"Η ζήλια και ο καρκίνος"

Σε μία αδελφή έλεγε ο Παππούλης: "Οι γυναίκες που ζηλεύουν τους άνδρες τους παθαίνουν πολλές φορές καρκίνο.
Αυτό συμβαίνει ακόμα και με τις παπαδιές: Όλες οι αρρώστιες προέρχονται από τις στεναχώριες.
Ακόμα και η πέτρα στα νεφρά".
[Τζ 164]

"Η αμαρτία διαταράσσει τις οργανικές λειτουργίες"

Γέροντα, παίρνω συχνά φάρμακα, και ελέγχομαι που εσείς ούτε καφέ πίνετε.
- Σου έχω πει κι άλλη φορά. Όταν ο χριστιανός παραδώσει τον εαυτό του με εμπιστοσύνη στον Κύριο,
εκείνος ειρηνεύει τον εσωτερικό οργανισμό, με αποτέλεσμα την κανονική λειτουργία των οργάνων και των αδένων,
και πάλι έχουμε ως επακόλουθο υγεία, απαλλαγμένη από ενοχλήματα.
Διότι η αμαρτία, η ταραχή, ο εγωισμός, φέρνουν πότε αύξηση, πότε ελάττωση της κανονικής λειτουργίας, με επακόλουθο την ασθένεια.
Ξέρει ο οργανισμός το κανονικό, τη μέση οδό, και εκκρίνει εν γαλήνη και ηρεμία.
Π.χ. όταν είχα το έλκος, μου έδωσε ο γιατρός αυτό το φάρμακο. Μου το έδειξε, ήταν το zantac.
Μόλις το πήρα, αμέσως πέρασαν οι πόνοι. Α ! λέω. Δεν είναι καλό αυτό. Κάποια άλλη ζημιά θα κάνει στον οργανισμό.
Και δεν ξαναπήρα. Προτίμησα να υποφέρω τον πόνο.
Με ρωτούσε για κάποιον αδελφό που τον ήξερε. -Γέροντα, του λέω, δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ
και αναγκάζεται να παίρνει πότε stedon, πότε tranxen, για να κοιμηθεί.
- Πες του να έλθει να με συναντήσει εδώ ή να με πάρει τηλέφωνο.
[Ά 76]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.88-89)

…Η σχέση αυτή Σαρακοστής και βαπτίσματος δικαιώνεται και ιστορικά. Στην πρώτη Εκκλησία κατά την περίοδο αυτή προετοιμάζονταν όσοι επρόκειτο να βαπτιστούν. Λέγει σε συγκεκριμένο έργο για τη Μ. Σαρακοστή ο γνωστός μακαριστός θεολόγος π. Αλέξανδρος Σμέμαν:

“Στην αρχαία Εκκλησία ο βασικός σκοπός της Σαρακοστής ήταν να προετοιμαστούν οι “κατηχούμενοι”, δηλαδή οι νέοι υποψήφιοι χριστιανοί, για το βάπτισμα που, εκείνον τον καιρό, γίνονταν στη διάρκεια της αναστάσιμης θείας Λειτουργίας”. Και συνεχίζει: «Αλλά ακόμη και τώρα που η Εκκλησία δεν βαπτίζει πια τους χριστιανούς σε μεγάλη ηλικία και ο θεσμός της κατήχησης δεν υπάρχει πια, το βασικό νόημα της Σαρακοστής παραμένει το ίδιο. Γιατί, αν και είμαστε βαπτισμένοι, εκείνο που συνεχώς χάνουμε και προδίδουμε είναι ακριβώς αυτό που λάβαμε στο βάπτισμα. Έτσι το Πάσχα για μας είναι η επιστροφή που κάθε χρόνο κάνουμε στο βάπτισμά μας και επομένως η Σαρακοστή είναι η προετοιμασία μας γι’ αυτήν την επιστροφή - η αργή αλλά και επίμονη προσπάθεια να πραγματοποιήσουμε τελικά τη δική μας “διάβαση”, το “Πάσχα” μας στη νέα εν Χριστώ ζωή. Το ότι οι ακολουθίες στη σαρακοστιανή λατρεία διατηρούν ακόμα και σήμερα τον κατηχητικό και βαπτιστικό χαρακτήρα, δεν είναι γιατί διατηρούνται “αρχαιολογικά” απομεινάρια, αλλά είναι κάτι το ζωντανό και ουσιαστικό για μας.

Γι’ αυτό κάθε χρόνο η Μεγάλη Σαρακοστή και το Πάσχα είναι, μία ακόμη φορά, η ανακάλυψη και η συνειδητοποίηση του τι γίναμε με τον "δια βαπτίσματός” μας θάνατο και την ανάσταση.
Έτσι η περίοδος της Μ. Σαρακοστής είναι ένα σχολείο μετάνοιας στο οποίο κάθε χριστιανός οφείλει να μπαίνει κάθε χρόνο για να καταφέρει να εμβαθύνει στην πίστη του, να την επανεκτιμήσει και, αν είναι δυνατόν, ν’ αλλάξει τη ζωή του. Είναι μία υπέροχη προσκυνηματική πορεία προς τις πηγές της ορθόδοξης πίστης, είναι μία εκ νέου ανακάλυψη του ορθόδοξου τρόπου ζωής”.

