53. Η κακία είναι μεταδοτική. Πριν την εκφράσουμε με λόγια ή με έργα, κατοπτρίζεται στο πρόσωπό μας, στα μάτια μας και μεταδίδεται στην ψυχή του ανθρώπου, εναντίον του οποίου την τρέφουμε. Αν ξερριζώσης μέσα σου το πάθος που έχεις εναντίον του αδελφού σου, ξερριζώνεις το ίδιο πάθος και μέσα του. Αν ειρηνεύσεις, θα ειρηνεύση και εκείνος. Πόσο στενή είναι η συνάφεια μεταξύ των ψυχών! Είχε δίκιο ο Απόστολος να λέγη: «ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη» (Εφεσ. δ’ 25). «εις άρτος έν σώμα οί πολλοί έσμεν» (Α’ Κορ. ι’ 17). «ἐποίησέ ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων» (Πράξ. ιζ’ 26). Έτσι ο Κύριος εντέλλεται: «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. κβ’ 39).
Γι’ αυτόν τον λόγο, η συνάφεια και η αλληλοκατανόησις των ψυχών είναι η βάσις της επιτυχίας ή της αποτυχίας του κηρύγματος. Αν ο διάκονος του άμβωνος δεν μιλά μες από την καρδιά, αλλά υποκριτικά, οι ακροαταί, σαν από ένστικτο, καταλαβαίνουν την ασυμφωνία ανάμεσα στα λόγια του και στην καρδιά του, στη ζωή του. Και δεν τα δέχονται, όπως θα τα δέχονταν αν εκείνος εφήρμοζε όσα διδάσκει. Αληθινά, τι στενή επικοινωνία υφίσταται ανάμεσα στις ψυχές! Αυτός είναι ο λόγος που η αγαθή, καλοπροαίρετος και χριστιανική διάθεσις, ιδίως δε τα καλά έργα, έχουν αντίκτυπο στις ψυχές των άλλων.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 40)

52. Να αγαπάς κάθε άνθρωπο, αδιάφορο σε τι αμαρτήματα έχει πέσει. Να μη λαμβάνης υπ’ όψι σου τα αμαρτήματα, αλλά να θυμάσαι ότι κάθε άνθρωπος είναι εικών του θεού. Τα ελαττώματα των άλλων μας θλίβουν. Είναι κακόψυχοι, περήφανοι, φθονεροί, φιλάργυροι, επιρρεπείς στις σαρκικές ηδονές. Αλλά μήπως και συ είσαι απαλλαγμένος από την αμαρτία; Ίσως να είσαι πιο ένοχος από άλλους. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί. «Πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. γ’ 23). Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και έχουμε ανάγκη του ελέους του. Πρέπει λοιπόν να συγχωρούμε ο ένας τον άλλο, για να συγχωρήση και ο Θεός τον καθένα μας: «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν» (Ματθ. στ’ 12).
Μην προσέχεις λοιπόν τα πταίσματα του πλησίον σου. Μονάχα ο Θεός είναι αναμάρτητος. Και αγάπα τον πλησίον σου, συ ο επίσης ένοχος, όπως και ο αναμάρτητος Θεός τον αγαπά.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 39-40)

«Γιατί όλοι αμάρτησαν και βρίσκονται μακριά από τη δόξα του Θεού»
(Ρωμ. 3:23)

