Η μεγάλη μου στενοχώρια μετετράπη σε απέραντη χαρά

Όταν πλησιάζαμε προς το τέλος της παραμονής μας, φόρεσε ο Γέροντας το πετραχήλι και αφού μας σκέπασε με αυτό, μας διάβασε τη θεόπνευστη ευχή, μας ευχήθηκε Χαρούμενη και Ευλογημένη Ανάσταση, Χρόνια πολλά και χριστιανικά και μας έδωσε την ευχή του. Μετά απ'όλα αυτά, η σύζυγος μου και το παιδί μου, πήγαν να ευχηθούν στο προσωπικό του Ησυχαστηρίου, ενώ εγώ παρέμεινα μόνος μου με τον Παππούλη, ο οποίος τώρα, δεν ήταν μόνο περισσότερο καταλυτικός, αλλά και περισσότερο αποκαλυπτικός! Μου είπε τόσα παλλά και μου έκανε τέτοιες αποκαλύψεις, ιδίως γύρω από το υπηρεσιακό μου πρόβλημα που, ομολογώ, με άφησε άναυδο! Νόμιζε κανείς, πως διάβαζε από χειρογράφου όλα όσα μου είχαν συμβεί. - ' Όσον αφορά για σένα, μου είπε, όσο περισσότερο σε ταλαιπωρούν, τόσους περισσότερους στεφάνους δόξης σου προσθέτουν! Και να έχεις υπόψη σου, ότι όλα αυτά γίνονται ύστερα από θεία παραχώρηση και για το συμφέρον της ψυχής σου! Όλες οι διώξεις σε βάρος σου, εκεί αποβλέπουν. Δηλαδή στο συμφέρον της ψυχής σου, που είναι το παν! Εξάλλου, οι διώξεις εναντίον των χριστιανών είναι μέσα στο πρόγραμμα! Ξεχνάς τί είπε ο Ιησούς μας; Εάν το ξεχνάς, σου το υπενθυμίζω εγώ... ' Ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν!'

Εάν αυτό το θυμάσαι μια φορά την ημέρα, θα πάψεις να ασχολείσαι στο μέλλον με το πρόβλημά σου. Γιατί θα το θεωρησεις κάτι το φυσικό, το αναμενόμενο. Και τώρα, ήλθε η ώρα, να σου κάνω την τελευταία αποκάλυψη...' Έχεις πολύ καλή ψυχή! Γι'αυτό ο Θεός σε αγαπάει πάρα πολύ! Τ'άκουσες; Αυτό τα λέει όλα! Άντε! Πήγαινε στην ευχή του Χριστού και Καλή Ανάσταση!'

Η αποκάλυψη του Παππούλη δημιούργησε στην ψυχή μου  σεισμό μεγάλο. Η ψυχοσύνθεση μου άλλαξε ριζικά! Η μεγάλη μου στενοχώρια μετετράπη σε απέραντη χαρά! Η θλίψη μου, μεταβλήθηκε σε αγαλλίαση! Η απογοήτευση, σε ασπίδα! Και όλα αυτά δικαιολογημένα! Είναι λίγο πράγμα να γνωρίζεις, και μάλιστα από επίσημα χείλη, από τα άγια χείλη του π. Πορφυρίου, ότι σε αγαπά ο Θεός; Και μάλιστα πολύ; Εδώ, πληροφορείται κανείς, ότι κάποιος ' ισχυρός' του κόσμου τούτου τον αγαπά, και όχι μόνο χαίρεται, αλλά αισθάνεται και ' σιγουριά', γιατί ελπίζει στη βοήθειά του! Σκεφθείτε, λοιπόν, πόση σιγουριά πρέπει να αισθάνεται κανείς, όταν αυτός που τον αγαπά, είναι ο ίδιος ο Θεός! Ο Θεός, που μόνο η επίκληση του ονόματός του συντρίβει τα έθνη, με το ' Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς!'

