Σημειώνει ο Μητροπ. Νικοπόλεως Μελέτιος:
«Ένας πλούσιος μπαμπάς βρίσκεται μαζί με το νεαρό γιό του-παλληκαράκι- στο γκαράζ. Έχει μπροστά του ένα πολυτελές αυτοκίνητο. Και το ψάχνει απ’ όλες τις μεριές. Σφίγγει βίδες. Σκουπίζει. Ξεσκονίζει….. Σκύβει. Ξανασκάβει. Ιδρώνει. Φυσάει. Ξεφυσάει. Και συνεχίζει. Απτόητος. Και χωρίς τέλος……
Ρωτά ξαφνικά ο νεαρός:
- Μπαμπά, γιατί όλες αυτές τις δουλειές, δεν τις αφήνεις να τις κάνει κάποιος άλλος;
Απαντά με απορία, σαν να είχε ακούσει μια μεγάλη ανοησία:
- Τι λες, παιδί μου! Το αυτοκίνητο αντιπροσωπεύει ένα κεφάλαιο! Ξέρεις, τι έδωσα γι’ αυτό; Ο ξένος δεν το πονάει! Ο καλός νοικοκύρης έχει χρέος να το παρακολουθεί ο ίδιος. Αυτοπροσώπως. Και ό,τι κόπο και χρόνο κι αν χρειάζεται, να τα διαθέτει! Διαφορετικά χαλάει! Και για μένα αυτό αντιπροσωπεύει πολλά!
Αυτό είπε ο μπαμπάς. Και σίγουρος, ότι έκανε σωστά και καλά, ξαναρίχτηκε στη δουλειά του. Μα ξαφνικά ακούστηκε σταθερή και ξεκάθαρη, η φωνή του νεαρού:
- Δηλαδή μπαμπά, εγώ δεν αντιπροσωπεύω τίποτε για σένα;
Ταράχτηκε ο μπαμπάς:
-Τι; Τι είπες;
- Να, μπαμπά! Στο αυτοκίνητο σου σε βλέπω ν’ αφιερώνεις κάθε μέρα με ευχαρίστηση ώρα πολλή. Σε μένα, δεν σε αισθάνθηκα ποτέ ν΄ αφιερώνεις λίγη ώρα μ’ ευχαρίστηση!......
Πόσα παιδιά δεν ζουν με το παράπονο αυτό!....» (Μ,31)
(στο: Η ανατροφή των παιδιών, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, σελ. 134-135)
O μαιευτήρας David Hager σημειώνει:
«Η Ρομπέρτα και ο σύζυγος της ο Κεν, είναι χριστιανοί και είχαν αναζητήσει την καθοδήγηση του Θεού σχετικά με την οικογένεια, πριν ακόμα επιχειρήσουν να αποκτήσουν παιδί. Η Ρομπέρτα μού διηγήθηκε ότι ο Θεός της είχε μιλήσει σ’ ένα όνειρο, πριν ακόμη ανακαλύψει ότι είναι έγκυος, και την είχε διαβεβαιώσει ότι θα προστάτευε το μωρό της ό,τι κι αν συνέβαινε και ότι ο γιός τους θα κατείχε μια ειδική θέση στο σχέδιό Του.
Τους πρώτους επτά μήνες, η εγκυμοσύνη της Ρομπέρτα φαινόταν φυσιολογική, αλλά μετά πρόσεξα ότι το μωρό δεν αναπτυσσόταν όπως έπρεπε. Όταν μια εξέταση υπερήχου έδειξε ότι το παιδί είχε ενδομητριακή αναπτυξιακή επιβράδυνση, αρχίσαμε να παρακολουθούμε προσεκτικότερα τη Ρομπερτα με ειδικές εξετάσεις. Τρεις εβδομάδες μετά το μωρό είχε ενδείξεις σοβαρού περιορισμού αναπτύξεως, τον οποίο προκαλούσε η ανεπάρκεια της ροής του αίματος στον πλακούντα.
