(ποίημα αποδιδόμενο στον Γρηγόριο Θεολόγο)
Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ
«Και όμως ο Πέτρος ο ξακουστός στέκεται μακριά,
Σκυφτός, θλιβερός και συντετριμμένος.
Σαν να έκανε κάποιο μεγάλο κακό παρακαλεί τον Θεό.
Γιατί θρηνείς Πέτρε, έκανες κάποιο κακό,
αλλά μπορείς συγχώρεση να λάβεις.
Λόγε Θεού, Παιδί μου αγαπημένο,
συγχώρεσε, Παιδί μου, είναι φυσικό οι άνθρωποι να σφάλλουν,
έσφαλε και ο Πέτρος φοβούμενος τον όχλο.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
Ήσυχη πήγαινε μάνα Παρθένα, τώρα.
Τον Πέτρο συγχωρώ όπως θέλεις.
Και πρώτα υπάκουγα στα λόγια σου,
χάρις στην καλοσύνη σου κι ευσέβεια.
Ό,τι είχα να σου πω το είπα τώρα,
τραβούν άφθονη την χάρη μου τα δάκρυα
και τα δεσμά κάθε αμαρτίας λύνουν»
(Χριστός πάσχων, ΕΠΕ 8, 102104)
«Δέξου ως πρέσβειρα την μητέρα σου Λόγε,
κι εκείνοι που έχουν χάρη τα δεσμά να λύουν…
Χαίρε, γεμάτη από χάρες Κόρη, Μητέρα και Παρθένος,
στις χάρες που περνάς κάθε παρθένα,
ανώτερη από τα ουράνια τάγματα·
Παντάνασσα, Κυρία, Χαρά του κόσμου,
πάντοτε σκέπτεσαι το καλό του ανθρώπου
και για μένα είσαι παντού η πιο μεγάλη σωτηρία»
(Χριστός πάσχων ΕΠΕ 8, 244-246)