3,4 «Όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη»
Από την αρχή μέχρι το τέλος, η ζωή των χριστιανών είναι ζωή «εν Χριστώ». Και όχι μόνο «εν Χριστώ», αλλά και ο Χριστός είναι η ζωή μας». Ιδού ο ορισμός της ζωής. Ιδού τι είναι ζωή. Χριστός = ζωή. Αν το έζησες, αυτό είναι Χριστός.
Αν έτσι πιστεύεις και έτσι αισθάνεσαι, τότε είσαι χριστιανός. Σ’ αυτό ακριβώς βρίσκεται η μη «πεπερασμένη» μεγαλειότητα και το ένθεο μεγαλείο της ανθρώπινης ζωής.
Σταυρωθήκατε με τον Χριστό, πεθάνατε μαζί του, αναστηθήκατε και αναληφθήκατε με Αυτόν, γι’ αυτό και «υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη», όταν θα έρθει στον κόσμο μας για δεύτερη φορά.
Η ζωή σας είναι αδιάκοπη διαβίωση της ζωής του, από την αρχή μέχρι το τέλος. Πραγματικά, στην χριστιανική ζωή μας τίποτε δεν είναι δικό μας, αλλά όλα είναι του Χριστού.
Ό,τι ευαγγελικό, ένθεο, αθάνατο και αιώνιο έχουμε, ανήκει στον Χριστό και προέρχεται απ’ Αυτόν. Ω! δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, όλα τα δικά μας είναι «δι’ Αυτού» δικά μας, και απ’ Αυτόν δικά μας· και η σκέψη είναι Χριστοσκέψη και η αίσθηση είναι Χριστοαίσθηση και η ζωή είναι Χριστοζωή.
Την αιώνια αυτή αλήθεια φανερώνει ο άγιος Απόστολος, όταν ευαγγελίζεται στους χριστιανούς: «η ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος εστίν, ου έχετε από Θεού, και ουκ εστέ εαυτών;» (Α' Κορ. 6,19).
«Niste svoji», δεν ανήκετε στον εαυτό σας. Όλα τα δικά σας είναι του Χριστού, αλλά επειδή ακριβώς είναι του Χριστού είναι δικά σας. «είτε Παύλος είτε Απολλώς είτε Κηφάς είτε κόσμος είτε ζωή είτε θάνατος είτε ενεστώτα είτε μέλλοντα, πάντα υμών εστίν, υμείς δε Χριστού, Χριστός δε Θεού» (Α' Κορ. 3,22-23).
«Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. Απεθάνετε γαρ, και η ζωή ημών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ. Όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή υμών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη».
Εμβαθύνοντας στην ευαγγελική αυτή ευαγγελία ο ιερός Χρυσόστομος ευαγγελίζεται: «Δεν είναι αυτή, λέγει, η δική σας ζωή- είναι κάποια άλλη ζωή. Ήδη βιάζεται να μεταθέσει αυτούς, και αγωνίζεται επίμονα να παρουσιάσει αυτούς ότι κάθονται στους ουρανούς, αν και είναι νεκροί, συνηθίζοντας και από τα δύο αυτούς να μη επιζητούν τα γήινα. Είτε λοιπόν είσθε νεκροί, είτε είσθε στους ουρανούς, δεν πρέπει να ζητείτε τίποτε το γήινο. Δεν φαίνεται ο Χριστός; Ούτε η ζωή σας. Στον Θεό υπάρχει άνω στους ουρανούς. Τι λοιπόν συμβαίνει; πότε θα ζήσουμε; «όταν φανερωθή ο Χριστός, ο οποίος είναι η ζωή σας», τότε να ζητείτε την δόξα, τότε την ζωή, τότε την απόλαυση. Αυτά είναι προπαρασκευαστικά για να απομακρύνει αυτούς από τις απολαύσεως και τις ανέσεις. Έτσι συνήθιζε αυτός, ενώ ομιλεί για άλλα, μεταπηδά σε άλλα· για παράδειγμα, ομιλώντας για κείνους που τρέχουν έγκαιρα στα δείπνα, μεταπήδησε αμέσως στην παρατήρηση των μυστηρίων. Διότι έχει μεγάλη δύναμη ο έλεγχος, όταν γίνει σε ανύποπτο χρόνο. «Είναι κρυμμένη», λέγει, από σας. «τότε και σεις μαζί με αυτόν θα φανερωθήτε». Συνεπώς τώρα δεν φαίνεσθε. Πρόσεχε με ποιο τρόπο μετέθεσε αυτούς στον ουρανό. Όπως δηλαδή προανέφερα, πάντοτε προσπαθεί να δείξη ότι έχουν τα ίδια που έχει και ο Χριστός, και σε όλες τις επιστολές του το ίδιο θέμα υπάρχει, να δείξη δηλαδή ότι σε όλα είναι μέτοχοι με τον Χριστό. Γι’ αυτό και κεφαλή και σώμα τον ονομάζει, και τα πάντα κάνει για να παρουσιάσει αυτό το πράγμα.