("Του Πάθους και της Ανάστασης", π. Γ. Δορμπαράκη,απόσπασμα, σ. 20-21)

"Είδε την Παναγιά μας η κυρά Στεφανία" 

…Μας διηγήθηκε, λοιπόν, ένα θαύμα των Χαιρετισμών που βίωσε η ίδια πριν έξι περίπου χρόνια λίγο μετά τις 15 Φεβρουαρίου 2011.
Η 84χρονη μητέρα της Στεφανία είχε διαγνωστεί με καρκίνο και είχε εισαχθεί στο ΚΑΤ. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε και η γερόντισσα έπεσε σε κώμα. Δε μιλούσε. Δε δεχόταν τροφή. Δεν επικοινωνούσε με κανέναν.
Οι γιατροί έκριναν ότι δεν συνέτρεχε λόγος να μεταφερθεί στην Εντατική και προετοίμασαν τις κόρες της, λέγοντάς τους ότι πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμες για το μοιραίο.
Ήταν η σειρά της κας Διονυσίας να καθίσει εκείνη τη νύχτα του Φλεβάρη με τη μητέρα της.
Είχε το ίδιο απόγευμα επικοινωνήσει με μία γνωστή της Γερόντισσα για να την ενημερώσει για την επιδείνωση της κατάστασης της υγείας της μητέρας της και να ζητήσει τις προσευχές της για τη μητέρα της.
Η καλή μοναχή της πρότεινε να διαβάσει εκείνο το βράδυ τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας, εικοσιτέσσερις φορές, όσες είναι και οι Οίκοι των Χαιρετισμών, ώστε η Παναγία μας να είναι βοηθός και παραστάτης στην ετοιμοθάνατη μητέρα της.
Μετά τα μεσάνυχτα, όταν πια στο θάλαμο είχαν όλοι οι νοσηλευόμενοι αποκοιμηθεί, πήρε το βιβλιαράκι των Χαιρετισμών, κάθισε στα πόδια του κρεβατιού εκεί που έπεφτε λίγο φως από το διάδρομο και άρχισε να διαβάζει τους Χαιρετισμούς.
Λίγο πριν τις έξι το πρωί, είχε ολοκληρώσει και την εικοστή τέταρτη ανάγνωση, και πήγαινε να βάλει το βιβλιαράκι στην τσάντα της, όταν αισθάνθηκε ότι η μητέρα της, η οποία ήταν για μέρες σε κώμα, ξύπνησε!
Πριν προλάβει να την πλησιάσει η κυρία Στεφανία, ανασηκώθηκε, σταυροκοπήθηκε και είπε στην έκπληκτη Διονυσία!!
“Γονάτισε, κάνε το Σταυρό σου, δεν βλέπεις... η Παναγία μας ήρθε, είναι εδώ!!!!”
Η Διονυσία στην κυριολεξία ενεή πρόλαβε να ψελλίσει...
“Μα που, μητέρα μου, είναι η Παναγία;;;"
"Εδώ είναι, μα καλά δεν την βλέπεις;;;” απάντησε η μητέρα της, που για μέρες όχι απλά δεν μίλαγε, αλλά ούτε καν επαφή με το περιβάλλον της δεν είχε!
“Έλα σήκω... πάμε κάτω στο Ναό να ανάψουμε κερί!!!” την προέτρεψε η μητέρα της
“Κάτσε μάνα μου, θα πάω εγώ!” ανταπάντησε η Διονυσία.
“Όχι μαζί θα πάμε να ανάψουμε κερί στην Παναγία” και έκανε να βγάλει τους ορούς και να κατεβεί από το κρεβάτι.
Η κόρη της την καθησύχασε ότι θα πάει αμέσως η ίδια να ανάψει κερί και ότι δεν ήταν σωστό να κατέβει η ίδια.
Με τα πολλά την έβαλε ξανά να ξαπλώσει και έτσι η κυρά Στεφανία ηρέμησε.
25 Φεβρουαρίου 2011 μετά από μία περίπου εβδομάδα από την εμφάνιση της Παναγίας μας στο δωμάτιο του ΚΑΤ, η κυρά Στεφανία εκοιμήθη εν Κυρίω…
Σημεία έδειξαν ότι βρήκε ανάπαυση μέσα στο ανέσπερο Φώς του Χριστού μας, στις Ουράνιες Μονές…

("Τα θαύματα των Χαιρετισμών …σήμερα", Αριστομένης Φλουράκης, απόσπασμα: σ. 131-133)