Ήμουν αναγκασμένος ν’ ανακοινώσω στη Ρομπέρτα και στον Κέν ότι έπρεπε να επισπεύσω τη γέννηση του μωρού τους με καισαρική τομή εξαιτίας της σοβαρής αναπτυξιακής επιβραδύνσεως. Προς μεγάλη μου έκπληξη η Ρομπέρτα μου θύμισε τ’ όνειρό της και είπε:
- «Μην ανησυχείτε, γιατρέ, το μωρό μου θα είναι μια χαρά. Εσείς απλώς βγάλτε τον από κει με ασφάλεια!».
Το αγοράκι τους ζύγιζε μόλις ένα κιλό και κάτι όταν γεννήθηκε και χρειάστηκε να μπει στην εντατική μονάδα νεογνών για τρεις μήνες σχεδόν, ωσότου μπορέσαμε να του δώσουμε εξιτήριο στο νοσοκομείο. Όταν πήγε στο σπίτι ζύγιζε μόλις τρία κιλά και διακόσια πενήντα γραμμάρια.
Τώρα πλέον, χρόνια μετά, διαπιστώνουμε ότι ο Θεός κράτησε την υπόσχεση Του. Παρόλο που είναι ακόμα μικρός , ο γιός της Ρομπέρτα είναι ευφυέστατος . Διαθέτει μια φανταστική μνήμη και είναι άριστος μαθητής.
Και το πιο σημαντικό είναι ότι είναι χριστιανός κι ένας θαυμάσιος μάρτυρας του Χριστού παρά την νεαρή του ηλικία. Ο Θεός πάντα κρατά τις υποσχέσεις Του ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι σίγουρα έχει κάνει λάθος, Εκείνος μας αποδεικνύει το αντίθετο».(HD, 69)
(στο: Η ανατροφή των παιδιών, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Σταμάτα 2013, σελ. 90-91)
«Στην άκρη ενός μεγάλου δάσους ζούσε κάποτε ένα μικρό αγόρι με τη μητέρα του.
Μια μέρα αυτή το τιμώρησε αυστηρά για κάποια αταξία του. Το παιδί, θυμωμένο και επαναστατημένο άρχισε να φωνάζει:
«Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ» κι έτρεξε μακριά μέσα στο δάσος φωνάζοντας: «Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ».
Όταν πλησίασε σε μια μεγάλη χαράδρα σταμάτησε το τρέξιμο, αλλά τρέμοντας απ’ τη παιδική του λύσσα, φώναξε πάλι: «Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ», και η ηχώ απάντησε:
«Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ!».
Κατατρομαγμένο το παιδί έτρεξε πίσω στη μητέρα του και με λυγμούς της είπε για τον κακό άνθρωπο του δάσους, που του είπε : «Σε μισώ»!
Και η μητέρα, καλή και φρόνιμη όπως ήταν, οδήγησε το μικρό της γιό πάλι στη χαράδρα και του είπε :
«Τώρα, παιδί μου, φώναξε: Σ’ αγαπώ’, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ».
Το μικρό αγόρι έκανε ότι του είπε η μητέρα του και η ηχώ ήρθε πίσω καθαρή, γλυκιά, σαν τον ήχο μακρινής καμπάνας:
Σ’ αγαπώ, σ’αγαπώ, σ΄ αγαπώ. Και η μητέρα είπε:
«Παιδί μου, αυτός είναι ο νομός της ζωής . Ό,τι δίνουμε αυτό παίρνουμε». (Υ,94)
(στο Η ανατροφή των παιδιών, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, σελ. 44-45)
Τέλος: «Παρακάτω παραθέτουμε περιληπτικά τον κατάλογο με τους κανόνες τους οποίους έχει συντάξει το αστυνομικό τμήμα του Houston στο Texas.
Τον αποκαλούν:
Δώδεκα κανόνες για να αναθρέψετε παιδιά εγκληματίες
1. Ξεκινήστε από την νηπιακή ηλικία να δίνετε στο παιδί οτιδήποτε θελήσει. Με αυτό τον τρόπο θα μεγαλώσει και θα πιστεύει ότι όλος ο κόσμος του χρωστά τα πάντα.
2. Όταν λέει βρομόλογα να γελάτε μαζί του.
Έτσι θα πιστεύει ότι τον βρίσκετε χαριτωμένο . Θα τον ενθαρρύνει , επίσης, να χρησιμοποιεί ακόμα πιο «χαριτωμένες» εκφράσεις που θα σας τις πετά και αργότερα, όταν μεγαλώσει.
