Συλλογή κειμένων π. Νικόλαος Πουλάδας.
«Ο νους του Χριστού που παίρνουν οι άγιοι σύμφωνα μ’ αυτόν που είπε, «εμείς έχομε το νου του Χριστού»(Α΄Κορ.2,16), δεν έρχεται με στέρηση της δικής μας νοερής δύναμης. Ούτε έρχεται να συμπληρώσει το δικό μας νου, ούτε μεταβαίνει με την ουσία του στην υπόσταση του δικού μας νου. Έρχεται με το περιεχόμενό του να ενισχύσει τη δύναμη του δικού μας νου και να τον οδηγήσει στην ίδια τη δική του δύναμη. Εγώ λέω ότι το νου του Χριστού τον έχει εκείνος που νοεί όπως ο Χριστός και που βλέπει το Χριστό μέσα σε όλα» (Φιλοκαλία εκδ. ΕΠΕ τόμ.14,σ.553)
«Νους καθαρός είναι εκείνος που αποχωρίσθηκε την άγνοια και καταφωτίζεται από το θείο φως» (14,183)
«Όταν κακολογηθείς από κάποιον, ή περιφρονηθείς από κάποιον, τότε πρόσεχε από τους λογισμούς της οργής, μήπως εξ’ αιτίας της λύπης σε απομακρύνουν από την αγάπη και σε μεταφέρουν στο χώρο του μίσους» (14,181)
«Είναι πάρα πολύ σπουδαίο πράγμα το να παραμένει ο νους απαθής από τα πράγματα του κόσμου, πολύ περισσότερο όμως το να παραμένει απαθής από τις φαντασίες αυτών. Διότι ο πόλεμος των δαιμόνων προς εμάς με τους λογισμούς είναι πολύ πιο φοβερός από τον πόλεμο μέσω των πραγμάτων» (14,205)
«Εκείνοι που πάντοτε ζητούν να κερδίσουν την ψυχή μας [δαίμονες], προσπαθούν να το επιτύχουν αυτό με τους εμπαθείς λογισμούς, ώστε να οδηγήσουν αυτήν στη διάπραξη της αμαρτίας ή με τη σκέψη ή με την πράξη. Όταν λοιπόν βρουν το νου να μην αποδέχεται τους εμπαθείς αυτούς λογισμούς, τότε θα καταισχυνθούν και θα υποχωρήσουν, όταν πάλι τον βρουν ν’ ασχολείται με την πνευματική θεωρία, τότε την ίδια στιγμή καταντροπιασμένοι θα τραπούν σε φυγή»(14,221)
«Από τα πάθη που υπάρχουν μέσα στην ψυχή παίρνουν οι δαίμονες τις αφορμές για να υποκινούν μέσα μας τους εμπαθείς λογισμούς. Στη συνέχεια με αυτούς τους λογισμούς, πολεμώντας το νου, τον εκβιάζουν να δώσει τη συγκατάθεσή του για τη διάπραξη της αμαρτίας. Αφού λοιπόν νικηθεί αυτός, τον οδηγούν στη διάπραξη της αμαρτίας με τη σκέψη, και, όταν αυτή πραγματοποιηθεί, οδηγούν αυτόν πλέον αιχμάλωτο στην πράξη της αμαρτίας. Μετά από την πράξη πλέον της αμαρτίας, οι δαίμονες, που με τους λογισμούς ερήμωσαν την ψυχή, υποχωρούν μαζί με τους λογισμούς. Παραμένει μέσα στο νου μόνο το είδωλο της αμαρτίας» (14,227)
«Όσο πιο εύκολο είναι το ν’ αμαρτάνει κανείς με τη σκέψη του παρά στην πράξη, τόσο πιο βαρύτερος είναι ο πόλεμος που προέρχεται από τους εμπαθείς λογισμούς, από τον πόλεμο που προέρχεται από τα αισθητά πράγματα. Τα αισθητά πράγματα βρίσκονται έξω από το νου, ενώ οι λογισμοί αυτών βρίσκονται μέσα στο νου. Απ’ αυτόν λοιπόν εξαρτάται η ορθή ή η κακή χρήση αυτών. Διότι την εσφαλμένη χρήση των λογισμών ακολουθεί η κακή χρησιμοποίηση των πραγμάτων»(14,247)
«Τρεις είναι οι γενικότερες ηθικές καταστάσεις για τους μοναχούς. Πρώτη είναι το να μην αμαρτάνουν καθόλου στην πράξη· δεύτερη είναι το να μη χρονίζουν οι εμπαθείς λογισμοί μέσα στην ψυχή· και τρίτη είναι το να βλέπουν με τη σκέψη τους τις μορφές των γυναικών και εκείνων που τους λύπησαν με απάθεια [χωρίς πάθος]»(14,255)
«Είναι σπουδαίο πράγμα το να παραμένει κανείς ασυγκίνητος από τα κοσμικά πράγματα, πολύ πιο σπουδαίο όμως απ’ αυτό είναι το να παραμείνει απαθής από τα νοήματα αυτών»(14,281)
«Όταν βλέπεις το νου σου ν’ ασχολείται με ευσέβεια και δικαιοσύνη με τα νοήματα του κόσμου, έχε υπ’ υπόψη σου ότι και το σώμα σου παραμένει καθαρό και αναμάρτητο, όταν όμως βλέπεις το νου σου ν’ ασχολείται στις σκέψεις του με αμαρτίες και δεν τον εμποδίζεις, γνώριζε ότι και το σώμα σου δεν θ’ αργήσει και πολύ να πέσει στα ίδια αμαρτήματα»(14,287)
«Μη φέρνεις στη σκέψη σου κατά τον καιρό της ειρήνης τα όσα λέχθηκαν από τον αδελφό σου εναντίον σου κατά τον καιρό της λύπης που σου προξένησε, είτε λέχθηκαν τα λυπηρά σε σένα τον ίδιο, είτε σε άλλον για σένα και τα άκουσες μετά, ώστε να μη συμβεί, δείχνοντας ανοχή στους λογισμούς της μνησικακίας, να επιστρέψεις στο ολέθριο μίσος εναντίον του αδελφού σου»(14,323)
«Εκείνος που απαρνήθηκε τα κοσμικά πράγματα, όπως τη γυναίκα, τα χρήματα, και τα παρόμοια, έκανε μοναχό μόνο τον εξωτερικό άνθρωπο, ενώ τον εσωτερικό δεν τον έκανε ακόμη. Εκείνος όμως που απαρνήθηκε τα εμπαθή νοήματα αυτών, αυτός έκανε μοναχό και τον εσωτερικό άνθρωπο, που είναι ο νους. Τον εξωτερικό άνθρωπο εύκολα τον κάμνει κανείς μοναχό, αρκεί μόνο να θελήσει, δεν χρειάζεται όμως λίγος αγώνας για να κάνει μοναχό και τον εσωτερικό άνθρωπο»(14,329)