«Α) Ο Θεός με τις πληγές δεν είχε σκοπό να μεταπείσει τον Φαραώ, αλλά να δείξει στους εθνικούς λαούς, επί κεφαλής των οποίων ίστανται οι Αιγύπτιοι λόγω του πολιτισμού τους, ότι
1) οι θεότητες των Αιγυπτίων [σημ. δική μας: λατρεία Νείλου, λατρεία βατράχων το κεφάλι των οποίων ήταν σύμβολο του Θεού των Αιγυπτίων Φθα, λατρεία μυγών, λατρεία ηλίου] είναι μάταιες και οι ιερείς τους και οι μαγείες τους αδύνατες και μόνος αληθινός Θεός είναι ο ένας, ο ποιητής του ουρανού και της γης, ο Θεός των Ισραηλιτών.
2) Ο Παντοδύναμος Θεός γνωρίζει να ταπεινώνει τις εναντίον του με αυθάδεια υψούμενες κεφαλές των υπερηφάνων και δεν έχει ανάγκη στρατού από λύκους και λιοντάρια, αλλά ταπεινώνει βαθύτατα μέσω των αδύνατων και περιφρονημένων όντων, βατράχων, μυγών, κλπ.
3) Ο Θεός ως δίκαιος γνωρίζει να τιμωρεί τους αμαρτωλούς με τις αμαρτίες, τις οποίες πράττουν. Αίμα Ισραηλιτικό αθώων νηπίων είχε βάψει το ύδωρ του Νείλου; Αίμα Αιγυπτίων από τον ποταμό έρχεται ως ποινή. Φίδια και ποταμό οι Αιγύπτιοι είχαν θεοποιήσει; Πλήθος ζώων έστειλε ο Θεός για τιμωρία.
4) Για να αποσπαστεί από τα βδελύγματα αυτά ο Ισραηλιτικός λαός. 5) Ο Θεός συγκαταβαίνει και θαυματουργεί με μέσα οικεία στους Αιγυπτίους, Νείλο ποταμό, ράβδο-φίδι γνωστό στους μάγους των Αιγυπτίων, έτσι ώστε η παιδαγωγία να είναι αποτελεσματικότερη ως οικειότερη αφενός και για να αποδειχτεί η ιστορική αξιοπιστία της διήγησης, η οποία έχει χρώμα Αιγυπτιακό, αφετέρου.
6) Με τις εννέα αυτές πληγές επλήγησαν η περιουσία: γεωργία, κτηνοτροφία και υγεία των Αιγυπτίων όχι όμως και η ζωή τους. Η μάστιγα αυτή επήλθε με τη 10η πληγή.

Β) Επί κεφαλής των μάγων στέκονταν ο Ιαννής και Ιαμβρής Β΄ Τιμοθ. 3,8. Σύμφωνα με κάποιους Πατέρες τα θαύματα των μάγων δεν είναι πραγματικά αλλά φανταστικά. Είναι μεν υπερκείμενα της ανθρωπίνης δυνάμεως έργα, όχι όμως και έργα θαύματα όπως αυτά του Θεού. Για τέτοια θαύματα μιλά ο Κύριος ότι θα κάνει και ο Αντίχριστος, Ματθ. 24,24, Β΄ Θεσ. 2,8.

Γ) Η Σοφία Σολομώντος (11,5 και 16,1) αναφέρει περισσότερα θαυματουργικά χαρακτηριστικά των πληγών αυτών. Δεν διαφωνούν τα δύο αυτά βιβλία αλλά ετεροφωνούν συμπληρούμενα αμοιβαίως. Η Σοφία Σολομώντος είχε υπ’ όψιν της πηγές πληρέστερες.
Τα Αιγυπτιακά κείμενα δεν μιλούν για τις πληγές αυτές, διότι θίγουν την εθνική των Αιγυπτίων υπερηφάνεια, επιβεβαιώνουν όμως τις φυσικές προϋποθέσεις των πληγών αυτών, διότι οι διηγήσεις έχουν χρώμα αιγυπτιακό».

(αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακοπούλου, Η Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος σελ. 65, μετάφραση στα νέα ελληνικά κάποιων σημείων π. Νικόλαος Πουλάδας)