Έγιναν και οι καρδιές σιδερένιες...
Επειδή οι ανθρώπινες ευκολίες ξεπέρασαν τα όρια, έγιναν δυσκολίες. Πλήθυναν οι μηχανές, πλήθυνε ο περισπασμός, έκαναν και τον άνθρωπο μηχανή, και τώρα οι μηχανές και τα σίδερα κάνουν κουμάντο και τον άνθρωπο. Γι' αυτό έγιναν και οι καρδιές των ανθρώπων σιδερένιες. Με όλα αυτά τα μέσα που υπάρχουν, δεν καλλιεργείται η συνείδηση των ανθρώπων. Παλιότερα οι άνθρωποι δούλευαν με τα ζώα και ήταν σπλαγχνικοί. Αν φόρτωνες το ζώο λίγο περισσότερο και το κακόμοιρο γονάτιζε, το λυπόσουν. Αν ήταν νηστικό και κοίταζε με παράπονο, σού ράγιζε την καρδιά. Θυμάμαι, όταν αρρώσταινε η αγελάδα μας, υποφέραμε και εμείς, γιατί την θεωρούσαμε μέλος της οικογενείας μας. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν τα σίδερα και έχουν καρδιές σιδερένιες. Έσπασε ένα σίδερο; οξυγονοκόλληση. Χάλασε το αυτοκίνητο; το πάνε στο γκαράζ. Αν δεν γίνεται, το πετάνε, δεν το πονάνε. Σού λέει: «Σίδερο είναι!». Δεν δουλεύει καθόλου η καρδιά. Έτσι όμως καλλιεργείται η φιλαυτία, ο εγωισμός.
Δεν σκέφτεται τον άλλον σήμερα ο άνθρωπος. Παλιά, αν έμενε το φαγητό για την άλλη μέρα, θα χαλούσε, και σκέφτονταν οι άνθρωποι και κανέναν φτωχό. «Προκειμένου να χαλάση, έλεγαν, ας το δώσω στον φτωχό». Ένας που είχε πνευματική κατάσταση έλεγε: «Να φάη πρώτα ο φτωχός και ύστερα εγώ». Τώρα το βάζουν στο ψυγείο και δεν θυμούνται τον άλλον που έχει ανάγκη. Θυμάμαι, όταν είχαμε καλή σοδειά από λαχανικά κ.λπ., δίναμε και στους γείτονές μας, τα μοιράζαμε. Τί να τα κάναμε τόσα; Έπειτα θα χαλούσαν κιόλας. Τώρα έχουν τα ψυγεία. «Γιατί να δώσουμε στους άλλους; σού λέει. Τα βάζουμε στο ψυγείο και τάχουμε για μας». Αφησε που τόννους ολόκληρους πετούν ή θάβουν στην χωματερή και εκατομμύρια άνθρωποι αλλού πεινούν.
Παλάβωσαν οι άνθρωποι με τις μηχανές
Δεν έχουν τελειωμό τα σύγχρονα μέσα. Τρέχουν πιο πολύ από τον νού του ανθρώπου, γιατί βοηθάει και ο διάβολος. Παλιά οι άνθρωποι που δεν είχαν αυτά τα μέσα, τηλέφωνα, φάξ, μηχανήματα ένα σωρό , είχαν την γαλήνη του, την απλότητά τους.
- Χαίρονταν, Γέροντα, την ζωή τους!
- Ναί, τώρα παλάβωσαν οι άνθρωποι με τις μηχανές! Βασανίζονται από τις πολλές ευκολίες, τους πνίγει το άγχος. Θυμάμαι, οι Βεδουΐνοι, τότε που ήμουν στο
Σινά , πόσο χαρούμενοι ήταν. Είχαν μία σκηνή και ζούσαν απλά. Δεν μπορούσαν να ζήσουν στην Αλεξάνδρεια ή στο Κάιρο, αναπαύονταν στην ερημιά μέσα στις σκηνές. Λίγο τσάι αν είχαν, ήταν όλο χαρά και δοξολογούσαν τον Θεό. Αλλά τώρα με τον πολιτισμό άρχισαν και αυτοί να ξεχνούν τον Θεό. Μπήκαν και αυτοί στο ευρωπαϊκό πνεύμα! Τους εφτίαξαν οι Εβραίοι πρώτα καλύβια. Μετά τους πούλησαν όλα τα παλιά αυτοκίνητά του Ισραήλ . Έ, τους Εβραίους! Κάθε Βεδουΐνος είναι τώρα με ένα καλύβι και ένα χαλασμένο αυτοκίνητο απ' έξω, και έχουν και άγχος. Χαλάει το αυτοκίνητο, να παιδεύωνται να το φτιάξουν... Και αν εξετάση κανείς, τί βγάζουν από όλα αυτά; Ίσα-ίσα έχουν πονοκέφαλο.
