Επιλογή κειμένων π. Νικόλαος Πουλάδας
«Ο Θεός είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης, όπως έχει γραφεί, σκορπώντας σ’ όλους γενικά τις ακτίνες της καλοσύνης Του, και η ψυχή γίνεται στο φρόνημα είτε κερί, όταν αγαπά το Θεό, ή πηλός όταν αγαπά την ύλη. Όπως λοιπόν σύμφωνα με τη φύση του ο πηλός ξεραίνεται από τον ήλιο, ενώ το κερί κατά φύση μαλακώνει, έτσι και κάθε ψυχή που αγαπά την ύλη και τον κόσμο ακούοντας τις νουθεσίες του Θεού κι αντιδρώντας με το φρόνημα, καθώς πηλός σκληραίνει, κι όπως ο Φαραώ, σπρώχνει τον εαυτό της στην καταστροφή. Αλλά κάθε ψυχή που αγαπά το Θεό σαν κερί που είναι μαλακώνει και με την εισδοχή των θεϊκών σημείων και τύπων γίνεται πνευματικό κατοικητήριο του Θεού» (Φιλοκαλία εκδ.ΕΠΕ τόμος14,σ.451-3)
«Όποιος δεν ζει για τον εαυτό του αλλά για το Θεό, γεμίζει από όλες τις θείες δωρεές, που δεν άφηναν να φανερωθούν πιο πριν τα πάθη που τον ενοχλούσαν πιεστικά» (14,457)
«Όπως αποκλειστικό αποτέλεσμα της παρακοής είναι η αμαρτία, έτσι αποκλειστικό έργο της υπακοής είναι η αρετή. Και όπως στην παρακοή επακολουθεί η παράβαση των εντολών και ο χωρισμός από τον εντολοδότη, έτσι και την υπακοή, την ακολουθεί η τήρηση των εντολών και η ένωση με τον εντολέα. Όποιος λοιπόν τήρησε με την υπακοή του μία εντολή κι έπραξε πράξη δικαιοσύνης, διατήρησε αδιαίρετη με την αγάπη την ένωσή του με τον εντολοδότη, ενώ όποιος επάτησε με την παρακοή μία εντολή και αμαρτία έπραξε και τον εαυτό του χώρισε από την ένωση της αγάπης προς τον εντολέα» (14,505)
«Ο φόβος της γέεννας κάνει τους αρχάριους να αποφεύγουν την κακία. Ο πόθος της ανταπόδοσης των αγαθών χαρίζει σ’ όσους προκόβουν την προθυμία για την άσκηση των αρετών. Το μυστήριο της αγάπης υψώνει το νου πάνω από όλα τα δημιουργήματα, κάνοντάς τον τυφλό σ’ όλα τα έπειτα από το Θεό. Γιατί μόνον αυτούς που έγιναν τυφλοί για όλα τα έπειτα από το Θεό, τούς κάνει ο Κύριος σοφούς, δείχνοντάς τους τα θεϊκότερα» (14,507)
«Ο Κύριος δεν πρέπει ν’ αναζητείται έξω από όσους τον ζητούν· πρέπει όσοι τον ζητούν, να τον αναζητούν μέσα τους με πράξεις πίστης» (14,523)
«Εκείνος που αγαπά γνήσια το Θεό, αυτός οπωσδήποτε προσεύχεται και απερίσπαστα προς αυτόν, και εκείνος που προσεύχεται οπωσδήποτε απερίσπαστα, αυτός και αγαπά γνήσια το Θεό. Δεν προσεύχεται απερίσπαστα εκείνος που έχει προσηλωμένο το νου σε κάποιο από τα επίγεια πράγματα, και επομένως δεν αγαπά το Θεό εκείνος που έχει δεμένο το νου του σε κάποιο από τα επίγεια» (14,211)
«Από όλες τις πράξεις μας ο Θεός επιζητεί το σκοπό αυτών, εάν δηλαδή τις κάνουμε προς χάριν αυτού ή για κάποια άλλη αιτία» (14,231)
«Εκείνος που αξιώθηκε να γνωρίσει το Θεό και απόλαυσε την ηδονή που προέρχεται από τη γνώση αυτή, αυτός περιφρονεί όλες τις ηδονές που γεννιούνται από το επιθυμητικό της ψυχής» (14,291-3)
«Η προς το Θεό αγάπη επιθυμεί πάντοτε να βλέπει το νου να πετά και να έρχεται σε στενή επικοινωνία με το Θεό» (14,325)
«Εκείνος που αγαπά το Χριστό οπωσδήποτε και μιμείται αυτόν κατά δύναμη» (14,331)