    Κάποιος δημοσιογράφος ρώτησε τον Έλβις Πρίσλεϋ, τον ξακουστό τραγουδιστή της ροκ, έξι εβδομάδες πριν πεθάνει: “Έλβις, όταν άρχισες την καριέρα σου ως μουσικός, είπες πως θα ήθελες να πετύχεις τρία πράγματα στη ζωή σου. Να γίνεις πλούσιος, διάσημος κι ευτυχισμένος. Είσαι τώρα ευτυχισμένος, Έλβις;». Εκείνος απάντησε: «Αισθάνομαι τόσο δυστυχισμένος και μόνος, σαν να είμαι στην κόλαση». Μοναξιά και κατάθλιψη είναι συνήθως το πρόβλημα του ανθρώπου. Δεν είναι μόνο οι φτωχοί κι άρρωστοι που πάσχουν από μοναξιά, φόβο, κατάθλιψη κι άγχος και που ομολογούν πως είναι δυστυχισμένοι. Άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, πλούσιοι και φτωχοί, σ’ όλες τις εποχές το ίδιο λένε κι επιθυμούν βαθιά, να βρουν την ειρήνη και την ευτυχία. Κανείς τους όμως δεν τη βρίσκει έξω από το Θεό και το Χριστό. Ο αποχωρισμός μας από το Θεό είναι η αιτία κι είναι τούτο ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Ο Λόγος του Θεού το επιβεβαιώνει: «Θυμηθείτε, λέει, ότι τον καιρό εκείνο ήσαστε χωρίς Χριστό…χωρίς να έχετε ελπίδα… Τώρα όμως βρεθήκατε κοντά Του, χάρη στο αίμα του Χριστού» (Εφ. 2:12-13).

«Ο νόμος του Πνεύματος, δηλαδή της ζωής με το Χριστό, με ελευθέρωσε από το νόμο της αμαρτίας και του θανάτου»
(Ρωμαίους 8:2)

Γιατί αγαπάμε την αμαρτία;
    Πριν καιρό δημοσιεύτηκε μια έρευνα που έγινε εδώ στην Ελλάδα και εξετάζει τους λόγους που οι άνθρωποι δεν αποχωρίζονται τις ανθυγιεινές τους συνήθειες, όπως το κάπνισμα, την κακή διατροφή, τη μειωμένη σωματική δραστηριότητα, το αλκοόλ και την αλόγιστη λήψη φαρμάκων. Και για να μην τα πολυλογούμε, η έρευνα ανακάλυψε ότι τέσσερις είναι οι παράγοντες που δε μας αφήνουν να ξεκολλήσουμε από τις κακές μας συνήθειες: η θέληση, η δύναμη της συνήθειας, η ευχαρίστηση που αντλούμε απ’ αυτές, και οι αντιστάσεις μας. Υπάρχουν όμως και «συνήθειες» που δεν είναι απλώς ανθυγιεινές αλλά απόλυτα καταστροφικές για ολόκληρη την ύπαρξή μας στον αιώνα. Κι όλη αυτή η κατάσταση συνοψίζεται σε μία φράση: η ζωή της αμαρτίας. Μας αρέσει να λατρεύουμε τον εαυτό μας και να περιφρονούμε τον άλλο. Πολλοί θέλουν ν’ αλλάξουν αλλά το προσπαθούν χωρίς τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που τη δίνει μόνο ο Χριστός.
    Εσένα σ’ έχει ελευθερώσει ο Χριστός; (Χ.Ι.ΝΤ.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Κάποια άσεμνη γυναίκα στοιχημάτισε με τους φίλους της, πως θα πετύχαινε να παρασύρει στην αμαρτία έναν ερημίτη , που ζούσε στο βουνό, μακριά από την πόλη, και είχε φήμη αγίου.
Φόρεσε λοιπόν πυκνό πέπλο, που έκρυβε την ομορφιά της, κι ανέβηκε στο βουνό. Oι φίλοι της την περίμεναν στα μισά του δρόμου. Σαν βράδιασε, χτύπησε την πόρτα της σπηλιάς του ερημίτη. Εκείνος, όταν την είδε ταράχτηκε. Πως βρέθηκε γυναίκα τέτοια ώρα σ’αυτή την έρημο
- Πλάνη σου είναι τούτη, διάβολε συλλογίστηκε
Τη ρώτησε ποια ήταν και τι γύρευε. Εκείνη έβαλε τα κλάματα.
- Ώρες ολόκληρες πλανιέμαι σ’ αυτές τις ερημιές, αββά…Έχασα τον δρόμο και τη συντροφιά μου και ούτε κατάλαβα πως βρέθηκα εδώ. Μα για όνομα του Θεού, μην με αφήσεις να με φάνε τα θηρία.
Ο ερημίτης βρέθηκε σε δίλλημα. Να βάλει γυναίκα στην κατοικία του; Τέτοιο πράγμα δεν του είχε συμβεί ποτέ. Μα να αφήσει πάλι το πλάσμα του Θεού να φαγωθεί από τα θηρία? Αυτό θα ήταν απάνθρωπο ,σχεδόν έγκλημα. Νικήθηκε τέλος από τη συμπάθεια και την έβαλε μέσα. Εκείνη τότε τράβηξε δήθεν με αφέλεια το πέπλο της και του φανέρωσε τα θέλγητρά της. Ο πειρασμός άρχισε να φλογίζει τον αγωνιστή, αφού η αμαρτία δεν ήταν πια δύσκολη.
Έριξε καταγής μερικά φύλλα και είπε στη γυναίκα να ξεκουραστεί εκεί ενώ αυτός τράβηξε στο βάθος της σπηλιάς. Γονάτισε και έκανε θερμή προσευχή.
- Απόψε συλλογίστηκε, έχω να δώσω την πιο σκληρή μάχη εναντίον του ορατού και αόρατου εχθρού. Ή θα νικήσω ή θα χάσω όλους μου τους κόπους.

