Η διαφορά
Ένας ιεροκήρυξ ετελείωσε το υπαίθριον κήρυγμά του, και το ακροατήριον  ητοιμάζετο να διαλυθή, όταν αυτός τους φωνάζη:

«Μια στιγμή, κυττάξτε εκεί στο δρόμο! Περνούσαν δύο, με δεμένα τα χέρια με την αλυσίδα, και δύο αστυφύλακες τούς είχαν στη μέση!! Όλοι εγύρισαν να τους ιδούν.

«Λοιπόν, λέγει ο ιεροκήρυξ, μεταξύ εμού και αυτών δεν υπάρχει καμμιά διαφορά!! Εάν εγώ είμαι εδώ και σας κηρύττω και αυτοί εκεί αλυσσοδεμένοι, την διαφοράν την κάνει η  χ ά ρ ι ς  τ ο υ  Θ ε ο ύ, πού εδέχθηκα εγώ στην καρδιά μου, ενώ εκείνοι ευρέθηκαν εις άλλο περιβάλλον, δεν άκουσαν περί Θεού, ή αδιαφόρησαν και περιφρόνησαν την αγάπην του Θεού, και βρίσκονται σήμερα στη λυπηρά αυτή θέση. Η φύσις μας είναι η ίδια, αμαρτωλή. Σ’ αυτούς  εξελίχθηκε  χωρίς το χαλινάρι του Θεού, από μια κακή σκέψη, σ΄ ένα κακό λόγο, και τέλος σε μια κακή πράξη, που τους έφερε στο λυπηρόν αυτό κατάντημα».

Η  χ  ά ρ ι ς  του  Θ ε ο ύ  ή  σ ω τ ή ρ ι ο ς, προσφέρεται σήμερον και στον καθένα από σας, δωρεάν, διά του Χριστού».

Τα μηδενικά
    Σε κάποιο μουσείο βρίσκεται ένας ωραίος ζωγραφικός  πίναξ, που παριστάνει ένα μικρό παιδί να γράφη σ’ ένα πίνακα στη σειρά μηδενικά. Πλάι στο παιδί στέκεται ένας άγγελος, που θέτει τον αριθμό 1 μπροστά στα μηδενικά.
     Ο πίναξ αυτός έχει τον τίτλο «Ανθρώπινη θέλησις και θεία Χάρις».

Το νοημά του είναι απλούστατο. Ό,τι  κάνουμε εμείς οι άνθρωποι δεν έχει αυτό  καθεαυτό αξία. Είναι σαν τα μηδενικά.  Η θεία  Χάρις είναι ο αριθμός που μπαίνει μπροστά στα μηδενικά και τους δίνει μεγάλη αξία. Τότε, όσο περισσότερα …μηδενικά υπάρχουν, δηλαδή καλά έργα μας, τόσο περισσότερο αξίζουμε.

(από το βιβλιο Ψιχία απότης τραπέζης, Κωνσταντίνου Κούρκουλα)

Άκουσα πρόσφατα από τον Στίβεν Γκλεν μια ιστορία σχετική με έναν διάσημο ερευνητή επιστήμονα που είχε κάνει πολλές σημαντικές ανακαλύψεις στο χώρο της ιατρικής.

Του έπαιρνε συνέντευξη ένας δημοσιογράφος που τον ρώτησε γιατί, κατά τη γνώμη του, ήταν εξόχως πιο δημιουργικός από άλλους. Τι ήταν αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει σε αυτόν τον τομέα;
Απάντησε πως αυτό οφειλόταν σε μια εμπειρία με τη μητέρα του όταν ήταν μόλις δύο ετών.

Προσπαθούσε να βγάλει ένα μπουκάλι γάλα από το ψυγείο όταν του γλίστρησε και έπεσε στο πάτωμα. Το γάλα χύθηκε δημιουργώντας μία ολόλευκη λίμνη πάνω στα πλακάκια!
Όταν η μητέρα του μπήκε στην κουζίνα και είδε τι είχε συμβεί, αντί να του βάλει τις φωνές, να τον μαλώσει ή να τον τιμωρήσει, είπε,
«Ρόμπερτ, πόσο υπέροχα τα μούσκεψες όλα! Πρώτη φορά βλέπω μια τόσο πελώρια λίμνη από γάλα. Τέλος πάντων, τώρα η ζημιά έγινε. Θες να παίξεις λίγο με το γάλα πριν το καθαρίσουμε;»
Το έκανε με απόλαυση. Μετά από λίγο η μητέρα του τού είπε,
«Ξέρεις, Ρόμπερτ, όποτε λερώνεις έτσι, κάποια στιγμή πρέπει να καθαρίζεις για να γίνουν όλα όπως πριν. Για πες μου, λοιπόν, πώς θέλεις να το κάνεις; Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα σφουγγάρι, μια πετσέτα ή ένα σφουγγαρόπανο. Ποιο προτιμάς από τα τρία;»
Αυτός διάλεξε το σφουγγάρι και μαζί καθάρισαν το χυμένο γάλα.
Όταν τελείωσαν, η μητέρα του είπε,

