Χριστού Θεού, του Θεανθρώπου Κυρίου! να μεταμορφώνεται σε Χριστοσκέψη, σε Θεοσκέψη! να διαμένει αιώνια στον Κύριο Ιησού Χριστό, να διαποτίζεται ολόκληρη Απ’ Αυτόν και να λαμβάνει την ειρήνη Του. (Φιλ. 4,7).
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η φυσική τελειότητα της ανθρώπινης σκέψης, σε αυτό ακριβώς «έγκειται» η δική της μακαριότητα. Μόνο σαν Χριστοσκέψη η ανθρώπινη σκέψη βρίσκει, ανακαλύπτει την δίκαιη ζωή της, την ένθεη αθανασία της και αντιπροσωπεύει, εκφράζει την Αληθινή ευαγγελία.
Αν όμως δεν είναι Χριστοσκέψη, τότε δεν εκφράζει τίποτε διαφορετικό, δεν είναι τίποτε το διαφορετικό Από υπερηφανοαγγελία.
Χωρίς τον Χριστό, η σκέψη μένει στο Αμαρτωλό, στο γήινο, στο θανατηφόρο, στο δαιμονικό, στην κόλαση, όπου τα βασανιστήρια δεν έχουν τέλος.
Αυτή όμως, «δια του Λόγου» δημιουργήθηκε «έλλογη», για να είναι από μόνη της στον άνθρωπο, η πρώτη ευαγγελία, το πρώτο ευαγγέλιο.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, κατά τρόπο «κορυφαίο» και μοναδικό, αποκάλυψε σε μας, το ένθεο μυστήριο της ανθρώπινης σκέψης! Το μυστήριο ότι η Ανθρώπινη σκέψη είναι στην ουσία της πρωτοευαγγελία, πρωτοευαγγέλιο.
23. Συνεπώς, ο χριστιανισμός δεν είναι απλή φιλοσοφία. Είναι φιλοσοφία και ζωή, θεωρία και πράξη, σκέψη και βίωμα. Όπως έλεγαν οι πατέρες: «πράξις θεωρίας επίβασις» δηλ. η πράξη είναι η επιβεβαίωση της θεωρίας.
("Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου", Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σελ. 109-112)