Η διάβασις του Ιορδάνου 

Η οσία Μαρία η Αιγυπτία διηγήθηκε κάποτε τη ζωή της στον όσιο Ζωσιμά και τέλος τον παρακάλεσε:
- Αββά Ζωσιμά, ό,τι σου είπα να μην το πης πουθενά, μέχρι να πεθάνω. Πήγαινε τώρα και του χρόνου μην περάσης τον Ιορδάνη, καθώς έχετε συνήθεια. Μείνε στο μοναστήρι σου, γιατί κι αν θελήσης να φύγης, δεν θα μπορέσης. Όταν έρθη όμως η Μ. Πέμπτη, πάρε τα Άγια Μυστήρια, έλα στον Ιορδάνη και περίμενε με εκεί, γιατί αφ’ ότου ήρθα εδώ δεν έχω μεταλάβει.
Αυτά είπε η οσία και έφυγε προς την έρημο. Ο όσιος θαύμασε το προορατικό της χάρισμα της αγίας. Ύστερα γονάτισε, φίλησε τον τόπο που είχε εκείνη σταθή, και γύρισε στο μοναστήρι.
Τον επόμενο χρόνο θέλησε ο όσιος Ζωσιμάς να βγη πάλι στην έρημο, αλλά τον εμπόδισε κάποια αρρώστια. Θυμήθηκε τότε τα λόγια της αγίας. Τη Μ. Πέμπτη πήρε τη θ. Κοινωνία, μερικά σύκα, λίγους χουρμάδες και βρεγμένη φακή, και πλησίασε στο ποτάμι.
Η ώρα περνούσε, αλλά η αγία δεν φαινόταν. «Πώς όμως θα περάση το ποτάμι», απορούσε ο αββάς, «αφού δεν υπάρχει κανένα σκάφος;» Ενώ συλλογιζόταν αυτό, την βλέπει ξαφνικά να έρχεται! Ήταν νύχτα, αλλά το φως της σελήνης ήταν πολύ λαμπρό. Έκανε τότε η οσία τον σταυρό της και βρέθηκε αμέσως στο άλλο μέρος του ποταμού! Ο αββάς Ζωσιμάς τάχασε. Έσκυψε να την προσκυνήση.
- Αββά Ζωσιμά, είπε η αγία, τι κάνεις εκεί; Κρατάς τα Άχραντα Μυστήρια, και θέλεις να βάλης μετάνοια; Εσύ ευλόγησε με.
Ύστερα τον παρακάλεσε να πη το «Πάτερ ημών» και το «Πιστεύω», και μετέλαβε. Μετά προσευχήθηκε:
- «Νυν απολύεις την δούλην σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριον σου».
Εν συνεχεία στράφηκε προς τον όσιο και τον παρακάλεσε:
- Αν είναι ευλογημένο, αββά, πήγαινε τώρα στο μοναστήρι σου και του χρόνου έλα να με συναντήσης εκεί που με είδες την πρώτη φορά.
- Δούλη του Θεού, είπε ο όσιος, μακάρι να ήμουν άξιος να σε ακολουθήσω. Πάρε τουλάχιστον από τα φαγητά που σου έφερα.
Άπλωσε τότε η αγία το χέρι και πήρε τρία μόνο σπειριά φακή, έκανε τον σταυρό της και πέρασε τον Ιορδάνη όπως και πριν! Ο αββάς Ζωσιμάς έκπληκτος ξεκίνησε κι αυτός για το μοναστήρι του.

(Συναξαριστής Δ΄)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τ. Β, σ. 131-133)

Μπερδεμένα παιδιά μπερδεμένων γονέων
Μιλούσε για παιδιά " μπερδεμένα ".
Είναι τα παιδιά, που έχουν ψυχολογικά προβλήματα, λόγω του ότι οι γονείς τους,
εξαιτίας των δικών τους κακών σχέσεων, δε δημιουργούν καλή ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι.
Μιλούσε για " μπερδεμένα " παιδιά " μπερδεμένων " γονέων.
Μάλιστα για διάφορα παιδιά, που είχαν προβλήματα και που έτυχε και εγώ ο ίδιος να του πάω τους γονείς τους,
έλεγε ότι ήδη από την κοιλιά της μητέρας τους είχαν αυτό το πρόβλημα, αυτό το " μπέρδεμα ",
διότι, όταν η μητέρα ήταν έγκυος, δε φρόντιζε να είναι τακτοποιημένη ζωή της,
να έχει ηρεμία, γαλήνη, να προσεύχεται, να συμμετέχει στα Μυστήρια της Εκκλησίας.
Μία φορά, ενθυμούμαι, συμβούλευσε μια μητέρα πέντε παιδιών να απομακρυνθεί επί ένα μήνα από το σπίτι της,
διότι η συμπεριφορά της ήταν τέτοια, που καθημερινά τα παιδιά τσακώνονταν μεταξύ τους.
Επειδή δεν μπορούσαν να τα βάλουν μαζί της, ξεσπούσαν το ένα πάνω στο άλλο.
Λόγω της μεγάλης διακρίσεως που είχε, χειριζόταν πάντοτε την κάθε περίπτωση αναλόγως.
Δεν ήταν ομοιόμορφες οι αντιμετωπίσεις των ανθρώπων εκ μέρους του Γέροντος, ο οποίος γνώριζε ποια συμβουλή μπορούσε ο κάθε άνθρωπος ν' αντέξει.
Μπορούσε να τον ρωτήσουν δέκα άνθρωποι για το ίδιο θέμα και να δώσει δέκα διαφορετικές απαντήσεις. Αυτή λέγεται εξατομίκευση της ποιμαντικής.
[Ί 189π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.298-299)

