ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο-

Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του Λουκά
Το ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλα
μεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα

Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας

Κεφάλαιο 15

Στίχ. 11-32. Η παραβολή του ασώτου υιού
15.16 καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι την κοιλίαν αυτού(1) από τῶν κερατίων(2)
ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ(3).
16 Έφτασε στο σημείο να θέλει να χορτάσει με τα ξυλοκέρατα που
έτρωγαν οι χοίροι, αλλά κανένας δεν του έδινε.
(1) «Χανόταν από την έλλειψη των ουράνιων αγαθών και τον κατέστρεφε
μία πείνα κατά κάποιο τρόπο των ουράνιων διδασκαλιών, και επιθυμούσε
να χορτάσει από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι, αλλά ξεγλιστρώντας
η κενή ηδονή, τον άφηνε κενό και βρισκόταν εξ’ ολοκλήρου σε φτώχεια» (Κ).
(2) Τα κοινώς ξυλοκέρατα. «Κεράτια μεταφορικά είναι οι ηδονές, με τις οποίες
τρέφονται οι φιλήδονοι και βρωμεροί λογισμοί. Διότι όπως ακριβώς εκείνοι
γλυκαίνουν για λίγο την γεύση, έπειτα προκαλούν περισσότερη πίκρα, έτσι
και αυτές, την μεν γλύκα την έχουν πρώτη και πρόσκαιρη, ενώ την πίκρα
ύστερα και αιώνια» (Ζ). «Η φύση της αμαρτίας παρέχει μικρή ευχαρίστηση
και μεγάλη τιμωρία, δίνει πρόσκαιρη τέρψη και μαστιγώνει αιώνια» (Σχ.).
Τα ξυλοκέρατα είναι τροφή των χοίρων, όχι κατάλληλη όμως και για τους ανθρώπους.
Τα πλούτη του κόσμου και οι απολαύσεις των αισθήσεων ικανοποιούν μόνο τα σώματα.
Τι όμως μπορούν να προσφέρουν στην πολύτιμη ψυχή; Ούτε με τη φύση της προσαρμόζονται,
ούτε τις άπειρες επιθυμίες της μπορούν να χορτάσουν, ούτε στις άλλες
της ανάγκες μπορούν να ανταποκριθούν. Αυτός που προσκολλάται σε αυτά
«επεδίωξε καύσωνα όλη την ημέρα, κενά και μάταια αύξησε» (Ωσηέ ιβ 1).
«Να ξέρεις ότι είναι στάχτη η καρδιά του και κανείς δεν μπορεί να σώσει
την ψυχή του» (Ησ. μδ 20).
(3) Κανείς από όσους ήταν εντεταλμένοι για τη διανομή των ξυλοκέρατων στους χοίρους,
δεν ήθελε να δώσει σε αυτόν, για να μην μείνουν χωρίς την απαραίτητη τροφή οι χοίροι (δ).
«Επιθυμεί ο ελεεινός αυτός να χορτάσει με την αμαρτία και κανείς δεν τον χορταίνει.
Διότι δεν χορταίνει τα κακά, αυτός που εθίστηκε μέσα σε αυτά. Διότι μήπως μένει η ηδονή;
Αλλά με το που γίνεται, ξεγίνεται και βρίσκεται πάλι κενός ο ελεεινός» (Θφ).
Η κατάσταση του αμαρτωλού είναι κατάσταση στην οποία αυτός μένει πάντοτε ανικανοποίητος.
Όταν ο άσωτος πεινούσε, νόμισε ότι θα ανακουφιζόταν εάν προσκολλιόταν
σε κάποιον κύριο ως δούλος. Αλλά και πάλι πεινά. Το κενό της ψυχής,
η οποία υποδουλώθηκε στην αμαρτία, ανοίγεται ολοένα μεγαλύτερο και η απόλαυση
των ηδονών της σάρκας ανάβει καμίνι ολοένα σφοδρότερο και το οποίο ουδέποτε δροσίζεται.
Στην κατάσταση της αμαρτίας δεν είναι δυνατόν να αναμένουμε πραγματική ανακούφιση
από οποιοδήποτε δημιούργημα. Αυτοί που απομακρύνονται από το Θεό από ποιο δημιούργημά
του μπορούν να περιμένουν βοήθεια; Μάταια κράζουν αυτοί προς την σάρκα και προς τον κόσμο.
Η σάρκα και ο κόσμος είναι οι κύριοι στους οποίους δούλεψαν και ως θεούς λάτρεψαν.
Αλλά ούτε από τα ξυλοκέρατα που τρώνε τα γουρούνια δεν δίνουν σε αυτούς.
Παρέχεται σε αυτούς άφθονα ό,τι δηλητηριάζει και οδηγεί στην αποκτήνωση
και τον θάνατο την ψυχή, αλλά εκείνο το οποίο πραγματικά ζωοποιεί και τρέφει την ψυχή,
μόνο κοντά στο Θεό είναι δυνατόν να βρεθεί. Όταν κάποιος αρνείται τη βοήθεια του Θεού,
ποιο δημιούργημα μπορεί να τον βοηθήσει;

Ευχή Εξομολογητική εις τον Κύριον 

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Κύριέ μου Κύριε, γλυκύτατέ μου Ιησού Χριστέ, ο Θεός των οικτιρμών, η του ελέους άβυσσος, ο μετανοών επί κακίαις ανθρώπων· εμέ μετα νοούν τα αρτίως και πίστει προσερχόμενον υπόδεξαι, και ελέησόν με τον αμαρτωλόν, τον άσωτον, τον παμβέβηλον, τον πανάθλιον, τον βλάσφημον, τον επίορκον, τον ψεύστην, τον λοίδορον, τον υβριστήν, τον κατάλαλον, τον οργίλον, τον μνησίκακον, τον φθονερόν, τον σκανδαλοποιόν, τον άσπλαγχνον, τον ανελεήμονα, τον φιλοκτήμονα, τον φιλόδοξον, τον φιλήδονον, τον γαστρίμαργον, τον μέθυσον, τον ράθυμον, τον γελωτοποιόν, τον μετεωριστήν, τον κενόδοξον, τον υπερήφανον, τον καταφρονητήν των θείων σου εντολών· και μη διά το πλήθος των τοσούτων μου εγκλημάτων, τω πλήθει υποβάλης με των κολάσεων.

Αλλά, συ Κύριε Ιησού ο Θεός μου, ο μακρόθυμος και οικτίρμων, οικτείρη σον την εμήν καρδίαν, την συντετριμμένην ταις αμαρτίαις, και κατακεκριμένην υπό του συνειδότος δια το μη φυλάξαι τας ιεράς συνθήκας του αγίου Βαπτίσματος. Και νυν δια τας ταύτας υποσχέσεις στενάζω, και οδύρομαι, ελεηθήναι δωρεάν, και μόνη τη ση χρηστότητι συγχωρηθήναι δεόμενος, και των κολάσεων ελευθερωθήναι εν τη φοβερά ημέρα της κρίσεως.

