Έτσι γινόταν πάντα, έτσι και σήμερα.
Αδελφός, και σε φτύνει και ψεύδεται. Τη ζωή σου πουλάει αργύρια τριάκοντα, και δε σε γνωρίζει.
Κι η αγάπη που ζητούσα; Που ζητούσαμε;
Σταυρός οι προδομένες μας αγάπες, κι Εσύ τον κουβάλησες. Σταυρός που πάνω του, Ακριβέ, σε καρφώσανε.
Έρημος τόπος, τόπος κρανίου η γη μας. Κι είναι τώρα σκοτάδι αποκαθήλωσης, κι είναι πόνος που μυστικά σφαδάζει μέσα και γύρω μας.
Είμαι εδώ κι εγώ: η πόρνη κι η άσωτη ψυχή, που με Αγάπη αληθινή Εσύ με αγάπησες. Ψυχή που μετανιώνει, τυραννισμένη ψυχή, που με ελπίδα στηρίζεται στο Ξύλο το Τίμιο.
Είμαστε εδώ: όσοι γύρισαν. Στη σειρά των αμαρτωλών που Σε διψούν. Χέρι-χέρι κρατιόμαστε, με αναμμένες λαμπάδες.
Αληθινή και Σταυρωμένη Αγάπη! Το ποτήρι περιμένουμε του γάμου Σου.
Τώρα και πάντα την Ανάστασή Σου, Χριστέ, περιμένουμε.
Ελένη Κ.
Κυριακή της Οσίας Μαρίας 2016