Παλιά εφτίαχναν τουλάχιστον γερά πράγματα και κρατούσαν. Τώρα δίνεις του κόσμου τα χρήματα να πάρης κάτι και αμέσως χαλάει. Όποτε τα εργοστάσια δωσ' του βγάζουν νέα πράγματα και μαζεύουν τα χρήματα του κόσμου. Σκοτώνονται στην δουλειά οι άλλοι, για να τα βγάλουν πέρα. Τα μηχανήματα είναι επιστήμη των Ευρωπαίων που ασχολούνται με τα κατσαβίδια. Πρώτα φτιάχνουν, ας υποθέσουμε, ένα καπάκι, μετά το κάνουν βιδωτό, μετά με κουμπί, πιο τέλειο, πιο τέλειο... Συνέχεια δηλαδή νέα μηχανήματα τελειότερα και ο καημένος ο κόσμος ζητάει να πάρη το τελειότερο. Δεν προλαβαίνουν να ξεχρεώσουν το πρώτο, παίρνουν δεύτερο και είναι χρεωμένοι και κουρασμένοι. Πάει και ο φτωχός να πάρη ένα αυτοκίνητο από τα πιο φθηνά. Πουλάει ό,τι έχει, τα βόδια, τα άλογα - σε λίγο, όπως πάνε, θα βάζουν τα γαϊδουράκια στην βιτρίνα και θα πληρώνουν, για να βλέπουν γαϊδουράκια! - και αγοράζει το αυτοκίνητο. Μετά του χαλάει. «Δεν υπάρχουν ανταλλακτικά», του λένε. Αναγκάζεται ο καημένος να πάρη άλλο. Να πάρη όμως τέλειο δεν μπορεί. Θα πάρη καλύτερο από το προηγούμενο και εκείνο θα πάη στην άκρη κ.ο.κ. Θέλει προσοχή! Να μην μπούμε και εμείς σ' αυτό το κανάλι, άλλη μόδα πιο τελειοποιημένη.

(Λόγοι τόμος Α, σελ. 143-146)

Λένε πως η αγάπη η χριστιανική, στα μέτρα που δίδαξε ο Χριστός και οι Απόστολοι Του είναι πάρα πολύ δύσκολη, σχεδόν αδύνατη! Γι’αυτό πολλές φορές την αντιμετωπίζουμε σαν ένα άπιαστο όνειρο, δεν προσπαθούμε καν γι’αυτή και για να μην μας ενοχλεί η συνείδηση μας, λέμε ‘ αυτή η αγάπη δεν είναι για μας, είναι για τους αγίους’. Κι έτσι βαπτίζουμε ‘αγάπη’ κάτι άλλο δικό μας, στα μέτρα μας. Και λέμε στον αδερφό μας ‘σ’αγαπάω’ χωρίς να αναρωτιόμαστε για την ποιότητα της αγάπης μας! Γι’αυτό κι όταν έρθουν τα δύσκολα, απομακρυνόμαστε και χανόμαστε, από ‘αγαπημένοι’ γινόμαστε δυο γνωστοί, λέγοντας αστειάκια, περνώντας ‘καλά’ και γενικώς λέγοντας ‘άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε’.
Ο Απόστολος Πέτρος στην α’ επιστολή του [α’ 22] μας παροτρύνει να εξαγνίσουμε και να καθαρίσουμε την ψυχή μας ώστε εν Αγίω Πνεύματι να φτάσουμε ‘εις φιλαδελφίαν ανυπόκριτον’ και με καθαρή καρδιά να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο εκτενώς!
