Η Αγ. Γραφή και η ιερή μας παράδοση πολλές ονομασίες έχουν αποδώσει στον διάβολο. Μισόκαλος, φθονερός, πονηρός, δόλιος, πανούργος, εχθρός, αντίδικος, ανθρωποκτόνος, λέων ωρυόμενος, δράκων, πειράζων, βεελζεβούλ κ.α. Σε όλες αυτές τις ονομασίες, δεσπόζει η έννοια της κακότητος και της εχθρότητος. Είναι η κακότητα και η εχθρότητα του διαβόλου εναντίον του ανθρώπου. Με κάθε μέσο επιδιώκει ο διάβολος το κακό μας. Θέλει -όπως μας είπε ήδη ο Μέγας Αντώνιος- να μην ανέλθουμε εμείς εκεί από όπου αυτός εξέπεσε δηλ. στον ουρανό. Κύριο έργο του είναι να ματαιώσει τη σωτηρία μας.
Κατά τον απολογητή Ιουστίνο «ου γαρ άλλο τι αγωνίζονται οι λεγόμενοι δαίμονες ή απάγειν τους ανθρώπους από του ποιήσαντος Θεού και του πρωτογόνου αυτού Χριστού» (Απολογία, ΒΕΠΕΣ, 3, 193). Γεμάτοι από φθόνο και κακία για τον άνθρωπο οι δαίμονες, αγωνίζονται να απομακρύνουν τον άνθρωπο από το Θεό, γιατί δεν ανέχονται να βλέπουν να υπάρχουν αγαθές σχέσεις μεταξύ τους. Πολύ χαρακτηριστικά είναι, εν προκειμένω τα λόγια του αγίου Γρηγορίου Νύσσης, που αποκαλύπτουν τα αίτια αυτής της διαγωγής των δαιμόνων: «Οι δαίμονες λιώνουν από φθόνο και ζήλεια όταν βλέπουν ότι οι άνθρωποι πλησιάζουν το Θεό, ενώ εκείνοι έχουν τόσο απομακρυνθεί από Αυτόν». Είναι επομένως φανερό ότι οι δαίμονες «εισί κακοθελείς και προς το βλάπτειν έτοιμοι» καθώς ο Μ. Αντώνιος δίδασκε, αφού δεν ανέχονται να βλέπουν τους ανθρώπους να σώζονται από τη χάρη του Θεού.
Κάθε επιτυχία μας στην πνευματική ζωή κάνει τους αγγέλους να χαίρονται και τους δαίμονες να πενθούν και να λυπούνται. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι το να γινόμαστε καλύτεροι από άποψη πνευματική, δαγκώνει, τσιμπά ενοχλητικά τρόπον τινά τον διάβολο, που ακριβώς το αντίθετο επιθυμεί διακαώς και επιδιώκει. «Το γαρ βελτίους γίνεσθαι τους ανθρώπους δάκνει αυτόν (τον διάβολον) και αυτό καθ’ εαυτό και λυπεί».
Πόλεμος κατά του σατανά, Χριστοδούλου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος,
Εκδόσεις Χρυσοπηγή