Ένα έτος και εννέα μήνες προ της κοιμήσεώς του ο όσιος Σεραφείμ αξιώθηκε να τον επισκεφθεί η Υπεραγία Θεοτόκος. Αυτό έγινε ενωρίς το πρωί της εορτής του Ευαγγελισμού στις 25 Μαρτίου του 1831.

«Δύο ημέρες ενωρίτερα», διηγήθηκε η μοναχή του Ντιβιέγιεβο Ευπραξία, «ο πατερούλης πρόσταξε να πάω κοντά του. Όταν έφθασα μου ανακοίνωσε: “Θα δούμε την Μητέρα του Θεού”. Εγώ έπεσα στο δάπεδο· εκείνος με κάλυψε με τον μανδύα του και διάβασε ορισμένες ευχές. Κατόπιν με σήκωσε και μου είπε: “Λοιπόν, τώρα κρατήσου από μένα και μη φοβάσαι τίποτε”.

Τη στιγμή αυτή ακούσθηκε θόρυβος παρόμοιος με του δάσους, όταν φυσά δυνατός αέρας. Όταν ησύχασε ο θόρυβος, ακούσθηκε ψαλμωδία. Η πόρτα του κελλιού άνοιξε μόνη της, το κελλί φωτίσθηκε ολόκληρο από ένα φως λαμπρότερο του φωτός της ημέρας και γέμισε ευωδία που έμοιαζε με αυτή της σμύρνας. Ο πατερούλης ήταν γονατιστός με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό. Εγώ φοβήθηκα, αλλά εκείνος σηκώθηκε και είπε: “Μη φοβάσαι, παιδί μου, εδώ δεν υπάρχει κίνδυνος· ο Θεός μας στέλνει το έλεός Του. Να, η Υπερένδοξη και Άχραντη Δέσποινά μας, η Υπεραγία Θεοτόκος έρχεται προς εμάς!”

Μπροστά βάδιζαν δύο άγγελοι κρατώντας, ο ένας στο δεξί και ο άλλος στο αριστερό χέρι, από ένα κλαδάκι με άνθη που μόλις είχαν ανθίσει. Τα μαλλιά τους ήσαν χρυσόξανθα και έπεφταν στους ώμους τους. Τους ακολουθούσαν ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Τα ενδύματά τους ήσαν λευκά και έλαμπαν. Μετά απ’ αυτούς ερχόταν η Θεοτόκος και ακολουθούσαν δώδεκα παρθένες.

Η Βασίλισσα των ουρανών φορούσε ένα μανδύα, όπως φαίνεται στην εικόνα της την λεγομένη “Παναγία η θλιβομένη”. Ο μανδύας ήταν υπέρλαμπρος, αλλά τι χρώμα είχε δεν θα μπορούσα να πω. Πάντως ήταν ανεκλάλητα όμορφος, κουμπωμένος κάτω από το λαιμό με μεγάλη στρογγυλή πόρπη, με σειρήτι στολισμένο με υπέροχα σταυρουδάκια· πώς ήσαν δεν ξέρω· θυμούμαι μόνο ότι έλαμπαν με ένα ασυνήθιστο φως. Το ιμάτιο κάτω από το μανδύα είχε πράσινο χρώμα και επάνω από τη μέση ήταν περιζωσμένο με ζώνη. Επάνω από τον μανδύα φορούσε κάτι που έμοιαζε με πετραχήλι και στα χέρια είχε επιμάνικα· όλα ήσαν στολισμένα με σταυρουδάκια. Στο ανάστημα φαινόταν υψηλότερη από όλες τις παρθένες. Στο κεφάλι Της φορούσε στέμμα διακοσμημένο με υπέροχα, θαυμαστά σταυρουδάκια· έλαμπε δε με τέτοιο φως που ήταν αδύνατον να το κοιτάξεις, όπως επίσης ήταν αδύνατον να κοιτάξεις στην πόρπη, στο σειρήτι και στο ίδιο το πρόσωπο της Βασίλισσας των Ουρανών. Τα μαλλιά Της ήσαν λυτά στους ώμους, μακρύτερα και ωραιότερα από των αγγέλων.

Οι παρθένες την ακολουθούσαν ανά δύο με στεφάνους και ενδύματα διαφόρων χρωματισμών. Είχαν διαφορετικό μεταξύ τους ανάστημα, έκφραση και χρώμα μαλλιών, τα οποία έπεφταν επίσης στους ώμους τους. Όλες ήσαν ωραιότατες. Μας περικύκλωσαν. Η Βασίλισσα των Ουρανών ήταν στο κέντρο. Το κελλί έγινε ευρύχωρο και η οροφή γέμισε ολόκληρη φλόγες ωσάν από αναμμένα κεριά. Το φως ήταν λαμπρότερο του ηλιακού· ήταν ιδιαιτέρας φύσεως και δεν έμοιαζε με το φως της ημέρας. Εγώ φοβήθηκα και έπεσα κατά γης. Η ουράνια βασίλισσα με πλησίασε και αφού με άγγιξε με το δεξί Της χέρι ευδόκησε να μου πει: “Σήκω, παρθένε, και μη μας φοβάσαι. Παρθένες σαν και σένα ήλθαν εδώ μαζί μου”. Εγώ ούτε κατάλαβα πώς σηκώθηκα. Εκείνη ευαρεστήθηκε να επαναλάβει: “Μη φοβάσαι, εμείς ήλθαμε να σας επισκεφθούμε”.

Ο π. Σεραφείμ δεν ήταν πια γονατιστός αλλά όρθιος εμπρός στην Υπεραγία Θεοτόκο. Εκείνη μιλούσε μαζί του στοργικότατα, όπως ομιλεί κανείς με πολύ οικείο πρόσωπο. Εγώ έπλεα σε πελάγη χαράς και ερώτησα τον πατέρα Σεραφείμ πού είμαστε. Νόμιζα ότι πλέον δεν ζούσα. Έπειτα, όταν τον ερώτησα, ποιους βλέπουμε τώρα, η Υπεραγία Θεοτόκος με πρόσταξε να πλησιάσω τις παρθένες και να τις ερωτήσω μόνη. Εκείνες έστεκαν και από τις δύο πλευρές με τη σειρά που είχαν έλθει: Πρώτες ήσαν οι μεγαλομάρτυρες Βαρβάρα και Αικατερίνα, δεύτερες η αγία πρωτομάρτυς Θέκλα και η μεγαλομάρτυς Μαρίνα, τρίτες η μεγαλομάρτυς βασίλισσα Ειρήνη και η οσία Ευπραξία, τέταρτες οι μεγαλομάρτυρες Πελαγία και Δωροθέα, πέμπτες η οσία Μακρίνα και η μάρτυς Ιουστίνη, έκτες η μεγαλομάρτυς Ιουλιανή και η μάρτυς Ανυσία.

