Ο Λυτρωτής δίνει την ειρήνη του στους μαθητές του τη στιγμή που πρόκειται να μπει στην περιοχή του Πάθους Του. Έχοντας μπροστά Του την τρομακτική οδύνη του Σταυρού και τον άμεσο θάνατο μιλάει για την ειρήνη Του και μεταγγίζει την ειρήνη Του. Αφού ο Ιησούς, σ' αυτήν ακριβώς τη στιγμή παραμένει ο Κύριος της ειρήνης, η δύναμή της δεν θα εγκαταλείψη το μαθητή στις μικρότερες θύελλες που θ' αντιμετώπιση. «Εγώ δε λέγω μη αντιστήναι τω πονηρώ» (Ματθ. 5, 39). Λόγος σκανδαλώδης και πολύ παράξενος στα μάτια των ανθρώπων — των ανθρώπων γενικά κι όχι μόνο των απίστων. Το αριστερό μάγουλο που πρέπει να στρέψωμε σ' αυτόν που μας ερράπισε το δεξιό. Το ιμάτιο που πρέπει ν' αφήσουμε σ' αυτόν που μας πήρε και το χιτώνα. Τα δύο μίλια που πρέπει να περιπατήσουμε μ' εκείνον που μας αγγάρεψε ένα μίλι. Η ευλογία που πρέπει να δώσουμε στον άλλο που μας καταράσθηκε.
Τι υποδοχή βρίσκουν οι εντολές αυτές μεταξύ εκείνων που θα έπρεπε πρώτοι να τις δεχθούν και να τις καταλάβουν; Η οδός της αγάπης του εχθρού, τόσο στο πεδίο της διεθνούς, όσο και στο επίπεδο της προσωπικής ζωής, έχει άραγε επαρκώς εξερευνηθεί; «Ουκ οίδατε ποίου πνεύματος εστε...» (Λουκ. 9, 55).
Ευαγγελική «μη-αντιστάση». Η εκλογή δεν έγκειται στο να διαλέξουμε μεταξύ του να πολεμήσουμε και να μην πολεμήσουμε. Αλλά μεταξύ του να πολεμήσουμε και του να υποφέρουμε και δια του πόνου να νικήσουμε. Οι μάχες δημιουργούν τις φαινομενικές νίκες, που δεν είναι παρά αυταπάτη και ματαιότης, εφόσον υψίστη πραγματικότης είναι ο Ιησούς. Ο πόνος του μη αντισταμένου αναγγέλλει και τονίζει αυτήν την υπέρτατη πραγματικότητα του Ιησού. Τέτοια είναι η πραγματική νίκη. «Ικανόν εστί» (Λουκ. 22, 38), λέει ο Ιησούς, όταν οι μαθηταί Του, του παρουσιάζουν δύο μάχαιρες.
Οι μαθηταί δεν είχαν καταλάβει το νόημα εκείνης της άλλης φράσεως: «ο μη έχων (βαλάντιον) πωλησάτω το ιμάτιον αυτού και αγορασάτω μάχαιραν» (Λουκ. 22, 36). Ο Ιησούς είχε θελήσει να πη: Υπάρχουν εποχές που πρέπει να θυσιάσουμε ακόμη κι αυτό που φαίνεται τελείως αναγκαίο. Για να μπορέσουμε έτσι να συγκεντρώσουμε την επαγρύπνησή μας στις εφόδους του κακού. Μα τόσο η επίθεση, όσο και η υπεράσπιση ανήκουν στον κόσμο του πνεύματος.
Ο Ιησούς προχωρεί μπροστά προς συνάντηση της σπείρας που ερχόταν να τον συλλάβη «μετά φανών και λαμπάδων και όπλων» (Ίωαν. 18, 3).
Προχωρεί ελεύθερα, αυθόρμητα προς το Πάθος του.
Ο Ιησούς θεραπεύει το δούλο του οποίου ο Πέτρος είχε αποκόψει το ένα αυτί. Όχι μόνο δεν θέλει να τον υπερασπισθούν οι μαθηταί Του χρησιμοποιώντας βία — «εάτε έως τούτου» (Λουκ. 22, 51) λέει — αλλά και θεραπεύει το κακό που είχε προκαλέσει η μάχαιρα του Πέτρου. Είναι το μόνο θαύμα που ενήργησε ο Ιησούς κατά τη διάρκεια του Πάθους του.
Η μη αντιστάση, της οποίας ο Ιησούς δίνει το παράδειγμα, δεν είναι αποδοχή του κακού ή καθαρή παθητικότης. Είναι θετική αντίδραση. Απάντηση την οποία η αγάπη, αυτή η αγάπη που ενσαρκώνει ο Ιησούς, αντιθέτει τις επιθέσεις των κακών. Ως άμεσο αποτέλεσμα φαίνεται η νίκη του κακού. Μα στη μακρά συνέχεια η δύναμη της αγάπης είναι η πιο ισχυρή. Η Ανάσταση ακολούθησε το Πάθος. Η μη- αντιστάση των μαρτύρων έκαμψε και σαγήνευσε τους διώκτες. Το αίμα που χύθηκε εξασφάλισε τη διάδοση του Ευαγγελίου. Ειρηνιστική κίνηση αδύναμη και γεμάτη αοριστία; Όχι! Φλόγα που καίει και νικά. Εάν ο Ιησούς στη Γεσθημανή είχε ζητήσει από τον Πατέρα τη βοήθεια δώδεκα λεγεώνων αγγέλων, δεν θα υπήρχε ούτε Πάσχα ούτε Πεντηκοστή.
(από το βιβλίο: «Ιησούς», Fr Lev Gillet, εκδ. Δόμος, πηγή: «Ι. μονή Τ. Προδρόμου Καρέα»)