Μιά εκμυστήρευσις
Ο γέρων Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης (1959) προώθησε σημαντικά την νηπτική ζωή στο Άγιο Όρος.
Η ασκητική του αυταπάρνησις ήταν παροιμιώδης.
Συνδυασμένη μάλιστα με την γλυκύτητα της αγάπης προσήλκυσε κοντά του πνευματικούς αετούς.
Εδώ αναφέρουμε ένα επεισόδιο εκδηλώσεως του διορατικού του χαρίσματος, όπως ο ίδιος το περιέγραψε στον ομώνυμο υποτακτικό του γέροντα Ιωσήφ τον Νεοσκητιώτη:
« Καθόμουν εδώ στο παράθυρο μου γονατιστός στα κουρέλια μου και έλεγα την ευχή.
Σε μια στιγμή, όπως κρατούσα τον νου στην ενέργεια της ευχής, αυξήθηκε περισσότερο το φως και ο νους μου άρχισε να πλατύνεται και να περισσεύη τόσο που όλα μου έγιναν φωτεινά πλέον και έβλεπα όλη την πλευρά του τόπου μας ( ήταν στην Μικρά Αγία Άννα), από τα Κατουνάκια ως τα μοναστήρια κάτω, μέχρι την Δάφνη, καθώς και πίσω μου, και τίποτε δεν μου ήταν αφανές ή άγνωστο.
Το δε φως δεν ήταν τόσο, όπως τούτο το φυσικό που δίνει ο ήλιος ή το τεχνητό που κάνουν οι άνθρωποι αλλά ήταν φως εξαίσιο, λευκό, άϋλο που δεν είναι μόνον απ’ έξω καθώς τούτο το φυσικό που επιτρέπει στους έχοντας όρασι να βλέπουν εξωτερικά.
Το φως εκείνο είναι και μέσα στον άνθρωπο και το αισθάνεται σαν δική του πνοή και τον γεμίζει σαν τροφή και αναπνοή και τον ελαφρύνει από το φυσικό του βάρος και τον μεταμορφώνει έτσι που να μην ξέρη αν έχει σώμα και βάρος ή κάποιον περιορισμό.
Τότε είδα τον αδελφό Αθανάσιο να έρχεται προς εμάς από την στράτα του Αγίου Παύλου φορτωμένος με τον μεγάλο ντορβά του και έμεινα να τον παρακολουθώ εώς ότου ήρθε μέχρις εδώ. Τον έβλεπα σε όλες του τις κινήσεις.
Τον έβλεπα εκεί που καθόταν να ξεκουρασθή ή ν’ ακουμπήση το φορτίο του.
Τον έβλεπα στην πηγή της Αγίας Άννης στον μύλο όπου σταμάτησε και ήπιε νερό και μέχρι που έφθασε στην πόρτα μας και πήρε το κλειδί και άνοιξε και μπήκε μέσα και ήρθε μπροστά μου και έβαλε μετάνοια.
Όταν ο νους του ανθρώπου καθαρίση, χώρια που έχει και δικό του φωτισμό, δέχεται επιπροσθέτως και τον φωτισμό της Θείας Χάριτος». (Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.98-99)

Κασσιανή μοναχή και Μαρία Μαγδαληνή: Ποιες πραγματικά ήταν;

Τη βραδιά της Μ. Τρίτης, τρεις είναι οι σχετικές διαστρεβλώσεις.

Η μία: Το πρόσωπο της Κασσιανής. Είναι γνωστό πως το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης ψάλλεται το τροπάριο της Κασσιανής. Είναι το περίφημο δοξαστικό των Αποστίχων «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη, μύρα σοι, προ του ενταφιασμού κομίζει…» (Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, επειδή κατάλαβε ότι είσαι Θεός, αναλαμβάνει έργο μυροφόρας και με θρήνους σου φέρνει μύρα για να σε αλείψει πριν ακόμα ενταφιασθείς). Πρόκειται για ποιητικό αριστούργημα.
Επιπόλαιοι και ανιστόρητοι άνθρωποι λένε και γράφουν πως η Κασσιανή ήταν αμαρτωλή και διεφθαρμένη γυναίκα και μιλώντας η Κασσιανή για την πόρνη γυναίκα του Ευαγγελίου βρίσκει ευκαιρία να μιλήσει για τον εαυτό της. Λάθος. Η Κασσιανή ή Κασσία ή Εικασία είναι μια οσία μοναχή του Βυζαντίου, προικισμένη με καταπληκτικό ποιητικό ταλέντο. Αντί για τη βασιλική αλουργίδα προτίμησε το ταπεινό σχήμα της μοναχής και έγραψε πολλούς ύμνους. Και ο ωραιότερος ύμνος της είναι γνωστός σαν «τροπάριο της Κασσιανής».