3. Μην του δώσετε ποτέ καμία πνευματική καθοδήγηση. Περιμένετε να φτάσει τα 21, όποτε και «θα αποφασίσει μονός του» .
4. Αποφεύγετε να χρησιμοποιείτε τη λέξη «λάθος» .
Μπορεί να του δημιουργήσει συναισθήματα ενοχής. Αυτό θα τον κάνει αργότερα, όταν συλληφθεί για κάποια κλοπή, να πιστεύει ότι η κοινωνία είναι εναντίον του και ότι κατατρέχεται άδικα.
5. Να μαζεύετε ότι αφήνει στο διάβα του -βιβλία, παπούτσια, ρούχα. Να κάνετε εσείς τα πάντα αντί για αυτόν· έτσι θα συνηθίσει να ρίχνει την ευθύνη πάντοτε στους άλλους.
6. Αφήστε τον να διαβάζει οτιδήποτε πέφτει στα χέρια του. Προσέξτε τα ασημικά σας και τα κρυστάλλινα ποτήρια σας να είναι γυαλισμένα, αφήστε, όμως, το μυαλό του να τρέφεται με σκουπίδια .
7. Να μαλώνετε συχνά μπροστά στο παιδί σας . Έτσι δεν θα σοκαριστεί πολύ όταν το δικό του σπιτικό θα διαλυθεί αργότερα.
8. Δίνετέ του όσα χρήματα θέλει. Μην τον αφήσετε ποτέ να κερδίσει δικά του λεφτά. Γιατί να κακοπεράσει, έτσι όπως κακοπεράσατε και εσείς;
9. Να ικανοποιείτε οποιαδήποτε όρεξή του για φαγητό, ποτό, ανέσεις. Να φροντίζετε ώστε κάθε του επιθυμία να καλύπτεται. Η άρνηση των επιθυμιών του μπορεί να τον οδηγήσει σε απογοήτευση.
10. Να παίρνετε το μέρος του μπροστά στους γείτονες, τους δασκάλους, τους αστυνομικούς. Είναι όλοι τους προκατειλημμένοι ενάντια στο παιδί σας.
11. Όταν μπλεχτεί σε φασαρίες, να δικαιολογείτε τους εαυτούς σας λέγοντας: «Ποτέ δεν μπόρεσα να τον κάνω καλά».
12. Προετοιμαστείτε για μια ζωή θλίψεων».(C, 72)
(στο: Η ανατροφή των παιδιών, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, σελ. 36-37)
«Η θύελλα λυσσομανούσε και το πλοίο φερόμενο σαν κομμάτι άχυρο, πήγαινε να κομματιασθεί σ’ ένα βράχο κοντά στην ακτή. Έριξαν φωτοβολίδες απελπισίας, και αμέσως θαρραλέοι άνδρες έβαλαν στη θάλασσα μια σωστική λέμβο. Επιβιβάστηκαν πρώτα οι γυναίκες και τα παιδιά. Η λέμβος έκανε δεύτερο ταξίδι, αλλά το πλοίο βυθιζόταν αβοήθητο μέσα στα κύματα και το τρίτο ταξίδι θα ήταν σίγουρα και το τελευταίο.
«Κατάλαβα», λέει ένας επιβάτης, ότι ήμουν από τον αριθμό εκείνων που δεν θα σωζόντουσαν.
Σε μια στιγμή οι αμαρτίες της ζωής μου παρουσιάστηκαν μπροστά μου και επρόκειτο μ’ αυτές να συναντήσω τον Θεό.
Είχα ένα συνάδελφο ονομαζόμενο Jacques που ήταν Χριστιανός εκ πεποιθήσεως και μου είχε μιλήσει πολλές φορές για το θέμα της ψυχής μου. Ήταν εκεί κοντά μου και σιωπούσε».
Η λέμβος επέστρεψε για το τελευταίο ίσως ταξίδι και δεν είχα οριστεί ν’ αναχωρήσω. Ο Jacques ήταν. Αντί να προχωρήσει με έσπρωξε μπροστά λέγοντάς μου:
«Πήγαινε στη θέση μου θα σε συναντήσω στον ουρανό. Εσύ δεν πρέπει να πεθάνεις, δεν είσαι έτοιμος».
Δεν ήθελα να δεχτώ, αλλά παρασύρθηκα από τους άλλους.