«Ξέρεις, αυτό που συνέβη είναι ένα αποτυχημένο πείραμα να μεταφέρεις ένα μεγάλο μπουκάλι γάλα με δύο μικροσκοπικά χεράκια. Πάμε έξω, στην πίσω αυλή, να γεμίσουμε το μπουκάλι με νερό και να δούμε αν μπορείς να βρεις έναν τρόπο να το μεταφέρεις χωρίς να σου πέσει».
Το μικρό αγόρι έμαθε έτσι πως, αν έπιανε το μπουκάλι από το λαιμό με τα δυο του χέρια, μπορούσε να το μεταφέρει χωρίς να το ρίξει. Τι θαυμάσιο μάθημα!
Τότε, αυτός ο διάσημος επιστήμονας, παρατήρησε ότι εκείνη τη στιγμή έμαθε πως δεν έπρεπε να φοβάται τα λάθη του. Αντίθετα, έμαθε πως τα λάθη σού δίνουν συχνά την ευκαιρία να μάθεις κάτι καινούργιο, κι αυτή είναι τελικά η χρησιμότητα των επιστημονικών πειραμάτων. Ακόμα κι όταν αποτύχει το πείραμα, συνήθως μαθαίνουμε κάτι άκρως σημαντικό από αυτό.
Δεν θα ήταν υπέροχο αν όλοι οι γονείς αντιδρούσαν όπως η μητέρα του Ρόμπερτ;

(από το βιβλίο «Βάλσαμο για την ψυχή» εκδ. Διόπτρα σελ. 94-95)

Αρχίστε από τον εαυτό σας

Τα παρακάτω λόγια γράφτηκαν στον τάφο ενός Αγγλικανού Επισκόπου, στις κρύπτες του Αββαείου του Ουέστμινστερ:

Όταν ήμουν νέος κι ελεύθερος
κι η φαντασία μου δεν είχε όρια,
ονειρευόμουν ν’ αλλάξω τον κόσμο.
Καθώς μεγάλωνα κάπως
κι αποκτούσα περισσότερη γνώση,
ανακάλυψα πως ο κόσμος δεν αλλάζει, έτσι περιόρισα κάπως το στόχο μου
κι αποφάσισα να αλλάξω μόνο την πατρίδα μου.
Αλλά κι αυτή φαινόταν αμετακίνητη.
Φτάνοντας στη δύση της ζωής μου,
σε μία τελευταία απέλπιδα προσπάθεια, αρκέστηκα στην προσπάθεια
να σώσω μόνο την οικογένειά μου,
αυτούς που ήταν πιο κοντά μου
αλλά, δυστυχώς, δεν ήθελαν ούτε ν’ ακούσουν.
Και τώρα, ξαπλωμένος καθώς είμαι
στο κρεβάτι του θανάτου,
ξαφνικά συνειδητοποιώ:
αν άλλαζα πρώτα μόνο τον εαυτό μου,
θα άλλαζα και την οικογένειά μου
με το παράδειγμά μου.
Με τη δική τους έμπνευση και ενθάρρυνση,
ίσως κατάφερνα τότε να κάνω καλύτερη τη χώρα μου και,
ποιος ξέρει, ίσως άλλαζα ακόμα και τον κόσμο.

(από το βιβλίο: "Βάλσαμο για την ψυχή", εκδ. Διόπτρα, σελ. 79-80)

   Και όμως πιστεύεις
   Ένας γιατρός άπιστος, για να αποδείξη ότι δεν υπάρχει ψυχή, ρωτάει ένα πιστόν:

- «Είδες ποτέ με τα μάτια σου καμμιά ψυχή;» «Άκουσες καμμιά ψυχή, με τ΄ αυτιά  σου;» «Εγεύθηκες με τα χείλη σου;» «Εμύρισες με την μύτη σου;»

- ¨Όχι, απαντά ο πιστός.

- «Αισθάνθηκες καμμιά ψυχή;» ερωτά τέλος ο γιατρός.

–Ναι, απαντά ο πιστός.

Τότε, λέγει θριαμβευτικά ο γιατρός, έχουμε τέσσερες αισθήσεις, εναντίον μίας.

Και ο πιστός χριστιανός, με την σειρά του έρωτα και αυτός.

- «Είδες ποτέ γιατρέ μου με τα μάτια σου κανένα πόνον;!! Άκουσες με τ΄ αφτιά σου;!! Εγεύθηκες με το στόμα σου;!! Εμύρισες με την μύτη σου;!!»

- Όχι απαντά ο γιατρός.

- Μήπως αισθάνθηκες ποτέ κανέναν πόνον;

- Βεβαίως, λέγει ο γιατρός.

- Κι ‘ εδώ όμως  π ι σ τ ε ύ ε ι ς ότι ύπάρχει π ό ν ο ς. Έτσι κι’ εγώ πιστεύω ότι υπάρχει ψυχή, γιατρέ μου, και κάθε ψυχή θα δώση μίαν ημέραν λόγον εις τον  δίκαιον  Κριτήν.

   Και όμως πιστεύετε
   Κάποτε ένας άθεος έλεγε στον γνωστό σύγχρονο χριστιανό συγγραφέα Φρανσουά Μωριάκ:
- Ξέρετε, γιατί δεν πιστεύω στον Θεό; Διότι πιστεύω μονάχα σε ό,τι καταλαβαίνω.
- Καταλαβαίνετε, τον ρώτησε τότε γελώντας ο Μωριάκ, πως  η φωτιά λυώνει το βούτυρο και συγχρόνως από υγρό κάνει στερεό το αυγό;
- Όχι, δεν το καταλαβαίνω.
- Κι όμως πιστεύτε στην …. ομελέτα.  Ή όχι;
  Η πίστις  αρχίζει κυρίως από κει που παύει πια να καταλαβαίνει το μυαλό.

