Όλο το φως στην οικουμένη να συγκεντρωθεί σ’ έναν Ήλιο, δεν θα μπορούσε να φωτίσει το μυστήριο ενός τάφου.
Αντίθετα, όσο περισσότερο φως γύρω μας, όσο περισσότερη πολυτέλεια της φύσης και του πολιτισμού, όσο περισσότερο γέλιο και λουλούδια, τόσο ο τάφος μας φαίνεται πιο σκοτεινός. Η πιο μεγάλη απαισιοδοξία στον κόσμο εμφανίστηκε όχι στη φτωχή Παλαιστίνη ή στην Ελλάδα, αλλά στην Ινδία, στη χώρα της πιο μεγάλης φυσικής πολυτέλειας.
Όλα εκείνα, που αυτόν τον κόσμο τον κάνουν πιο άνετο, φωτεινό και γλυκό, όλα αυτά τα ακονίζει το κεντρί του θανάτου. Μέσα από το παράθυρο ξεχύνεται επάνω μας το φως του Ηλίου, ενώ μέσα από την πόρτα μας μαστιγώνει ο κρύος άνεμος. Τέτοια είναι αυτή η ζωή στην οποία μέσα από ένα άνοιγμα ξεχύνεται επάνω μας η εκπληκτική λάμψη της φύσης, ενώ μέσα από την άλλη μας μαστιγώνει ο παγερός άνεμος του θανάτου.
Περπατά χαρούμενη η παρέα στον δρόμο και ολόκληρη στολισμένη και γελαστή η οικουμένη, θα έλεγες, συμμετέχει στη χαρά της. Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά από τη χαρούμενη παρέα ένας πρόσφατα ανοιγμένος τάφος δίπλα στον δρόμο! Γλυκαίνεται ο άνθρωπος με το πιο γλυκό ψάρι και του φαίνεται ότι η απόλαυσή του μεταμορφώνει με τη γλύκα όλους τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω του. Ξαφνικά…. το κόκκαλο στον λαιμό!
Υπάρχει κάποιος που να μπορεί να μπει με μία λάμπα στον τάφο, και να μην χάσει το χαμόγελο της ζωής; Κάποιος, που να μπορεί οτιδήποτε δεν μπορεί αυτή η θνητή οικουμένη; Όλα τ’ άλλα ερωτήματα προφθάνονται σ’ αυτό τον κόμπο.
Στρέψε την προσοχή σου όσο θέλεις στους σοφούς ανθρώπους, και σ’ εκείνους που ήταν και σ’ εκείνους που τώρα είναι, κανείς απ’ αυτούς δεν μπορεί να σε βοηθήσει να κοιτάξεις στον τάφο και να κρατήσεις το χαμόγελο της ζωής εκτός από τον Χριστό.
(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 120-22)