Μόλις και μετά βίας είχαμε αφήσει το πλοίο κι αυτό βυθίστηκε .Είπα στον εαυτό μου:
«Πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίσω το Θεό του Jacques».
Αγόρασα μια Γραφή την όποια διάβαζα σελίδα-σελίδα. Φθάνοντας στη σκηνή της Σταυρώσεως του Ιησού, σταμάτησα και φώναξα:
«Ο Jacques πέθανε για να μην πεθάνω εγώ τότε, αλλά ο Ιησούς πέθανε για να ζήσω αιώνια». (Ημερολ. ΟΚΣ 2007)
(στο: Θεός εφανερώθη, αρχιμ Ιωάννου Κωστώφ, σελ 374-375)
«Η τεράστια αίθουσα, στην οποία ο μεγάλος ιεροκήρυκας του 19ου αι. κήρυττε σε χιλιάδες ψυχές, δυο φορές καταστράφηκε από πυρκαγιά και πάλι ξανακτίστηκε πιο ευρύχωρη.
Όταν επρόκειτο να μιλήσει στην καινούρια μεγάλη αίθουσα, μια μέρα πριν από το κήρυγμα πήγε ο Spurgeon για να δοκιμάσει την ακουστική της. Στάθηκε σε μια γωνία και με δυνατή φωνή, επανέλαβε τρεις φορές αργά και καθαρά, τα λόγια του Κύριου στον Ιωάννη 3,16.
«Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον Μονογενή, δια να μην απολεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν , αλλά να έχει ζωήν αιώνιων».
Η ακουστική της αιθούσης ήταν ικανοποιητική κι ο Spurgeon ευχαριστημένος απομακρύνθηκε. Πέρασαν μέρες, εβδομάδες. Μια μέρα, ενώ ήταν στο γραφείο της εκκλησίας, κάποιος κτύπησε την πόρτα. Ήταν ένας εργατικός άνθρωπος. Κι είχε να πει μια παράξενη ιστορία.
- Άνθρωπε του Θεού, είπε. Θέλω να με βοηθήσετε να δώσω την καρδιά μου στον Χριστό. Είμαι δυστυχισμένος. Και θα είχα τώρα δώσει τέλος στη ζωή μου, αν τη στιγμή κατά την οποία ήμουν έτοιμος, πριν μερικές μέρες, να πηδήξω στο κενό από τις σκαλωσιές του διπλανού κτιρίου που κτίζεται, δεν με σταματούσε εκείνη η φωνή από τον ουρανό.
- Φωνή από τον ουρανό; Ποιά; Ρώτησε περίεργος ο εργάτης του Θεού.
- Να, εξήγησε ο επισκέπτης. Τη στιγμή κατά την οποία είχα κλείσει τα μάτια μου και ήμουν έτοιμος να πηδήξω, άκουσα μια φωνή να λέει:
Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο….
Μου φάνηκε πως ονειρευόμουν. Μα πριν συνέλθω, πάλι ακούστηκε η φωνή να λέει:
τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμο…..
Και σαν να μην έφθανε και τούτο, η φωνή ξανακούσθηκε και τρίτη φορά .
Κατέβηκα από τη σκαλωσιά και πήγα σπίτι μου. Εκείνο το βράδυ, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Και την άλλη μέρα, γυρνούσα ανήσυχος με τον αντίλαλο της φωνής που αντηχούσε αδιάκοπα μέσα μου «δια να μη απολεσθή». Πέρασαν μέρες αγωνιάς. Ο Θεός με κάλεσε, με ζητάει. Θέλω να του δώσω την καρδιά μου» (ΜΑβ, 120).
(στο: Θεός εφανερώθη, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, σελ. 353-354)
Dr. R.A. Torrey
«Εδώ και λίγο καιρό, όταν μιλούσα σε φοιτητές για το πώς πρέπει να συζητούν με σκεπτικιστές, ήταν μεταξύ τους ένας απόφοιτος Αγγλικού πανεπιστημίου, που είχε πέσει τέλεια στο σκεπτικισμό. Στο τέλος της διαλέξεως ήρθε και μου είπε:
- Δεν θέλω να φάνω αγενής, κύριε, μα η πείρα μου διαψεύδει όλα όσα μας είπατε.