Η κάθε μία μου είπε το όνομά της, τους άθλους του μαρτυρίου ή τους αγώνες της διά Χριστόν ζωής της, ακριβώς όπως έχουν αυτά περιγραφεί στους βίους των αγίων. Όλες μου έλεγαν: “Δεν μας χάρισε τυχαία ο Θεός αυτή την δόξα, αλλά χάριν του μαρτυρίου και της ταπεινώσεως. Και συ θα μαρτυρήσεις”.

Η Υπεραγία Θεοτόκος είπε πολλά στον πατέρα Σεραφείμ, τα οποία δεν μπόρεσα ν’ ακούσω. Ό,τι άκουσα ήταν το εξής: “Μην εγκαταλείψεις τις παρθένες μου” (του Ντιβιέγιεβο). Αυτός απάντησε: “Ω, Βασίλισσά μου! εγώ τις συγκεντρώνω, αλλά δεν μπορώ μόνος να τις καθοδηγήσω”. Και η Θεοτόκος αποκρίθηκε: “Εγώ, αγαπημένε μου, θα σε βοηθώ σε όλα. Όρισέ τους διακόνημα και αν το εκπληρώσουν, τότε θα είναι μαζί σου και πλησίον μου· διαφορετικά δεν θα συναριθμηθούν με τις παρθένες αυτές που βρίσκονται κοντά μου· ούτε τέτοια θέση ούτε τέτοιους στεφάνους θα έχουν. Θα νικηθεί από μένα όποιος τις αδικήσει. Όποιος όμως τις υπηρετήσει χάριν του Κυρίου, θα τον μνημονεύσω ενώπιον του Θεού”.

Κατόπιν στράφηκε σε μένα και μου είπε: “Κοίταξε, λοιπόν, αυτές τις παρθένες και τους στεφάνους τους. Αυτές εγκατέλειψαν τις επίγειες απολαύσεις και τον πλούτο, επειδή πόθησαν την αιώνια και ουράνια βασιλεία. Αγάπησαν εκουσίως την πτωχεία· αγάπησαν τον Μοναδικό Κύριο· γι’ αυτό, καθώς βλέπεις, αξιώθηκαν τόσης δόξης και τιμής. Όπως συνέβαινε παλαιότερα, έτσι συμβαίνει και τώρα. Μόνο που οι τότε μάρτυρες μαρτυρούσαν δημοσία, ενώ οι σημερινές μυστικά, με το μαρτύριο της συνειδήσεως. Και οι μεν και οι δε όμως θα έχουν την ίδια αμοιβή”.

Το όραμα ολοκληρώθηκε με τους εξής λόγους της Υπεραγίας Θεοτόκου προς τον πατέρα Σεραφείμ: “Σύντομα θα είσαι μαζί μας, αγαπημένε μου”. Και τον ευλόγησε. Τον αποχαιρέτισαν και όλοι οι παρόντες άγιοι. Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος τον ευλόγησαν, ενώ οι παρθένες του ασπάσθηκαν το χέρι και εκείνος το δικό τους. Σε μένα είπαν ότι το όραμα μου δόθηκε με τις ευχές του π. Σεραφείμ, του Μάρκου, του Ναζαρίου και του Παχωμίου. Κατόπιν όλα έγιναν άφαντα. Το όραμα κράτησε περισσότερο από μία ώρα.

Ο πατερούλης απευθύνθηκε στη συνέχεια σε μένα και μου είπε: “Να, μητερούλα, τι χάρη έδωσε σε μας τους άθλιους ο Κύριος. Εγώ είχα από τον Θεό δώδεκα οράματα όμοια μ’ αυτό εδώ. Ο Κύριος σε αξίωσε και σένα. Είδες τι μεγάλη χαρά ζήσαμε! Έχουμε λόγους να πιστεύουμε και πρέπει να ελπίζουμε στον Κύριο. Να νικάς τον εχθρό σου τον διάβολο και να είσαι καθ’ όλα σοφή στον πόλεμο εναντίον του. Ο Κύριος θα σε βοηθήσει σε όλα. Να επικαλείσαι τη βοήθεια του Κυρίου, της Παναγίας Μητέρας Του και των αγίων Του· να μνημονεύεις και εμένα τον ελεεινό. Στην προσευχή σου να λες: "Κύριε, πώς θα πεθάνω; Πώς θα παρουσιασθώ προ του φοβερού βήματός Σου; Τι απολογία θα δώσω για τις πράξεις μου; Βασίλισσα των ουρανών, βοήθει μοι!".

(από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ Βίος, εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1991, σ. 90)

695. Ποιος είναι που μεταμορφώνει την ύλη της γης τόσο σοφά, τόσο αβρά, τόσο ωραία, σε άνθη; Ποιος δίνει στα λουλούδια τη θαυμαστή θωριά τους; Κύριε και Δημιουργέ, αξίωνέ μας να βλέπουμε σ’ αυτά την αγαθότητά σου και την παντοδυναμία σου.

697. Παρατήρησε τη διαφορά ανάμεσα στην παρουσία του ζωοποιού Πνεύματος και την παρουσία του πονηρού πνεύματος. Όταν οι λογισμοί της ψυχής σου είναι αγαθοί, νοιώθεις χαρά και ευφροσύνη. Αυτό το αίσθημα είναι ο καρπός της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Όταν, αντίθετα, κακοί λογισμοί και αμαρτωλές επιθυμίες σε κατέχουν, νοιώθεις ταραγμένος και γεμάτος άγχος. Αυτό σημαίνει την παρουσία του πονηρού πνεύματος μέσα σου. Αν βρίσκεσαι στην τελευταία περίπτωσι, προσευχήσου στο Άγιο Πνεύμα να σου δώση ζωή και φώς.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 271-272)

693. Είμαι άνθρωπος, ένας στους πολλούς. Και η χάρις, η αλήθεια και η δικαιοσύνη του Θεού συνεχώς ενεργούν μέσα μου. Άλλοτε μου θωπεύουν και μου παρηγορούν την ψυχή. Και άλλοτε με παιδεύουν με τις θλίψεις. Αλλά η γη είναι γεμάτη από ανθρώπους σαν εμένα. Και σ’ αυτούς ο Θεός φανερώνει το έλεός του, την αλήθεια του και τη δικαιοσύνη του. «Ενεργεί τα πάντα εν πάσιν» (Α’ Κορ. ιβ’ 6).

694. Στην ψυχή μας, φανερώνεται η επιδοκιμασία ή η αποδοκιμασία του Θεού για τους λογισμούς, τις επιθυμίες και τις προθέσεις μας. Ο Θεός, σαν καλός πατέρας ή σοφός δάσκαλος, τη μία φορά τις εγκρίνει και την άλλη τις απορρίπτει. Μας πληροφορεί ότι αυτό είναι καλό ή εκείνο είναι κακό. Μας αμείβει, με τη φωνή της συνειδήσεως, για το καλό. Και μας τιμωρεί για το κακό. Το «εύγε» του ή το «ουαί» του ακούεται μέσα μας.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 271)

691. Αν κοινωνήσουμε αναξίως, όπως επίσης και αν προσευχηθούμε ψυχρά και χωρίς ζήλο, η ψυχή μας δεν νοιώθει ευχάριστα. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν εισήλθε στην καρδιά μας, γιατί τον προσβάλαμε με την ολιγοπιστία και την ψυχρότητα μας. Έτσι, αφήνει τον Πονηρό να μας θλίβη, ώστε να αισθανθούμε τη διαφορά ανάμεσα στην παρουσία της χάριτος και την παρουσία του κακοποιού πνεύματος.

