Αυξομείωση μεγέθους γραμμάτων.
Κείμενα (blog) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης
Διακονία αρρώστωνΧθές βράδυ, την ώρα που πήγαινα στον ναό για την αγρυπνία, είδα σε μια άκρη έναν πατέρα με ένα παιδάκι σε αναπηρικό καροτσάκι. Πλησίασα, αγκάλιασα τον μικρό και τον φίλησα. «Είσαι ένας άγγελος, του είπα, το ξέρεις;». Και στον πατέρα του είπα: «Μεγάλη τιμή για σένα να υπηρετής έναν άγγελο. Να χαίρεστε, γιατί θα πάτε και οι δύο στον Παράδεισο». Έλαμψαν από χαρά τα πρόσωπά τους, γιατί ένιωσαν την θεϊκή παρηγοριά.Αυτοί που διακονούν αρρώστους, αναπήρους κ.λπ. με αγάπη και υπομονή, αν έχουν αμαρτίες, σβήνουν τις αμαρτίες τους με την θυσία που κάνουν• αν δεν έχουν αμαρτίες, αγιάζονται. Κάποτε μια…
Αντιμετώπιση του πόνου-Γέροντα, ποιόν πόνο λέτε ανυπόφορο;-Τον πόνο που κάνει να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια!Αυτά τα δάκρυα δεν είναι ούτε μετανοίας ούτε αγαλλιάσεως• που υπάγονται; τί λέτε;-Μαρτύριο δεν είναι, Γέροντα;-Έμ, μαρτύριο είναι!-Γέροντα, όταν έχω δυνατό πόνο, δυσκολεύομαι να πω «δόξα Σοι ο Θεός».-Γιατί δυσκολεύεσαι; Να σκέφτεσαι τί τράβηξε ο Χριστός. Ξύλο, ονειδισμούς, φραγγέλωμα, σταύρωση! Και όλα τα υπέμεινε, «αναμάρτητος ών» , για την σωτηρία μας. Και εσύ, όταν πονάς, να λές:«Για την αγάπη Σου, Χριστέ μου, θα υπομείνω».-Γέροντα, τί χρειάζεται για να ξεπεράσης τον πόνο;-Παλληκαριά, βία χρειάζεται.-Και τον ανυπόφορο πόνο πώς τον αντιμετωπίζει κανείς;-Αν είναι κοσμικός, με το τραγούδι,…
Η υπομονή στους πόνουςΌταν μας βρίσκει μια αρρώστια, καλά είναι να αφηνόμαστε στον Χριστό εν λευκώ. Να σκεφτόμαστε ότι η ψυχή μας έχει μεγαλύτερη ανάγκη από υπομονή και δοξολογία στους πόνους παρά από ατσαλένιο σώμα με το οποίο μπορούμε να κάνουμε μεγάλους σωματικούς αγώνες, οι οποίοι όμως ίσως μας κάνουν να καυχηθούμε, χωρίς να το καταλάβουμε, γιατί θα νομίσουμε ότι με το σπαθί μας θα κερδίσουμε τον Παράδεισο.Ξέρετε πόσα χρόνια έχω άλλοτε υποφερτό πόνο και άλλοτε ανυπόφορο; Ο υποφερτός είναι μια μόνιμη κατάσταση.[...]Στην συνέχεια μου παρουσιάστηκε κάτι σκληρό στην κοιλιά, μου είπαν ότι ήταν κήλη. Όταν κουραζόμουν, πονούσε και πρηζόταν…
Δίψα Θεού… Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον ζητώ. Πώς να μη σε ζητώ; Εσύ με ζήτησες πρώτος και μου έδωσες να γευθώ τη γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος, και η ψυχή μου Σε αγάπησε έως τέλους. Τον πρώτο χρόνο της ζωής μου στο Μοναστήρι, γνώρισε η ψυχή μου τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα. Πολύ μας αγαπά ο Κύριος αυτό το έμαθα από το Άγιο Πνεύμα που μου έδωσε ο Κύριος κατά το μέγα Του έλεος. Γέρασα και ετοιμάζομαι για το θάνατο, και γράφω την αλήθεια για χάρη του λαού. Αδελφοί μου,…
Είπες Κύριε με χαρά και ανυπομονησία: ‘ Καγώ εάν υψωθώ εκ της γης πάντας ελκύσω προς εμαυτόν’( Ιω.ιβ΄,32), δηλαδή ‘Αν υψωθώ διά του Σταυρού από τη γη θα αποσπάσω απ΄τη δουλεία του διαβόλου και θα ελκύσω πάνω μου όλους τους ανθρώπους’. Έτσι μαγνήτισες και μένα Χριστέ μου, μια Μεγάλη Πέμπτη κι από τότε ζω για να είμαι μαζί Σου, κάτω από το Σταυρό και να Σε βλέπω, Εσένα που είσαι η Εσταυρωμένη Αγάπη. Κάθε χρόνο προσεύχομαι να ελκύεις όλο και πιο πολλούς για να μην πηγαίνει χαμένη η θυσία Σου και η Αγάπη Σου! Φέτος Κύριε, περισσότερο από κάθε άλλη…
