Στην παραβολή αυτή βλέπουμε ξεκάθαρα το μοντέλο της μετάνοιας και τα βήματα που θέλει ο Θεός να ακολουθήσουμε έτσι ώστε αυτή να χαρακτηριστεί πλήρης και θεραπευτική.
Πρώτο στάδιο.
"και ελθών είς εαυτόν"
Η συνειδητοποίηση της αμαρτίας είναι το βασικό στάδιο της μετάνοιας. Ό,τι κάνουμε το κάνουμε επειδή βρισκόμαστε σε κατάσταση ασυνειδησίας. Με άλλα λόγια οι πράξεις μας που δεν ευθυγραμμίζονται με το θέλημα του Θεού. Αυτό συμβαίνει επειδή η ψυχή μας δεν είναι σε κατάσταση νήψης (σε πνευματική εγρήγορση). Οι καταστάσεις όμως της ζωής και η πρόνοια του Θεού, μας φέρνουν σε σημείο πνευματικής ανάνηψης και συνειδητοποίησης της κατάστασής μας.
Δεύτερο στάδιο.
"Πατέρα αμάρτησα σε σένα και στον ουρανό"
Η συνειδητοποίηση της αμαρτίας από μόνη της θεωρείται ως μεταμέλεια αλλά όχι μετάνοια. Η μετάνοια προϋποθέτει την ομολογία της αμαρτίας ενώπιον ανθρώπων. Η λέξη ομο-λογια σημαίνει δημόσια (ομο) παραδοχή ενώπιον Χριστού και ανθρώπων. "Όπου δύο ή τρεις είναι συνηγμένοι εν τω ονοματί μου εκεί είμαι και εγώ". Εκεί η ομολογία της αμαρτίας έχει σαν συνέπεια την θεραπεία μας γιατί ο Ιησούς που ακούει θεραπεύει την αμαρτία σύμφωνα με το Α΄ Ιωάννου 1:9. Εξάλλου οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας είναι αυτοί που θα δώσουν λόγο για την ψυχή μας και σε αυτούς πρέπει να υποτασσόμαστε.
Τρίτο στάδιο.
Η αποκατάσταση με το γιορτινό δείπνο.
Η ολοκλήρωση της μετανοίας μας συντελείται με τη συμμετοχή μας στο γιορτινό τραπέζι που μετέχουμε κάθε Κυριακή. Το Αρνίο ως άλλος μόσχος σιτευτός θυσιάζεται για να μπορούμε να μετέχουμε του Σώματος και του Αίματός Του και η Χάρις του Θεού που αναπληρώνει τα ελλείποντα θα έρθει για να ολοκληρώσει τη θεραπεία μας και να επουλώσει τις ψυχές μας από τα τραύματα που αποκτήσαμε από τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας.
Βέβαια καθοριστική στάση στην όλη μετάνοια του ασώτου έπαιξε η στάση του πατέρα, ο οποίος προτίμησε να συντριφτεί η εικόνα του επιτυχημένου πατέρα στους γύρω του παρά να συντρίψει την ψυχή του γιου του με τις ενοχές. Και αυτή η στάση του πατέρα έδωσε ελπίδα στον υπό επιστροφή άσωτο υιό. Οι ενοχές ως γνωστόν είναι η δικαιολογία του ανθρώπου για να μην αλλάξει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο άσωτος ελεύθερος από την κατάκριση του πατέρα του και άρα από τις ενοχές που δημιουργεί αυτή, μπόρεσε να γυρίσει ελπίζοντας στη θέση του δούλου, ταπεινωμένος αλλά ελεύθερος από την ελπίδα στην αμαρτία.
(πηγή: από την ιστοσελίδα "ανακάλυψη")