Ναί, Κύριέ μου, Κύριε, γλυκύτατέ μου Ιησού, σώσόν με τον απεγνωσμένον, και μη καταισχύνης με από της ελπίδος και προσδοκίας μου. Οικτείρησόν με τον τους οικτιρμούς σου επικαλούμενον, καθάρισόν με τον εσπιλωμένον, λεύκανον τον ρυπωθέντα μου χιτώνα, και διάσωσόν με τον άσωτον· μη κατακρίνης με τον κατακεκριμένον, μη παραδώς τοις νοητοίς θηρίοις ψυχήν επικαλουμένην σε, μη τη φλογί της γεέννης καταδικάσης με, δια την παράβασιν των υποσχέσεων και ιερών συνθηκών του αγίου Βαπτίσματος.

Κύριέ μου, Κύριε, γλυκύτατέ μου Ιησού, ο μακρόθυμος και ανεξίκακος, και αμεταμέλητος εν τοις χαρίσμασιν, ο οδηγήσας με από της σήμερον ειλικρινώς σοι λατρεύσαι εν αγαθοίς έργοις, προς το ποιήσαι τινα καρπόν της μετανοίας επάξιον, και διατηρήσαι οσίως το της μοναδικής πολιτείας επάγγελμα, και εκπληρώσαι τας ιεράς συνθήκας, αμώμους και ολοκλήρους.

Κύριέ μου, Κύριε, γλυκύτατέ μου Ιησού, παντοκράτορ, μεγαλοδύναμε, κραταιέ· εμφύτευσον τη καρδία μου τον φόβον σου, και την αγάπην των νόμων σου. Τον νουν μου καταύγασον ταις ακτίσι των χαρισμάτων σου, τας αισθήσεις μου τω λόγω σου υπόταξον, την θέλησίν μου προς σε το μόνον αληθινόν εφετόν επίστρεψον, την γλώσσάν μου παιδαγώγησον, ίνα λέγη καθ’ εκάστην, Κύριε, Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, διά της μακαρίας, αειπαρθένου Θεοτόκου, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ και σώσόν με. Κύριε, δια του τιμίου σου και ζωοποιού σταυρού φύλαξόν με. Κύριε, δια των αγίων σου αγγέλων τείχισόν με. Κύριε, δια των αγίων σου Πάντων κατάπεμψον επ’ εμέ το μέγα σου έλεος, και δωρεάν σώσόν με τον ωνητόν τω υπερτίμω σου αίματι.

Τας πολυχρονίους των αμαρτιών μου κηλίδας εξάλειψον, τα της λαγνείας και πονηρίας πνεύματα απ’ εμού αποδίωξον, των του παρόντος αιώνος προσπαθειών με απάλλαξον, όλον με προς την αγάπην της αϊδιότητος έλκυσον, και την στενήν και τεθλιμμένην οδόν οδεύειν ενίσχυσον, μέχρι της εσχάτης μου ημέρας και ώρας και αναπνοής, όπως αγγέλοις αγαθοίς την ψυχήν μου αναθώ, και των τελωνίων του αέρος ελευθερωθώ, και τοις απ’ αιώνος αγίοις συναριθμηθώ, και των αιωνίων αγαθών καταξιωθώ.

Ευσπλαγχνικωτάτη του γλυκυτάτου μου Ιησού Μήτηρ, πρέσβευε υπέρ εμού του αθλίου και αμαρτωλού, ίνα εισακούση μου της πενιχράς δεήσεως ο Υιός και Θεός σου. Σταυρέ πανσεβάσμιε, το όπλον της σωτηρίας ημών, της ημετέρας σωτηρίας το σύμβολον· αποδίωξον απ’ εμού πάντα πονηρόν λογισμόν, και πάσαν επιβουλήν της του αντικειμένου δυνάμεως, δια δαιμόνων και ανθρώπων ενεργουμένην.

Παμμέγιστοι Ταξιάρχαι, Μιχαήλ και Γαβριήλ, εγγυηταί μου και ρύσται, άγιε άγγελε, φρουρέ μου και φύλαξ, και πάντες άγιοι άγγελοι του Θεού, οδηγείτέ με εις το πανάγιον του Θεού θέλημα, αντιλαμβάνεσθέ μου της ασθενείας, ην και σώματι και γνώμη περίκειμαι· φυλάττετέ με εκ των επιβουλών του εχθρού, και πρεσβεύσατε τω ελεήμονι δημιουργώ, ίνα ελεήση με τον παραβάτην των αγίων αυτού εντολών, και εν ειρήνη ψυχής και μετανοία αληθινή δώη μοι πολιτεύεσθαι μέχρι του της ζωής μου τέλους. Και εν τη εξόδω της ψυχής μου από του σώματος, παράστητέ μοι εγγύθεν παρήγοροι, περιθάλποντες, περιφρουρούντες και πληροφορούντές μοι την απαλλαγήν των υπό γην κολαστηρίων, διά μόνην την του Θεού ελεημοσύνην.

Άγιε ένδοξε Ιωάννη, προφήτα και Πρόδρομε και Βαπτιστά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πρέσβευε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Άγιοι ένδοξοι Θεοκήρυκες και πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι, Πέτρε, Παύλε, Ιωάννη Θεολόγε, συν τοις λοιποίς Ευαγγελισταίς και Αποστόλοις, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Άγιοι και δίκαιοι Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα, Ιωσήφ μνήστωρ και Συμεών Θεοδόχε, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Άγιοι πατέρες, ποιμένες, και διδάσκαλοι της οικουμένης, Κύριλλε, Νικόλαε, Σπυρίδων και πάντες άγιοι ιεράρχαι, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Άγιοι ιερομάρτυρες, οσιομάρτυρες και ομολογηταί, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού. Άγιοι μεγαλομάρτυρες, Δημήτριε, Γεώργιε, Θεόδωρε, Αρτέμιε, Προκόπιε, οι τεσσαράκοντα και πάντες άγιοι μάρτυρες, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Άγιοι ανάργυροι και θαυματουργοί, Κοσμά και Δαμιανέ, Κύρε και Ιωάννη, Παντελήμον και Ερμόλαε και οι λοιποί, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Όσιοι θεοφόροι πατέρες Αντώνιε, Παύλε, Ευθύμιε, Σάββα, Αρσένιε, Ονούφριε, Παχώμιε, Θεοδόσιε, Εφραίμ, Ιωάννη Δαμασκηνέ, Ιωάννη της Κλίμακος, Πέτρε, Αθανάσιε, όσιε Νικηφόρε και πάντες όσιοι πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Οσία Μαρία Αιγυπτία και όσαι των τιμίων και οσίων γυναικών, αι καλώς ασκήσασαι και αθλήσασαι και τον Χριστόν ομολογήσασαι, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού.