Όσο προχωρούσε η νύχτα, τόσο η φλόγα της σαρκικής επιθυμίας τον καταέκαιγε. Για μια στιγμή ένιωσε να λυγίζει η αντίστασή του και τρόμαξε.
- Αυτοί που μολύνουν το σώμα με πράξεις αμαρτίας πηγαίνουν στην κόλαση, σχεδόν φωναχτά. Για κάνε δοκιμή, αν θα υπομένεις τη φωτιά.
Άναψε λοιπόν το λυχνάρι του και έβαλε το δάχτυλό του στη φλόγα. Μα η άλλη φλόγα, που του κατά έκαιγε τη σάρκα, ήταν πιο δυνατή και δεν τον άφηνε να νιώσει τον πόνο από το κάψιμο. Αφού αχρηστεύτηκε το πρώτο δάχτυλο, έβαλε στη φλόγα του λυχναριού το δεύτερο. Μετά το τρίτο… ώσπου να ξημερώσει έκαψε και τα πέντε δάκτυλα του χεριού του!
Εκείνη η άθλια παρακολουθούσε κρυφά τον υπεράνθρωπο αγώνα του δούλου του Θεού και, βλέποντάς τον να καίει όλα τα δάχτυλά του, το ένα πίσω από το άλλο, τόσο πολύ ταράχτηκε, που από τον τρόμο της ξεψύχησε.

Οι φίλοι της που το πρωί έκαναν αιφνιδιασμό στη σπηλιά του ερημίτη για να γελάσουν εις βάρους του. Τον βρήκαν όμως από έξω να προσεύχεται.

- Μήπως φάνηκε από δω χτες βράδυ καμιά γυναίκα; τον ρώτησαν
- Μέσα είναι και κοιμάται, τους αποκρίθηκε εκείνος.
Μπήκαν και τη βρήκαν νεκρή.
- Αββά, πέθανε! Φώναξαν τρομαγμένοι.
Εκείνος τότε ξεσκέπασε το χέρι του και τους έδειξε τα δάχτυλά του.
- Για δέστε εδώ, τι μου έκανε η ταλαίπωρη… η εντολή του Χριστού όμως με προστάζει να αποδίδω καλό αντί κακού.
Στάθηκε, προσευχήθηκε πάνω από το άψυχο σώμα και το επανέφερε στη ζωή!