Τον ρώτησα αν είχε ακολουθήσει όσα υπέδειξα, χωρίς να βρει φως. Είπε πως τα είχε ακολουθήσει . Πήγα στο διπλανό δωμάτιο κι έγραψα την παρακάτω υπόσχεση:
«πιστεύω ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ καλού και κακού, και με τούτο το γραπτό τύπο παίρνω το μέρος του καλού, και υπόσχομαι να το ακολουθήσω όπου κι αν με οδηγήσει. Υπόσχομαι ειλικρινά να προσπαθήσω να ανακαλύψω ποια είναι η αλήθεια. Αν κάποτε ανακαλύψω πως ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, υπόσχομαι να Τον δεχτώ για Σωτήρα μου και να Τον ομολογήσω σ΄ όλο το κόσμο.
Του έδωσα το χαρτί αυτό και τον ρώτησα αν ήταν πρόθυμος να το υπογράψει.
- Βέβαια, μου είπε, και το υπέγραψε.
Ύστερα του λέω:
- Δεν έχεις αποδείξει ότι δεν υπάρχει Θεός, ούτε ότι ο Θεός δεν απαντά στην προσευχή. Εγώ ξέρω πως απαντάει, αλλά η γνώση η δική μου δεν σε ωφελεί τίποτα. Να ένας τρόπος να αποκτήσεις αυτή τη γνώση. Υποσχέθηκες να ερευνήσεις ειλικρινά για την αλήθεια. Ακολούθησε, λοιπόν, τούτη τη μέθοδο. Κάνε μια απλή προσευχή και πες:
«Ω, Θεέ, αν υπάρχεις πραγματικά, και απαντάς σε προσευχή, δείξε μου αν ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός σου, και αν μου δείξεις πως είναι, θα Τον δεχτώ για Σωτήρα μου και θα Τον ομολογήσω σε όλο τον κόσμο».
Δέχθηκε να το κάνει. Του συνέστησα, επίσης, να πάρει το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο και να διαβάζει απ’ αυτό κάθε μέρα, και κάθε φορά πριν το διαβάζει να ζητά από το Θεό να του δώσει φως. Δέχτηκε να κάνει κι αυτό, αλλά μου είπε:
- Δεν πιστεύω να βγει τίποτε.
Έπειτα από λίγο καιρό, τον συνάντησα πάλι, και μου λέει:
- Κάτι αρχίζει να βγαίνει.
- Το ήξερα, του λέω.
Συνεχίζοντας, μου είπε πως του φαινόταν σαν να τον είχε αρπάξει ο Νιαγάρας και τον παρέσερνε.
Δεν πάει πολύς καιρός που τον συνάντησα πάλι και μου είπε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει πως είχε τόσο καιρό τυφλωθεί και πως είχε ακολουθήσει τέτοιες ιδέες, τις οποίες παλιά είχε δεχτεί και που του φαίνονταν τώρα απόλυτα μωρές. Του απάντησα ότι θα βρεις την εξήγηση στη Βίβλο:
«Ο φυσικός άνθρωπος δεν δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού», μα ότι τώρα που είχε βάλει τον εαυτό του στην ορθή θέση απέναντι στο Θεό και την αλήθεια, του φαίνονταν όλα σαφή. Ο άνθρωπος αυτός, που με διαβεβαίωσε ότι ήταν «διαφορετικός από τον συνήθη τύπο» κι ότι οι μέθοδοι που επηρεάζουν άλλους, αυτόν τον άφησαν ανεπηρέαστο, όταν πήρε την ορθή θέση απέναντι στο Θεό, ήρθε και σε θέση να πάρει την άμεση μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος, ότι η Βίβλος είναι ο λόγος του Θεού .Το ίδιο μπορεί να γίνει και οποιονδήποτε» (RT,18).