Ναι, δεν είναι εύκολο! Ιδίως αν δεν έχω μάθει να ξεβολεύομαι, να έχω εμπιστοσύνη στο Χριστό, πραγματική υπακοή στις εντολές Του [ και όχι επιλεκτική] και αν πιστεύω πως μπορώ να ζήσω χωρίς την Αγάπη! Παρ’όλα αυτά ζητάμε από τον Κύριο να μας φωτίσει, να μας πάρει τα πάθη και να μας βοηθήσει να προοδεύσουμε στις αρετές! Πώς θα γίνει αυτό αν δεν αφήσουμε τις καρδιές μας να πλημμυρίσουν από την Αγάπη Του; Και πώς μπορούμε να πούμε ‘σ’αγαπώ’ στο Χριστό μας, αν δεν αγαπάμε τα αδέρφια μας με όλη μας την καρδιά; ‘Ο Θεός Αγάπη εστίν’ και αυτή η Αγάπη κινεί την Εκκλησία!
Ο Χριστός μας, μας έβλεπε ‘ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα’, μας κάλεσε στην Εκκλησία Του, μας γνώρισε με τον πνευματικό μας και μεταξύ μας και μας παρέχει τα πάντα… τη Χάρη Του, την Αγάπη του Θεού και Πατρός, την Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, την τεράστια βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου και την ακαταμάχητη δύναμη του Τιμίου Σταυρού, την προστασία των Αγγέλων, τις ικεσίες των Αγίων, τον αγώνα, τα δάκρυα και τις προσευχές του πνευματικού μας και εμείς τί λέμε; ‘Δεν μπορώ να αγαπήσω παραπάνω…ως εδώ’…δηλαδή ‘ δεν θέλω’!
Ναι, έχουμε το δικαίωμα να πούμε ‘ δε θέλω’! Αυτός όμως που επιλέγει το δικαίωμα της Αγάπης και λέει ‘ Χριστέ μου, γέμισε μου την καρδιά με την Αγάπη Σου, και αν η καρδιά μου είναι μικρή μεγάλωσε την για να χωράει όλους τους αδερφούς μου, αυτός θα πάρει αυτό που ζήτησε! Θα βλέπει τον αδερφό του και θα αγαλλιάζει η ψυχή του, όποτε θα σκέφτεται το Χριστό, θα σκέφτεται κι αυτόν μαζί, οι χαρές τους και οι λύπες τους θα είναι κοινές, δε θα περιμένει να ακούσει’ προσευχήσου για μένα’ γιατί θα προσεύχεται συνέχεια γι’ αυτόν, αφού θα τον έχει συνέχεια στην καρδιά του, παρά τους πόδας του Ιησού, δε θα χρειάζεται να του πει ο αδερφός ‘ συγχώρα με’, γιατί είναι αδιανόητο να μην τον συγχωρήσει, αφού τον αγαπάει! Δεν θα περιμένει να πάθει μια ανίατη ασθένεια για να του εκφράσει την αγάπη του, γιατί η μεγαλύτερη ασθένεια είναι η μοναξιά της καρδιάς!
Δεν είναι εύκολα αυτά, ούτε γίνονται από τη μία στιγμή στην άλλη! Ούτε μπορούμε να αγαπήσουμε όλοι όλους αμέσως! Αν πούμε όμως ‘Χριστέ μου Σου ανήκω ολόκληρος, θέλω να με μάθεις να αγαπώ , αξιοποίησε με να αγαπώ τους αδερφούς μου, όπως θες Εσύ’ , τότε μετακομίζουμε απ’την αγάπη του κόσμου, στην Αγάπη της Εκκλησίας του Χριστού! Αυτός θα είναι ο Τοξότης, το Τόξο η Εκκλησία Του, η χορδή του Τόξου, ο πνευματικός και εμείς τα βέλη της Αγάπης Του! Και τα ακατόρθωτα θα κατορθωθούν! Με πολύ αγώνα και πολλές ωδίνες!