Ποια λοιπόν είναι η πόρνη γυναίκα για την οποία μιλάνε όλα τα τροπάρια της Μεγάλης Τρίτης;

Εδώ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη διαστρέβλωση. Φυσικά, απαντούν οι διαστρεβλωτές, η πόρνη ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή! Έχουν ταυτίσει τη Μαγδαληνή με την πόρνη! Μια για πάντα ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Η Μαρία η Μαγδαληνή δεν υπήρξε διεφθαρμένη και πόρνη ποτέ! Ήταν μια ύπαρξη, που έπασχε, και την θεράπευσε ο Χριστός. Ο ευαγγελιστής Λουκάς λέει χαρακτηριστικά για τη Μαρία τη Μαγδαληνή: Ακολουθούσαν τον Ιησού οι δώδεκα μαθηταί και γυναίκες, μεταξύ των οποίων «η Μαρία, που ονομαζόταν Μαγδαληνή, απ’ την οποία είχε βγάλει εφτά δαιμόνια» (Λουκ.8,2). Ήταν δαιμονισμένη. Ο Χριστός της έβγαλε τα δαιμόνια, όπως έβγαλε και τα δαιμόνια τόσων άλλων ανθρώπων. Η Μαγδαληνή, μετά τη θεραπεία της, ήταν μια από τις ευγενείς εκείνες και αγίες Μυροφόρες γυναίκες.

Και τότε ποια είναι η πόρνη που άλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού, η πόρνη, για την οποία μιλάνε τα τροπάρια της Μεγάλης Τρίτης; Άγνωστη, ανώνυμη. Ακούσατε σε κανένα τροπάριο το όνομα της πόρνης; Όχι, πουθενά. Αλλά και ο ευαγγελιστής Λουκάς που περιγράφει τη σχετική σκηνή, δεν αναφέρει το όνομα της πόρνης, λέει ότι: «Στην πόλη ήταν κάποια αμαρτωλή γυναίκα» (Λουκ.7,37). Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Απόστολοι, ενώ δεν έκρυβαν τις δικές τους ατέλειες και πτώσεις, όταν μιλάνε για μεγάλους αμαρτωλούς που μετανοούν, δεν αναφέρουν το όνομα τους. Έτσι, ούτε το όνομα της πόρνης που άλειψε τα πόδια του Κυρίου γνωρίζουμε, ούτε το όνομα της μοιχαλίδας που θέλησαν οι Φαρισαίοι να λιθοβολήσουν γνωρίζουμε.

Έτσι αποκαθίσταται και η τρίτη διαστρέβλωση σχετικά με την γνώση του ονόματος της πόρνης. Ανώνυμη η πόρνη. Δεν την ονοματίζουν ούτε ο ευαγγελιστής Λουκάς, ούτε οι υμνογράφοι. Τη βάφτισαν όμως οι παραμυθάδες, και τη βγάλανε Μαγδαληνή!

(Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, "Στη Μεγάλη Εβδομάδα", εκδ. Δ. Σωτηρόπουλος)