Άγιοι Πάντες, οι απ’ αιώνος ευαρεστήσαντες τω Κυρίω, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αναπολογήτου και υπέρ πάντας τους απ’ αιώνος αμαρτωλούς αμαρτωλού. Ων τας ικεσίας και παρακλήσεις προσδεξάμενος και εισακούσας, Κύριέ μου, Κύριε, γλυκύτατέ μου Ιησού, συγχώρησόν μοι ει τι σοι ήμαρτον από γεννήσεώς μου και μέχρι της νυν ημέρας και ώρας, εν λόγω, έργω, γνώσει και αγνοία, κατά νουν και διάνοιαν, και εν πάσαις μου ταις αισθήσεσιν. Ωσαύτως συγχώρησον και ελέησον και τους πατέρας και αδελφούς μου, και πάντας τους απανταχού αρχιερείς, ιερείς, μοναχούς και ορθοδόξους χριστιανούς και τους μισούντας και αγαπώντάς με, και τους ελεούντας και διακονούντάς μοι, και τους εντειλαμένους μοι τω αναξίω εύχεσθαι υπέρ αυτών.

Και ους έβλαψα ή ελύπησα ή κατηρασάμην, και τους τα αυτά μοι ποιούντας ή ποιήσαντας. Καί χάρισαι τα συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι, ως ευδοκεί η φιλανθρωπία σου. Ανάπαυσον και τους προαπελθόντας πατέρας και αδελφούς ημών. Καί δι’ ευχών πάντων οικτείρησόν μου την αθλιότητα, και ποίησόν με οίον θέλεις, και ως θέλεις, καν θέλω καν μη θέλω.

Και καταξίωσόν με ανενόχως και ακατακρίτως μεταλαβείν των αχράντων και ζωοποιών σου μυστηρίων, και μη εις κρίμα, ή εις κατάκριμα γένοιτό μοι, αναξίως τούτοις προσερχομένω, αλλ’ εις ίασιν ψυχής και σώματος, εις απαλλαγήν των αιωνίων κολάσεων, και εις αρραβώνα της ατελευτήτου και μακαρίας ζωής, εν η σύνταξόν με μετά πάντων των απ’ αιώνός σοι ευαρεστησάντων, Κύριέ μου, Κύριε, γλυκύτατέ μου Ιησού, ότι σοι πρέπει η δόξα, η τιμή και η εκ πάντων προσκύνησις, συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω παναγίω σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Θα ήθελα και εγώ να δοξάσω για ακόμα μία φορά την Αγία Τριάδα και τον πολύ πονεμένο άγιο Νικηφόρο τον Λεπρό, που έκανε και σ’ εμάς, τους ταπεινούς δούλους του Θεού, το θαύμα του.

Ο γιος μου έπασχε από κατάθλιψη, μια αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε και τον είχε καθηλώσει μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Δεν είχε την δύναμη ούτε το κέφι να σηκωθή από το κρεβάτι ούτε για να φάη. Ήταν συνέχεια σκεπασμένος και έκλαιγε μέρα και νύχτα. Τον πήγαμε σε πολλούς γιατρούς, αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Στην σκέψη μας είχαμε πάντα την προσευχή και να παρακαλούμε να γίνη καλά και να μην μείνη από 45 ετών στο κρεβάτι του πόνου.

Ένα βράδυ ήρθε η ανηψιά μου και μας έφερε το βιβλίο του αγίου Νικηφόρου του Λεπρού. Όταν έβγαλε το βιβλίο από την τσάντα της, ευωδίαζε!!! Το προσκύνησε πρώτος ο γυιός μου που σηκώθηκε με ευχαρίστηση από το κρεβάτι! Στην συνέχεια οι υπόλοιποι το ασπαστήκαμε με πολύ πίστη και παρακαλέσαμε τον Άγιο με δάκρυα να μας βοηθήση. Μετά από τρεις ημέρες, ενώ δεν σηκωνόταν από το κρεβάτι ούτε για φαγητό, ήρθε πάλι η ανηψιά μου και μας έφερε την εικόνα του Αγίου που είχε παρακαλέσει να της δώσουν. Τον σταυρώσαμε και μετά από 20 λεπτά ο άγιος Νικηφόρος μας έδειξε την μεγάλη χάρη του!!! Ο άρρωστος σηκώθηκε από το κρεβάτι, έφαγε, γελούσε μετά από δυόμισυ χρόνια σαν να ήταν κάποιος άλλος άνθρωπος! Δοξάσαμε τον Άγιο και είπαμε: Ο άγιος Νικηφόρος έκανε θαύμα! Ήταν η τελευταία ημέρα που ο γυιός μου ήταν στο κρεβάτι. Από τότε έχει επανελθεί στην καθημερινότητα, με κέφι για ζωή, για δουλειά, σταμάτησαν τα μάτια του να τρέχουν καυτά πονεμένα δάκρυα.

Δοξάζω την Άγια Τριάδα που, με τις μεσιτείες του αγίου Νικηφόρου, το παιδάκι μου άρχισε πάλι να πηγαίνη στην δουλειά του. Ο Άγιος ας είναι προστάτης του και όλου του κόσμου! Δοξασμένο το άγιο όνομα του αγίου Νικηφόρου!!!

Μέγαρα, AM.

Κόρινθος, 22 Φεβρουαρίου 2012

Γέροντα Σίμων, με λένε Παναγιώτη και σας γράφω για ένα θαυμαστό γεγονός, που συνέβη στο σπίτι μας στην Κόρινθο, στις 29 Ιανουαρίου 2012. Από την Πειραϊκή Εκκλησία ένα βράδυ άκουσα και έμαθα για τον άγιο Νικηφόρο τον Λεπρό. Αγόρασα το βιβλίο του και το διαβάσαμε με την γυναίκα μου Μαρία.

Έχουμε έναν ανηψιό, τον Μιχάλη-Παναγιώτη, οκτώ ετών μαθητή Δευτέρας τάξεως Δημοτικού. Το τριήμερο 28-30 Ιανουαρίου έχει αρχίσει να διαβάζη τον Βίο και τα Θαύματα του Αγίου. Την Κυριακή κατά τις έξι (18.00) το απόγευμα έχει φτάσει στην σελίδα όπου υπάρχει η φωτογραφία με το κασελάκι (άγια λείψανα). Τον ακούμε να φωνάζη!!! Θεία Μαρία, το βιβλίο βγάζει μια ωραία μυρωδιά, πιο ωραία και από το λιβάνι!!! Mας δίνει και εμάς να το μυρίσουμε, αλλά σε εμάς δεν ευωδίαζε. Απλά η σύζυγος έκλαιγε και εγώ έλεγα, Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς Αγίοις Αυτού.

Ευχαριστούμε τον Άγιο Νικηφόρο για την παρουσία του στον ανηψιό μας Μιχάλη Παναγιώτη. Ευχόμεθα να έχουν όλα τα παιδιά την Ευχή Του.