Ο «μικράνθρωπος»
         Η ηλεκτρολογία μας λέγει, ότι μέσα στο ηλεκτρικό σύρμα του δωματίου μας  «τρέχουν» σαν το νερό μέσα στους  σωλήνες, δισεκατομμύρια ηλεκτρόνια. Στο μεταλλικό π.χ. νήμα μονοβατικού των  50 κυριών λαμπτήρος του δωματίου μας, συνωθούνται  3.000.000.000 ηλεκτρόνια. Αυτά συνωθούμενα και κρουόμενα θερμαίνονται και μας φωτίζουν. Κι όμως εμείς όλα αυτά  τα ηλεκτρόνια δεν τα βλέπουμε.
            Ο σοφός μαθηματικός του Πανεπιστημίου μας  Π. Ζερβός γράφει :
  «… Όταν λοιπόν αι αισθήσεις μας απατούν δια τα γύρω μας αισθητά πράγματα, ζητεί  ο μικράνθρωπος  να ίδη με τα μάτια τούτον  Θεόν, και να βεβαιωθή  εκ των αισθήσεων του, ότι υπάρχει.
Δεν είναι κατά τόπον οικτρόν  π α ρ ά λ ο γ ο ς;»

   Ο κερδισμένος……..
        Ο σοφός κληρικός του 18ου αιώνος Ευγένιος Βούλγαρις, συναντήθηκε στην αυτοκρατορική αυλή του Βερολίνου, με τον Βολταίρο. Ο διάσημος αυτός άπιστος, έμεινε έκπληκτος από την πίστι του Βούλγαρι και τον ερώτησε:
     -Πως εσύ, που είσαι άνθρωπος σοφός, παραδέχεσαι τέτοιες δεισιδαιμονίες;
     Άνοιξαν τότε μεγάλη συζήτησι και ο Βούλγαρις του ετόνισε, μεταξύ άλλων, τα εξής :
   - Εάν αυτά που λέγεις εσύ είναι σωστά, εγώ που φρονώ διαφορετικά, δεν βλάπτομαι.  Αλλά, εάν εκείνα που φρονώ εγώ είναι σωστά, τότε ποιά τιμωρία περιμένει εσένα που φρονείς τ ‘ αντίθετα;

Πριγκήπισσα της απιστίας

Στο Αμβούργο υπάρχει ένας τάφος μιας άπιστης πριγκήπισσας, που όσο ζούσε εχλεύαζε τον Θεόν και την ανάστασιν των νεκρών. Το πείσμα της την ακολούθησε μέχρι του τάφου. Στην διαθήκη της έλεγε να φτιάξουν το μνήμα της μέσα σε γρανίτη και το στόμιό του να το κλείσουν με βράχους, τσιμέντο  και σίδερα. Στην επιτάφιο πλάκα να γράψουν:

«Όσοι αιώνες κι αν περάσουν ο τάφος δεν θ’ ανοίξη…».

Ένας μικροσκοπικός όμως σπόρος σφηνώθηκε σε μια χαραματιά του βράχου και αργότερα βλάστησε, έγινε ένα πελώριο δένδρο και με τις ρίζες του έσχισε τα βράχια, χλευάζοντας την ανθρώπινη μωρία….

Τα αίτια της απιστίας
     Ο ιεραπόστολος  Μορφάτ εκήρυττε ανάμεσα στους αγρίους για την ανάσταση των νεκρών  και την μελλοντική κρίση και όλοι τον άκουγαν με μεγάλη έκπληξη. Ο αρχηγός μάλιστα  παραξενεύθηκε πολύ και άρχισε τις ερωτήσεις , όπως π.χ αν θ’αναστηθούν όλοι, αν θ’ αναστηθεί ο πατέρας του κ.λ.π. Και ενώ ο ιεραπόστολος τον εβεβαίωνε, ο άγριος αρχηγός εφώναζε:
 - Ξέρεις ότι σ’ αγαπώ πολύ. Αυτό όμως δεν το πιστεύω. Δεν θα γίνη. Δεν είναι δυνατόν να γίνη.
- Γιατί φίλε μου; είπε ο Μορφάτ.
- Έχω σφάξει τόσες χιλιάδες. Θ’ αναστηθούν όλοι λοιπόν;

Να, η αιτία της απιστίας στην χαρμόσυνη αυτή αλήθεια. Πόσοι άλλοι «πολιτισμένοι» προσπαθούν να την απορρίψουν ακριβώς γιατί δεν τους συμφέρει!...

(από το βιβλίο Ψιχία από της τραπέζης, Κωνσταντίνου Κούρκουλα)

Ο σύντροφος του εξορίστου Ντοστογιέφσκυ

Ο Ντοστογιέφσκυ έσερνε τα βήματά του με την συνοδεία βαρβάρων, στον βαρβαρώτερο τόπο της εξορίας: Την Σιβηρία. Ήταν αντίπαλος του καθεστώτος. Σ’ έναν από τους σταθμούς του θλιβερού ταξιδιού του, μια γυναίκα τούβαλε στο χέρι 25 ρούβλια, αρκετά για να αγοράση λίγο ψωμί, σαπούνι, ρούχα, όχι όμως και τη γαλήνη του πνεύματός του. Αλλά μαζί με το χαρτονόμισμα τούδωσε και μια Αγία Γραφή. Αυτή η Βίβλος βοήθησε να μην πεθάνη το μεγάλο πνεύμα του Ντοστογιέφσκυ. Στις σελίδες της έσβησε τη δίψα της ψυχής του.
Και ενώ τα πόδια επλήγιαζαν στην γη της εξορίας, το πνεύμα του εξεκουραζόταν στην Πατρίδα της Πίστεως, της Ειρήνης, της Αγάπης…