Όμως όταν πιάσουμε τον καρπό της Αγάπης στα χέρια μας, θα δούμε ότι άξιζε τον κόπο! Ο Χριστός θα βάλει δίπλα στο φιλάργυρο, τον ελεήμονα, δίπλα στο φιλήδονο, τον αγνό, δίπλα στο ράθυμο, το ζηλωτή, δίπλα σ’αυτόν που έχει δυσκολία να εκφράσει τα συναισθήματά του, κάποιον που είναι δοτικός και εξωστρεφής…και μακάρι το ‘δίπλα’ να γίνει ‘μέσα’! Αν γίνει αυτό φεύγουμε από την επιρροή του διαβόλου, δεν θα μπορεί πια να μας ρίξει χωρίς να σηκωθούμε, ούτε να μας πλανήσει συγχέοντας την Αγάπη του Χριστού με κοσμικούς έρωτες και άλλα φθηνά πράγματα του ύψους του δικού του! Τότε θα ζούμε αρμονικά, όπως το λιοντάρι και το πρόβατο στη Βασιλεία των Ουρανών! Αν αγαπάμε τον αδερφό μας εκτενώς, όλες οι αρετές γίνονται ευκολότερες και τα πάθη σιγολιώνουν απ’τη θέρμη αυτής της αγάπης!
Αυτά τα λέει ένας άνθρωπος, που πριν ένα χρόνο κραύγαζε στο δωμάτιο του ‘ Χριστέ μου, είναι πολύ δύσκολη η Αγάπη! Πολύς πόνος και πολλή απογοήτευση! Καλύτερα να μου ξεριζώσεις την καρδιά! Δεν αντέχω άλλο!’
Δόξα τω Θεώ, δεν με άκουσε!
(K.B)

η. Ο ίδιος Αββάς Δανιήλ διηγήθηκε για κάποιον άλλο γέροντα μεγάλον, οπού καθόταν στα κάτω μέρη της Αιγύπτου, ότι έλεγε με αφελότητα πώς ο Μελχισεδέκ είναι υιός του Θεού. Και πληροφόρησαν, γι’ αυτόν, τον μακάριο Κύριλλο τον Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας. Και έστειλε ανθρώπους σ’ αυτόν. Ξέροντας δε πώς - θαυματουργός ήταν ο γέρων και ό,τι ζητούσε από τον Θεό, του το φανέρωνε, και ότι από αφελότητα έλεγε εκείνα τα λόγια, χρησιμοποίησε ανάλογο τέχνασμα, λέγοντας : « Αββά, σε παρακαλώ, επειδή ο λογισμός μου λέγει, ότι ο Μελχισεδέκ είναι υιός του Θεού και άλλος λογισμός λέγει ότι όχι, άλλα άνθρωπος είναι αρχιερεύς του Θεού, και εγώ δεν ξέρω τι από τα δυο να διαλέξω, σου παραγγέλλω να δεηθής στον Θεό, για να σου φανέρωση την αλήθεια πάνω σ’ αυτό το ζήτημα». Ο δε γέρων, βασιζόμενος στον τρόπο της ζωής του, είπε θαρρετά : « Δος μου καιρό τριών ημερών και εγώ ρωτώ τον Θεό γι’ αυτό και θα σου ανακοινώσω τί είναι ο Μελχισεδέκ ». Πήγε λοιπόν και δεόταν στον Θεό γι’ αυτό το ζήτημα. Και έρχεται μετά τρεις μέρες και λέγει στον μακάριο Κύριλλο, ότι άνθρωπος είναι ο Μελχισεδέκ. Και του είπε ο Αρχιεπίσκοπος : « Πώς το ξέρεις, Αββά ; ». Και εκείνος του αποκρίνεται : « Ο Θεός μου φανέρωσε όλους τους πατριάρχες, έναν - ένα να περνά μπροστά μου, από τον Αδάμ έως τον Μελχισεδέκ. Και ο Άγγελος Κυρίου μου είπε, ότι αυτός είναι ο Μελχισεδέκ. Έχε λοιπόν τη βεβαιότητα ότι έτσι είναι». Φεύγοντας δε κήρυττε μόνος του ότι άνθρωπος είναι ο Μελχισεδέκ. Και χάρηκε πολύ ο μακάριος Κύριλλος.
Του Αββά Διοσκόρου
α. Διηγήθηκαν για τον Αββά Διόσκορο της Ναχιάστεως, ότι το ψωμί του κριθαρένιο ήταν και από φακή. Και κάθε έτος, έβαζε αρχή ενός τρόπου ζωής, λέγοντας : «Δεν συναντώ κανέναν αυτή τη χρονιά » ή « δεν μιλώ » ή « δεν τρώγω μαγειρευτό φαΐ » ή « δεν τρώγω φρούτο ή λαχανικό ». Και σε κάθε υπόσχεσή του, έτσι έκανε. Και τελειώνοντας το ένα, επιχειρούσε το άλλο. Και αυτό έκανε κάθε έτος.