(Γεροντικό)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ. Παρακλήτου, τόμος β΄, σελ.42-44)

-    Γέροντα, σήμερα ένα γεροντάκι δυσκολευόταν να ανεβή τις σκάλες της εκκλησίας καί, ενώ περνούσαν πολλοί από κεί, κανένας δεν πήγαινε να το βοηθήση.
-    «Και ιερευς ιδών αυτόν αντιπαρήλθε... και λευΐτης ιδών αυτόν αντιπαρήλθεν». Έχουν δίκαιο... Δεν ξέρουν..., δεν άκουσαν ποτέ το Ευαγγέλιο του καλού Σαμαρείτη!... Τί να πώ; Αγαπάμε τον εαυτό μας, δεν αγαπάμε τους άλλους. Η αγάπη του εαυτού μας νικά την αγάπη προς τον πλησίον μας, γι’ αυτό κινούμαστε έτσι. Όποιος όμως αγαπά τον εαυτό του περισσότερο από τους άλλους, δεν ζη σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου. Και ο Χριστός, αν σκεφτόταν τον Εαυτό Του, θα καθόταν στον Ουρανό· δεν θα ερχόταν στην γη να ταλαιπωρηθή, να σταυρωθή, για να μας σώση.Σήμερα, λίγο-πολύ, στους περισσότερους ανθρώπους υπάρχει φιλαυτία δεν υπάρχει το πνεύμα της θυσίας. Έχει μπή το πνεύμα: «νά μην πάθω εγώ κακό». Ξέρετε πόσο πονάω, όταν βλέπω τί κόσμος υπάρχει!... Τώρα που ήμουν στο Νοσοκομείο  , μια μέρα χρειάσθηκε να σηκώσουν έναν άρρωστο κατάκοιτο, για να τον μεταφέρουν σε άλλο θάλαμο. Ήταν ένας νοσοκόμος πού, ενώ αυτή ήταν η δουλειά του, δεν πήγε να βοηθήση καθόλου. «Δεν μπορώ, μου πονάει η μέση», είπε με μια αδιαφορία! Πά-πά, βλέπεις άνθρωπο απάνθρωπο! Και να δής, μια νοσοκόμα, που είχε δύο παιδάκια και περίμενε και τρίτο, ζορίστηκε η καημένη μαζί με μια άλλη και τον σήκωσαν. Τον εαυτό της δεν τον σκέφθηκε καθόλου. Ξέχασε ότι ήταν σε τέτοια κατάσταση κι έτρεξε να βοηθήση τον άρρωστο! Όταν βλέπω έναν άνθρωπο να δυσκολεύεται, να μην έχη κουράγιο και να γίνεται θυσία, για να εξυπηρετήση τους άλλους, ξέρετε τί χαρά μου δίνει; Ώ, μεγάλη χαρά! Η καρδιά μου σκιρτάει. Νιώθω να έχω συγγένεια μαζί του, γιατί και αυτός έχει συγγένεια με τον Θεό.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 42-43)

Ο ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ενός πλούσιου μοναστηριού ρώτησε καποτε τον Αββά Ποιμένα με τί τροπο μπορούσε ν’ αποκτήσει φόβο Θεού.
- Ο φόβος του Θεού, αδελφέ, του απάντησε χαμογελώντας ο ασκητής, δεν αποκτάται με αποθήκες γεμάτες με ολων των ειδών τα τρόφιμα, με βαρέλια τυριά και παστά ακόμη.

ΚΑΠΟΙΟΣ Άγιος Ερημίτης έκανε με την προσευχή του καλά έναν δαιμονισμένο. Ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη πήγε δώρο στον Γέροντα ένα σακκούλι χρυσάφι. Εκείνος όμως δεν ήθελε με κανένα τρόπο να το δεχτεί.
Βλέποντας πως ο άνθρωπος στενοχωρούνταν, τον συμβούλεψε να μοιράσει το χρυσάφι στους φτωχούς κι εκείνος κράτησε μόνο το τρίχινο σακκούλι. Μ’ αυτό ο Ερημίτης έφτιαξε ένα πουκάμισο και το φορούσε κατάσαρκα, για να βασανίζει το γέρικο κορμί του.

ΑΡΡΩΣΤΗΣΕ κάποτε βαριά ο Όσιος Αρσένιος και δεν βρέθηκε στο κελλί του ένα λυχνάρι, που το είχε απόλυτη ανάγκη. Επειδή ούτε χρήματα ν’ άγοράσει είχε, αναγκάστηκε να ζητήσει ελεημοσύνη. Ύστερα, με συγκίνηση ευχαριστούσε τον Θεό, που τον αξίωσε να γυρέψει ελεημοσύνη για την αγάπη Του.

