Μετάφραση ενός αποσπάσματος από το ημερολόγιο της εικοσάχρονης Αμερικανίδας Ιωάννας Μίλλερ, που εκοιμήθη από λευχαιμία τον Αύγουστο του 2001.
Το κείμενο μας το εμπιστεύθηκε η μητέρα της Μαρία Μίλλερ, μαζί με την πληροφορία ότι η Ιωάννα είχε ζητήσει να λάβει το μοναχικό σχήμα.

«Ότι χίλια έτη εν οφθαλμοίς Σου, Κύ­ριε, ως η ημέρα η εχθές ήτις διήλθε και φυ­λακή εν νυκτί» (Ψαλμός 89,4)

Είναι πάρα πολύ εύκολο να λησμονή­σουμε την αλήθεια αυτών των λόγων καθώς και το πόσο γρήγορα αυτή η ζωή πα­ρέρχεται. Ο κόσμος αυτός μπορεί να μας αναλώσει με τις υλικές ανάγκες του, τις υποχρεώσεις του και τη διασκέδαση, κάνοντάς μας να ξεχνούμε ότι βαδίζουμε σε τεντωμέ­νο σχοινί πάνω από την απέραντη αιωνιό­τητα. Ανησυχούμε για τις ώρες, τις ημέρες, τα χρόνια, αλλά τι είναι όλα αυτά; Μήπως δεν είναι παρά μικροσκοπικές σταγόνες μέ­σα στον απέραντο ωκεανό της αιωνιότητας; Πού είναι η ειρήνη μας; Η απάντηση, φυ­σικά, βρίσκεται στον Χριστό.

Οι φτωχές μας ψυχές μπορεί να συνθλι­βούν κάτω από την πίεση της μέριμνας για τον κόσμο τούτο, ώστε δεν απομένει παρά να κράζουμε προς τον Χριστό: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Εκείνος πάντοτε ακούει. Οι προσευχές μας ποτέ δε θα προ­σκρούσουν σε αυτιά που δεν ακούν. Με την ελάχιστη προσπάθεια, που θα κάνουμε να αγαπήσουμε τον Χριστό, Εκείνος μας κα­τακλύζει με το έλεός Του, αν και δεν γνω­ρίζουμε πάντα τις εκδηλώσεις του ελέους Του. Οι προσευχές μου συχνά δεν έχουν συ­νοχή και συγκέντρωση, αλλά ακόμα και αυτές τις μικρές ικεσίες ο Θεός τις ακούει. Καθ' όλη τη διάρκεια της ασθένειάς μου, η προσευχή υπήρξε η μόνη μου πηγή ειρήνης και υπομονής. Ο Θεός έχει τόσο πολύ έλεος να δώσει, αρκεί μόνο να το ζητήσου­με.

Ο καρκίνος, παρ' όλο που δε θα τον ευχό­μουν για κανένα, είναι μία μεγάλη ευλογία για τη ζωή μου. Αν και έχει το τίμημά του στο κορμί μου και μπορεί να πάρει τη ζωή μου, εν τούτοις τρέφει την ψυχή μου. Αυτή η αρρώστια με διδάσκει πόσο παροδική είναι αυτή η ζωή. Επιπλέον ήλθε στη ζωή μου τη στιγμή που είχα αρχίσει να σκέφτο­μαι ότι κάθε τι ήταν υπό τον έλεγχό μου και ότι κάθε καλό στη ζωή μου ήταν αποτέλε­σμα των δικών μου προσπαθειών. Στα δε­καεννιά μου αισθανόμουν σχεδόν αήττητη. Όταν έγινε η διάγνωση, αναγκάστηκα να αντικρύσω κατά πρόσωπο τη θνητότητα και να ρωτήσω τον εαυτό μου: «Εάν έφευγα τώρα, τι θα μπορούσα να παρουσιάσω που θα ευχαριστούσε τον Χριστό; Αξίζω άρα­γε του ελέους Του;» Με έκανε να εξετάσω την ψυχή μου και να συνειδητοποιήσω το πόσο σημαντικότερη είναι αυτή από το σώμα μου. Επίσης βλέποντας το πόσο ευμετά­βλητη είναι η υγεία μου, ώστε από σώα και αβλαβής να κείτομαι στην πόρτα του θα­νάτου, μαθαίνω να σκέφτομαι το «υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου».

