Ματθαίου δ' 6
Ο δεύτερος πειρασμός του Ιησού ήταν η αποθέωσις του ανθρώπου.
Ο διάβολος υποβάλλει και στον Ιησού τον δικό του τρόπο θεώσεως,
όπως και στον Αδάμ. Ο τρόπος αυτός στην ουσία του συνίσταται
στην αποθέωσι του ανθρώπου δι’ ιδίων μέσων και πρωτοβουλίας
και όχι δια της υπακοής στον Θεό. Στην προκειμένη περίπτωσι
ο διάβολος υπεδείκνυε στο Ιησού να πέση κάτω από το ύψος
του Ναού στο κενό. Για να τον δουν οι άνθρωποι, ότι δεν θα πάθη
τίποτε κι έτσι να τον αποθεώσουν, πιστεύοντας ότι είναι Θεός.
Ο Ιησούς δεν αποδέχεται την μέθοδο του διαβόλου. Διότι ούτε
οι θεαταί θεαματικών επιδείξεων θα επίστευαν στην αποστολή
του ως Μεσσίου (παρβλ. και Λουκ. ιστ' 31) ούτε η αποστολή του
—η θέωσις του ανθρώπου— θα επιτυγχάνετο δι΄ ιδίων μέσων,
αλλά δια της υπακοής στον Θεό. Η αλαζονεία και η έπαρσις του ανθρώπου
υπήρξε το αμάρτημα, «ο πειρασμός» (Δευτ. στ' 16),
ο οποίος κατέστρεψε τον αρχαίο Ισραήλ στην έρημο. Ο Ιησούς
δεν επρόκειτο να διαλέξη την ίδια μέθοδο. Έζησε και εξεπλήρωσε
την αποστολή του, δείχνωντας ολόκληρη την εμπιστοσύνη του στον Θεό Πατέρα.
Η θέωσις του ανθρώπου θα γινόταν δια του Θεού και όχι δια του ανθρώπου.
Η αποθέωσις του ανθρώπου δι΄ ιδίων μέσων και όχι δια του Θεού
είναι το δεύτερο δαιμονικό στοιχείο της εποχής μας. Είναι η υποταγή
των ανθρώπων στο δεύτερο αυτό πειρασμό του διαβόλου.
Μόνον ο Ιησούς μπορεί να μας γλυτώση απ΄ την καταστροφή, όπως ο μέγας
Μωϋσής έσωσε τον αλαζονικό Ισραήλ...
«Τοιούτον θαυμαστόν σημείον, ως το να πέση τις εκ του πτερυγίου
και να μείνη αβλαβής, θα έπειθε τους αρχιερείς και τον λαόν,
ότι ο ούτω διασωθείς είναι ο Μεσσίας» (ΥΜ. 72).
Σκέψεις για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού Μέρος 1ο
(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, "Εκείνος" Ο Ιησούς Χριστός,
εκ. Γρηγόρη)