Με αγάπη Ιησού Χριστού, Παναγιώτης

Ίαση από καρκίνο 3ου βαθμού

Ονομάξομαι Καλλιόπη Ζιάκα, και είμαι 45 ετών. Στις 7 Ιουλίου 2012 οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο 3ου βαθμού στην ουροδόχο κύστη. Υψηλού βαθμού διηθητικό μεταβατικό καρκίνωμα των κυττάρων. Επρόκειτο για όγκο 5 εκατοστών στην κύστη μου, εκάλυπτε δηλαδή την μισή κύστη μου.

Έκοψα αμέσως το κάπνισμα, τα οινοπνευματώδη ποτά, την κατανάλωση ζάχαρης, τα παρασκευάσματα αλεύρων και προϊόντων σίτου.

Μετά από 5 συνεδρίες χημειοθεραπείας οι εξετάσεις έδειξαν ότι παρατηρήθηκε φλεγμονή στους λεμφαδένες. Οι γιατροί μου έδιναν πιθανότητα θεραπείας 10%.

Πέθαινα, ήμουν τρομοκρατημένη και υπέφερα από ισχυρούς πόνους. Όταν η οικογένειά μου έμαθε τα νέα, όπως ήταν φυσικό, αναστατώθηκε. Η μητέρα μου ηταν αυτή που με στήριξε πολύ. Όταν την είδα να προσεύχεται, κάθησα πλάι της και άρχισα να διαβάζω κι εγώ την ακολουθία του Αγίου Νικηφόρου, μαζί της. Προσευχόμουν να είμαι κι εγώ ανάμεσα αυτό το 10% που επιβιώνει από την νόσο.

Στις 29 Ίανουαρίου 2013 μπήκα στο χειρουργείο. Η εγχείρηση κράτησε 8 ώρες. Αφήρεσαν την κύστη μου και όλον τον καρκίνο που ήταν ορατός. Ωστόσο ο γιατρός είπε ότι εντόπισε περαιτέρω διόγκωση των λεμφαδένων οι οποίοι είχαν σκληρυνθεί, πράγμα που εσήμαινε ύπαρξη και άλλου καρκίνου.

Συνέχισα να προσεύχομαι στον Άγιό μου και πίστευα με όλη την καρδιά μου ότι ήμουν ασφαλής κι ότι θα με έσωζε.

Στις 5 Μαρτίου 2013 ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι το ιατρικό συμβούλιο εξήτασε εκ νέου τον όγκο μου ο οποίος δεν παρουσίαζε πλέον καμμία ένδειξη καρκίνου.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ!!! ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ!!!

Σας παρακαλώ, πιστέψτε!!!

Καλλιόπη Ζιάκα

(εστάλη μέσω Διαδικτύου από το εξωτερικό)

(πηγή: Ημερολόγιον 2014, Σίμωνος Μοναχού, Ιερά Καλύβη Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ι. Σκήτης Αγίου Παντελεήμονος, Άγιον Όρος)

Σε μια ορφανή…

Πώς δεν λέγεται, τίμια ψυχή; Περί τίνος λέγεται στο Ευαγγέλιο περισσότερο απ ό,τι περί ευτυχίας; Εμένα μου φαίνεται, ότι το Ευαγγέλιο θα μπορούσε να ονομαστεί «το Βιβλίο της Ευτυχίας» και η διδαχή του Χριστού «διδαχή περί ευτυχίας». Εσένα σίγουρα σε μπέρδεψε το ότι στο Ευαγγέλιο δεν αναφέρεται ειδικά η ίδια η λέξη ευτυχία. Όμως αντί αυτής της λέξης χρησιμοποιούνται άλλες λέξεις, όπως «μακαριότητα», «χαρά», «αγαλλίαση», «παράδεισος», «σωτηρία», «αιώνια ζωή». Ειδικά η λέξη «μακαριότητα» σημαίνει ευτυχία με την καλύτερη έννοια. Όταν ξέρεις αυτό, τότε διάβασε ξανά την ομιλία του Κυρίου στους μακαρισμούς (Ματθ. 5). Η πρώτη διδαχή την οποία ο Χριστός ανήγγειλε στον κόσμο, ήταν η διδαχή περί ευτυχίας. Κατά τη διδαχή του Χριστού οι μακάριοι ή ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που είναι ταπεινοί στο πνεύμα μπροστά στον Θεό, αφού είναι δικό τους το βασίλειο των ουρανών. Εκείνοι που βρέχουν τις προσευχές τους με δάκρυα, αφού θα παρηγορηθούν με αξεπέραστη παρηγοριά. Εκείνοι που είναι πράοι και άκακοι σαν αρνιά, αφού θα κληρονομήσουν τη γη των ζώντων. Εκείνοι που είναι πεινασμένοι και διψασμένοι για τη δικαιοσύνη του Θεού, αφού θα χορτάσουν με την ουράνια δικαιοσύνη. Εκείνοι που είναι ελεήμονες με την καρδιά και με το χέρι, αφού το χέρι του Κυρίου θα τους ελεήσει. Εκείνοι που έχουν καθαρή καρδιά, αφού θα δουν τον Βασιλιά, τον ουράνιο Πατέρα τους. Εκείνοι που είναι διωγμένοι ένεκεν της δικαιοσύνης από τους δαίμονες και τους ανθρώπους, αφού το βασίλειο της αιώνιας δικαιοσύνης θα είναι δικό τους. Εκείνοι που είναι ντροπιασμένοι και συκοφαντημένοι ένεκεν του Χριστού, αφού θα χαίρονται και θα αγαλλιάζουν στην πατρίδα των αγγέλων. Μαζί μ’ αυτούς ευτυχισμένοι είναι και εκείνοι που πιστεύουν στον Σωτήρα τους, αφού θα σωθούν, που φλέγονται από αγάπη προς τον Δημιουργό και τα πλάσματά Του, αφού θα στεφανωθούν με την αθάνατη δόξα, που θυσιάζουν τη γήινη ζωή, αφού θα λάβουν την αιώνια ζωή.

Αυτή είναι η πραγματική και μη απατηλή ευτυχία, την οποία ο Κύριός μας αποκάλυψε και ανήγγειλε στη γενεά των ανθρώπων. Γι’ αυτήν την ευτυχία θυσίασαν οι βασιλιάδες τα στέμματά τους, οι πλούσιοι τα πλούτη τους, οι μάρτυρες τις ζωές τους, τόσο εύκολα όσο τα δένδρα το φθινόπωρο ρίχνουν τα φύλλα τους. Όμως όποιος έστω και λίγο δεν αισθάνθηκε απ’ αυτή την ευτυχία δύσκολα μπορεί να θυσιάσει γι’ αυτήν ακόμα και ένα μικρό κερί.