Ένα άλλο όφελος της ασθένειάς μου είναι η υποχρεωτική παύση της πολυάσχολης κα­θημερινότητάς μου, που μου άφησε αρκε­τό χρόνο για να σκεφθώ. Μέχρι να γίνει η διάγνωση, η ζωή μου ήταν πολυάσχολη και εντατική, καθόλου διαφορετική από τις ζω­ές πολλών ανθρώπων. Απασχολήσεις, όπως σπουδές στο κολλέγιο, σκέψεις για την επι­λογή επαγγέλματος και εξοικονόμηση χρό­νου για φίλους και οικογένεια, συμπλήρω­ναν ένα πλήρες πρόγραμμα. Σίγουρα δε σκε­φτόμουν τον Χριστό όσο όλα αυτά τα πράγ­ματα. Ο χρόνος μακριά από περιττούς περισπασμούς υπήρξε μεγάλη ευλογία, όταν τον αξιοποιώ έχοντας τα μάτια της ψυχής στραμμένα στον Χριστό. Περνώ ώρες μόνη και δεν έχω πολλή δύναμη. Έμαθα ότι, εάν δεν είμαι προσεκτική, εύκολα υποκύπτω σε πειρασμούς, όπως η απελπισία και το άγχος. Το να διατηρώ τον εαυτό μου σχετικά απασχολημένο επίσης βοηθεί. Στράφηκα σε δρα­στηριότητες όπως πλέξιμο, γράψιμο, διά­βασμα, ζωγραφική σε γυαλί, ενώ προσπαθώ να προσεύχομαι, ώστε να γεμίζω κάθε ημέ­ρα.

Διαπίστωσα επίσης ότι με ωφελεί πολύ περισσότερο να συζητώ για τις σκέψεις και τα ενδιαφέροντά μου με άλλους χριστια­νούς, παρά να τα μελετώ σιωπηλά μέσα μου με τον εαυτό μου. Συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι αρκετά δυνατή, ώστε να αποκρούσω τη φωνή του εχθρού, που μου φαίνεται πολύ ισχυρότερη όταν είμαι μόνη μου. Η συ­ντροφιά των άλλων και οι πνευματικές συ­ζητήσεις μαζί τους αποτελούν μεγάλη βοή­θεια για μένα. Ωστόσο, αν και αυτή είναι η αλήθεια, δε θέλω να μειώσω την αξία της ησυχίας, γιατί συνδυασμένη με προσοχή και προσευχή μπορεί να είναι πολύ καρ­ποφόρα.

Όταν σκοτεινές και καταθλιπτικές σκέ­ψεις έρχονται και μου προκαλούν ταραχή, φόβο, θλίψη και μοναξιά, το μόνο φάρμα­κο που φέρνει ειρήνη στην καρδιά μου είναι η ευχή του Ιησού. Η προσφυγή στη Μη­τέρα του Θεού και τους Αγίους, επίσης βοη­θεί στο να απομακρυνθούν τα σκοτεινά συ­ναισθήματα. Η προσευχή δίνει τόσο μεγάλη σιγουριά για το έλεος και την αγάπη του Θεού. Συχνά δεν στρέφομαι στην προσευ­χή και αφήνω τη μελαγχολία να καταστα­λάξει στην ψυχή μου. Γιατί το κάνω αυτό, όταν διαθέτω ένα τόσο ισχυρό όπλο στο χέ­ρι, το Όνομα του Κυρίου μας και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού; Το μόνο που γνωρίζω είναι η διαφορά μεταξύ της παρηγοριάς, που μας δίνει ο Θεός, όταν είμαστε ταπει­νοί και προσευχόμαστε, και της αγωνίας που προκύπτει ως αποτέλεσμα, όταν μόνοι μας με τις δικές μας δυνάμεις μαχόμαστε εναντίον της αδυναμίας μας.