ΕΙΝΑΙ τάχα ωφέλιμο για την ψυχή του να μην έχει ο μοναχός την παραμικρή ανεση; ρώτησε τον Μέγα Αρσένιο ο Αββάς Μάρκος. Είδα προ ημερών κάποιον αδελφό να ξεριζώνει και τα λίγα λάχανα ακόμη που είχε στον μικρό του κήπο.
- Ωφέλιμο είναι, αποκρίθηκε ο διακριτικός Γέροντας, αλλά η τελεία ακτημοσύνη πρεπει να συμβαδίζει με την προκοπή του μοναχού σ’ όλες τις άλλες αρετές. Γιατί αν κάθε μέρα που περνά δεν προοδευει πνευματικώς πολύ γρηγορα θα φυτέψει αλλα.

ΘΕΛΟΝΤΑΣ ο Αββάς Ευτρόπιος να δείξει σ’ έναν νέο μοναχό πως δεν έπρεπε να έχει προσκόλληση στα γήινα, αλλά να τα θεωρεί πρόσκαιρα και να τα περιφρονεί, του έδωσε αυτή την συμβουλή:
- Χόρτο φάε, χόρτο φόρεσε, σε χόρτο κοιμήσου.

ΤΟΣΟ ακτήμων ήταν ο Αββάς Μεγέθιος, που όταν έβγαινε από το κελλί του να περπατήσει στην έρημο και του έλεγε ο λογισμός του να πάει να μείνει σ’ άλλον τόπο, έφευγε αμεσως και δεν γύριζε σ’ αυτόν, γιατί δεν είχε τίποτε να πάρει μαζί του. Την βελόνα, που του χρειαζόταν για το εργόχειρό του, την είχε πάντα στην τσέπη του.

Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 44-45)

   Σε ένα γυναικείο μοναστήρι συνέβη το εξής περιστατικό. Κάποιος κοσμικός ράφτης πέρασε τον ποταμό από άγνοια και ζητούσε δουλειά· μία αδελφή από τις νεότερες που βρέθηκε έξω μόνη της (ο τόπος είναι έρημος), τον συνάντησε τυχαία και έδωσε στο ερώτημά του για δουλειά την απάντηση:
- Εμείς έχουμε δικές μας ράφτρες.
Μία άλλη που είδε αυτή την συνάντηση, μετά από καιρό και σε στιγμή φιλονεικίας από διαβολική ενέργεια, με πολλή πονηριά και πάνω στον αναβρασμό του θυμού της, τή συκοφάντησε στην Αδελφότητα για τη συνάντηση, με την οποία συμμάχησαν και μερικές άλλες αλλά όχι με πολλή κακία.
Εκείνη λυπήθηκε πάρα πολύ που δέχτηκε μία τέτοια συκοφαντία για κάτι που ούτε καν είχε σκεφτεί, και μην μπορώντας να δεχτεί το πράγμα, έπεσε κρυφά στο ποτάμι και πέθανε με αυτόν τον τρόπο.
    Ερχόμενη σε συναίσθηση η συκοφάντρια και σκεπτόμενη ότι από κακία τη συκοφάντησε και διέπραξε αυτό το μιαρό κακό στην Αδελφότητα, πήγε και απαγχονίστηκε και αυτή μη υποφέροντας το πράγμα.
    Όταν πήγε ο πρεσβύτερος του τα ανήγγειλαν αυτά οι άλλες αδελφές και αυτός διέταξε να μη γίνει για αυτές καμία ακολουθία. Στις άλλες που γνώριζαν το πράγμα και δεν ηρέμησαν τη συκοφάντρια, αλλά πίστεψαν στα λόγια της, απαγόρευσε να κοινωνήσουν για επτά χρόνια.
(ΕΠΕ,Λαισαϊκή Ιστορία σελ. 221)

