πατήρ Δημήτριος_
Γράφει στο ημερολόγιό του, ο στάρετς Νίκων:
Χθες (15 Νοεμβρίου 1908), βρισκόμουνα στο κελλί του γέροντα και τακτοποιούσα την αλληλογραφία του.
Ο π. Βαρσανούφιος διάβαζε την επιστολή μιας νεαρής κοπέλας, για την οποία μου είπε: - Η κοπέλα αυτή, ξέρει πολύ καλή κλασσική μουσική.
Την ρωτάω:
- Ποιανού μουσικού σου αρέσει καλλίτερα η μουσική;
- Του Μπετόβεν και του Χάιντν, μου λέει εκείνη.
- Μα υπάρχει και καλλίτερη, της είπα.
- Ποιανού; του Μότσαρτ;
- Ακόμη καλλίτερη.
- Του Μπάχ μήπως;
- Όχι! Όχι!
- Ποιανού τότε;
Και τι είδους μουσική είναι αυτή, που λες ότι είναι καλλίτερη;
- Της ψυχής, της λέω.
- Της ψυχής;
Και υπάρχει τέτοια μουσική;
- Και βέβαια υπάρχει.
- Πρώτη φορά το ακούω.
Και τι είναι αυτή η μουσική;
- Η ψυχική γαλήνη. Γι' αυτήν μιλάει το άγιο Ευαγγέλιο: «Άρατε τον ζυγόν μου εφ΄ υμάς και μάθετε απ' εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθ. 11,29). Σπούδασες μαθηματικά. Ξέρεις τι είναι το σημείον «ίσον» (=); Έ, λοιπόν να! Η ανάπαυση της ψυχής «ισούται» με μια μακαριότητα• μια μουσική• μια αρμονία όλων των δυνάμεων της ψυχής... Αυτή είναι η καλλίτερη μουσική!
(Από το βιβλίο-έκδοσή μας: Στάρετς Νίκωνος, Ρήματα Ζωής, Πρέβεζα 2006, σελ. 60-61)