Ας περιφρουρούμαστε λοιπόν ο ένας με τον άλλο, ας δενόμαστε με τα δεσμά της αγάπης, κανένας ας μη μας χωρίζει. Αν κάποιος κατηγορεί, αν κάποιος έχει λύπη, που αφορά τον πλησίον ή αφορά εμάς, ας μη την κρατά στην ψυχή του. Αυτή τη χάρη σας ζητώ, να έρχεσθε και να απευθύνετε την κατηγορία εναντίον μου και να δέχεσθε την απολογία από μένα. «Έλεγξε», λέγει, «μήπως και δεν το είπε, έλεγξε μήπως και δεν το έκαμε. Κι αν το έκαμε, για να μη προσθέσει περισσότερα». Γιατί είτε απολογηθήκαμε είτε καταδικασμένοι ζητήσαμε συγγνώμη, προσπαθούμε στο έξης να μη ξαναπέσουμε πια στα ίδια. Αυτό συμφέρει και σε σας και σε μας. Γιατί σεις, κατηγορώντας ίσως παράλογα, όταν μάθετε την αλήθεια του πράγματος θα διορθωθείτε, ενώ εμείς, που αγνοούμε ότι σφάλαμε, διορθωνόμαστε. Δεν σας συμφέρει ν’ αδιαφορείτε, καθόσον επιφυλάσσεται τιμωρία γι’ αυτούς που λένε λόγια αργόσχολα, ενώ εμείς απαλλασσόμαστε από τα σφάλματα και τα ψευδή και τα αληθινά, και απαλλασσόμαστε από τα ψευδή, γιατί αποδείξαμε ότι είναι ψεύτικα, από τα αληθινά πάλι μη ξανακάμνοντας πάλι τα ίδια. Γιατί είναι εντελώς αναπόφευκτο αυτός που φροντίζει για τόσα και αγνοεί, και να σφάλλει από άγνοια.
Αν λοιπόν ο καθένας από σας που έχει σπίτι και γυναίκα και παιδιά και έχει υπό την εξουσία του δούλους, άλλος περισσότερους κι άλλος λιγότερους, κι όμως σε τόσο ολιγάριθμες ψυχές κάμνει πολλά σφάλματα, όχι βέβαια θέλοντάς το, αλλ΄ αναγκαζόμενος ή από άγνοια, ή θέλοντας να διορθώσει κάτι, πολύ περισσότερο είναι φυσικό να σφάλλουμε εμείς, που είμαστε προϊστάμενοι τόσου λαού και ακόμα εύχομαι να σας πληθύνει ο Κύριος και να σας ευλογήσει εσάς τους μικρούς μαζί με τους μεγάλους. Αν και η φροντίδα από το πλήθος μεγαλώνει, όμως δεν σταματούμε να ευχόμαστε να μας αυξηθεί αυτή η φροντίδα και ν’ αυξηθεί αυτό εδώ το πλήθος και να πολλαπλασιασθεί και να γίνει άπειρο. Καθόσον οι πατέρες, αν και κουράζονται συχνά απ’ τα πολλά παιδιά, όμως δε θέλουν κανένα να χάσουν. Όλα σε μας και σε σας είναι ίσα, κι αυτά τα μέγιστα αγαθά. Δε μετέχουμε στην ιερή τράπεζα εγώ με περισσότερη αφθονία ενώ σεις με λιγότερη, αλλ΄ ο καθένας εξ ίσου πλησιάζει σ’ αυτήν.
Αν βέβαια εγώ προηγούμαι αυτό δεν είναι τίποτε σπουδαίο, επειδή και στα παιδιά ο πρεσβύτερος πρώτος απλώνει το χέρι στο συμπόσιο, αλλ΄ όμως τίποτε περισσότερο δε γίνεται απ’ αυτό, αλλ΄ όλα είναι ίσα σε μας. Η ζωή που συνέχει και σώζει τις ψυχές μας δίνεται στον καθένα με την ίδια τιμή. Δε μετέχω εγώ άλλου προβάτου και σεις άλλου, αλλ΄ όλοι μετέχουμε του ίδιου. Το ίδιο βάπτισμα έχουμε ο καθένας, ενός Πνεύματος αξιωθήκαμε, προς την ίδια βασιλεία βαδίζουμε ο καθένας μας, αδελφοί όμοια είμαστε του Χριστού, όλα σε μας είναι κοινά. Πού είναι λοιπόν το περισσότερο του δικού μου; Στις φροντίδες, στους κόπους, στις μέριμνες, στους πόνους για σας. Αλλ΄ όμως τίποτε δεν είναι πιο ευχάριστο απ’ αυτόν τον πόνο. Γιατί και η μητέρα που πονά για το παιδί της αισθάνεται ηδονή στον πόνο, φροντίζει για τα παιδιά που γέννησε και ευχαριστείται με τις φροντίδες, αν και βέβαια η φροντίδα αυτή καθ’ εαυτή είναι πικρή, αλλ΄ όταν γίνεται για τα παιδιά, περιέχει πολλή ηδονή. Πολλούς από σάς γέννησα, αλλά μετά απ’ αυτά ήρθαν οι πόνοι. Γιατί στην περίπτωση των σωματικών μητέρων πρώτα έρχονται οι πόνοι και μετά ακολουθεί η γέννα, εδώ όμως οι πόνοι είναι μέχρι την τελευταία αναπνοή, μη τυχόν συμβεί κάποτε αποβολή και μετά τον τοκετό. Και σας φροντίζω εγώ με ιδιαίτερη αγάπη. Αν και άλλος σας γέννησε πολλές φόρες, εγώ κόπτομαι απ’ τις φροντίδες. Ούτε βέβαια εμείς οι ίδιοι γεννάμε, αλλά το παν είναι έργο της χάριτος του Θεού. Αν όμως γεννάμε και οι δύο με τη χάρη του Πνεύματος, δεν θα σφάλλει κάποιος αν ονομάσει αυτούς που γεννήθηκαν από μένα δικούς του, και εκείνους που γεννήθηκαν από εκείνον δικούς μου.
Σκεφθείτε λοιπόν όλα αυτά και δώστε χέρι βοήθειας, για να γίνετε κι εσείς καύχημά μου και εγώ δικό σας κατά την ημέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού . (ΕΠΕ, 23, 85-87)