β. Ένας αδελφός είπε στον Αββά Ποιμένα : « Οι λογισμοί μου με ταράζουν, σπρώχνοντάς με να παραμερίσω τίς αμαρτίες μου και να προσέχω στις ελλείψεις του αδελφού μου ». Και του λέγει ο γέρων για τον Αββά Διόσκορο, ότι έκλαιγε μέσα στο κελλί του, ο δε μαθητής του καθόταν σε άλλο κελλί. Όταν λοιπόν πήγε στον γέροντα, τον βρήκε να κλαίη και του είπε : « Τί κλαις, πάτερ ; ». Και ο γέρων του αποκρίθηκε : «Τίς αμαρτίες μου κλαίω ». Του λέγει λοιπόν ο μαθητής του : « Δεν έχεις αμαρτίες, πάτερ ». Και ο γέρων του άπαντά : «Μάθε, τέκνο μου, ότι, αν αφήσω τον εαυτό μου να δη τις αμαρτίες μου, δεν αρκούν άλλοι τρεις η τέσσερις για να τις κλάψουν ».
γ. Είπε ο Αββάς Διόσκορος : «Αν φορέσουμε το ουράνιο ένδυμά μας, δεν θα βρεθούμε γυμνοί. Άλλα αν βρεθούμε να μη φορούμε το ένδυμα εκείνο, τί θα κάμουμε, αδελφοί ; Θα πρέπει τότε να ακούσουμε και εμείς τη φωνή εκείνη όπου λέγει : Βγάλε τον στο σκότος το εξώτερο• εκεί θα είναι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων. Λοιπόν, αδελφοί, μεγάλη ντροπή για μας θα είναι, ενώ φορούμε τόσο καιρό το σχήμα αυτό, να βρεθούμε κατόπιν, στην ώρα της ανάγκης, χωρίς ένδυμα γάμου. Ω, τί μεταμέλεια θα είναι τότε για μας ! Ω, τι σκοτάδι θα μας κάλυψη μπροστά στους πατέρες και αδελφούς μας, όπου θα μας βλέπουν να μας τιμωρούν οι ’Άγγελοι της τιμωρίας ! ».
Του Αββά Δουλά
α. Είπε ο Αββάς Δούλας : « Αν ο εχθρός μας εξωθή να παρατήσουμε τον ησυχαστικό τρόπο ζωής, ας μη τον ακούσουμε. Γιατί τίποτε δε είναι όμοιο με την ησυχία και τη νηστεία σε βοήθειά μας εναντίον του. Επειδή αυτά τα δυο κάνουν να γίνεται δυνατότερη η εσωτερική όραση ».
β. Είπε πάλι : « Κόβε τις σχέσεις με τους πολλούς, μήπως δοθούν ευκαιρίες στον πειρασμό και σου ταράξη τον νου».
Του αγίου Επιφανίου,
επισκόπου Κύπρου
α. Διηγήθηκε ο άγιος Επιφάνιος, ο επίσκοπος Κύπρου, ότι τον καιρό του μακαρίου Αντωνίου του μεγάλου, κουρούνες πετώντας γύρω από το ιερό του Σέραπη, έκρωζαν ακατάπαυστα : Κράς, κράς. Πήγαν λοιπόν οι ειδωλολάτρες στον μακάριο Αθανάσιο και του φώναξαν : « Κακόγερε, πες μας τί κρώζουν οι κουρούνες; » . Και τους αποκρίθηκε και είπε : « Οι κουρούνες κρώζουν : Κράς, κράς. Και κράς, στη γλώσσα των Αυσωνίων, σημαίνει : Αύριο ». Και πρόσδεσε : « Αύριο θα δήτε τη δόξα του Θεού ». Και κατόπιν αναγγέλθηκε ο θάνατος του βασιλέως Ιουλιανού. Και σαν συνέβη αυτό, έτρεξαν όλοι μαζί και κατηγορούσαν τον Σέραπη, φωνάζοντας : « Αν δεν τον ήθελες αυτόν, γιατί έπαιρνες τα δικά του; ».