Η φωνή του Πνεύματος

Διηγούνται, πως κάποτε μια συντροφιά ασεβών  βρήκε τρόπο διασκεδάσεως τη διακωμώδηση του ιερού Ευαγγελίου. Πήρε ο πρώτος της παρέας στα χέρια του την  αγία Γραφή και άρχισε να διαβάζη απομιμούμενος τη φωνή του ιερέως του. Το κομμάτι που διάβαζε, ήταν κατά τύχην η παραβολή του Ασώτου.
«Άνθρωπος τις είχε δύο υιούς», εδιάβαζε ο κωμωδός. «Και συναγαγών άπαντα ο νεώτερος απεδήμησεν εις χώραν μακράν…». «Σαν και σένα, Γιάννη», του φώναξε ο πιο έξυπνος και η παρέα άρχισε να καγχάζη.
«Και εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού, ζων ασώτως». «Σαν και σένα, Γιάννη», του ξαναφώναξαν  αστεϊζόμενοι.  Αλλ’ εκείνος αυτή τη φορά δε μίλησε. Κάτι ένοιωθε μέσα του, καθώς έβλεπε μέσα στις γραμμές της παραβολής, που θέλησε να περιγελάση, να αναδύεται ο ίδιος ο εαυτός του. Ένας κόμπος  έδενε το λαιμό του. Και όταν έφθασε στο «Αναστάς, πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου», ξέσπασε σε δάκρυα. Οι άλλοι τον κύτταζαν κατάπληκτοι. Αλλ’ εκείνος «αναστάς ήλθε προς τον πατέρα αυτού». Το πνεύμα του Θεού του είχε μιλήσει σε μια αναπάντεχη στιγμή με ένα εντελώς ξεχωριστό τρόπο…
Και σε σένα κράζει το Πνεύμα, φίλε αναγνώστα. Προσπάθησε ν’ ακούσης τη φωνή του. «Εξαπέστειλεν ο Θεός το πνεύμα του υιού αυτού εις τας καρδίας υμών, κράζον, Αββά ο πατήρ». Ακούεις την  κραυγή του;  (Από το βιβλίο «Ύδωρ εκ Πέτρας» του κ. Κ. Κούρκουλα)

Απαραίτητη ώρα

Ο περίφημος πρόεδρος των Ηνωμένων πολιτειών Αβραάμ Λίνκολν, εκάλεσε κάποτε ένα συνεργάτη του εις ακρόασιν στις 5 το πρωί. Παρά τέταρτο ο προσκεκλημένος βρισκόταν στα γραφεία του προέδρου και ήκουε συζήτησιν.
- Ποιος είναι μέσα; Ηρώτησε τον θυρωρόν.
- Ο Πρόεδρος, κύριε.
- Συζητεί με κανέναν;
- Όχι, μελετά την Αγία Γραφήν.
- Τόσο πρωί;
- Μάλιστα, κύριε. Ο Πρόεδρος από τις 4 έως τις 5 κάθε πρωί μελετά την Αγίαν Γραφήν και προσεύχεται.
Άραγε στο δικό μας πρόγραμμα υπάρχει μια τέτοια ώρα;

Γιατί είναι γραμμένος ο λόγος του Θεού (Χρυσόστομος)
Θα ήταν βέβαια πιο καλά να μην έχουμε καθόλου ανάγκη από τα γράμματα, αλλά να παρουσιάζουμε βίο έτσι καθαρό, ώστε η χάρις του Θεού, αντί σε βιβλία, να είναι τυπωμένη στις ψυχές μας. Κι όπως το χαρτί είναι γραμμένο με μελάνι, έτσι κι η καρδιά μας να είναι γραμμένη με το Άγιο Πνεύμα. Αλλά μια και ξεπέσαμε από τέτοια χάρι, ας εκμεταλλευόμαστε τουλάχιστο αυτόν τον δεύτερο τρόπο.
Αφού είναι κακό να χρειαζώμαστε τα γράμματα και να μην μπορούμε να δεχθούμε απ’ ευθείας το Πνεύμα , σκέψου τι βαρειά ευθύνη πέφτει επάνω μας, όταν δεν επωφελούμαστε από τη βοήθεια των γραμμάτων. (Χρυσόστομος)

Η λυδία λίθος της ψυχής (Χρυσόστομος)
Οι χρυσοχόοι έχουν μίαν πέτραν πολύτιμον, που την ονομάζουν λυδίαν λίθον. Η πέτρα αυτή έχει την ιδιότητα να ξεχωρίζη το πραγματικό χρυσάφι από το κίβδηλο.
Αλλά μια τέτοια πέτρα, μια τέτοια λυδία λίθος, με την οποίαν ημπορούμεν να ξεχωρίσωμεν την αρετήν από την κακίαν, τους πραγματικούς χριστιανούς από τους ψεύτικους, είναι η Αγία Γραφή. Θέλεις να ιδής αν είσαι γνήσιος ή ψεύτικος χριστιανός; Σε συμβουλεύω ν’ αγοράσης αυτήν την λυδίαν λίθον, την Γραφήν, και ν’ αρχίσης να την μελετάς προσεκτικά. Κάθε φορά που θα διαβάζης έναν στίχον, να ελέγχης τον εαυτόν σου και να τον ερωτάς: αυτό που γράφεται εδώ, το εφήρμοσα; Από την στιγμήν αυτήν θ’ αρχίσης να μπαίνης εις το μεγάλο νόημα του Χριστιανισμού και να γίνεσαι συνειδητός χριστιανός.
(Χρυσόστομος)