(στο: Θεός εφανερώθη, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Αθήνα 2011, σελ. 322-324)
Επί Θεοφίλου του μακάριου πάπα Αλεξανδρείας χρημάτισε επίσκοπος στην Κυρήνη ο Συνέσιος ο φιλόσοφος. Aυτός ,όταν ήρθε στην Κυρήνη, βρήκε εκεί κάποιο φιλόσοφο στο όνομα Ευάγριο, ο οποίος υπήρξε σύντροφος του στα μαθήματα και φίλος του γνήσιος , λάτρευε όμως, με μανία τα είδωλα. Αυτόν ο επίσκοπος Συνέσιος ήθελε να μετατρέψει και όχι μόνο ήθελε και πάσχιζε, αλλά και είχε και πολύ αγώνα και φροντίδα εξαιτίας της φιλίας την όποια είχε εξαρχής προς αυτόν. Αυτός όμως, δεν δεχόταν ούτε παραδεχόταν με κανένα τρόπο τη διδασκαλία του. Όμως ο επίσκοπος, από την πολλή φιλία προς αυτόν, ούτε δείλιασε ούτε σταμάτησε να τον διδάσκει και να τον παρακαλεί και να τον νουθετεί καθημερινά να πιστεύει στο Χριστό και να έρθει σε επίγνωση Του. Έτσι μια φορά είπε και τούτο προς αυτόν το φιλόσοφο:¨ Ειλικρινά ,κύριε επίσκοπε μαζί με όλα και τούτο δεν μου αρέσει που λέτε οι χριστιανοί ότι και γίνεται συντέλεια του κόσμου και μετά τη συντέλεια όλοι οι άνθρωποι, όσοι υπήρξαν από την αρχή ,θα αναστηθούν με τούτο το σώμα και θα ζήσουν αιώνια , έχοντας τη σάρκα τούτη άφθαρτη και ανώλεθρη, θα πάρουν τις αμοιβές κι ότι οποίος ελεεί φτωχό, δανείζει το Θεό κι οποίος σκορπίζει χρήματα στους φτωχούς και στους πένητες, θησαυρίζει στον ουρανό και του δίνει ο Χριστός εκατονταπλάσια μαζί με την αιώνια ζωή κατά την ανάσταση. Αυτά μου φαίνονται απάτη και κοροϊδία και παραμύθια κι όταν τα λέτε, τέτοια αποδεικνύονται. Ο Συνέσιος, όμως, ο επίσκοπος τον διαβεβαίωνε ότι όλα τα δόγματα των χριστιανών είναι αληθινά και δεν έχουν τίποτε ψεύτικο ή ξένο προς την αλήθεια και με πολλές αποδείξεις προσπαθούσε να τον πείσει ότι αυτά έτσι είναι.
Κι έτσι, μετά πολύ καιρό, τον βαφτίζει κι αυτόν και τα παιδιά του κι όλους όσους ήταν στο σπίτι του . Μετά από λίγο καιρό λοιπόν, από το βάπτισμα δίνει στον επίσκοπο τρία χρυσά δηνάρια για τους φτωχούς λέγοντας:
- Δέξου τα τρία κεντήτρια (: νομίσματα) και δώστα στους φτωχούς και κάνε μου γραμμάτιο ότι θα μου τα εξοφλήσει ο Χριστός στο μέλλοντα αιώνα.
Αυτός δήχθηκε το χρυσάφι κι έκανε πρόθυμα το γραμμάτιο, όπως ήθελε.
Αφού έζησε λοιπόν, μερικά χρόνια μετά το άγιο βάπτισμα, ασθένησε θανάσιμα. Κι ενώ ήταν να πεθάνει, λέει στα παιδιά του:
- Καθώς θα με κηδεύετε, τούτο το χαρτί βάλτε στα χεριά μου κι έτσι, μαζί αυτό, να με θάψετε. Αυτοί, όταν πέθανε αυτός, όπως τους παρήγγειλε, έτσι κι έκαναν. Κι όταν τον έθαβαν, τον σκέπασαν με το ιδιόχειρο γραμμάτιο.
Και την τρίτη μέρα από την ταφή φαίνεται στον επίσκοπο Συνέσιο τη νύχτα, καθώς κοιμόταν , και του λέει:
- Έλα στον τάφο όπου είμαι θαμμένος και πάρε το ιδιόχειρο σου γραμμάτιο, γιατί πήρα το χρέος και πληρώθηκα και δεν έχω κανένα λογαριασμό μαζί σου και για να σε βεβαιώσω ,το υπέγραψα με το χέρι μου.
Αγνοούσε τότε ο επίσκοπος ότι έθαψαν μαζί με το φιλόσοφο και το ιδιόχειρο του γραμμάτιο.