β. Ο ίδιος διηγήθηκε, ότι ζούσε στην Αλεξάνδρεια ένας ηνίοχος, όπου τη μητέρα του την έλεγαν Μαρία. Αυτός, σε κάτι ιπποδρομίες, έπεσε χάμω. Ύστερα όμως σηκώθηκε, ξεπέρασε τον αίτιο της πτώσεώς του και νίκησε. Και το πλήθος φώναξε δυνατά : « Ο γυιός της Μαρίας έπεσε, σηκώθηκε και νίκησε ». Αυτή η κραυγή ενώ ακόμη ακουόταν, διαδόθηκε στο πλήθος η είδηση για το ιερό του Σέραπη, ότι ο μεγάλος Θεόφιλος ανέβηκε εκεί, κατέστρεψε το είδωλο του Σέραπη και έγινε κύριος του ναού.
γ. Ανεκοίνωσε στον μακάριο Επιφάνιο, τον επίσκοπο Κύπρου, ο Αββάς της Μονής όπου ο άγιος είχε στην Παλαιστίνη : « Με τις ευχές σου, δεν αμελήσαμε τον κανόνα μας, άλλα με ζήλο και την πρώτη και την τρίτη και την έκτη και την ενάτη ώρα, καθώς και το λυχνικό επιτελούμε». Αλλά αυτός, μη ικανοποιημένος, τους κάκισε, λέγοντας : « Είναι φανερό ότι αμελείτε τις άλλες ώρες της μέρας, σταματώντας την προσευχή. Γιατί ο αληθινός μοναχός πρέπει ακατάπαυστα να έχη την προσευχή και την ψαλμωδία στην καρδιά του ».
(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996 σελ.70-74)

Στη Σιγκαπούρη άκουσα μια ιστορία που δείχνει τί υπάρχει πίσω από τον [μαντικό] πίνακα Quija. Έδινα διαλέξεις σ’ ένα σχολείο διδασκαλίας της Βίβλου. Στη συζήτησι που ακολούθησε μια ομιλία μου ένα κορίτσι μου είπε την εξής ιστορία:
Έχω λίγους μήνες που έγινα Χριστιανή. Λίγο μετά που έγινα Χριστιανή, προσκλήθηκα από τρία κορίτσια, φίλες μου, να πάρω μέρος σ’ ένα παιχνίδι. Δέχτηκα την πρόσκλησι και είδα να έχουν ένα στρογγυλό πίνακα με γράμματα και αριθμούς. Μια από τις φίλες είπε ότι θα καλούσε το πνεύμα ενός νεκρού που θα απαντούσε στις ερωτήσεις τους. Ένιωσα δυσφορία και άρχισα να προσεύχωμαι. Ένα από τα κορίτσια έβαλε τα δύο δάκτυλα του σε ένα μικρό ποτήρι στη μέση του πίνακα. Κανείς δεν απάντησε στις ερωτήσεις της.
Τότε ρώτησε:
—Υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί;
—Ναι, ήλθε η απάντησι.
Δεν μπόρεσα να υποφέρω τα άσχημα αισθήματα και βγήκα από το δωμάτιο. Αργότερα μου είπαν τη συνέχεια. Όταν βγήκα από το δωμάτιο, οι ερωτήσεις συνεχίσθηκαν:
—Ποιος σε ενοχλεί;
Το κορίτσι που βγήκε από το δωμάτιο. Γιατί σε ενοχλεί, ρώτησε το άλλο κορίτσι.
—Γιατί ο Θεός είναι μαζί της, ήλθε η απάντησι.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η πίστι στο Χριστό και η χρήσι του πίνακα Quija είναι τελείως αντίθετα μεταξύ τους. Η δύναμι του Θεού κι εδώ νικά τη δύναμι του Σατανά» (ΚΟ, 127)

(αρχ. Ιωάννου Κωστώφ. Λαμπτήρες θρησκευτικου φθορισμού... σελ. 191-192)

Μισθός εργαζομένων
Σου δίνω με χαρά την ευλογία μου. Ναι, οπωσδήποτε και με κάθε τρόπο πείσε τον εργοδότη σου ν’ αυξήσει το μισθό των εργατών του. Το ότι δεν δίνει μια λογική αμοιβή, που θα επέτρεπε σ’ αυτούς τους βιοπαλαιστές να ζήσουν κάπως άνετα και, αντί να βαρυγγωμούν, να δοξάζουν το Θεό, είναι μια πολύ μεγάλη αμαρτία, που βοά προς τον ουρανό για εκδίκηση!
