Σημειώνει ο Μητροπ. Νικοπόλεως Μελέτιος:
«Ένας πλούσιος μπαμπάς βρίσκεται μαζί με το νεαρό γιό του-παλληκαράκι- στο γκαράζ. Έχει μπροστά του ένα πολυτελές αυτοκίνητο. Και το ψάχνει απ’ όλες τις μεριές. Σφίγγει βίδες. Σκουπίζει. Ξεσκονίζει….. Σκύβει. Ξανασκάβει. Ιδρώνει. Φυσάει. Ξεφυσάει. Και συνεχίζει. Απτόητος. Και χωρίς τέλος……
Ρωτά ξαφνικά ο νεαρός:
- Μπαμπά, γιατί όλες αυτές τις δουλειές, δεν τις αφήνεις να τις κάνει κάποιος άλλος;
Απαντά με απορία, σαν να είχε ακούσει μια μεγάλη ανοησία:
- Τι λες, παιδί μου! Το αυτοκίνητο αντιπροσωπεύει ένα κεφάλαιο! Ξέρεις, τι έδωσα γι’ αυτό; Ο ξένος δεν το πονάει! Ο καλός νοικοκύρης έχει χρέος να το παρακολουθεί ο ίδιος. Αυτοπροσώπως. Και ό,τι κόπο και χρόνο κι αν χρειάζεται, να τα διαθέτει! Διαφορετικά χαλάει! Και για μένα αυτό αντιπροσωπεύει πολλά!
Αυτό είπε ο μπαμπάς. Και σίγουρος, ότι έκανε σωστά και καλά, ξαναρίχτηκε στη δουλειά του. Μα ξαφνικά ακούστηκε σταθερή και ξεκάθαρη, η φωνή του νεαρού:
- Δηλαδή μπαμπά, εγώ δεν αντιπροσωπεύω τίποτε για σένα;
Ταράχτηκε ο μπαμπάς:
-Τι; Τι είπες;
- Να, μπαμπά! Στο αυτοκίνητο σου σε βλέπω ν’ αφιερώνεις κάθε μέρα με ευχαρίστηση ώρα πολλή. Σε μένα, δεν σε αισθάνθηκα ποτέ ν΄ αφιερώνεις λίγη ώρα μ’ ευχαρίστηση!......
Πόσα παιδιά δεν ζουν με το παράπονο αυτό!....» (Μ,31)
(στο: Η ανατροφή των παιδιών, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, σελ. 134-135)