Και το πρωί έστειλε και κάλεσε τους γιους του και τους είπε:
- τι θάψατε μαζί με το φιλόσοφο στον τάφο;
Αυτοί νόμιζαν ότι τους μιλεί για χρήματα και του είπαν:
- Τίποτε, δέσποτα, εκτός από τα σαβάνα του.
- Τι λοιπόν, λέει, ούτε κανένα χαρτί θάψατε μαζί του;
Αυτοί τότε το θυμήθηκαν, επειδή αγνοούσαν ότι για χαρτί το λέει, και του λένε:
- Ναι, δέσποτα, πεθαίνοντας μας έδωσε κάποιο χαρτί και είπε:
- Καθώς θα με θάβετε, τούτο το χαρτί δώστε μου να κρατώ στα χεριά , χωρίς κάνεις να ξέρει τίποτε.
Τότε τους είπε ο επίσκοπος το όνειρο το όποιο είδε εκείνη τη νύχτα. Και πήρε αυτούς μαζί με τους κληρικούς και τους προύχοντες και μερικούς κατοίκους της πόλεως και πήγε στον τάφο του φιλοσόφου. Τον άνοιξαν και βρίσκουν το φιλόσοφο μέσα να κρατά με τα χεριά του ιδιόχειρο γραμμάτιο του επισκόπου και, παίρνοντας από τα χεριά του το γράμμα, το άνοιξαν και το βρήκαν γραμμένο πρόσφατα με το χέρι του φιλοσόφου ως εξής:
“εγώ ο Ευαγριος ο φιλόσοφος εσένα τον οσιότατο κύριο Συνέσιο επίσκοπο χαιρετώ. Πήρα ότι γραφεί τούτο το γράμμα σου και πληρώθηκα και δεν έχω καμία διαφορά μαζί σου για το χρυσάφι το όποιο σου έδωσα, δηλαδή δια σου στο Χριστό, το Θεό και Σωτήρα μας”.
Έμειναν τότε κατάπληκτοι όσοι το έβλεπαν και, φωνάζοντας για ώρες πολλές το κύριε ελέησον, δόξαζαν το Θεό ο οποίος ενεργεί θαυμαστά και δίνει παντοτινά τέτοια πληροφορία στους δούλους Του.
Μας διαβεβαίωνε δε και τούτο ο ίδιος κύριος Λεόντειος [ο επίσκοπος Κυρήνης],ότι το χειρόγραφο που έχει την υπογραφή του φιλοσόφου σώζεται μέχρι σήμερα και βρίσκεται στο σκευοφυλάκιο της Εκκλησίας της Κυρήνης κι όποιος αναλαμβάνει σκευοφύλακας εκεί, παραλαμβάνει και αυτό μαζί με τα ιερά σκεύη, το φυλάει επιμελώς και μαζί αυτά το παραδίδει σώο και αβλαβές.
(Λειμωνάριον, Ιωάννου Μόσχου, εκδ. Σταυρονικήτα, Αγ. Όρος 1986)
Από τον ιεραποστολικό αγρό
"Ένα πρωινό του μηνός Μαϊου 1994 ήλθε στην Ιεραποστολή μας ένας μεσόκοπος ιθαγενής. Τον δέχθηκα στο γραφείο και εκείνος άρχισε να μου διηγήται το πρόβλημα που τον απασχολούσε και φαινόταν αρκετά ανήσυχος και ταραγμένος.
- Πάτερ, εγώ εργάζομαι στην εταιρεία "Τζεκαμίν" των μεταλλευμάτων. Αρρώστησα βαρειά και οι γιατροί δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν. Έκανα προσευχή στον Θεό να με λυπηθή.
- Ποια εκκλησία ακολουθείς;
- Είμαι στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, πάτερ.
Μια νύκτα είδα στον ύπνο μου πολλούς κληρικούς σαν και εσάς που ήταν ντυμένοι με λαμπρά ρούχα και λειτουργούσαν μέσα σε μια Εκκλησία, σαν τη δική σας. Ένας απ' αυτούς με πλησίασε και μου είπε:
"Ο Θεός άκουσε την προσευχή σου, αλλά για τη σωτηρία σου θα'λθης στη δική μας Εκκλησία. Αυτή είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία".