Εύχομαι αυτή η θλιβερή κατάσταση ν’ αλλάξει με το ενδιαφέρον και τις ενέργειές σου. Ο Θεός επιδοκιμάζει και ευλογεί την απόφασή σου. Αν πετύχεις, θα δώσεις απέραντη χαρά σ’ αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους, που θα ενώσουν τις προσευχές τους με τις δικές μου για σένα και τον εργοδότη σου.
Εργασία
Δεν έχω χρόνο να γράψω πολλά, θέλω όμως να σου στείλω χωρίς καθυστέρηση την ευλογία μου και δυό ενθαρρυντικά λόγια.
Το σίγουρο είναι, ότι ανέλαβες αυτή την καινούργια ευθύνη στο χώρο της δουλειάς σου, μετά από πολλή σκέψη και έρευνα της διαθέσεώς σου. Πώς λοιπόν τώρα κάνεις πίσω; Αν είχα χρόνο, θα μπορούσα να παραθέσω αναρίθμητα κείμενα για το θέμα, αλλά τώρα τα συνοψίζω όλα σ’ αυτές τις λίγες λέξεις: Είναι οπωσδήποτε αμαρτία, από τη μια να ζεις μέσα στον κόσμο και να επωφελείσαι από την εγκόσμια κοινωνία των ανθρώπων, κι από την άλλη ν’ αποφεύγεις τις ευθύνες και να τις φορτώνεις σε άλλους.
Εύχομαι ο Θεός ν’ αυξάνει σταθερά τη σύνεση και την ταπείνωσή σου! Θα προσεύχομαι...
* * *
Γνωρίζω καλά τον εκδότη του «Μοσκοβιτιάνιν». Ευσεβής και ευφυής άνθρωπος, θέλησε να συνδυάσει μέσα στις σελίδες του περιοδικού του την πίστη, την ηθική και τη γνώση. Τον ενθαρρύνω σ’ αυτή του την προσπάθεια, γιατί τη θεωρώ ιδιαίτερα αξιόλογη, σε μιαν εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι, νομίζοντας πώς τα ξέρουν όλα, προσπαθούν να εμφανίσουν σαν ασυμβίβαστη την πίστη με τη γνώση. Δυστυχώς, η κλονισμένη υγεία του τον έχει αναγκάσει τώρα να εργάζεται πολύ λίγο, και ν' αφήνει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς σε άλλους, λιγότερο ικανούς απ’ αυτόν.
* * *
Πες στη γυναίκα σου πώς είναι εντελώς παράλογο να στενοχωριέται, επειδή ο γιόκας της βρίσκει... σκληρή την καινούργια δουλειά του! Μα τί είπε ο Κύριος στον Αδάμ, όταν, μετά την πτώση του, τον εξόρισε από τον παράδεισο; «Εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου» (Γεν. 3:19). Επιπλέον, και τί δεν θα μπορούσε να πάθει, αν δεν εργαζόταν σκληρά; Από την αργία γεννιούνται όλες οι κακίες. Κι εκείνος βρίσκεται σε μια ηλικία που οι σαρκικές ορμές εύκολα παρασύρουν και πνίγουν τον άνθρωπο. Αυτό συχνά αποτρέπεται με τη σκληρή δουλειά.
Αν πάλι εκείνο που «καίει» τη γυναίκα σου δεν είναι τόσο ο μόχθος, όσο η εντέλεια της δουλειάς, πες της ότι πάσχει από την αρρώστια της υπερηφάνειας, και καλά θα έκανε να φροντίσει για τη θεραπεία της. Υπόδειξέ της εκ μέρους μου να νιώθει πάντα χαρά, να δοξάζει το Θεό για όλα και ν΄ αφιερώνει περισσότερο χρόνο στην προσευχή. Όλες οι εργασίες καλές είναι, αλλά η προσευχή είναι η καλύτερη.