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ: Το προοίμιο του Σταυρού και της Ανάστασης. Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή… «Την ψυχωφελή, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, και την Αγίαν Εβδομάδα τον πάθους σον, αιτούμεν κατιδείν Φιλάνθρωπε …». Με αυτά τα λόγια του στιχηρού στον εσπερινό της Παρασκευής, πριν την Κυριακή των Βαΐων, τελειώνει η Μεγάλη Σαρακοστή. Μπαίνουμε πια στην «Αγία Εβδομάδα», στην περίοδο του εορτασμού των παθών του Χριστού, του Θανάτου και της Αναστάσεως Του. Περίοδος που αρχίζει από το Σάββατο του Λαζάρου. Τα γεγονότα της διπλής γιορτής, η ανάσταση του Λαζάρου και η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, αναφέρονται στα λειτουργικά κείμενα σαν «προοίμιο του Σταυρού». Έτσι,…
Πνιγόμουν Κύριε… πνιγόμουν στα βαθιά… θεριέψανε τα κύματα μάταιων λογισμών… μες την καρδιά πλημμύρισαν η θλίψη και ο φόβος… άνιση η πάλη να σταθώ στης νύχτας τη φουρτούνα… ψέλλιζα με όση δύναμη μου είχε απομείνει: Κύριε, ελέησόν με! Τυφλά τα μάτια της ψυχής και άδεια η καρδιά μου...πώς χάθηκε σε μια στιγμή όση βαστούσα πίστη…;με μιας σβηστήκανε οι προσευχές μου όλες...λες και στην άμμο έχτιζα τη λήθη των παθών μου· Τα μάτια σήκωσα ψηλά γυρεύοντας ελπίδα…κι Εσύ στεκόσουνα εκεί! Στη μέση του πελάγους… μου ’ριξες το Σταυρό, σανίδα σωτηρίας,τη φοβισμένη μου ψυχή στην Αγκαλιά βαστούσες· πώς δεν Σε είδα Κύριε;;…
μακάριοι οι ελεήμονες. Ματθαίου ε' 7. Είναι οι μιμηταί του Ιησού. Οι ευεργέται της ανθρωπότητος. Οι ηλιαχτίδες της καθημερινής ζωής. Ο Ιησούς τους αγαπά ιδιαίτερα. Αναπαύεται σ' αυτούς. Αυτοί συνεχίζουν το έργο του. Κάνουν τον πόνο μαλακώτερο και τη δυστυχία ελαφρότερη. Αυτοί, αντίθετα με τους Φαρισαίους, σηκώνουν με αυτοθυσία το βαρύ φορτίο των άλλων. Είναι οι Σίμωνες οι Κηρυναίοι της ζωής. Ο Ιησούς τους ευγνωμονεί. Σηκώνουν το δικό του σταυρό, σηκώνοντας το σταυρό των άλλων.Πόσο ιερό συναίσθημα να νοιώθης, ότι κάνεις τον Ιησού να αισθάνεται ευχαριστημένος, ικανοποιημένος, χαρούμενος. Αυτό το προνόμιο το έχουν οι ελεήμονες. Οι μεγάλοι και οι μικροί. Οι…
Αναισχυντίαστη διάπραξη της αμαρτίαςΔεν είναι τόσο φοβερό το ν’ αμαρτάνει κανείς, όσο η αδιαντροπιά μετά την αμαρτία και το να μη πειθαρχεί κανείς στους ιερείς, που παραγγέλλουν προσοχή. Ε.Π.Ε. 8α,234 στην εμφάνισηΈχεις νυμφίο το Χριστό. Γιατί προσπαθείς ν’ αποσπάσεις ανθρώπους εραστές; Τότε θα σε κρίνει για μοιχεία. Γιατί δεν στολίζεσαι το στολίδι που αρέσει στο Χριστό, που αγαπά Εκείνος, δηλαδή, τη ντροπή, τη σωφροσύνη, την κοσμιότητα, τη σεμνή ενδυμασία; Αυτή που τώρα έχεις, είναι πορνική και αισχρή. Δεν μπορούμε πια να ξεχωρίσουμε τις πόρνες απ’ τις παρθένες. Ε.Π.Ε. 23,254 ακολασίαΌταν η ασχήμια είναι φοβερή, όσα φτειασίδια κι αν επινοήσουν, δεν…
343. Με την πίστι και την αγάπη, με την προσευχή πίστεως και αγάπης, μπορώ να κλείσω στην καρδιά μου τον Θεό και τον άνθρωπο. Πόσο βαθειά και μεγάλη είναι η ανθρώπινη καρδιά! Πόσο μεγάλος είναι ο άνθρωπος! 344. Ένας αληθινός ποιμήν, που αγάπησε με πατρική καρδιά το ποίμνιό του και εργάσθηκε γι’ αυτό, θα αφήση ευγνώμονα μνήμη μετά την κοίμησί του. Η Εκκλησία θα δοξάζη το όνομά του. Και η δόξα του θα είναι ανάλογος με τον ζήλο που κατέβαλε στο ποιμαντικό του έργο. Αυτή είναι η δόξα εκείνων που εργάζονται για το καλό των ψυχών. 345. Είσαι ένα πλάσμα…