Η μελέτη της Γραφής

«Επί πολύν καιρόν εζάλιζα τον εαυτόν μου – λέγει ένας γέρων – δια μερικά δυσνόητα μέρη της Αγίας Γραφής. Ήτο αδύνατον να τα καταλάβω, ή να έχω ικανοποιητικήν ερμηνείαν από άλλους πιο εντριβείς εις τας Γραφάς.

Τέλος, είπα, θα κάνω εις την μελέτην της Γραφής, ό,τι κάνω και όταν τρώγω ψάρι. Όταν συναντώ κάτι τι, που δεν το εννοώ, το αφήνω κατά μέρος και λέγω αυτό είναι «κόκκαλο». Γιατί να πνιγώ με το κόκκαλο, ενώ λέγω ίσως τα καταφέρω να βγάλω και από το κόκκαλο τροφήν. Μεγάλος είναι ο Θεός! Και προσεύχομαι πάντα, να μου ανοίγη ο Θεός τα μάτια, να βλέπω τα θαυμάσια Του, εν τω λόγω της αληθείας Του, τη Αγία Γραφή.
Δεν βιάζομαι και δεν εκβιάζω ερμηνείας. Ένα πράγμα που δεν εννοούσα άλλοτε, με εφώτισε ο Θεός και το κατάλαβα σήμερον. Όλα θέλουν καιρόν και υπομονήν. Η υπομονή είναι σοφία, και αποβαίνει πάντοτε, συν Θεώ σωτηρία».

(από το βιβλίο Ψιχία από της τραπέζης, Κωνσταντίνου Κούρκουλα)

Απάντησε "όχι"...
  Ένα κοριτσάκι προσευχόταν κάθε πρωί και κάθε βράδυ στον Θεό να της δώσει για τη γιορτή της, που πλησίαζε, μια μεγάλη κούκλα. Ο μεγάλος της αδερφός τής είπε μια μέρα:
   - Ο Θεός δεν πρόκειται ν’ απαντήσει στις προσευχές σου.
   Ήρθε η γιορτή της και η κούκλα δεν φάνηκε .
   - Είδες, της είπε την άλλη μέρα ο αδερφός της. Ο Θεός δεν σου απάντησε.
   Το κοριτσάκι, όμως, τον κύτταξε σοβαρά και του αποκρίθηκε:
  - Κάνεις μεγάλο λάθος. Ο Θεός μου έδωσε την απάντησή του. Πάντοτε απαντά στις προσευχές.
  - Και ποιά ήταν η απαντησή τούτη ρώτησε ο αδερφός της.
  - Η απάντησή του ήταν «όχι», αποκρίθηκε εκείνη.

  Παρόλο που μας γνωρίζει...
     Μια μέρα παρουσιάστηκε στον αρχαίο φιλόσοφο Αντισθένη κάποιος, που ήταν ονομαστός για τα δανεικά που έπαιρνε και δεν τα γύριζε ποτέ.
- Είμαι βέβαιος, πως θα σε κάνω να εκπλαγής, είπε στον φιλόσοφο. Δεν σε γνωρίζω καθόλου κι ‘ όμως ήρθα να σου ζητήσω δανεικές είκοσι δραχμές.
- Κι ΄εγω, αποκρίθηκε ο Αντισθένης, θα σε κάνω να εκπλαγής ακόμη περισσότερο. Σε γνωρίζω πολύ καλά κι’ όμως θα σου δώσω το ποσό, που μου ζήτησες.
      Το ίδιο κάνει και ο Θεός για μας.  Καίτοι μας γνωρίζει, εν τούτοις μας ικανοποιεί τα αιτηματά μας.

Το κιβώτιον της αγάπης
  «Ένας πρακτικώτατος τρόπος είναι να κάνωμε ένα ειδικό κιβώτιο (κουμπαρά) για τους φτωχούς, που θα είναι τοποθετημένο στο μέρος όπου καθένας προσεύχεται. Έτσι κάθε φορά που θα μπης εκεί, για να προσευχηθής, πρώτα να καταθέτης την ελεημοσύνη σου στο «κιβώτιον πενήτων» και τότε ν’ απευθύνης την προσευχή σου στο Θεό. Και πρέπει να ξέρεις πως το να βρίσκεται δίπλα στο κρεββάτι σου όπου προσεύχεσαι, το κιβώτιο της ελεημοσύνης , δεν είναι κατώτερο από το να έχης κρεμάσει εκεί το ιερό Ευαγγέλιο.