Ο άνθρωπος που δίνεται στο Χριστό ξεπερνάει τις δυσκολίες χωρίς να φθείρεται

Μου είπε ακόμη ο Παππούλης...

'Ο άνθρωπος, που δίνει την καρδιά του στο Χριστό, όπως ο Μοναχός, αυτός γίνεται άλλος άνθρωπος. Ανοίγει ο νους του, γίνεται άλλος άνθρωπος. Ανοίγει ο νους του, γεμίζει με το Χριστό. Ακούεις; Με καταλαβαίνεις; Με το Χριστό. Και όταν ο νους και η καρδιά είναι γεμάτη από το Χριστό, τότε αυτός ο άνθρωπος είναι σοφός, είναι έξυπνος, του τα διδάσκει όλα το Πνεύμα του Θεού.

' Η λέξη έξυπνος, όχι με το νόημα που την εννοεί ο κόσμος, δηλαδή να απαντά καθηλώνοντας τους άλλους, ή να κάνει μια δουλειά καλύτερα από τους άλλους, αλλά να! Πώς να σου το πω;

Σε κάθε δυσκολία που του παρουσιάζεται, δεν τα χάνει, δεν απελπίζεται, αλλά προσφεύγοντας στο Χριστό, που είναι μέσα του, βρίσκει ωραίους και εύκολους τρόπους να τις ξεπερνάει, χωρίς να του στοιχίζει, χωρίς να φθείρεται εσωτερικά. Με κατάλαβες Γεώργιε; ' [ Είπε το όνομά μου χωρίς να με έχει ρωτήσει. Ούτε χθες, όταν με σύστησαν, του το είπαν. Με εντυπωσίασε].

- Κατάλαβα Γέροντα.

' Ο άνθρωπος που έχει δώσει την καρδιά του στο Χριστό, δεν υποφέρει, όσες δυσκολίες και να του συμβούν. Χαίρεται, είναι γεμάτος εσωτερική χαρά. Είναι δραστήριος, προσεκτικός. Δεν κάνει λάθη, ζημιές. Το μυαλό, τα χέρια, τα πόδια, όλα κινούνται από τη χάρη του Θεού. Πώς είναι δυνατόν να είναι κουτός;

Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις που πρέπει να κάνει τον κουτό, για χάρη του Χριστού.'

- Δηλαδή, πώς θα κάνει τον κουτό;

' Όταν σιωπήσει εν γνώσει, με κάποιο εσωτερικό σκοπό, κάνει πως δεν κατάλαβε, κάνει πως δεν ξέρει, διότι έχει ένα καλό σκοπό. Αυτά θα του τα διδάξει σιγά σιγά το Άγιο Πνεύμα. Διότι όταν έχουμε μέσα μας το Χριστό, δε ζούμε κανονίζοντας εμείς τον εαυτό μας. Ζει εν ημιν Χριστός, και κανονίζει αυτός τη ζωή μας'.

 
Η μεγάλη στενοχώρια είναι παγίδα του διαβόλου

Ο Γέροντας μου είπε...' Οι δικαστές όταν κουράζονται, διακόπτουν το μεσημέρι την εργασία τους. Βέβαια, ήταν κι απ'την υπερκόπωση αυτό που έπαθα, αλλά λυπόμουν τον κόσμο, που περίμενε έξω τόσες ώρες'.

Με το έμφραγμα που έπαθε ο Γέροντας, στην κυριολεξία έπεσε πάνω στο καθήκον της αγάπης. Με είδε πολύ λυπημένο και πιεζόμενο από αισθήματα ενοχής και βάλθηκε να με παρηγορεί λέγοντας...' Μη στενοχωριέσαι. Ήταν να γίνει αυτό. Πρόσεξε. Η μεγάλη λύπη και η στενοχώρια δεν είναι από το Θεό, είναι παγίδα του διαβόλου'.

 
(Ανθολόγιο Συμβουλών,Γέροντος Πορφυρίου σελ. 206-219)