692. Αν έχουμε κάμει συνήθειά μας την προσευχή υπέρ των αδελφών μας και της σωτηρίας τους, το Πνεύμα το Άγιο θα μας δίνη πολλά χαρίσματα. Γιατί το Άγιο Πνεύμα, πρώτα – πρώτα, θέλει να μας σώση όλους με κάθε τρόπο, αρκεί να μη του θέτουμε εμπόδια με τη σκληροκαρδία μας. Γιατί «αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών αλαλήτοις» (Ρωμ. η’ 26).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 270)

Πρόσεχε, ψυχή μου!

• Φυλάξου, όσο πιο πολύ μπορείς! Πρόσεχε, ψυχή μου! Οι έσχατοι καιροί έχουν πια έλθει. Απαιτείται αγώνας σκληρός· και με δαίμονες και με ανθρώπους! Και εγκαρτέρηση.
• Φυλάξου από τους ορατούς εχθρούς σου, όταν ευρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους.
• Φυλάξου όμως και από τους αοράτους εχθρούς σου, όταν είσαι μόνος.

Κανείς δεν θα πάρει τον στέφανο της ζωής, αν δεν υποφέρει· αν δεν νικήσει τον εχθρό. Όποιος βγαίνει στην μάχη εναντίον του αντιπάλου και συγκρούεται μαζί του με γενναιότητα και ανδρισμό, παίρνει τιμή και δόξα και ολόλαμπρο στεφάνι.

Πάρε λοιπόν θάρρος και δύναμη, ψυχή μου! Υπόμεινε την κάθε προσβολή. Και δέξου την κάθε κατηγορία με χαρά. Όχι μόνο χωρίς να υπεραίρεσαι· όχι μόνο χωρίς αυτοδικαίωση. Έχεις χρέος και να ζητείς συγχώρηση. Αφού το ξέρεις, ότι η κάθε προσβολή, μομφή, επίθεση, κακός λόγος, και γενικά η κάθε είδους κατηγορία εναντίον σου, σου προκαλεί ταπείνωση· και συνεπώς σου δίνει χάρη.

Αν, όταν σας τυχαίνουν τέτοια, δεν τα υπομένετε, αλλά πικραίνεσθε και επαναστατείτε, και θυμώνετε εναντίον εκείνων που σας στεναχωρούν, ποτέ δεν θα φτάσετε στην τελειότητα. Και δεν θα σωθείτε. Μια τέτοια συμπεριφορά, που είναι η χαρακτηριστική των αρχαρίων, είναι για ανθρώπους με πάθη, δειλούς, λιγόψυχους, και λιγόμυαλους. Του τελείου χαρακτηριστικό είναι, όλα αυτά να τα δέχεται με χαρά και να τα υπομένει με ευχαριστία!

Όταν ο εχθρός δεν τα καταφέρνει να μας εμποδίσει και να μας προκαλέσει δυσκολίες στην προσπάθειά μας για καλή ζωή, τότε ορμάει επάνω μας, με όπλο: στεναχώριες πέρα από τις δυνάμεις μας. Στέλνει ανθρώπους, που τον υπακούουν σε όλα όσα τους υποβάλλει· και με αυτούς (σαν με όπλα του!) προσπαθεί, να μας νικήσει και να μας αλώσει. Μα η νίκη μας εναντίον του εχθρού μας τότε μόνο θα είναι αξιΰμνητη, όταν εμείς υπομένουμε όλες τις στεναχώριες, που μας προκαλούν οι εναντίον μας επιθέσεις του, η καταφρόνησή μας και η υποτίμησή μας από μέρους ανθρώπων, για την βασιλεία των Ουρανών.

Θυμήσου τους απ’ αιώνων αγίους «ὧν οὐκ ἧν ἄξιος ὁ κόσμος», τι στερήσεις, τι στεναχώριες, τι διωγμούς, τι περιστάσεις επέρασαν!

Και τώρα σε ερωτώ: Λοιπόν, τι τρόπο, τι μονοπάτι, άραγε ψάχνεις να βρεις; Πώς σκέπτεσαι τέλος πάντων συ να σωθείς;

Αν δεν μπορείς να εργασθείς, όπως εργάσθηκαν οι πατέρες, τουλάχιστον υπόμεινε και συ, όπως υπόμειναν οι πατέρες!

• Η υπομονή δεν είναι μικρό πράγμα. Ίσως είναι η πιο μεγάλη αρετή. Όποιος για χάρη του Θεού υπομένει τις προσβολές και επιθέσεις εναντίον του ευχαριστώντας τον Κύριο, αυτό που κάνει δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι ταπείνωση. Είναι αγάπη.
• Είναι πολύ μεγάλο πράγμα να υπομένεις λύπες από αδελφό. Μόνο με αυτό εσώθηκαν πολλοί. Την οδό αυτή ακολούθησαν ιδίως οι δια Χριστόν σαλοί. Αυτοί υπέφεραν πολλά.
• Είναι μεγάλο πράγμα, να κάνεις τον σαλό για τον Χριστό. Αγκαλιάζει όλες τις αρετές. Οι δια Χριστόν σαλοί δεν έχουν στη ζωή αυτή τίποτε. Και μόνο υπομονή φροντίζουν με ζήλο να αποκτούν. Και με την υπομονή νικάνε όλες τους τις θλίψεις. Ναι, ψυχή μου, καλύτερος δρόμος για την σωτηρία στην παρούσα ζωή από την δια Χριστόν σαλότητα δεν υπάρχει!

Γίνε λοιπόν, ψυχή μου, και συ: κουφή, μουγκή, στραβή, αναίσθητη στο κάθε τι στην ζωή αυτή. Φύγε μακριά. Στην έρημο. Μακριά από ανθρώπους. Όπως φεύγουν οι τρελοί. Θεώρησε τον εαυτό σου ανίκανο για όλα. Γίνε, αδελφέ σαλός. Για τον Χριστό. «Όποιος θέλει να είναι πρώτος ανάμεσά σας, ας γίνει υπηρέτης όλων», είπε ο Κύριος (Ματθ. 20,27). Ο Σολομών κατηγορώντας τον εαυτό του για το ότι αναζήτησε στην ζωή του μια ανώφελη και περιττή «σοφία», μας λέγει ότι ήταν και αυτό κάτι το μάταιο· και ότι ευτυχισμένος είναι μόνο ο άνθρωπος, που έχει φόβο Θεού, ταπείνωση και αγάπη· δηλαδή, αδιάλειπτη προσευχή. Μόνο αυτός έχει αληθινή σοφία και αληθινό πλούτο στον κόσμο. Η πίστη μας σώζει. Η πίστη μας απαλλάσσει από κάθε ρύπο αμαρτίας.