Εσύ φτωχούλα του Θεού μην απελπίζεσαι για την ευτυχία σου. Έμεινες μόνη σου αυτοσυντήρητη, χωρίς φίλους και συγγενείς· η πόρτα της γήινης ευτυχίας για σένα είναι κλειστή. Έτσι γράφεις, περισσότερο με δάκρυα παρά με μελάνι. Όμως, δεν σκέφτεσαι άραγε, ότι όλα αυτά είναι με την Πρόνοια του ουράνιου Πατέρα σου, για να στραφείς εσύ προς την πόρτα της αιώνιας ευτυχίας; Ο Θεός συχνά, πολύ συχνά, κλείνει την πόρτα της απατηλής ευτυχίας μπροστά στους ανθρώπους, αλλά την πόρτα της πραγματικής ευτυχίας την κρατά πάντα ανοιχτή μπροστά σ’ όλους και για όλους, όσους θελήσουν να μπουν. Μπες κι εσύ, κόρη του Χριστού. Μόνο μία μικρή ματιά όταν ρίξεις μέσα απ’ αυτή την πόρτα, θα παρατηρήσεις το βασίλειο των ευτυχισμένων, την πατρίδα των μακαρίων. Θα δεις τους ουρανούς γεμάτους από αρεστούς και δίκαιους του Θεού, οι οποίοι στη γη δοκίμασαν την ευτυχία του Χριστού, ενώ στους ουρανούς συνέχισαν να την πίνουν με το υπερπλήρες ποτήρι. Όταν όλα αυτά τα αισθανθείς και τα δεις με το πνεύμα σου, δεν θα είσαι ούτε για μία στιγμή μόνη και αυτοσυντήρητη. Αφού την αριθμητή οικογένεια του Θεού στους ουρανούς θα μπορείς να ονομάσεις αδελφούς, και αδελφές, και συγγενείς, και φίλους σου.

Να χαίρεσαι εν Κυρίω.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, “Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται”, Εκδ. “Εν πλω”, σελ. 219-221)

689. Θυμήσου ότι η ανθρώπινη ύπαρξίς σου είναι για τον Θεό μεγάλη, πολύτιμος αξία. Αλλά ο άνθρωπος, αφού έπεσε στην αμαρτία, έγινε πλάσμα αδύνατο, υποκείμενο σε πολλαπλή φθορά και αχρείωσι. Αγάπα και τίμα τον εαυτό σου σαν αξία δοσμένη από τον Θεό. Αλλά, συνάμα, να αγωνίζεσαι άσπονδα εναντίον των αμαρτωλών παθών σου. «Αγαπήσεις τον πλησίον σου –ο αμαρτωλός τον αμαρτωλό- ως εαυτόν» (Ματθ. ιθ’ 19). «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» (Γαλάτ. στ’ 2). Βαρύτιμα είναι αυτά τα λόγια. Βάλε τα βαθειά στην καρδιά σου. Φωταγωγούν την άλλη εκείνη φράσι της Κυριακής Προσευχής: «Και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

690. Μεγάλο και πάντιμο είναι το σώμα της Αγίας Εκκλησίας, που Κεφαλή έχει τον Κύριο Ιησού Χριστό. Θυμήσου ότι, σ’ αυτό το πάντιμο και ακριβό σώμα, είσαι ένα αδύνατο και ανάξιο μέλος. Ότι τα δέχεσαι όλα από την Κεφαλή της Εκκλησίας, τον Χριστό. Ότι ζης χάρις στο Πνεύμα του το Άγιο, Θυμήσου ότι στην Εκκλησία υπάρχουν απειράριθμα ζώντα και ισχυρά μέλη, προικισμένα, αναλόγως της δεκτικότητός τους, με θαυμαστά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Να υπολήπτεσαι και να τιμάς κάθε χριστιανό σαν μέλος της Εκκλησίας του Χριστού και ναό του Αγίου Πνεύματος. «Ότι τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Κολ. γ’ 11). Ο Κύριος δηλαδή φωτίζει όλα τα μέλη του, αναλόγως της δεκτικότητος του καθενός, σε όλα βασιλεύει, όλα τα ζωογονεί. Δεν προσωποληπτεί. Λέγε λοιπόν στον εαυτό σου: «Είμαι ένα ασήμαντο μέλος στο μεγάλο και πάντιμο σώμα της Εκκλησίας. Άρα πρέπει να βλέπω τα άλλα μέλη της με αγάπη και άκρα υπόληψι, σαν αγαπημένα και ακριβά μέλη του Χριστού μου».

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 269-270)

Διάκριση

Επίτρεψέ μου να μην αναφερθώ άλλο στο παρελθόν, αλλά να σταθώ σε ό,τι θα μπορέσει ν’ αποβεί χρήσιμο και ωφέλιμο για το μέλλον.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων, κάθε εντύπωση, κάθε εικόνα, κάθε λογισμός που έρχεται στην περιοχή της καρδιάς και τη γεμίζει με μεγάλη ταραχή, ασφαλώς προέρχεται από το χώρο των παθών. Γι’ αυτό δεν πρέπει ν’ ακολουθούμε τις παρορμήσεις της καρδιάς αμέσως, αλλά μόνο μετά από προσεκτική αυτοεξέταση και έντονη προσευχή. Ο Θεός να μας φυλάξει από καρδιά τυφλωμένη! Γιατί είναι πια πασίγνωστο, ότι τα πάθη τυφλώνουν την καρδιά και σκοτίζουν το λαμπερό ήλιο της διάνοιας, που όλοι μας πρέπει, με σκληρή προσπάθεια, ν’ ατενίζουμε πάντοτε.

______

Τελικά η ατέλειωτη νύχτα πέρασε. Στην καρδιά σου ο ήλιος λάμπει ολόλαμπρος και στο νου σου ο αέρας είναι γλυκύς και καθαρός. Γλυκύτερος και καθαρότερος από ποτέ άλλοτε. Δόξα τω Θεώ! Είναι ολοφάνερη η επέμβαση της χάριτός Του. Όμως, από μιαν άποψη, η τωρινή κατάστασή σου είναι ο καρπός των πικρών δοκιμασιών σου. Καθώς λέει ο άγιος Μάρκος ο ασκητής, πίσω από τις ακούσιες θλίψεις είναι κρυμμένο το έλεος του Θεού.

Πρόσεξε όμως, γιατί η έντονη τάση για προσευχή που έχεις τώρα, είναι κι αυτή μια δοκιμασία από τα δεξιά. Αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να βυθιστεί στην απόλαυση, στην αυτοϊκανοποίηση, τότε ένα σύννεφο πνευματικού σκοταδιού, πυκνότερο από το προηγούμενο, θα έρθει και θα σε τυλίξει. Στο δρόμο που περπατούμε, αυτό είναι αναπόφευκτο: Η ικανοποίηση για ένα πνευματικό κατόρθωμα μας οδηγεί ανεπαίσθητα -αλλά γοργά και σίγουρα- στα δίχτυα της μεγάλης παγίδας, που λέγεται έπαρση. Τότε είναι που ταπεινωνόμαστε για τα καλά! Και δίκαια. Γιατί έχουμε πια αποδειχθεί ανίκανοι να δεχθούμε με ταπεινή ευγνωμοσύνη τη χάρη, που πλούσια και γενναιόδωρα μας έστειλε ο Θεός.