Η σκέψη του θανάτου με κεντρίζει. Αλλά, όταν φέρνω στο μυαλό μου τη γεμάτη αγά­πη υπόσχεση, που ο Χριστός μας άφησε με την ενσάρκωσή Του, τον θάνατο και την Ανάστασή Του, ο θάνατος μετασχηματί­ζεται για μένα σε μία πύλη, δια της οποίας οι ταπεινοί και δίκαιοι εισέρχονται στη Βα­σιλεία των Ουρανών. Λέγοντας αυτό δεν μπορώ να ξεφύγω από την εικόνα της βα­σιλικής πύλης στο κέντρο του τέμπλου. Η Εκκλησία είναι το όλον που περικλείει τη Ζώσα και την Αιώνιο Βασιλεία. Η Ζώσα Εκκλησία περνά μέσα από το θάνατο, που ομοιάζει με βασιλική πύλη προς τον Ουρανό, όπου συνδέεται με την μεγαλοπρέπεια των Αγίων και Αγγέλων και συμμετέχει στα Άχραντα Μυστήρια της Αιωνίου Ζωής. Γνωρίζω ότι ο θάνατος είναι μόνο μία πύ­λη, επειδή ο Χριστός διέρρηξε τους μοχλούς της, δια του θανάτου και της Αναστάσεώς Του. Για μας βέβαια το κλειδί είναι η πίστη και τα έργα. Όπως είπε ο Χριστός: «Αμήν, αμήν, λέγω υμίν, ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. 5, 24). Ο Χριστός λέει κατ' αρχήν ότι πρέπει να ακούμε τον λόγο Του, ο οποίος νομίζω ότι είναι η διδασκαλία Του και οι πράξεις Του. Πρέπει να σηκώσουμε τους σταυρούς μας και να Τον ακολουθούμε ζώντες εν Αυτώ και Αυτός εν ημίν. Πρέπει να μοιάζουμε με πρόβατα στη δεξιά Του πλευρά που σώθηκαν, γιατί υπήρξαν τα­πεινά και αγάπησαν τον αδελφό τους, όπως θα έκανε ο Χριστός. Στη συνέχεια (ο Κύ­ριος) μας λέει ότι πρέπει να πιστέψουμε σε Εκείνον που Τον έστειλε. Πρέπει να πι­στέψουμε και να αγαπήσουμε τον Θεό με όλη τη δύναμη, την καρδιά και την ψυχή μας. Η πίστη γίνεται προφανώς πιο σπου­δαία για μένα και αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι η ζωή μου εμφανίζεται πολύ πιο προ­σωρινή. Όταν η πίστη μου διασκορπίζε­ται, αισθάνομαι απελπισμένη και φοβισμέ­νη, αλλά πάλι, όταν στρέφομαι στον Θεό για βοήθεια, Εκείνος με ακούει και βρίσκω την ειρήνη.