Υπάρχει μια χώρα στον κόσμο της πνευματικότητας που ονομάζεται ‘ αναβλητικότητα’ και ο βασιλιάς της είναι ο διάβολος! Αυτός μας προτρέπει να αναβάλλουμε συνεχώς κάθε τι ωφέλιμο και καλό και να μεταθέτουμε διαρκώς για αργότερα ενέργειες που είναι προς όφελος του σώματος και της ψυχής μας. Μέσα από τους λογισμούς καταφέρνει εντέχνως να μας πείθει για την ελάχιστη σημασία που θα έχει για τη ζωή μας μια ακόμη αναβολή!
Βρίσκουν όμως έδαφος αυτοί οι λογισμοί μέσα μας καθώς δε διαθέτουμε ακόμα ισχυρή θέληση, αποφασιστικότητα, γενναίο φρόνημα και αγωνιστικότητα, αρετές που μόνο η πνευματική ζωή μπορεί να μας εξασφαλίσει! Όταν λοιπόν την Κυριακή το πρωί συγκαταβαίνω στη σκέψη ‘ έλα μωρέ, πού θα πας τώρα, κάτσε να κοιμηθείς’ και δεν πάω στη Θεία Λειτουργία, στην ουσία ηττώμαι από το διάβολο που θέλει να με απομακρύνει από το Θεό! Όταν αναβάλλω συνεχώς να πάω για εξομολόγηση πάλι κάνω το χατίρι του διαβόλου που δε θέλει καθόλου να με συγχωρέσει ο Θεός!
Όταν καθυστερώ να τα ξαναβρώ με αγαπημένα μου πρόσωπα, πάλι τον καλοκαρδίζω γιατί φοβάται την ενότητα. Και όταν αμελώ την πνευματική μελέτη και προσευχή εκείνος γιορτάζει γιατί δε θέλει οι άνθρωποι να συνομιλούν με το Θεό! Αλλά και όταν αναβάλλω διαρκώς τις ιατρικές μου εξετάσεις και δε διορθώνω τη διατροφή μου πάλι τον χαροποιώ γιατί πολύ θα ικανοποιηθεί να με δει εξουθενωμένη καθώς έτσι θα με χειραγωγεί καλύτερα!
Στην ουσία με την αναβλητική συμπεριφορά μας ευαρεστούμε το διάβολο και δυσαρεστούμε το Θεό και τελικά όμως εμείς οι ίδιοι ζημιωνόμαστε από αυτή την αναβλητικότητα! Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πάμε να αναβάλουμε κάτι, με αποφασιστικότητα να τηρήσουμε την αρχική μας απόφαση και έτσι αν συνεχίσουμε με συνέπεια και σταθερότητα είναι σίγουρο πως ο διάβολος θα πικραίνεται και ο Θεός θα χαίρεται αλλά και εμείς κοντά σε Αυτόν! Και να συνειδητοποιήσουμε για τα καλά ποιος είναι ο Βασιλιάς ο δικός μας και ποιου το θέλημα πρέπει σε κάθε περίσταση να γίνεται! (Α.Κ.Β)

λειτουργούν στην Καινή Διαθήκη
Όταν άγγελοι φέρνουν χαρμόσυνο μήνυμα στους ποιμένες, στην Παρθένο, στον Ιωσήφ,
όταν κάθωνται στο μνήμα μετά την ανάστασι, όταν αποστέλλωνται στους μαθητές για την ανάστασι,
όταν αποφυλακίζουν τον Πέτρο, όταν μιλάνε στο Φίλιππο, πώς δεν υπηρετούν και μας;
Ε.Π.Ε. 24,268

σύγκρισις με Χριστό και ανθρώπους
Αν Αυτός, που οι άγγελοι Τον προσκυνούν, ανέχτηκε να είναι λίγο κατώτερος απ’ αυτούς,
πολύ περισσότερο συ, που όντως είσαι κατώτερος απ’ τους αγγέλους,
πρέπει να υποφέρης τα πάντα για χάρι Του.
Ε.Π.Ε. 24,296