Με τις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς η έπαρση ξεριζώνεται αποτελεσματικά. Μέχρι να συμβεί αυτό, το οικοδόμημα των αρετών που δήθεν αποκτούμε, και κάποτε μάλιστα με πολύ κόπο, θεμελιώνεται στην άμμο. Χρειάζεται πολύ χρόνο και απαιτεί μεγάλο κόπο για να θεμελιωθεί αυτό το οικοδόμημα πάνω στην πέτρα, όπου η τέχνη της προσευχής θα ευδοκιμεί με σταθερότητα και ασφάλεια.

_____

Ο αγώνας για την πνευματική πρόοδο δεν είναι δυνατό να οδηγήσει την ψυχή μας μόνο στο ανθισμένο λιβάδι της ευφροσύνης και της παρηγορίας, και να την αφήσει μόνιμα εκεί. Αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα, θα την οδηγήσει και στο δρόμο του σταυρού. Γιατί, σηκώνοντας τον πνευματικό σταυρό μας, το σταυρό των θλίψεων και των πειρασμών, διδασκόμαστε την υπομονή και την υποταγή στο θέλημα του Κυρίου. Με κάθε θλίψη, λέει κάποιος άγιος, ελέγχεται η κλίση του θελήματός μας, αν κλίνει προς τα δεξιά ή προς τ’ αριστερά. Έτσι μπορούμε ν’ ανιχνεύσουμε τα κρυφά πονηρά μας θελήματα και να τα πατάξουμε. Γι’ αυτό κάθε θλίψη μοιάζει με παζάρι: Εκείνος που ξέρει να εμπορεύεται, κερδίζει πολλά. Εκείνος που δεν ξέρει, ζημιώνεται.

Πρέπει λοιπόν να το γνωρίζεις από τώρα καθαρά, πως οι πνευματικές παρηγορίες συνοδεύονται πάντοτε από ένα πνευματικό Γολγοθά.

(Όσιος Μακάριος της Όπτινα, "Πνευματικές νουθεσίες", Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός, 1995)

Όπως μια κόρη που είναι εμορφότερη και σοφώτερη και πλουσιώτερη απ’ όλες, πάρει για άντρα της κάποιον φουκαρά, τιποτένιον κι άσχημο, και τον ξεντύσει τα λερωμένα ρούχα, και τον ντύσει βασιλική στολή και βάλει στο κεφάλι του την κορόνα και καθήσει μαζί του, και τότε εκείνος ο φτωχός αρχίζει να φοβάται και να λέγει: σ’ εμένα τον καταφρονεμένο και τον φτωχό και τον τιποτένιο δόθηκε τέτοια τιμή;

Έτσι κι ο Θεός έκανε στον ταλαίπωρο και ταπεινόν άνθρωπο.

Του έδωσε να απογευτεί κάποιον άλλον κόσμο, κάποιαν άλλη θροφή γλυκύτατη· του έδειξε δόξα και κάλλη βασιλικά, που δεν λέγουνται με το στόμα, κάλλη ουράνια.

Όσα προέρχουνται από τη θεία χάρη, έχουνε χαρά, έχουνε ειρήνη, έχουνε αγάπη, έχουνε αλήθεια· κι αυτή η αλήθεια βιάζει τον άνθρωπο να ζητά την αλήθεια.

Κι όσα είναι της αμαρτίας, είναι ταραγμένα και δεν έχουνε αγάπη και χαρά για τον Θεό.

(Φώτης Κόντογλου, “Βίος και πολιτεία του Βλασίου Πασκάλ (α’ μέρος) και Πηγή ζωής (β’ μέρος)”, εκδ. Αστήρ)

686. Γιατί απαγγέλλεται το «Πιστεύω» πριν από τη μεταβολή των Τιμίων Δώρων; Γιατί το λέγει και ο ιερεύς μυστικά την ίδια ώρα; Για να θυμώμαστε ότι τη μεταβολή την πραγματοποιεί η Αγία Τριάς.

687. Το μέγιστο θαύμα αυτό είναι: ότι ο Κύριος και Δημιουργός μου ανεγέννησε την αχρειωμένη μου υπόστασι και την άλλαξε όπως μεταβάλλει τον άρτο και τον οίνο σε Σώμα του και Αίμα του.

688. Στις ημέρες μας, οι γραμματισμένοι άνθρωποι υψώνουν ένα πελώριο είδωλο και προστάζουν όλους να το λατρεύουν, λατρεύοντας το και οι ίδιοι. Αυτό το είδωλο είναι η φιλολογία της Αρνήσεως, το αποκύημα του απίστου και υπερηφάνου λογικού. Ο Αρχέκακος σοφίσθηκε ένα νέο είδος ειδωλολατρίας μέσα στους κόλπους του χριστιανικού κόσμου, μιας ειδωλολατρίας λεπτεπιλέπτου, που ανταποκρίνεται στις πνευματικες ροπές του αιώνος. Τι δύναμι έχει ο Σατανάς! Πώς κατορθώνει να ξεστρατίζη τη φτωχή ανθρωπότητα από την αγνή πίστι του Χριστού! Με τι επιδεξιότητα οδηγεί τους ανθρώπους στον Άδη, αφήνοντάς τους να νομίζουν ότι βαδίζουν προς την αλήθεια! Θεέ μου! Μας εξοντώνει με μέσον την ίδια τη διάνοιά μας, που την έκτισες για να μας οδηγή σε σένα, τον αιώνιο, τον ζώντα Θεό. Μας βυθίζει στα δικά του βρωμερά νερά, στερώντας μας το «ύδωρ το ζων» του Λόγου σου. Και πίνουμε απ’ αυτά τα ύδατα του θανάτου, χωρίς να υποπτευώμαστε την καταστροφή μας.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 268-269)

683. Όταν η ψυχή σου σκοτεινιάζη υπό την επήρεια της αμαρτίας, επικαλέσου με όλη σου την καρδιά, το γλυκύτατο όνομα του Ιησού Χριστού. Σ’ αυτό το Όνομα, θα βρης φώς, ενίσχυσι, στήριξη, ειρήνη, Σ’ αυτό το Όνομα και μόνο, θα βρης μέγα έλεος, χάρι απερίγραπτο. Θα βρης κάθε αγαθό για την ψυχή σου, σαν να άνοιξες ένα ακένωτο θησαυροφυλάκιο.

684. Να πιστεύης και να ελπίζης ότι ο Θεός γρήγορα θα απαντήση στα αιτήματα της προσευχής σου, όταν την εμπνέη η αγάπη. «Παρά θεώ πάντα δυνατά εστιν. Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι. Η ελπίς ου καταισχύνει» (Ματθ. ιθ’ 26. Μαρκ. θ’ 23. Ρωμ. ε’ 5). Μονάχα η ολιγοπιστία κάνει την προσευχή να ναυαγή.