Μα όπως η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή, έτσι και τα έργα χωρίς την πίστη νεκρά είναι. Και αντίθετα. Όπου υπάρχουν και πίστη ορθή και έργα καλά, εκεί είναι η τέλεια δικαίωση! Στην παρούσα ζωή ο άνθρωπος οφείλει να προσέχει τον εαυτό του· δηλαδή να εξετάζει τον εαυτό του με βάση τις αρετές· με βάση την κάθε αρετή.

• Εκείνος που αναστενάζει λίγο για την ψυχή του, είναι πιο καλά από εκείνον που απολαύει ολόκληρο τον κόσμο. Αν σώσουμε τον εαυτό μας, είναι αρκετό για μας.
• Εκείνος, που φροντίζει να κάνει κάτι από αρετές, θα σώσει τον εαυτό του μόνο.
• Εκείνος, που θέλει να σώσει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά αφήνει τον εαυτό του, να πέσει σε απώλεια, τι ωφέλεια μπορεί να έχει και να προσφέρει;

Όλοι ξέρουμε, πώς μπορούμε να σωθούμε. Μα από οκνηρία και ραθυμία δεν θέλουμε να το κάμουμε. Σώσε τον εαυτό σου. Φρόντισε να σωθείς. Κανείς, [«εκτός από εκείνους στους οποίους εδόθη» (Λουκ. 8, 10)], δεν θα χρειασθεί να δώσει λόγο, γιατί δεν εδίδαξε άλλους. Εκείνοι, οφείλουν ακόμη και να πεθάνουν· και να θυσιάσουν την ζωή τους, για τα ποίμνιά τους. Για τον εαυτό μας όμως θα δώσουμε όλοι μας λόγο! Ακόμη και μεγάλοι μοναχοί, όταν τοποθετήθηκαν σε θέσεις με δόξα και τιμές, και με την υποχρέωση να διδάσκουν άλλους και να έχουν ευθύνη γι’ αυτούς, σηκώθηκαν και, αναγράφεται στους βίους τους, τα άφησαν όλα και εκράτησαν την φροντίδα μόνο για τον εαυτό τους! Πόσο πιο πολύ έχουμε χρέος εμείς, οι αμαρτωλοί και αδύνατοι, να τα αφήσουμε στην άκρη όλα εκείνα τα ζητήματα, που μόνο να μας βλάψουν μπορούν· και εμάς· και άλλους!

Αντί λοιπόν για πολλούς, ας φροντίζουμε για τον εαυτό μας.

Τώρα υπάρχουν μερικοί, που καλή διδασκαλία δεν ανέχονται. Ούτε ζωή κατά τους Πατέρες. Και το χειρότερο: Γελάνε με εκείνους που αγωνίζονται.

Αυτοί ζουν κατά τα θελήματά τους. Και διαλέγουν για δασκάλους, τους όμοιούς τους, ανθρώπους που, σ’ αυτά που διδάσκουν, έχουν πρώτα βλάψει τον εαυτό τους. Με κάτι τέτοιους οδηγούς, είναι ποτέ δυνατό να φτιάξουμε τα θεμέλια της ζωής μας; Έτσι κάνουμε την θέρμη της ψυχής μας, να μεταβάλλεται σε παγωνιά.

Είναι αρκετό σε μας, να φροντίζουμε για τον εαυτό μας, για την σωτηρία μας. Και όσο για τα λάθη των αδελφών, ακόμη και αν τα βλέπεις και τα ακούεις, κάνε τον στραβό, κάνε τον κουφό, κάνε τον μουγκό. Κάνε ότι δεν βλέπεις. Κάνε ότι δεν ακούς. Κάνε ότι δεν μιλάς. Κάνε τον βλάκα. Κάνε, πως δεν καταλαβαίνεις. Μη το δείχνεις, ότι είσαι μυαλωμένος. Να είσαι προσεκτικός, διακριτικός, διορατικός.

Όποιος θέλει να σωθεί, αν όταν βλέπει κάτι, ή ακούει λόγια προσβλητικά, δεν κάμει μάτια στραβά, αυτιά κουφά, γλώσσα μουγκή και άλαλη, δεν θα τα καταφέρει να ζήσει χωρίς ταραχή και σε γαλήνη ψυχής. Και αν κανείς σε ερωτήσει, μην αφήσεις τον εαυτό σου ή να δικαιολογηθείς ή να αντιλογήσεις, αλλά ειπέ με ταπείνωση: «Για το Όνομα του Θεού, συγχώρησέ με». Και σιώπα για όλα.

Μην ξεχνάς, ότι το παράδειγμα της ταπείνωσης μας το έδειξε ο Κύριος. Διαβάζουμε στην αγία Γραφή, ότι: Αυτός, «ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ. Ἐν τῇ ταπεινώσει αὐτοῦ ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη, τὴν δὲ γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται;» (Ησ. 53, 7-8).

Και συ, άνθρωπε, έχεις χρέος, οφείλεις, να μιμηθείς τον Δημιουργό σου. Και συ έχεις χρέος, οφείλεις, να μην απαντάς σ’ εκείνους που σου λένε λόγια προσβλητικά, σαν στο στόμα σου να είχες νερό· σαν να μην είχες γλώσσα. Να λες μόνο: Συγγνώμη! Και να θεωρείς τον εαυτό σου άξιο για χειρότερα βάσανα. Και να σκέπτεσαι, ότι και αν ακόμη ξεσηκωθεί εναντίον σου όλος ο κόσμος, και είναι εναντίον σου, κατηγορώντας σε και προσβάλλοντάς σε συνεχώς, ένα ολόκληρο χρόνο, και τι θα είναι αυτά για σένα, ρε βρωμιάρη;

Και μη μου κάνεις την σκέψη, ότι τάχα σου κάνει κακό ο αδελφός! Το κακό σε κυνηγάει μόνο του· χωρίς τον αδελφό σου! Αν λοιπόν υπομένεις τις όποιες θλίψεις, για να ελπίζεις ότι θα έχεις και συ αμοιβή στην μέλλουσα μισθαποδοσία, να κατηγορηθείς σε όλα και για όλα τον εαυτό σου· και όχι τον αδελφό σου. Αγωνίζου, για κάθε σου κακή πράξη να κατηγορείς τον εαυτό σου, δείχνοντας έτσι, ότι είσαι γη και στην γη θα ξαναγυρίσεις (Γεν. 3, 19).

Κράτα για πάντα τα τρία αυτά λόγια:

• Συγχώρησον.
• Ευλόγησον.
• Προσευχήσου για μένα τον αμαρτωλό.