χαίρουν μαζί μας
Σκέψου, αγαπητέ, πόσο μεγάλη είναι η χαρά, αφού κι οι ουράνιες δυνάμεις γιορτάζουν μαζί μας.
Χαίρονται για τα δικά μας αγαθά.
Αν και είναι δική μας η χαρά, που έδωσε ο Κύριος,
όμως είναι και δική τους ευχαρίστησις.
Ε.Π.Ε. 36,76

την πτώσι και δόξα του ανθρώπου
Όταν τιμωρηθήκαμε, πονούσαν και οι άγγελοι.
Αν και είχαν τα χερουβίμ εντολή να φυλάνε τον παράδεισο, όμως υπέφεραν που δεν μπορούσε ο άνθρωπος να μπη μέσα...
Όταν άνθρωποι συμπαθούν τόσο πολύ συνανθρώπους τους, που υποφέρουν, πόσο περισσότερο θα υποφέρουν οι άγγελοι,
που είναι πιο φιλόστοργοι προς τους ανθρώπους.
Ε.Π.Ε. 36,218

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 61)

Η θυγατέρα του βασιλιά

Ένα όραμα που είδε σε νεαρή ηλικία ο άγιος της αγάπης, πατριάρχης Αλεξανδρείας Ιωάννης ο Ελεήμων (12 Νοεμβρίου 619) έπαιξε αποφασιστικό ρόλο σε όλη τη ζωή του.
«Κάποτε, διηγείται ο ίδιος όταν ήμουν μικρός δεκαπέντε χρονών παιδί στην πατρίδα μου την Κύπρο, μια νύχτα είδα στον ύπνο μου μια πανέμορφη κόρη, καλοστολισμένη και αστραφτερή! Το κεφάλι της ήταν στεφανωμένο με φύλλα ελιάς. Η κόρη προχώρησε με αιθέριο βάδισμα, στάθηκε κοντά μου και με χτύπησε ελαφρά στο πλευρό. Ξύπνησα ταραγμένος και τι να δω! Βρισκόταν πραγματικά μπροστά μου… Τότε κατάλαβα καλά πως δεν ήταν γυναίκα. Χωρίς να χάσω καιρό, έκανα το σημείο του σταυρού και τη ρώτησα:
- Ποιά είσαι εσύ και πως ήρθες εδώ τέτοια ώρα;
Εκείνη χαμογέλασε. Το γαλήνιο πρόσωπό της φωτίστηκε. Έριξε πάνω μου το ιλαρό της βλέμμα και μου απάντησε:
- Εγώ είμαι η πρώτη θυγατέρα του μεγάλου Βασιλιά!
Μόλις άκουσα τα υπερκόσμια αυτά λόγια της, αμέσως έπεσα και την προσκύνησα. Αυτή συνέχισε:
- αν με δεχτείς και με θελήσεις αχώριστο σύντροφο της ζωής σου, εγώ θα σε παρουσιάσω μπροστά στον μεγάλο βασιλιά και θα σε κάνω οικείο και φίλο του! Κανένας άλλος δεν έχει τόσο θάρρος και παρρησία, όση έχω εγώ κοντά του. Αρκεί να σκεφτείς ότι εγώ τον έπεισα να δείξει τόση αγάπη στους ανθρώπους. Εγώ έγινα αιτία να κατέβει στη Γη και να φορέσει σάρκα ανθρώπου, για να σώσει το ανθρώπινο γένος.
Όταν τελείωσε τα λόγια της αυτά, χάθηκε από τα μάτια μου. Μόλις συνήλθα από την έκπληξη του οράματος, προσπαθούσα να εξηγήσω το θαυμαστό αυτό το γεγονός. Τι άραγε να σήμαινε για εμένα? Τότε κατάλαβα πως η κόρη με το στεφάνι από φύλλα ελιάς στο κεφάλι ήταν η ελεημοσύνη. Γιατί, τι άλλο εκτός από την θεία ευσπλαχνία και συμπάθεια έκαναν τον Κύριο του ουρανού να γίνει στη Γη άνθρωπος;»
(Ο άγιος της αγάπης)

("Χαρίσματα και χαρισματούχοι", τόμος Β΄, Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ. 49-50)