Εγώ πάτερ, δεν ξέρω ούτε καν εσάς, ούτε ποιο είναι το όνομα της Εκκλησίας σας, αλλά ήλθα εδώ, διότι είδα στον ύπνο μου παπάδες σαν εσάς με ράσα και γένεια και ρούχα λαμπρά.
Ρώτησα κι άλλους και μου είπαν ότι "μόνο οι ορθόδοξοι έχουν γένεια και φορούν τέτοια ρούχα. Η Εκκλησία τους είναι στο τάδε μέρος. Εκεί θα πας".
Τον συμβούλευσα, του έδωκα βιβλία και του πρότεινα, αν θέλη να έρχεται κάθε Κυριακή στην Εκκλησία μας και στις κατηχήσεις. Έκτοτε έγινε πιστό μέλος της Εκκλησίας μας” (ΔΓΜ, 72).
("Αντιαιρετικά Εφόδια", αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Σταμάτα 2013, σσ. 209-210)
“Μερικοί από μας είμασθε πολύ κατηγορηματικοί όσον αφορά τον τύπο του ανθρώπου που υποτίθεται ότι θα μας κάνη ευτυχισμένους. Σ' ένα συνέδριο για ανύπαντρους νέους στο Portland του Oregon με πλησίασε μια γυναίκα κοντά στα τριάντα και μου είπε:
- Κύριε Mc Dowell, να σας δείξω τον τύπο του άνδρα που θέλω να παντρευθώ.
Στα γρήγορα ξετύλιξε μπροστά μου μια λίστα με 49 χαρακτηριστικά τα οποία ζητούσε σ' έναν άνδρα.
- Κοπέλα μου, της είπα αφού έρριξα μια ματιά στη λίστα της, εσύ δεν θέλεις σύζυγο, εσύ θέλεις τον Ιησού Χριστό.
Ωστόσο δεν είναι μόνο οι γυναίκες που φτιάχνουν λίστες με τις ιδιότητες τις οποίες θέλουν σ' έναν άνδρα. Στο πανεπιστήμιο Washington με πλησίασε ένας τελειόφοιτος, έβγαλε το ημερολόγιό του και είπε:
- Να σας δείξω τον τύπο της γυναίκας την οποία θέλω να παντρευθώ.
Από τις 14 ιδιότητες της λίστας του, θυμάμαι μόνο την πιστότητα και την αξιοπιστία.
Αυτή τη φορά ακολούθησα άλλη τακτική:
- Να σε ρωτήσω κάτι; Εσύ πώς τα πας σ' αυτούς τους 14 τομείς;
- Τι εννοείτε;, με ρώτησε.
- Τις ιδιότητες τις οποίες ζητάς από μια σύζυγο, εσύ ο ίδιος τις διαθέτεις;, τον ξαναρώτησα.
Ήταν φανερό ότι τον έβαλα σε σκέψεις.
- Αυτό που έχει σημασία στο γάμο συνέχισα, δεν είναι τόσο να βρής το σωστό πρόσωπο, όσο το να είσαι εσύ το σωστό πρόσωπο.
Αν θέλης μια βασίλισσα, πρέπει εσύ να είσαι βασιλιάς.
Αν θέλης μια καλή σύντροφο, πρέπει εσύ να γίνης καλός σύντροφος.
Η αναζήτησι του μυστικού της αγάπης είναι σα να ψάχνουμε τα γυαλιά μας. Τα γυρεύουμε παντού για να καταλάβουμε στο τέλος ότι ήταν πάνω στο κεφάλι μας. Ή σαν να ψάχνουμε για τα κλειδιά μας και στο τέλος να καταλαβαίνουμε ότι τα κρατάμε στο χέρι μας.
Οι περισσότεροι από μας ψάχνουν για το σωστό πρόσωπο, ενώ το μυστικό είναι να είμασθε εμείς οι ίδιοι σωστοί. Ένα σωρό άνθρωποι ψάχνουν, ενώ θα έπρεπε να δουλεύουν... για να γίνουν οι ίδιοι σωστοί” (McJ, 22).
("Μύθοι και αλήθειες για τις προγαμιαίες σχέσεις", αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Αθήνα 2011, σελ. 248-250)
