«Αναφέρει ο Paulo Coelho: «Ένα λιοντάρι συνάντησε μερικές γάτες που συζητούσαν.
- Θα τις καταβροχθίσω, σκέφτηκε.
Ξαφνικά όμως, αισθάνθηκε μια παράξενη ηρεμία και αποφάσισε να καθίσει κοντά τους για να ακούσει τι έλεγαν.
- Καλέ μου Θεούλη, είπε μία από αυτές, χωρίς να προσέξει το λιοντάρι. Προσευχόμαστε όλο το απόγευμα! Ζητήσαμε να βρέξει ο ουρανός ποντίκια!
- Και τίποτα δεν έγινε ως τώρα!, είπε μία άλλη. Μήπως δεν υπάρχεις;
Ο ουρανός παρέμεινε βουβός και οι γάτες έχασαν την πίστη τους.
Το λιοντάρι σηκώθηκε και συνέχισε το δρόμο του μονολογώντας:
- Για κοίτα τι γίνεται καμιά φορά! Σκόπευα να σκοτώσω αυτά τα ζώα, αλλά ο Θεός με εμπόδισε. Παρόλα αυτά, σταμάτησαν να πιστεύουν στη θεία χάρη γιατί ήταν τόσο συγκεντρωμένα σε αυτό το οποίο δεν είχαν, ώστε ούτε καν πρόσεξαν την προστασία την οποία έλαβαν»
(αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ,Πιστεύω στο Θεό, σελ. 270, Σταμάτα 2016)