«Όπως ένας τόπος και ένα σπίτι, όπου πραγματοποιούνται αρετές και καλά έργα και κατοικούν άγιοι άνθρωποι,
ο τόπος εκείνος και το σπίτι λέω αγιάζεται και χαριτώνεται και χαίρουν να πλησιάζουν σε αυτό οι άγγελοι,
έτσι και ένας τόπος ή ένα σπίτι, όπου γίνονται αμαρτίες και κακά έργα, ο τόπος εκείνος λέω και το σπίτι μολύνεται, αγριεύει,
κι εκεί παραμονεύουν και ενεργούν οι δαίμονες,
δείχνοντας διάφορα φαντάσματα· διότι κατά κάποιο τρόπο, αφιερώθηκε και έγινε τόπος οικείος των δαιμόνων ο τόπος εκείνος και το σπίτι,
δια της πράξεως των δαιμονικών έργων.
Γι αυτό και η Αγία Γραφή λέει, ότι από τις αμαρτίες των προ του κατακλυσμού ανθρώπων
«εφθάρη (υποβαθμίστηκε, λερώθηκε) η γη εναντίον του Θεού» (Γένεση 6,11).
Έτσι αν κάτι άλλο δεν φοβίζει τους Χριστιανούς για να μην αμαρτάνουν, ούτε η φοβερή κρίση του Θεού, ούτε η αιώνια κόλαση,
τουλάχιστον ας τους φοβίσει αυτό, ότι με τις αμαρτίες τις οποίες κάνουν καθιστούν το σπίτι τους κατοικία του σατανά,
και προχωρούν οι δαίμονες σε αυτό και ενεργούν και δείχνουν διάφορες φαντασίες στους ενοίκους,
ώστε πολλές φορές από την επήρεια των δαιμόνων συμβαίνει να μένουν πολλά σπίτια ακατοίκητα»
(αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Κήπος Χαρίτων, εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 83
στο: Εκκλησία και Αποκρυφισμός, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ σελ. 181-182)