Μη στερήσετε σε εμάς (τους ιερείς σας) αυτή τη βοήθεια. Υψώστε τα χέρια σας για χάρη μας, για να μη παραλύουν τα δικά μας. Ανοίξτε το στόμα για μας, για να μη φράσσεται το δικό μας στόμα. Παρακαλείτε το Θεό, παρακαλείτε γι’ αυτό. Γίνεται βέβαια αυτό για μας, το παν όμως γίνεται για σας. Γιατί βρισκόμαστε εδώ για τη δική σας ωφέλεια και μεριμνούμε για τα δικά σας. Παρακαλείτε ο καθένας και ιδιαίτερα και όλοι μαζί. Πρόσεχε τον Παύλο που λέγει, «για να εκφρασθεί ευχαριστία από πολλά πρόσωπα προς χάρη μας για τη σωτηρία που ο Θεός μας χάρισε», δηλαδή για να δώσει σε πολλούς τη χάρη. Αν στην περίπτωση ανθρώπων συνέβη, όταν ήρθε ο λαός και παρακάλεσε για κατάδικους άνδρες που οδηγούνταν σε θάνατο, ο βασιλιάς ν’ αλλάξει γνώμη γιατί λύγισε από το πλήθος, πολύ περισσότερο ο Θεός θα καμφθεί από σας, όχι εξ αιτίας του πλήθους σας, αλλ΄ εξ αιτίας της αρετής σας. Γιατί εμείς έχουμε σφοδρόν εχθρό.
Ο καθένας δηλαδή από σας μεριμνά και φροντίζει για τα δικά του, εμείς όμως φροντίζουμε για όλων σας τις υποθέσεις. Σταθήκαμε σ’ εκείνο το σημείο του πόλεμου, όπου απαιτείται πολύς κόπος. Ο διάβολος εξοπλίζεται εναντίον μας σφοδρότερα. Γιατί και στους πολέμους πριν απ’ όλους τους άλλους επιχειρεί ο εχθρός να καταβάλει το στρατηγό. Γι΄ αυτό εκεί τρέχουν όλοι οι συμπολεμιστές. Γι’ αυτό γίνεται πολύς θόρυβος, επειδή ο καθένας επιχειρεί να σκοτώσει τον αρχηγό και τον περιφρουρούν με τις ασπίδες από παντού, θέλοντας να σώσουν το κεφάλι εκείνου. Ακούστε τί λέγει όλος ο λαός προς το Δαυίδ (τα λέγω αυτά όχι για να παραβάλω τον εαυτό μου με το Δαυίδ, δεν τρελλάθηκα τόσο, αλλ΄ επειδή θέλω να δείξω την αγάπη του λαού προς τον άρχοντα), «μη βγεις», λέγει, «στον πόλεμο μαζί μας, για να μην σβήσει το λυχνάρι του Ισραήλ». Πρόσεχε πόσο φρόντιζαν το γέροντα . Έχω μεγάλη ανάγκη από τις προσευχές σας. Κανένας, όπως προανάφερα, ας μη μου αφαιρέσει, από άμετρη ταπεινοφροσύνη, αυτή τη συμμαχία και τη βοήθεια. Αν τα δικά μας ευδοκιμούν και τα δικά σας θα είναι λαμπρότερα. «Αν εισρέει η χάρη της διδασκαλίας σε μας, ο πλούτος θα μεταβεί σε σας. Άκουε τον προφήτη που λέγει: «μήπως οι ποιμένες ποιμαίνουν τους εαυτούς τους;».
Βλέπεις τον Παύλο που επιζητεί συνέχεια αυτές τις προσευχές; ακούς ότι ο Πέτρος έτσι αρπάχθηκε από τη φυλακή, επειδή γινόταν εκτενής προσευχή γι’ αυτόν; Πιστεύω πάρα πολύ ότι πολλά θα κατορθώσει η προσευχή σας, εφ΄ όσον γίνεται με τόση ομοφωνία. Πόσο νομίζετε ότι είναι μεγαλύτερο της σμικρότητάς μας το να προσερχόμαστε στο Θεό και να παρακαλούμε για τόσο λαό; Γιατί, αν εγώ ο ίδιος δεν έχω παρρησία να προσευχηθώ για τον εαυτό μου, πολύ περισσότερο δεν έχω παρρησία για άλλους. Γιατί αυτό ανήκει σ’ εκείνους που ευδοκιμούν στην αρετή, ώστε ν’ αξιούν από το Θεό να δείξει ευσπλαχνία και για άλλους, αφού οι ίδιοι κατέστησαν ευμενή τα δικά τους στο Θεό, ενώ αυτός που και ο ίδιος έχει προσκρούσει στο Θεό πώς θα προσευχηθεί για άλλον; Αλλ΄ όμως επειδή η αγάπη τολμά τα πάντα, γι’ αυτό παρακαλώ το Θεό όχι μόνο στην εκκλησία, αλλά και στο σπίτι, πριν απ’ όλα τ’ άλλα για τη δική σας υγεία, την ψυχική και την σωματική. Γιατί στον ιερέα δεν υπάρχει άλλη ευχή τόσο κατάλληλη, όσο το να πλησιάζει και να συνομιλεί προσευχόμενος με το Θεό πριν από τα δικά του καλά για τα καλά του λαού. Αν λοιπόν ο Ιώβ, όταν σηκώθηκε, αμέσως έκανε τόσα πολλά για τα σαρκικά του τέκνα, πόσο περισσότερο οφείλουμε εμείς να κάμνουμε αυτό για τα πνευματικά μας τέκνα;
4. Γιατί τα λέγω αυτά; Για το λόγο ότι, αν εμείς προσευχόμαστε και δεόμαστε για όλους σας, αν και βέβαια τόσο πολύ απέχουμε από το μέγεθος αυτού του πράγματος, πολύ περισσότερο δίκαιο είναι να κάμνετε και σεις αυτό. Γιατί το να ζητά ένας για πολλούς είναι πολύ τολμηρό και χρειάζεται πολλή παρρησία, όταν όμως συνέλθουν πολλοί μαζί και παρακαλέσουν για έναν δεν είναι δύσκολο. Γιατί δεν το κάνει αυτό κανείς πιστεύοντας στην προσωπική του αρετή, αλλά πιστεύοντας στο πλήθος, στην ομόνοια, από την οποία ο Θεός προπαντός κάμπτεται παντού. Γιατί λέγει, «όπου είναι δύο ή τρεις συγκεντρωμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι ανάμέσα τους». Αν όπου είναι δύο ή τρεις συγκεντρωμένοι βρίσκεται ανάμεσά τους, πολύ περισσότερο βρίσκεται ανάμεσα σε σας. Γιατί εκείνο που προσεύχεται κανείς μόνος του να το λάβει και δεν μπορεί να το λάβει, αυτό θα το λάβει προσευχόμενος με το λαό. Γιατί; Γιατί, αν η προσωπική αρετή δεν έχει μεγάλη δύναμη, έχει όμως η ομοφωνία. «Όπου είναι», λέγει, «δύο ή τρεις συγκεντρωμένοι». Γιατί είπε, «δύο»; Δηλαδή αν ένας είναι στο όνομά σου, γιατί δε βρίσκεσαι εκεί; Γιατί θέλω να είστε όλοι μαζί και να μη διασπάσθε.