Γιατί αν σαν φυλαχτό, κρεμάσης  το ιερό Ευαγγέλιο, χωρίς να κάνης τίποτε απ’ όσα λέγει (όπως είναι και η ελεημοσύνη) δεν θα ωφεληθής τόσο, όσο από το κιβώτιον πενήτων. Δίπλα σ’ αυτό το ιερό κιβώτιον να βρίσκεται και το κρεβάτι σου, και η νύχτα θα περνά χωρίς κακά όνειρα, αρκεί μόνον να μη μπη εκεί τίποτε που προέρχεται από αδικία. (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

Οι προσευχές και ή νηστεία
Ένας από τους ιστορικούς της αρχαίας Εκκλησίας αναφέρει το εξής ανέκδοτο:
    Κάποτε είχε πέσει λιμός στην Αντιόχεια κι’ ο επίσκοπος της πόλεως Μελέτιος έκανε έκκλησι θερμή στους πλουσίους.
       Πολλοί πλούσιοι συμμορφώθηκαν σ ‘αυτή την παράκλησι. Ένας, όμως, που ήταν υποκριτής, απάντησε ότι δεν είχε τίποτε άλλο να προσφέρη παρά τις προσευχές του για τη σωτηρία της πόλεως. Ο έπαρχος τότε Ευτύχιος διέταξε να κατασχεθούν όλα τα τρόφιμα, που είχε στο υπόγειο του μεγάρου του ο πλούσιος αυτός. Και του διεμήνυσε τα εξής:
      - Οι προσευχές σου θα πιάσουν τόπο, τώρα που θα τις κάνης νηστεύοντας…..                                                                           

Πρός κατηγόρους
  Μια Κυριακή, ο μέγας ποιητής της Χριστιανωσύνης Δάντης, εκεί που άκουε τη λειτουργία, δεν γονάτισε σ ‘ ένα ωρισμένο σημείο της, όπως έκαναν όλοι οι πιστοί. Μερικοί, που τον φθονούσαν, έσπευσαν και τον κατηγόρησαν για ασέβεια στον επίσκοπο.
  - Πραγματικά, είπε ο ποιητής στον επίσκοπο. Η ψυχή μου ήταν τόσο συγκεντρωμένη στην προσευχή, ώστε δεν σκεφτόμουν καθόλου τις κινήσεις του σώματος. Αυτοί, όμως, που ήρθαν να με κατηγορήσουν, δεν θάχαν ασφαλώς συγκεντρωθή στην προσευχή, γι’ αυτό είχαν τον καιρό να με παρατηρούν.

Μαθητής και διδάσκαλος
«Μετά οσίου όσιος  έση» (Ψαλμ.ιζ’ 26)
      Ο Φρειδερίκος Οζανάμ ένα βράδυ, καθώς μπήκε σε μια εκκλησία, βρέθηκε μπροστά στο εξής εκπληκτικό θέαμα. Σε μια γωνιά γονατιστός προσευχόταν ευλαβικά, ο πιο μεγάλος φυσικός της εποχής του, ο Αμπέρ. Το θέαμα τον συγκίνησε τόσο βαθειά, που αμέσως πήρε θέσι πίσω από το μεγάλο σοφό και γονατιστός τον εμιμήθηκε σε μια προσευχή γεμάτη πίστι.
  - «Η προσευχή του Αμπέρ -συνήθιζε να λεη αργότερα- επέδρασε πιο πολύ επάνω μου και απ’ αυτά τα σοφά του συγγράμματα».
     Τίποτε δεν είναι περισσότερο διδακτικό από ένα ανυπόκριτο και φωτεινό παράδειγμα.

(από το βιβλίο Ψιχία από της Τραπέζης, Κωσταντίνου Κούρκουλα)
                                                                                             

O Victor Frankl γράφει:

«Η θρησκεία δεν πεθαίνει, και στο βαθμό στον οποίο αυτό αληθεύει, ούτε ο Θεός είναι νεκρός, ούτε ακόμα και Μετά το Άουσβιτς (Auschwitz), για να αναφέρω τον τίτλο ενός βιβλίου.

Γιατί η θρησκευτική πίστη είτε υπάρχει χωρίς όρους είτε δεν είναι καθόλου θρησκευτική πεποίθηση.

Αν δεν υπόκηται σε όρους, θα σταθή και θα αντιμετωπίση το γεγονός, ότι έξι εκατομμύρια πέθαναν στο ολοκαύτωμα των Nazi· αν δεν είναι ανεπιφύλακτη, θα εξαφανίζεται κάθε φορά κατά την οποία ένα απλό κι αθώο παιδί βρίσκει βίαιο θάνατο – για να χρησιμοποιήσω το επιχείρημα το οποίο πρόβαλε κάποτε ο Dostoyevski.

Δεν έχει καμμιά έννοια να παζαρεύουμε με το Θεό, για παράδειγμα, με το επιχείρημα: "Ως τις έξι χιλιάδες ή ακόμα το ένα εκατομμύριο θύματα του ολοκαυτώματος διατηρώ την πίστη μου σε Σένα· αλλά πάνω από το εκατομμύριο τίποτε δεν γίνεται, και λυπούμαι, αλλά πρέπει να αποκηρύξω την πίστη μου σε Σένα".
    Η αλήθεια είναι πως ανάμεσα σ’ αυτούς που δοκίμασαν στην πράξι την εμπειρία του Auschwitz, ο αριθμός εκείνων που η θρησκευτική ζωή τους πήρε μεγαλύτερο βάθος –παρά την εμπειρία, για να μην πω, εξαιτίας της εμπειρίας, είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό εκείνων που εγκατέλειψαν την πίστι τους.