Μη ζητείς από κανένα τίποτε, αν δεν σου είναι απολύτως απαραίτητο.

Συνήθισε να λες για τον κάθε άνθρωπο λόγια καλά· και ταπεινωτικά να μιλάς μόνο για τον εαυτό σου.

Σ’ αυτό έγκειται η μεγάλη ταπείνωση.

Αυτή η ταπείνωση βγάζει την ψυχή από τον άδη.

Αυτή κόβει τα πάθη.

Αυτή είναι νίκη και όπλο κατά του διαβόλου.

Είθε ο Κύριος να μας δυναμώνει, να μπορούμε να υπομένουμε τις προσβολές που μας κάνουν.

(Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, "Τα κρίνα του αγρού", εκδ. Ιεράς Μητρόπολης Νικοπόλεως, Πρέβεζα, 1996)

Η προσευχή, το κομποσχοίνι, η ελεημοσύνη νικά το έλεος του Θεού.

Καμιά αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη από το έλεος του Θεού.

Ένα κομποσχοίνι που κάνεις για τον αδελφό σου, για τον συγγενή σου, δεν πάει χαμένο.

Ο Θεός θα τον βοηθήσει, όταν βρεθεί σε δύσκολη θέση.

Το κομποσχοίνι, όχι βοηθάει, αλλά και ψυχή από την κόλαση μπορεί να βγάλει! Τόση δύναμη έχει η προσευχή.

(Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους, Α’ Έκδοση 2000)

Η ευχή: Το φοβερό όπλο κατά του διαβόλου
-Γέροντα, αισθάνομαι αδύναμη να αντιμετωπίσω οποιονδήποτε πειρασμό και δυσκολία.
-Δεν λες την ευχή; Όπως τα καράβια που κινδυνεύουν εκπέμπουν S.O.S.,
έτσι κι εσύ να λες συνεχώς: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με»,
και θα λαμβάνεις βοήθεια.
Εμένα, μια φορά, ο πειρασμός θα με έριχνε στον γκρεμό, αν δεν έλεγα την ευχή,
η ευχή με έσωσε. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, ένα βράδυ είχα πάει
σε μια σπηλιά που βρισκόταν σε ένα επικίνδυνο και απότομο μέρος.
Ήταν πολύ μικρή μόλις που χωρούσα καθιστός. Είχα βάλει μερικές πέτρες έξω από το άνοιγμά
της, γιατί κάτω ήταν γκρεμός. Όλη την νύχτα έλεγα την ευχή.
Τα χαράματα, μέσα στην ησυχία, ακούστηκε ξαφνικά ένα τρομακτικό «κικιρίκου»
και ένα δυνατό χτύπημα φτερών ακριβώς δίπλα μου. Ξαφνιάστηκα. «Κύριε Ιησού Χριστέ»,
φώναξα και πετάχτηκα έξω. Λίγο έλειψε να πέσω στον γκρεμό. Αμέσως όμως κατάλαβα
ότι ήταν ο πειρασμός και συνέχισα την ευχή, ενώ τα αυτιά μου βούιζαν από τον θόρυβο.
-Γέροντα, όταν κανείς λέει την ευχή μόνο με το στόμα, χωρίς να συμμετέχει ο νους, αυτό βοηθάει;
-Βοηθάει και αυτό. Δεν διώχνει βέβαια τον εχθρό, αλλά, με τις ριπές που του ρίχνει,
τον καθηλώνει εκεί που βρίσκεται.
Η ευχή έχει μεγάλη δύναμη, είναι φοβερό όπλο κατά του διαβόλου.
Είναι σαν να πυροβολείς τον διάβολο με σφαίρες πνευματικές και δεν μπορεί να πλησιάση.
Μια φορά ένας δόκιμος μοναχός, που έμενε στην Σκήτη της Αγίας Άννης, έλεγε την ευχή,
και ο διάβολος τον κορόιδευε και του έκανε συνέχεια «μμμ...».
Ύστερα άκουσε τον διάβολο να φωνάζη: «Στην Σκήτη της Γριάς (της Αγίας Άννης)
δεν μ’ αφήνουν οι καλόγεροι να πλησιάσω».
-Γέροντα, όταν έχω πονηρούς ή βλάσφημους λογισμούς και προσπαθώ να λέω την ευχή,
μπορεί να επισύρω την οργή του Θεού;
-Όχι. Το ταγκαλάκι από την κακία του σπέρνει πονηρούς λογισμούς, αλλά εσύ να το
αξιοποιείς για εργάτη στην αδιάλειπτη προσευχή. Να του λες: «καλά που μου έφερες
αυτούς τους λογισμούς, γιατί είχα ξεχάσει τον Θεό», και να λες την ευχή. Το ταγκαλάκι,
όταν δει ότι σου κάνει καλό, θα υποχωρήσει μόνο του, γιατί δεν το συμφέρει να γίνεται
αυτό αφορμή, για να προσεύχεσαι εσύ. Όταν υποχωρήσει και δεν θα σε πειράζει πλέον,
εσύ θα έχης αποκτήσει την αδιάλειπτη προσευχή.
Πάντως ο διάβολος, χωρίς να το θέλη, κάνει τελικά μεγάλο καλό, γι’ αυτό και ο Θεός
τον ανέχεται. Όταν ήμουν στην Σκήτη Ιβήρων, μια νύχτα τα ταγκαλάκια πήγαν να με σκοτώσουν
με μια πλάκα! Τα απόγευμα είχε περάσει από το Καλύβι ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος.
Του έδωσα ό,τι χρήματα είχα και έφυγε. Την νύχτα ακούω να χτυπούν την πόρτα.
Σκέφθηκα ότι αυτός θα νόμισε πώς έχω και αλλά χρήματα και ξαναήρθε. «Ποιός είναι;», φωνάζω.
Τίποτε. Ακούω μετά χτυπήματα στην άλλη πόρτα. Ανάβω ένα κερί, για να φέξη. «Ποιός είναι;»,
ξαναφωνάζω. Τίποτε. Σε λίγο ακούω χτυπήματα πάνω στα ταβάνι.
«Έ; τώρα συνεννοηθήκαμε!», λέω.
Και αρχίζει ένας θόρυβος! Γονάτισα και έλεγα συνέχεια την ευχή.
Ξαφνικά, πετάνε μια πλάκα από επάνω «μπάμ!». Έσπασε το σανίδι από τα ταβάνι
και βγήκε η μισή πλάκα ακριβώς επάνω από το κεφάλι μου με την μύτη προς τα κάτω.
«Κατάλαβα, είπα, έτσι θα πάμε όλη την νύχτα!». Κάναμε αγρυπνία μετά.
Εγώ με την ευχή και τα ταγκαλάκια με τα χτυπήματα πάνω στην στέγη...
Όμορφες αγρυπνίες ήταν αυτές!
Ευχή σημαίνει πόλεμος κατά του ταγκαλακιού. Θα πολεμάει επομένως και τα ταγκαλάκι αμυνόμενο.
Αφοπλισμένα είναι τα ταγκαλάκια, μόνον όταν τα πολεμάει κανείς με λεβεντιά που έχει μέσα
ταπεινοφροσύνη και όχι με εγωιστική παλληκαριά.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.161-163)