(ΕΠΕ 23,81-85)

«Τα πλούτη ειν’ ανώφελα την ημέρα κρίσης» Παροιμίες 11:4

Η απατηλότητα του πλούτου
    Όταν το 79 μ.Χ. εξερράγη το καταστροφικό ηφαίστειο «Βεζούβιος» σκεπάζοντας κάτω από τη λάβα του ολόκληρη την Πομπηία, ανάμεσα στους άλλους που έτρεξαν να φύγουν για να σώσουν τη ζωή τους ήταν και μια γυναίκα, η οποία θέλησε να περιμαζέψει και να σώσει και τα κοσμήματά της. Δεν πρόλαβε όμως και μαζί με την ίδια σκέπασε η λάβα και τα δαχτυλίδια, τα περιδέραια, τα σκουλαρίκια, τα βραχιόλια κλπ με τα οποία ήταν γεμάτα τα χέρια της. Κι ύστερα από τόσους αιώνες οι ανασκαφές του 20ου αιώνα έφεραν στο φως την ιστορία ακόμα μιας ζωής, που ο πλούτος δεν μπόρεσε να προστατεύσει, ή μάλλον έγινε αιτία να χαθεί την ώρα της καταστροφής. Είναι μια ακόμα ιστορία που δείχνει την απατηλότητα του πλούτου και την ανοησία του ανθρώπου που στηρίζεται σ’ αυτόν.     Ο Χριστός είπε: «Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει τον κόσμο ολόκληρο και χάσει τη ζωή του;». Μη στηρίζεσαι λοιπόν στα χρήματα, στον πλούτο, στα υλικά πράγματα. Όλ’ αυτά θα τα αφήσεις εδώ. Ζήσε για το Χριστό. Θησαύρισε θησαυρούς στον ουρανό, που θα τους βρεις εκεί όταν σε καλέσει ο Θεός. Το κάνεις;
Σ.Α.Ι.

«Στους πλούσιους του κόσμου αυτού να παραγγέλλεις… να μη στηρίζουν την ελπίδα τους στον τόσο αβέβαιο πλούτο, αλλά στο Ζωντανό Θεό…» (Α’ Τιμοθέου 6:17)

- «Απέκτησα περιουσία εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά δε με έκαναν ευτυχισμένο» - John W. Rockefeller
- «Η διαχείριση 200.000.000 δολαρίων μπορεί να σκοτώσει οποιονδήποτε. Δεν υπάρχει απόλαυση σ’ αυτήν» - W. H. Vandrbilt
- «Με όλα τα πλούτη μου είμαι ο δυστυχέστερος άνθρωπος στη γη» - John Jacob Astor
- «Ήμουν πιο ευτυχισμένος όταν εργαζόμουν ως μηχανικός» - Henry Ford
- «…Η απάτη του πλούτου και οι επιθυμίες για τα υπόλοιπα πράγματα… καταπνίγουν το Λόγο του Θεού» (Μάρκος 4:19). Απεναντίας: «Είναι μεγάλος πλουτισμός η ευσέβεια, όταν την έχει κανείς αρκούμενος σ’ αυτά που έχει» (Α’ Τιμοθέου 6:6)
Σ.Α.Ι.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)