Παρακαλώ να μη θεωρήσετε ότι γράφω αυτά τα πράγματα, επειδή τα εφαρμόζω και επειδή βρίσκομαι σε κατάσταση αμετάπτωτης ειρήνης. Αγωνίζομαι και πολλές φορές πέφτω. Είναι ακριβώς το γεγονός της αρρώστιας μου που με έχει διδάξει τόσα πολλά για τη σπουδαιότητα του να σηκώ­νομαι μετά τον αγώνα, να ζω τη ζωή μου εν Χριστώ και να διατηρώ την καρδιά μου προσηλωμένη στην αιώνια βασιλεία πιο πολύ από την επίγεια. Όταν ψάλλουμε τον Χερουβικό Ύμνο, δεν επαναλαμβάνουμε τρεις φορές «Πάσαν την βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν», πριν ψάλουμε «Ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι»; Αρχίζω να συ­νειδητοποιώ τώρα ότι αυτό δεν αποτελεί μία υπόδειξη σε μας μόνο πριν από τη Θεία Μετάληψη, αλλά για κάθε στιγμή της επι­γείου ζωής μας. Νομίζω ότι είναι δυνατό να διατηρεί κανείς τα μάτια της ψυχής του στραμμένα στον Ουρανό, ακόμα και όταν ζει μέσα στις μέριμνες και τα προβλήματα του επίγειου κόσμου. Αυτό είναι για το οποίο όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να αγωνί­ζονται. Πώς αλλιώς θα είμαστε ικανοί να δεχθούμε το έλεος του Θεού στο τέλος, εάν δεν έχουμε ζήσει εν Αυτώ και δεν Τον έχου­με αγαπήσει κατά τη διάρκεια της ζωής μας στη γη; Πρόσφατα σκεφτόμουν πόσο τρο­μερό θα είναι να στέκομαι μπροστά στον Χριστό, που θέλει να μου δώσει το έλεός Του και μία θέση στη Βασιλεία Του, αλλά αυτές οι σκέψεις μου προκαλούν τρόμο, αφού δεν έζησα πάντοτε, όπως θα έπρεπε. Δεν μπορώ να φαντασθώ χειρότερη αγω­νία από το να βρεθώ έξω από τη Βασιλεία του Θεού. Αντίθετα, σκεφθείτε τους ταπεινούς και δικαίους, που πέρασαν πριν από μας, εκείνους που έζησαν σύμφωνα με το λόγο του Θεού. Τι ανέκφραστη χαρά θα νιώθουν, καθώς περνούν διαμέσου των βα­σιλικών πυλών! Αφού σήκωσαν τους σταυ­ρούς τους κατά τη διάρκεια της ζωής τους με υπομονή, ταπείνωση και αγάπη Θεού, καλωσορίζονται στους ουρανούς από χο­ρεία Αγγέλων. Οι καρδιές τους είναι ανοι­χτές στην αγάπη και στο έλεος του Θεού, αφού είχαν ήδη ζήσει με Αυτόν στις καρ­διές τους κατά τη διάρκεια της προσωρινής παρουσίας τους στη γη.

Ο Θεός έδωσε στον καθένα μας χρόνο και μία αξιοθαύμαστη δημιουργία, για να διαμορφώσουμε τις ψυχές μας. Δεν πρέπει να λησμονούμε όμως πόσο προσωρινή είναι αυτή η ζωή. Η λευχαιμία με έκανε να συνειδητοποιήσω περισσότερο αυτή την προ­οπτική. Δόξα τω Θεώ που δεν πάσχει ο καθένας από σοβαρή ασθένεια, αλλά και Τον ευχαριστώ που μου έδωσε αυτή τη δοκιμα­σία. Φοβάμαι ότι ποτέ δε θα είχα γευθεί την άπειρη αγάπη και το έλεος του Θεού, αν δεν είχα τον καρκίνο. Όταν αναλογίζομαι συνολικά τα είκοσι χρόνια της ζωής μου και πόσο γρήγορα και μάταια πέρασαν, σκέ­φτομαι τι θα ήταν εκείνο που θα με εμπό­διζε να ζήσω άλλα πενήντα χρόνια με τον ίδιο τρόπο; Μία ολόκληρη ζωή είναι άχρη­στη, όσα χρόνια κι αν περιλαμβάνει, εάν δεν τη βιώσουμε ως επένδυση για την αιωνιό­τητα. Δαπανούμε τόσο πολύ χρόνο, ενέρ­γεια και πόρους για τα σώματά μας, αλλά αγνοούμε την ψυχή μας. Αν και το σώμα είναι σπουδαίο, πόσο πιο πολύτιμη είναι η ψυχή μας! Μόνον αφ' ότου το σώμα μου βασανίσθηκε από τις οδύνες της λευχαιμίας, κατόρθωσα να ανακαλύψω την αξία της ψυχής μου. Δόξα τω Θεώ για το απίστευτο έλεός Του! Η θλίψη, που συχνά έρχεται από τη σταθερή υπόμνηση της θνητότητός μου, καταπίνεται και χάνεται μέσα στη νίκη του Χριστού και στην ελπίδα μου για τη Βασι­λεία Του.
Είμαι ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να μοιρασθώ τα όποια συναισθήματα η ασθένειά μου, μου ενέπνευσε με τον καθένα που διαβάζει αυτό το κείμενο. Παρακαλώ μνημονεύετέ με στις προσευχές σας.

Με αγάπη Χριστού,
Ιωάννα Μίλλερ

(πηγή: «Παρακαταθήκη», Ιαν. – Φεβ. 2008)