Η δύναμη της ευχής
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού,ελέησον με»
-Γέροντα, πώς να λέω την ευχή;
-Καλύτερα να την λες ολόκληρη: «Κύριε Ιησού Χριστέ,
Υιέ του Θεού ελέησον με», γιατί η ευχή περιέχει όλο το δόγμα της Πίστεως.
Αν δυσκολεύεσαι να την πεις ολόκληρη, ας λες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
-Διάβασα, Γέροντα, ότι η προσευχή πρέπει να απευθύνεται και στα τρία Πρόσωπα
της Άγιας Τριάδος . Με το «Κύριε Ιησού Χριστέ» όμως δεν απευθυνόμαστε μόνο στον Χριστό;
-Τον Χριστό, δηλαδή τον Υιό, δεν απέστειλε ο Πατήρ στον κόσμο,
για να σώση τον κόσμο; Ο Χριστός δεν θυσιάστηκε και σταυρώθηκε για μας;
Ο Χριστός δεν θα κρίνη τον κόσμο; Στον Χριστό λοιπόν θα απευθυνθούμε, αφού
σ’ Αυτόν στήριξε ο Θεός την σωτηρία του κόσμου.
-Είναι σωστό, Γέροντα, αντί να λέω: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με», να λέω:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε με» ή «συγχώρεσε με» ή «σκέπασέ με»;
-Καλύτερα να λες την ευχή όπως είναι. Το «ελέησον με» τα έχει όλα μέσα,
σημαίνει και «σώσον» και «φώτισον», αναφέρεται και στις σωματικές ανάγκες
και στην απαλλαγή από τα πάθη κ.λπ. Αλλά, αν κάποια στιγμή νιώσεις την ανάγκη
να πεις: «Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε με» ή «συγχώρεσε με», μπορείς να το κάνης.
-Γέροντα, μετά το «ελέησον με» πρέπει να λέω πάντοτε «την αμαρτωλήν»;
-Μπορείς να το πεις λίγες φορές στην αρχή και μετά δεν χρειάζεται να το λες
φθάνει να έχεις συναίσθηση της αμαρτωλότητος σου.
-Γέροντα, μου είναι πιο εύκολο να κάνω κομποσχοίνι στην Παναγία ή στους Αγίους
παρά να λέω την ευχή. Είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό;
-Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Η ευχή έχει άλλο νόημα, με την ευχή συνδέεται κανείς
με τον Χριστό, ενώνεται ο νους του με τον Θεό. Αλλά πρέπει ο νους να είναι
στην ευχή, αυτό είναι το μυστικό. Όταν κάνουμε πολλά κομποσχοίνια στον έναν
ή στον άλλον Άγιο, καλό είναι και αυτό, αλλά δεν βοηθάει στην αδιάλειπτη προσευχή.
Να συνηθίζεις να λες περισσότερο την ευχή, για να κινείται ο νους πολλές φορές
στο «Κύριε Ιησού Χριστέ», και έτσι θα βρίσκεσαι φυσιολογικά στην αδιάλειπτη προσευχή,
η οποία περιορίζεται συνήθως στο «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, το οποίο πρέπει
να λέμε «εν όλη τη καρδία και εν όλη τη ψυχή και εν όλη, τη διανοία». Άλλο είναι
όταν θέλουμε να παρακαλέσουμε έναν Άγιο για να επέμβει, να βοηθήσει σε κάποιο πρόβλημα.
Αυτό το λέω από δική μου πείρα, πώς βοηθιέμαι εγώ δεν ξέρω εάν βοηθάει και άλλους.
Το πάν είναι να στραφούμε στην ευχή, για να ενωθούμε με τον Θεό. Μόνον αυτό αξίζει,
γιατί ο άνθρωπος με το Πνεύμα του Θεού συγγενεύει, και με το πνεύμα ενώνεται
με τον Θεό κατά έναν ιερό τρόπο δια της προσευχής.
Επαναλαμβάνουμε δηλαδή πολλές φορές το γλυκύτατο όνομα του Χριστού, όχι γιατί ο Χριστός
δεν ακούει με μια φορά που θα Τον επικαλεσθούμε, αλλά για να ενωθεί ο νους μας μαζί του,
αφού ο Χριστός είναι για μας το παν και σ’ Αυτόν θα καταλήξουμε.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.159-161)

ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο-

Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του Λουκά
Το ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλα
μεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα

Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας

Κεφάλαιο 15

Στίχ. 11-32. Η παραβολή του ασώτου υιού
15.16 καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι την κοιλίαν αυτού(1) από τῶν κερατίων(2)
ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ(3).
16 Έφτασε στο σημείο να θέλει να χορτάσει με τα ξυλοκέρατα που
έτρωγαν οι χοίροι, αλλά κανένας δεν του έδινε.
(1) «Χανόταν από την έλλειψη των ουράνιων αγαθών και τον κατέστρεφε
μία πείνα κατά κάποιο τρόπο των ουράνιων διδασκαλιών, και επιθυμούσε
να χορτάσει από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι, αλλά ξεγλιστρώντας
η κενή ηδονή, τον άφηνε κενό και βρισκόταν εξ’ ολοκλήρου σε φτώχεια» (Κ).
(2) Τα κοινώς ξυλοκέρατα. «Κεράτια μεταφορικά είναι οι ηδονές, με τις οποίες
τρέφονται οι φιλήδονοι και βρωμεροί λογισμοί. Διότι όπως ακριβώς εκείνοι
γλυκαίνουν για λίγο την γεύση, έπειτα προκαλούν περισσότερη πίκρα, έτσι
και αυτές, την μεν γλύκα την έχουν πρώτη και πρόσκαιρη, ενώ την πίκρα
ύστερα και αιώνια» (Ζ). «Η φύση της αμαρτίας παρέχει μικρή ευχαρίστηση
και μεγάλη τιμωρία, δίνει πρόσκαιρη τέρψη και μαστιγώνει αιώνια» (Σχ.).
Τα ξυλοκέρατα είναι τροφή των χοίρων, όχι κατάλληλη όμως και για τους ανθρώπους.
Τα πλούτη του κόσμου και οι απολαύσεις των αισθήσεων ικανοποιούν μόνο τα σώματα.
Τι όμως μπορούν να προσφέρουν στην πολύτιμη ψυχή; Ούτε με τη φύση της προσαρμόζονται,
ούτε τις άπειρες επιθυμίες της μπορούν να χορτάσουν, ούτε στις άλλες
της ανάγκες μπορούν να ανταποκριθούν. Αυτός που προσκολλάται σε αυτά
«επεδίωξε καύσωνα όλη την ημέρα, κενά και μάταια αύξησε» (Ωσηέ ιβ 1).
«Να ξέρεις ότι είναι στάχτη η καρδιά του και κανείς δεν μπορεί να σώσει
την ψυχή του» (Ησ. μδ 20).
(3) Κανείς από όσους ήταν εντεταλμένοι για τη διανομή των ξυλοκέρατων στους χοίρους,
δεν ήθελε να δώσει σε αυτόν, για να μην μείνουν χωρίς την απαραίτητη τροφή οι χοίροι (δ).
«Επιθυμεί ο ελεεινός αυτός να χορτάσει με την αμαρτία και κανείς δεν τον χορταίνει.
Διότι δεν χορταίνει τα κακά, αυτός που εθίστηκε μέσα σε αυτά. Διότι μήπως μένει η ηδονή;
Αλλά με το που γίνεται, ξεγίνεται και βρίσκεται πάλι κενός ο ελεεινός» (Θφ).
Η κατάσταση του αμαρτωλού είναι κατάσταση στην οποία αυτός μένει πάντοτε ανικανοποίητος.
Όταν ο άσωτος πεινούσε, νόμισε ότι θα ανακουφιζόταν εάν προσκολλιόταν
σε κάποιον κύριο ως δούλος. Αλλά και πάλι πεινά. Το κενό της ψυχής,
η οποία υποδουλώθηκε στην αμαρτία, ανοίγεται ολοένα μεγαλύτερο και η απόλαυση
των ηδονών της σάρκας ανάβει καμίνι ολοένα σφοδρότερο και το οποίο ουδέποτε δροσίζεται.
Στην κατάσταση της αμαρτίας δεν είναι δυνατόν να αναμένουμε πραγματική ανακούφιση
από οποιοδήποτε δημιούργημα. Αυτοί που απομακρύνονται από το Θεό από ποιο δημιούργημά
του μπορούν να περιμένουν βοήθεια; Μάταια κράζουν αυτοί προς την σάρκα και προς τον κόσμο.
Η σάρκα και ο κόσμος είναι οι κύριοι στους οποίους δούλεψαν και ως θεούς λάτρεψαν.
Αλλά ούτε από τα ξυλοκέρατα που τρώνε τα γουρούνια δεν δίνουν σε αυτούς.
Παρέχεται σε αυτούς άφθονα ό,τι δηλητηριάζει και οδηγεί στην αποκτήνωση
και τον θάνατο την ψυχή, αλλά εκείνο το οποίο πραγματικά ζωοποιεί και τρέφει την ψυχή,
μόνο κοντά στο Θεό είναι δυνατόν να βρεθεί. Όταν κάποιος αρνείται τη βοήθεια του Θεού,
ποιο δημιούργημα μπορεί να τον βοηθήσει;

Ευχή Εξομολογητική εις τον Κύριον 

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Κύριέ μου Κύριε, γλυκύτατέ μου Ιησού Χριστέ, ο Θεός των οικτιρμών, η του ελέους άβυσσος, ο μετανοών επί κακίαις ανθρώπων· εμέ μετα νοούν τα αρτίως και πίστει προσερχόμενον υπόδεξαι, και ελέησόν με τον αμαρτωλόν, τον άσωτον, τον παμβέβηλον, τον πανάθλιον, τον βλάσφημον, τον επίορκον, τον ψεύστην, τον λοίδορον, τον υβριστήν, τον κατάλαλον, τον οργίλον, τον μνησίκακον, τον φθονερόν, τον σκανδαλοποιόν, τον άσπλαγχνον, τον ανελεήμονα, τον φιλοκτήμονα, τον φιλόδοξον, τον φιλήδονον, τον γαστρίμαργον, τον μέθυσον, τον ράθυμον, τον γελωτοποιόν, τον μετεωριστήν, τον κενόδοξον, τον υπερήφανον, τον καταφρονητήν των θείων σου εντολών· και μη διά το πλήθος των τοσούτων μου εγκλημάτων, τω πλήθει υποβάλης με των κολάσεων.

Αλλά, συ Κύριε Ιησού ο Θεός μου, ο μακρόθυμος και οικτίρμων, οικτείρη σον την εμήν καρδίαν, την συντετριμμένην ταις αμαρτίαις, και κατακεκριμένην υπό του συνειδότος δια το μη φυλάξαι τας ιεράς συνθήκας του αγίου Βαπτίσματος. Και νυν δια τας ταύτας υποσχέσεις στενάζω, και οδύρομαι, ελεηθήναι δωρεάν, και μόνη τη ση χρηστότητι συγχωρηθήναι δεόμενος, και των κολάσεων ελευθερωθήναι εν τη φοβερά ημέρα της κρίσεως.

Ναί, Κύριέ μου, Κύριε, γλυκύτατέ μου Ιησού, σώσόν με τον απεγνωσμένον, και μη καταισχύνης με από της ελπίδος και προσδοκίας μου. Οικτείρησόν με τον τους οικτιρμούς σου επικαλούμενον, καθάρισόν με τον εσπιλωμένον, λεύκανον τον ρυπωθέντα μου χιτώνα, και διάσωσόν με τον άσωτον· μη κατακρίνης με τον κατακεκριμένον, μη παραδώς τοις νοητοίς θηρίοις ψυχήν επικαλουμένην σε, μη τη φλογί της γεέννης καταδικάσης με, δια την παράβασιν των υποσχέσεων και ιερών συνθηκών του αγίου Βαπτίσματος.

Κύριέ μου, Κύριε, γλυκύτατέ μου Ιησού, ο μακρόθυμος και ανεξίκακος, και αμεταμέλητος εν τοις χαρίσμασιν, ο οδηγήσας με από της σήμερον ειλικρινώς σοι λατρεύσαι εν αγαθοίς έργοις, προς το ποιήσαι τινα καρπόν της μετανοίας επάξιον, και διατηρήσαι οσίως το της μοναδικής πολιτείας επάγγελμα, και εκπληρώσαι τας ιεράς συνθήκας, αμώμους και ολοκλήρους.

Κύριέ μου, Κύριε, γλυκύτατέ μου Ιησού, παντοκράτορ, μεγαλοδύναμε, κραταιέ· εμφύτευσον τη καρδία μου τον φόβον σου, και την αγάπην των νόμων σου. Τον νουν μου καταύγασον ταις ακτίσι των χαρισμάτων σου, τας αισθήσεις μου τω λόγω σου υπόταξον, την θέλησίν μου προς σε το μόνον αληθινόν εφετόν επίστρεψον, την γλώσσάν μου παιδαγώγησον, ίνα λέγη καθ’ εκάστην, Κύριε, Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, διά της μακαρίας, αειπαρθένου Θεοτόκου, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ και σώσόν με. Κύριε, δια του τιμίου σου και ζωοποιού σταυρού φύλαξόν με. Κύριε, δια των αγίων σου αγγέλων τείχισόν με. Κύριε, δια των αγίων σου Πάντων κατάπεμψον επ’ εμέ το μέγα σου έλεος, και δωρεάν σώσόν με τον ωνητόν τω υπερτίμω σου αίματι.