Για να παραφράσω την παρατήρησι την οποία ο La Rochefoucauld έκανε κάποτε σχετικά με την αγάπη, μπορούμε να πούμε ότι ακριβώς όπως η μικρή φωτιά σβήνεται από την καταιγίδα ενώ η μεγάλη φωτιά δυναμώνει απ’ αυτήν – έτσι και μια αδύνατη πίστι αδυνατίζει από τις δυσχέρειες και τις καταστροφές, ενώ η δυνατή πίστι ενισχύεται απ’ αυτές» (F, 15).

(στο βιβλίο Πιστεύω στο Θεό, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Σταμάτα 2016 σελ. 116 όπου αναγράφεται η ακριβής παραπομπή)

H φουρτουνιασμένη θάλασσα
         Σ΄ένα μουσείο της Φλωρεντίας, διατηρούνται δυο περίφημοι ζωγραφικοί πίνακες. Ο ένας απ΄αυτούς παριστάνει μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, που ανάμεσά της ένας ναυαγός, στηριγμένος επάνω σ' ένα σπασμένο κουπί, παλεύει απεγνωσμένα με τα λυσσασμένα κύματα. Οι δυνάμεις τον έχουν εγκαταλείψει. Η ωχρότης του θανάτου έχει εκχυθή στο πρόσωπό του κι έπειτα από λίγο θα βρει ασφαλώς μνήμα στον υγρό βυθό.
     Ο άλλος πίναξ παριστάνει επίσης έναν ωκεανό φουρτουνιασμένο και πολυτάραχο. Στη μέση όμως του ωκεανού υπάρχει ένας τεράστιος βράχος κι' επάνω σ΄αυτόν μια περιστέρα έχει χτίσει τη φωλιά της. Και παρατηρεί  ατάραχη την ανεμοζάλη, που μαίνεται γύρω της, γιατί ξέρει πως είναι στηριγμένη επάνω σ΄ένα βράχο, που κανένα κύμα και καμμιά θύελλα δεν θα μπορέση να τον σαλεύση.
    Αυτές οι δύο εικόνες παριστάνουν ανάγλυφα τις δύο κατηγορίες των ανθρώπων.
     Οι πρώτοι, στηριγμένοι σε κάποια αδύνατη σχεδία, δέρνονται ακατάπαυστα μέσα στη μαύρη θάλασσα της ζωής, ώσπου να εξοκείλουν και συντριβούν.

Οι δεύτεροι, εφοδιασμένοι με τα φτερά της Πίστεως, περιστέρια ουρανόδρομα, έχουν χτίσει τη φωλιά τους κι έχουν στηρίξει τη ζωή τους επάνω στον ακλόνητο βράχο της Θείας Προνοίας. Και περιφρονούν τα κύματα. Και μένουν ακλόνητοι στις καταιγίδες. Και διατηρούνται ψύχραιμοι στις περιπέτειες της ζωής, γιατί εθεμελίωσαν την "οικίαν" αυτών "επί την πέτραν˙ και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέπεσαν τη οικία εκείνη, και ουκ έπεσε˙ τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν".
 Από το βιβλίο <<Κοχύλια από την Τιβεριάδα>.  Κ.Κούρκουλα        

Ονόματα στην άμμο και στην πέτρα
Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός δίνει τον χαρακτηρισμό της ζωής με το εξής παράδειγμα:
   Δύο παιδιά έπαιζαν στην παραλία.Το ένα έμεινε κατόπιν στην άμμο και το άλλο προχώρησε πάρα πέρα, όπου το έδαφος ήταν από πέτρα. Το καθένα από τα δύο αυτά παιδιά, έγραψε  τ’ όνομά του εκεί που βρέθηκε. Το πρώτο, στην άμμο. Το δεύτερο στην πέτρα. Το βράδυ, τα δύο παιδιά γύρισαν στο σπίτι τους.

Την άμπωτη τη διαδέχθηκε η παλίρροια και το κύμα έπεσε πάνω στο αμμώδες και στο πέτρινο έδαφος της παραλίας. Έτσι, το όνομα που ήταν γραμμένο στην άμμο έσβησε, ενώ εκείνο που ήταν χαραγμένο στην πέτρα φάνηκε καθαρώτερα.
      Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή , συμπεραίνει ο ιερός Πατήρ. Όσοι ζουν χωρίς πίστη, γράφουν τ’ όνομά τους στη άμμο της ματαιότητος. Όσοι πιστεύουν, το γράφουν στην πέτρα της αθανασίας.

(Ψιχία από της τραπέζης,Κων/νου Κούρκουλα)

Ένα γερό στήριγμα

Μια θυελλώδη νύχτα ένα πλοίο εναυάγησε απάνω σε μια βραχώδη ακτή. Όλο το πλήρωμα εχάθηκε… Μόνο ένα παλληκάρι, που τα κύματα το επέταξαν επάνω σ’ ένα ψηλό βράχο, κατώρθωσε να πιαστή από αυτόν και να κρατηθή ως το πρωί, οπότε κατέφθασαν τα ναυαγοσωστικά πλοιάρια. Όταν μετά τις πρώτες βοήθειες, συνήλθε ο νεαρός ναυαγός κάποιος τον ρώτησε:
-    Δεν έτρεμες παλληκάρι μου, μέσα στην άγρια καταιγίδα, εκεί πάνω στον βράχο;
-    Βέβαια, έτρεμα! Αλλά, ο βράχος δεν… έτρεμε!
Μέσα στις θύελλες της ζωής, υπάρχει ένα στήριγμα για όσους θέλουν: Ο Χριστός! (Α’ Κορ. ι’ 4).

