Άραγε τι να σημαίνει "θλίψη" και από τι προκαλείται;
Η θλίψη είναι η συντριβή των συναισθημάτων τα οποία ενεργούν και εξουσιάζουν την καρδιά και το σώμα και ως επέκταση και την ψυχή του ανθρώπου.
Ο φόβος της μοναξιάς ή της εγκατάλειψης, μάς προτρέπει να παίρνουμε λάθος επιλογές.
Συχνά συμβιβαζόμαστε με τις ανθρώπινες σχέσεις μόνο και μόνο για να μην νιώθουμε μοναξιά.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από το να ζεις, να ξυπνάς ή να βρίσκεσαι μέσα σε μια αγκαλιά που δεν αγαπάς!

Η μεγαλύτερη θλίψη γεννιέται μέσα στους ανθρώπους και όχι έξω από αυτούς. Ακριβώς το αντίθετο από την σχέση μας με το Θεό.
Όταν ζεις χωρίς την κατανόηση των γύρω σου, χωρίς να έχεις ένα στήριγμα, χωρίς βοήθεια, χωρίς αγάπη, χωρίς ελπίδα, τότε βιώνεις μια μεγάλη εσωτερική μοναξιά, βιώνεις την θλίψη της ψυχής.

Κι όμως όλα αυτά μπορείς να τα αποκτήσεις έχοντας μέσα σου τον Θεό. Η παρουσία του Θεού στην καθημερινότητά σου, σού δίνει όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα. Διαύγεια, δύναμη σωματική και ψυχική, υγεία, ευφορία κ.α.
Η εγκατάλειψη των ανθρώπων τι μας στερεί;
Μήπως την επικοινωνία; Μήπως την συντροφικότητα; Μήπως την συμπαράσταση; Μήπως την κατανόηση; Την προστασία; Την ανθρώπινη επαφή; Μια συμβουλή; Την αγάπη;
Αλήθεια, πείτε μου τι από τα παραπάνω δεν μπορεί ο Θεός μας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών να μας χαρίσει;

Όμως πείτε μου, τις πνευματικές μας ανάγκες ποιός άνθρωπος είναι ικανός να μας τις εκπληρώσει;
Την πνευματική μας τροφή ποιος άνθρωπος μπορεί να μας την χαρίσει; Κανείς!
Κι όμως δεν διψάμε για την παρουσία-συντροφικότητα του Θεού στη ζωή μας. Για να κρατήσουμε τον/την σύντροφό μας ή για να είμαστε αρεστοί προς τους άλλους κάνουμε θυσίες και αλλάζουμε συνήθειες, τιθασεύουμε τον χαρακτήρα μας, αλλάζουμε τελείως την ζωή μας. Για τον Θεό ποια θυσία κάνουμε;
Τελικά, τι είναι αυτό που μας αποκόπτει από το Θεό; Τι εννοούμε εγκατάλειψη και σε ποια εγκατάλειψη αναφερόμαστε; Του Θεού ή την δική μας απέναντι του;

Κανένας γέροντας, κανένας ασκητής, κανένας Άγιος δεν είπε ότι, όταν ζήτησαν την βοήθεια Του, ο Θεός δεν τους άπλωσε τo χέρι. Άρα, ποιος εγκαταλείπει ποιον και γιατί;

Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν έμαθε να αγαπά, να προσφέρει, να θυσιάζεται. Δεν νιώσαμε πολλές φορές την αγάπη, ίσως ούτε από τους γονείς μας αλλά ούτε από τους συντρόφους μας γιατί και αυτοί δεν την γνωρίζουν πως είναι στ' αλήθεια. Ξέρουμε πως μπορεί να είναι αλλά δεν την έχουμε γευτεί. Για αυτό και ο Θεός μας συγχωρεί και μας περιμένει.
Περιμένει μια μικρούλα προσευχή, έναν μικρό αναστεναγμό, ένα μικρό δάκρυ στην εξομολόγηση.

Εμείς εγκαταλείπουμε τον Θεό και επιλέγουμε την απομόνωση και την μοναξιά εκτός ή εντός του κόσμου.
Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Όταν "πέφτεις" πονάς, υποφέρεις, δακρύζεις. Όμως για να σηκωθείς κοιτάς ψηλά για να πιαστείς από κάπου και να σταθείς όρθιος για να συνεχίσεις.
Εάν "πέσουμε", ας μην μείνουμε εκεί δακρυσμένοι και απελπισμένοι. Ας κοιτάξουμε ψηλά κι ας πιαστούμε από το χέρι του Θεού κι ας μην το αφήσουμε ποτέ για να συνεχίσουμε τη ζωή μας χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.

με πολλή αγάπη Γεωργία