Τας πολυχρονίους των αμαρτιών μου κηλίδας εξάλειψον, τα της λαγνείας και πονηρίας πνεύματα απ’ εμού αποδίωξον, των του παρόντος αιώνος προσπαθειών με απάλλαξον, όλον με προς την αγάπην της αϊδιότητος έλκυσον, και την στενήν και τεθλιμμένην οδόν οδεύειν ενίσχυσον, μέχρι της εσχάτης μου ημέρας και ώρας και αναπνοής, όπως αγγέλοις αγαθοίς την ψυχήν μου αναθώ, και των τελωνίων του αέρος ελευθερωθώ, και τοις απ’ αιώνος αγίοις συναριθμηθώ, και των αιωνίων αγαθών καταξιωθώ.

Ευσπλαγχνικωτάτη του γλυκυτάτου μου Ιησού Μήτηρ, πρέσβευε υπέρ εμού του αθλίου και αμαρτωλού, ίνα εισακούση μου της πενιχράς δεήσεως ο Υιός και Θεός σου. Σταυρέ πανσεβάσμιε, το όπλον της σωτηρίας ημών, της ημετέρας σωτηρίας το σύμβολον· αποδίωξον απ’ εμού πάντα πονηρόν λογισμόν, και πάσαν επιβουλήν της του αντικειμένου δυνάμεως, δια δαιμόνων και ανθρώπων ενεργουμένην.

Παμμέγιστοι Ταξιάρχαι, Μιχαήλ και Γαβριήλ, εγγυηταί μου και ρύσται, άγιε άγγελε, φρουρέ μου και φύλαξ, και πάντες άγιοι άγγελοι του Θεού, οδηγείτέ με εις το πανάγιον του Θεού θέλημα, αντιλαμβάνεσθέ μου της ασθενείας, ην και σώματι και γνώμη περίκειμαι· φυλάττετέ με εκ των επιβουλών του εχθρού, και πρεσβεύσατε τω ελεήμονι δημιουργώ, ίνα ελεήση με τον παραβάτην των αγίων αυτού εντολών, και εν ειρήνη ψυχής και μετανοία αληθινή δώη μοι πολιτεύεσθαι μέχρι του της ζωής μου τέλους. Και εν τη εξόδω της ψυχής μου από του σώματος, παράστητέ μοι εγγύθεν παρήγοροι, περιθάλποντες, περιφρουρούντες και πληροφορούντές μοι την απαλλαγήν των υπό γην κολαστηρίων, διά μόνην την του Θεού ελεημοσύνην.

Άγιε ένδοξε Ιωάννη, προφήτα και Πρόδρομε και Βαπτιστά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πρέσβευε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Άγιοι ένδοξοι Θεοκήρυκες και πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι, Πέτρε, Παύλε, Ιωάννη Θεολόγε, συν τοις λοιποίς Ευαγγελισταίς και Αποστόλοις, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Άγιοι και δίκαιοι Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα, Ιωσήφ μνήστωρ και Συμεών Θεοδόχε, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Άγιοι πατέρες, ποιμένες, και διδάσκαλοι της οικουμένης, Κύριλλε, Νικόλαε, Σπυρίδων και πάντες άγιοι ιεράρχαι, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Άγιοι ιερομάρτυρες, οσιομάρτυρες και ομολογηταί, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού. Άγιοι μεγαλομάρτυρες, Δημήτριε, Γεώργιε, Θεόδωρε, Αρτέμιε, Προκόπιε, οι τεσσαράκοντα και πάντες άγιοι μάρτυρες, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Άγιοι ανάργυροι και θαυματουργοί, Κοσμά και Δαμιανέ, Κύρε και Ιωάννη, Παντελήμον και Ερμόλαε και οι λοιποί, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Όσιοι θεοφόροι πατέρες Αντώνιε, Παύλε, Ευθύμιε, Σάββα, Αρσένιε, Ονούφριε, Παχώμιε, Θεοδόσιε, Εφραίμ, Ιωάννη Δαμασκηνέ, Ιωάννη της Κλίμακος, Πέτρε, Αθανάσιε, όσιε Νικηφόρε και πάντες όσιοι πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Οσία Μαρία Αιγυπτία και όσαι των τιμίων και οσίων γυναικών, αι καλώς ασκήσασαι και αθλήσασαι και τον Χριστόν ομολογήσασαι, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Άγιοι Πάντες, οι απ’ αιώνος ευαρεστήσαντες τω Κυρίω, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αναπολογήτου και υπέρ πάντας τους απ’ αιώνος αμαρτωλούς αμαρτωλού. Ων τας ικεσίας και παρακλήσεις προσδεξάμενος και εισακούσας, Κύριέ μου, Κύριε, γλυκύτατέ μου Ιησού, συγχώρησόν μοι ει τι σοι ήμαρτον από γεννήσεώς μου και μέχρι της νυν ημέρας και ώρας, εν λόγω, έργω, γνώσει και αγνοία, κατά νουν και διάνοιαν, και εν πάσαις μου ταις αισθήσεσιν. Ωσαύτως συγχώρησον και ελέησον και τους πατέρας και αδελφούς μου, και πάντας τους απανταχού αρχιερείς, ιερείς, μοναχούς και ορθοδόξους χριστιανούς και τους μισούντας και αγαπώντάς με, και τους ελεούντας και διακονούντάς μοι, και τους εντειλαμένους μοι τω αναξίω εύχεσθαι υπέρ αυτών.

Και ους έβλαψα ή ελύπησα ή κατηρασάμην, και τους τα αυτά μοι ποιούντας ή ποιήσαντας. Καί χάρισαι τα συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι, ως ευδοκεί η φιλανθρωπία σου. Ανάπαυσον και τους προαπελθόντας πατέρας και αδελφούς ημών. Καί δι’ ευχών πάντων οικτείρησόν μου την αθλιότητα, και ποίησόν με οίον θέλεις, και ως θέλεις, καν θέλω καν μη θέλω.

Και καταξίωσόν με ανενόχως και ακατακρίτως μεταλαβείν των αχράντων και ζωοποιών σου μυστηρίων, και μη εις κρίμα, ή εις κατάκριμα γένοιτό μοι, αναξίως τούτοις προσερχομένω, αλλ’ εις ίασιν ψυχής και σώματος, εις απαλλαγήν των αιωνίων κολάσεων, και εις αρραβώνα της ατελευτήτου και μακαρίας ζωής, εν η σύνταξόν με μετά πάντων των απ’ αιώνός σοι ευαρεστησάντων, Κύριέ μου, Κύριε, γλυκύτατέ μου Ιησού, ότι σοι πρέπει η δόξα, η τιμή και η εκ πάντων προσκύνησις, συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω παναγίω σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων. Αμήν.