Αλκυονίδες

«Είπε, και έστη πνεύμα καταιγίδος». (Ψαλμ. ρστ’ 25)
    Η αλκυών είναι ένα θαλάσσιο πουλί, που γεννάει και κλωσσάει τα αυγά της στη μέση του χειμώνα, τοποθετώντας τα στην αμμουδιά που την δέρνουν οι καταιγίδες και τα κύματα της θαλάσσης. Τι περίεργο!... Στις επτά μόνο ημέρες που κλωσσάει η αλκυών και στις άλλες τόσες που χρειάζονται για να αναπτυχθούν τα μικρά της, σωπαίνουν τα πάντα. Είναι η χειμωνιάτικη καλοκαιρία. Τις ημέρες αυτές τις ονομάζουν οι ναυτικοί αλκυονίδες.
    Αν ο Θεός έχει για χάρι της αλκυόνης τις αλκυονίδες ημέρες, μην αμφιβάλλης πως και για τον άνθρωπο έχει πολλές ανάπαυλες – αλκυονίδες, ανάμεσα στις μεγαλύτερες καταιγίδες και ανάγκες της ζωής του.

Το καραβάκι κι οι πέτρες

Ένας μικρούλης έρριξε στην άκρη του γιαλιού το όμορφο καραβάκι του, που του είχε αγοράσει ο πατέρας του. Δεν πρόσεξε, όμως, κι έτσι το καραβάκι απομακρύνθηκε, χωρίς να προλάβη να το πιάση. Τότε ο πατέρας του πήρε πέτρες και τις πετούσε μπροστά από το καραβάκι. Ο μικρός στην αρχή δεν κατάλαβε κι απόρησε γι’ αυτό το πετροβόλημα. Αλλά δεν άργησε να εννοήση. Και οι πέτρες έπεφταν πέρα από το καραβάκι, χωρίς να το χτυπούν. Και με τα κυματάκια, που προκαλούσαν, το έφεραν σιγά – σιγά πίσω στην ακρογιαλιά. Κι έτσι ο μικρός με μεγάλη χαρά το πήρε πάλι στην αγκαλιά του.
…Οι θλίψεις που μας βρίσκουν, μοιάζουν μ’ αυτό το πετροβόλημα. Είναι οι πέτρες που ρίχνει ο  Θεός, σαν απομακρυνθούμε από κοντά του, για να γυρίσουμε σ’ Αυτόν.

Το καλύτερο φάρμακο

Ο μέγας μουσικοσυνθέτης Ιωσήφ Χάϋδν, συνωμιλούσε με δύο φίλους του για τους πόνους, τις δοκιμασίες και τις θλίψεις της ζωής.
Ο ένας φίλος είπε:
- Εγώ, όταν  είμαι στεναχωρημένος, το ρίχνω στο κρασί. Έτσι ξεσκάω!...
Ο άλλος είπε:
- Εγώ καταφεύγω στην μουσική.
Τέλος ο Χάϋδν πρσέθεσε:
- Εγώ, τι να σας πω! Όταν είμαι λυπημένος πηγαίνω κάπου απόμερα, μόνος μου. Εκεί γονατίζω και προσεύχομαι στον Θεό. Του λέγω τον πόνο μου και έχω μια παρήγορη επικοινωνία μαζί Του. Αυτό με ανακουφίζει, μου δίνει ψυχή.
(Ψιχία από της τραπέζης, Κων/νος Κούρκουλας)

Αγαπητέ, να τιμάς το Θεό και να τηρείς τις εντολές του, και θα δεις αυτούς που σε καταφρονούν να βρεθούν γρήγορα πίσω από σένα, και αν όχι στην παρούσα ζωή, οπωσδήποτε στη μέλλουσα.

Φύλαξε λοιπόν την αγάπη, σαν τις κόρες των ματιών σου·

μέσα στην αγάπη υπάρχει φως και ζωή. Φύλαξέ την· είναι χαρά για όλους εκείνους που αφοσιώνονται σ’ αυτή. Είναι θεϊκό αγαθό, είναι αγγελική κατάσταση. Φύλαξέ την.

Αν την αγαπήσεις, θα ανανεωθεί η νιότη σου, όπως του αετού.

Αν φυλάξεις την αγάπη, θα γίνει μεγάλη χαρά για σένα ενώπιον του Θεού και των Αγγέλων·

αν την αγαπήσεις, θα προκόψεις σε όλα τα έργα σου·

αν την αγαπήσεις θα κατοικήσει μέσα σου η χάρη του Θεού, και θα είναι αυτή η χαρά σαν πηγή που αναβρύζει ιάματα για τους ανθρώπους και που η ευωδία της θα ευφράνει την καρδιά σου.

Η αγάπη είναι στύλος όλων των αρετών· δεν υπάρχει σ’ αυτή λύπη θανάτου·

διδάσκει την δικαιοσύνη και την ανδρεία, την υπομονή και την ειρήνη· είναι οίκος του Θεού· φύλαξέ την.

Ο ίδιος ο Κύριος άλλωστε θα χαρίσει σ’ εμάς την αγάπη και τους καρπούς της.

Σ’ αυτόν ανήκει η δόξα, στους αιώνες. Αμήν.

(οσίου Εφραίμ του Σύρου έργα, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, τόμος Β΄, σελ. 343-344)