Εάν λοιπόν θα φανερωθούμε τότε, ας μη στενοχωρούμαστε, όταν δεν απολαμβάνουμε την τιμή. Εάν η ζωή αυτή δεν είναι ζωή, αλλά είναι κρυμμένη, οφείλουμε να ζούμε αυτή την ζωή σαν νεκροί. «Τότε και σεις», λέγει, «μαζί με αυτόν θα φανερωθήτε δοξασμένοι». «Δοξασμένοι», είπε, όχι έτσι απλά, αφού και το μαργαριτάρι είναι κρυμμένο, έως ότου είναι μέσα στο στρείδι. Και αν λοιπόν μας βρίζουν, ας μη θλιβόμαστε, και αν ακόμη παθαίνουμε οτιδήποτε. Διότι δεν είναι δική μας ζωή αυτή η ζωή, είμαστε ξένοι και προσωρινοί. «Διότι πεθάνατε» λέγει. Ποιος είναι τόσο ανόητος, ώστε στο νεκρό σώμα που έχει ταφεί ή δούλους να αγοράζει ή σπίτια να κτίζει ή να κάνει πολυτελή ενδύματα; κανένας. Ας μη είστε λοιπόν ούτε και σεις, αλλά όπως ακριβώς ένα μόνο ζητούμε, να μη γυμνωθούμε δηλαδή, έτσι και εδώ ας ζητούμε μόνο ένα. Τάφηκε ο πρώτος μας άνθρωπος. Τάφηκε όχι μέσα στην γη, αλλά στο νερό, χωρίς να τον διαλύει ο θάνατος, αλλά αφού διέλυσε τον θάνατο, ο οποίος τον θανάτωσε, όχι με το νόμο της φύσεως, αλλά με το ισχυρότερο από την φύση πρόσταγμα της εξουσίας του Κυρίου. Διότι αυτά που από την φύση έγιναν θα μπορέσει κάποιος και να τα διαλύσει, αυτά όμως που γίνονται με το πρόσταγμά του όχι πια. Τίποτε δεν είναι μακαριώτερο από την ταφή αυτή, για την οποία όλοι χαίρονται, και άγγελοι και άνθρωποι, και ο Κύριος των αγγέλων. Για την ταφή αυτή δεν χρειάζονται ούτε ενδύματα ούτε λάρνακα, ούτε τίποτε άλλο παρόμοιο» (Ιερού Χρυσοστόμου. Oμιλία Ζ' προς Κολασσαείς). «Η ζωή των αληθινών Χριστιανών, είναι μέλλουσα ζωή! Γιατί αυτή η γήινη ζωή, μοιάζει περισσότερο με τον θάνατο παρά με την ζωή» (Οικουμένιος).
«Οι χριστιανοί ζητούν τα άνω, που βρίσκονται στον ουρανό και ζουν μια άλλη ζωή, την ζωή στον Θεό, που είναι αθέατη για τα γήινα μάτια» (Θεοφύλακτος).
("Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου", Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σελ. 114-117)