685. «Και ευθέως κράξας ο πατήρ του παιδίου μετά δακρύων έλεγε· πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία» (Μαρκ. θ’ 24). Πόσο θλιβερή ήταν η θέσις του! Υπέφερε για το άρρωστο παιδί του, αλλά δεν εύρισκε την πίστι που χρειαζόταν, για να γίνη καλά το παιδί του. Ξέσπασε έτσι σε κλάμματα. Και ζήτησε από τον Κύριο να του δώση πίστι μεγαλύτερη. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς. Μας βρίσκουν θλίψεις και δεν έχουμε πίστι στην καρδιά μας για να τις αντιμετωπίσουμε. Πώς να μην κλαίμε τότε για τη διπλή αυτή συμφορά; Αλλά είναι και μερικοί που έχουν πέτρινη καρδιά και δεν αισθάνονται καν την ανάγκη της πίστεως για να βγουν από τις θλίψεις τους.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 267-268)

Τις δοκιμασίες και τις θλίψεις, που έρχονται και παρέρχονται και ξεχνιούνται, μην τις αντιμετωπίζης με άλογη απελπισία. Ο χρόνος φέρνει τη λήθη και η λήθη την παρηγοριά και τη θεραπεία κάθε κακού. Όλα είναι περαστικά και φευγαλέα, η ευτυχία και η δυστυχία, η χαρά και η λύπη, η ηδονή και ο πόνος, η ζωή και ο θάνατος. Τα μόνα μόνιμα και αμετάβλητα είναι η αιώνια ζωή και η αιώνια κόλασις. Αυτό μην το ξεχνάς ποτέ.

Ακόμη κι αν αμάρτησες τόσο όσο κανείς άλλος άνθρωπος πάνω στη γη, πάλι μην απελπίζεσαι. Δεν υπάρχει αμάρτημα ικανό να νικήση την ευσπλαχνία του Θεού. Όλα τα αμαρτήματα όλων των ανθρώπων μαζί δεν μπορούν να συγκριθούν με την άβυσσο του θείου ελέους. Η ευσπλαχνία του Θεού μας σώζει δωρεάν.
Όσο αμαρτωλός κι αν είσαι στρέψε το βλέμμα σου στον Κύριο, «τον δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών», και θα σωθής κι εσύ όπως σώθηκαν χιλιάδες αμαρτωλών μέσα στους αιώνες. Μόνο σταμάτησε την αμαρτία, μετανόησε βαθιά και ειλικρινά, εξομολογήσου στον πνευματικό και ξεκίνα μια νέα εν Χριστώ ζωή. Ο ψαλμωδός σου δείχνει τον δρόμο: «Την αμαρτίαν μου εγνώρισα και την ανομίαν μου ουκ εκάλυψα. Είπα· εξαγορεύσω κατ’ εμού την ανομίαν μου τω Κυρίω· και συ αφήκας την ασέβειαν της καρδίας μου» (Ψαλμ. 31. 5).

Μην αγανακτής που τα πράγματα δεν έρχονται πάντοτε όπως τα θέλεις εσύ στη ζωή σου. Δεν είναι δυνατόν, αλλά και συμφέρον σου δεν είναι, να γίνωνται όλα κατά τη σκέψι σου, κατά την επιθυμία σου, κατά το θέλημά σου. Η σκέψις σου πολύ συχνά είναι πλανεμένη, η επιθυμία σου εμπαθής, το θέλημά σου ολότελα εγωιστικό. Και ο παντογνώστης Θεός φυσικά το γνωρίζει αυτό, έστω κι αν εσύ δεν το συνειδητοποιής. Γι’ αυτό και δεν επιτρέπει να εκπληρώνονται πάντα οι επιθυμίες σου, για να μη βλαφθή η ψυχή σου, ο πιο πολύτιμος θησαυρός που διαθέτεις. «Τί γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;» (Ματθ. 16. 26). Άφησε λοιπόν τον εαυτό σου στα χέρια του Θεού, εγκατάλειψέ τον στην πανάγαθη βούλησί Του. Έγινε κάτι όπως το ήθελες; Ευχαρίστησέ Τον. Δεν έγινε; Δόξασέ Τον. Τίποτε δεν σου είναι αναγκαίο, εφ’ όσον δεν σου το δίνει ο Θεός. Τίποτε, εκτός από ένα: να μην αποξενωθής από Εκείνον και τη χάρι Του. Γι΄ αυτό «επίρριψον επί Κύριον την μέριμνάν σου, και αυτός σε διαθρέψει· ου δώσει εις τον αιώνα σάλον τω δικαίω» (Ψαλμ. 54. 23).

Για τρεις λόγους κυρίως ο πανάγαθος Θεός δεν εκπληρώνει τις επιθυμίες μας και παραχωρεί τις δοκιμασίες στη ζωή μας. Πρώτον, για να συναισθανθούμε την αδυναμία μας, ν’ αποδεσμευθούμε από την αυτάρκεια και την εγωιστική αυτοπεποίθησή μας, και να αναθέσουμε με ταπείνωσι κάθε ελπίδα μας σ’ Εκείνον. Δεύτερον, για να μας ασκήση στην καρτερία και την υπομονή, που φέρνει πολύ πνευματικό καρπό στην ψυχή, καθώς μας βεβαιώνει παρηγορητικά και ο απόστολος: «Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν· η δε υπομονή έργον τέλειον εχέτω, ίνα ήτε τέλειοι και ολόκληροι, εν μηδενί λειπόμενοι» (Ιακ. 1. 2-4). Και τρίτον, σαν πάνσοφος και αλάθητος γιατρός ο Κύριος, ανατρέπει συχνά τις επιθυμίες μας και παραχωρεί πικρίες και χτυπήματα για ν’ απομακρύνη τον νου και την καρδιά μας από τη λατρεία των υλικών πραγμάτων, από την αιχμαλωσία της γης, και να μας ωθήση στην αναζήτησι του ουρανού και των αιωνίων αγαθών. «Το γαρ παραυτίκα ελαφρόν της θλίψεως ημών καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν, μη σκοπούντων ημών τα βλεπόμενα, αλλά τα μη βλεπόμενα· τα γαρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια» (Β’ Κορ. 4. 17-18).

Όσες θλίψεις υπομείνης με ευγνωμοσύνη και δοξολογία προς τον Θεό, που κατεργάζεται μ’ αυτό τον τρόπο την ψυχή σου, τόσες άρρητες παρηγοριές θα λαβής απ’ Αυτόν, καθώς βεβαιώνει και ο προφήτης: «Κύριε, κατά το πλήθος των οδυνών μου εν τη καρδία μου αι παρακλήσεις σου εύφραναν την ψυχήν μου» (Ψαλμ. 93. 19).

«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16. 33). Ο Κύριος επιβεβαιώνει, προειδοποιεί και ενθαρρύνει. Θέτει το πρόβλημα. Δίνει και τη λύσι. Οι θλίψεις αναπόφευκτες. Αλλά και η νίκη του πιστού, του πιστού που γνωρίζει καλά πως «δια πολλών θλίψεων δει εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πραξ. 14. 22), θα είναι ένδοξη και περίτρανη, σαν τη νίκη του Κυρίου μας, που «εξήλθε νικών και ίνα νικήση» (Αποκ. 6. 2).

«Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων και εκ πασών αυτών ρύσεται αυτούς ο Κύριος» (Ψαλμ. 33. 20). Απορείς: Γιατί οι δίκαιοι ζουν συνήθως μέσα σε θλίψεις και δοκιμασίες, ενώ οι αμαρτωλοί και άδικοι μέσα στην άνεσι, τον πλούτο, τη δόξα, την ευμάρεια; Μη θαυμάζης; «Ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγεί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται» (Παροιμ. 3. 12). Όχι βέβαια για τιμωρία, «αλλ’ εις νουθέτησιν μαστιγοί Κύριος τους εγγίζοντας αυτώ» (Ιουδίθ 8. 27). Δυστυχείς και θλίβεσαι και πειράζεσαι; Χαίρε, γιατί ο Κύριος ασχολείται μαζί σου, είναι δίπλα σου. Ευτυχείς και πλουτείς και δοξάζεσαι; Πρόσεξε μήπως απομακρυνθής από τον Κύριο και μείνης μόνος σου, πλούσιος σε επίγεια αλλά φτωχός σε ουράνια αγαθά. Φτωχός στη ζωή, φτωχός και στον θάνατο: «Μη φοβού, όταν πλουτήση άνθρωπος ή όταν πληθυνθή η δόξα του οίκου αυτού· ότι ουκ εν τω αποθνήσκειν αυτόν λήψεται τα πάντα, ουδέ συγκαταβήσεται αυτώ η δόξα αυτού» (Ψαλμ. 48. 17-19).

Όλοι οι άγιοι πέρασαν τη ζωή τους μέσα στον πόνο και τη θλίψι, στη στέρησι και την ασθένεια, στους διωγμούς και τα βάσανα. Κι εσύ; Θέλεις να ζήσης χωρίς αυτά τα ψυχοσωτήρια δώρα; Θέλεις λοιπόν ν’ αποκοπής από τον χορό των εκλεκτών του Θεού;… Μη γένοιτο! Παρηγορήσου όμως με τη σκέψι ότι ο Κύριος δεν θα παραχωρήση ποτέ να σε βρη πειρασμός που να ξεπερνά την αντοχή σου, πνευματική ή σωματική. «Πιστός ο Θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν» (Α’ Κορ. 10. 13), διαβεβαιώνει ο απόστολος. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει θλίψις χωρίς τέλος, δεν υπάρχει δάκρυ που να μη στεφανωθή με τη χαρά. «Το εσπέρας αυλισθήσεται κλαυθμός και εις το πρωΐ αγαλλίασις» (Ψαλμ. 29. 6).

Οι Άγιοι Πάντες «εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής· ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ων ουκ ην άξιος ο κόσμος» (Εβρ. 11. 36-38), «οδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις· εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι» (Β’ Κορ. 11. 26-27). Και όμως, ολ’ αυτά τα υπέμειναν και τ’ αντιμετώπισαν «εν αγνότητι, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν Πνεύματι Αγίω» (Β’ Κορ. 6. 6). Ενώ εσύ, με το παραμικρό συγχύζεσαι, απογοητεύεσαι, οργίζεσαι, ολιγοπιστείς. Εκείνοι, αν και άγιοι και ευάρεστοι στον Θεό, τα υπέμειναν όλα αγόγγυστα. Εσύ, που κάθε μέρα αμαρτάνεις και θλίβεις τον Θεό, δυσαρεστείσαι και με την πιο μικρή δυσκολία. Διωγμένοι, βασανισμένοι, εξευτελισμένοι οι άγιοι, «επορεύοντο χαίροντες… ότι υπέρ του ονόματος αυτού (του Ιησού) κατηξιώθησαν ατιμασθήναι» (Πραξ. 5. 41). Εσύ, αναπαυμένος στην ευμάρειά σου, λυπάσαι και απελπίζεσαι και με την πιο ασήμαντη παιδαγωγική δοκιμασία του Θεού. Αλήθεια, πόσο μακριά Του είσαι! Δεν έχεις φόβο Θεού, γι’ αυτό σε κυριεύει ο φόβος των δοκιμασιών. Δεν πενθείς για τις αμαρτίες σου, γι’ αυτό είσαι λιπόψυχος. Δεν έχεις «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην» (Ψαλμ. 50. 19), γι’ αυτό δεν είσαι ανδρείος στους πειρασμούς. Όποιος έχει φόβο Θεού, όποιος έχει κατά Θεόν πένθος, όποιος έχει ταπείνωσι δεν φοβάται ποτέ τις δοκιμασίες. Και δυναμωμένος με τη χάρι του Θεού πολεμά και νικά και αναμένει την εκπλήρωσι των λόγων Του: «Ο νικών έσται αυτώ ταύτα, και έσομαι αυτώ Θεός και αυτός έσται μοι υιός. Τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις… το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο εστίν ο θάνατος ο δεύτερος» (Αποκ. 21. 7-8).

Αν κάποιος σε προσβάλη, σε θίξη, σε συκοφαντήση, σε βλάψη άδικα και αδικαιολόγητα με οποιονδήποτε τρόπο, μην οργισθής εναντίον του, μη μνησικακήσης, μην κυριευθής από εκδικητικότητα. Αντίθετα, ταπεινώσου, κλάψε με συντριβή καρδίας και προσευχήσου ικετευτικά στον Κύριο να συγχωρήση τις αμαρτίες σου. Γι΄ αυτές τις αμαρτίες παραχωρεί ο Θεός να σου συμβαίνουν όλα αυτά, για να ταπεινωθής και να διορθωθής. Πίστεψε βαθιά μέσα σου πως είσαι άξιος τέτοιας, κι ακόμη χειρότερης συμπεριφοράς εκ μέρους των ανθρώπων. Και δέξου την με ευγνωμοσύνη σαν φάρμακο θεραπευτικό της άρρωστης ψυχής σου. Υπόμεινε τώρα εδώ άδικα, για να μην υποφέρης εκεί δίκαια. Καταδικάσου εδώ στη γη, έστω κι αν είσαι ανένοχος, για να μην καταδικασθής αιωνίως στον ουρανό σαν ένοχος. Δεν είναι σπουδαίο κατόρθωμα το να εκδικηθής αυτόν που σ’ έβλαψε. Είναι όμως αληθινός ηρωισμός, είναι ψυχικό μεγαλείο το να υπομείνης το κακό αγόγγυστα και με ευγνωμοσύνη προς τον Θεό. Ούτε το να πάσχης δίκαια είναι σπουδαίο. «Ποίον γαρ κλέος, ει αμαρτάνοντες και κολαφιζόμενοι υπομενείτε; Αλλ’ ει αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένειτε, τούτο χάρις παρά Θεώ. Εις τούτο γαρ εκλήθητε» (Α’ Πέτρ. 2. 20-21).

(από το βιβλίο “Πνευματικό Αλφάβητο” του Αγίου Δημητρίου Ροστώφ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, 1996)