* * *
[Από μεταγενέστερη επιστολή στον προηγούμενο παραλήπτη:]
Είμαι πολύ χαρούμενος που η γυναίκα σου έπαψε να ταράζεται για το επάγγελμα του γιου σας. Είναι πολύ ωφέλιμο που θα εκπαιδευθεί πάνω στο πρακτικό μέρος της δουλειάς, πριν αναλάβει τα καθήκοντα του διευθυντή. Αυτή η πρακτική εξάσκηση θα τον βοηθήσει να σχηματίσει προσωπική γνώμη και να διαμορφώσει σωστή κρίση για πολλά ζητήματα, που αλλιώς θα του διέφευγαν. Όποιος ασκεί διοίκηση, πρέπει να γνωρίζει από πείρα όσα αφορούν τη ζωή, τη δραστηριότητα και τα προβλήματα των ανθρώπων που διοικεί.
(Πνευματικές Νουθεσίες, εκδ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, σελ. 114-117)

Η πορεία προς το Χριστιανισμό του Ινδουϊστή Rabindranath Maharajτη με έκδηλη τη διαφορά των δύο πίστεων: “Για τους Ινδουϊστές, τα φίδια είναι θεοί. Εγώ, προσωπικά, κρατούσα ένα ζωντανό – ένα υπέροχο ραβδωτό φίδι – στο δωμάτιό μου και το λάτρευα, όπως λάτρευα το θεό Πίθηκο και το θεό Ελέφαντα και πάνω απ' όλα το θεό Αγελάδα. Για μένα, θεός ήταν το κάθε τι, και κάθε τι ήταν θεός, εκτός, φυσικά, από τα άτυχα πλάσματα που δεν είχαν κοινωνική τάξη. Ο κόσμος μου ήταν γεμάτος με πνεύματα και θεούς και υπερφυσικές δυνάμεις, και, υποχρέωσί μου από παιδί, ήταν να δίνω στον καθένα εκείνο το οποίο του όφειλα” (MD, 24). ...
“Στην Ινδία όμως οι ναοί είναι αφιερωμένοι σε ιερούς αρουραίους και μαϊμούδες. Εκατομμύρια τόννοι τροφών καταναλώνονται από “ιερούς” αρουραίους, πιθήκους και αγελάδες σε ναούς, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι κατώτερης κάστας πεθαίνουν με αργούς και βασανιστικούς θανάτους από την ασιτίαστους δρόμους και στα χωριά” (YL, 96. βλ. και: YP, 556).
Διαβάζουμε, ακόμα: “Οι πίθηκοι όπως και οι αγελάδες, θεωρούνται ιεροί στην Ινδία και κινούνται ελεύθερα... ακόμα και μέσα στους ναούς...!! Ενώ οι άνθρωποι (πχ. παριές και κατώτερες κάστες) περιφρονούνται...!!” ...
Σημειώνει ο Dick Dowsett: “Σ' ένα πρόσφατο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην Ινδία, χιλιάδες άνθρωποι πνίγηκαν. Οι εφημερίδες έγραψαν ότι μία αγελάδα στεκόταν στη γραμμή. Ο Ινδουϊστής μηχανοδηγός προφανώς έδωσε μεγαλύτερη αξία στη ζωή μιας αγελάδας απ' ό,τι στην επιβίωσι ενός ολόκληρου τραίνου γεμάτου με ανθρώπους. Και όμως, οι άνθρωποι είναι που πλάσθηκαν κατ' εικόνα του Θεού, όχι οι αγελάδες” (DD, 13). ...
“Λίγοι Δυτικοί κατανοούν, για παράδειγμα, ότι μια από τις αιτίες για το σχεδόν ιερό σεβασμό και τη μαζική απήχησι την οποία είχε Mahatma Gandhi ήταν και ότι υποστήριζε θερμά το ινδουϊστικό δόγμα της προστασίας των αγελάδων. Σύμφωνα με τα λόγια του Gandhi: “Το κεντρικό γεγονός του ινδουϊσμού είναι η προστασία της αγελάδας... Η προστασία της αγελάδας είναι το δώρο του ινδουϊσμού στον κόσμο... Ο ινδοϊσμός θα επιβιώση όσον καιρό υπάρχουν ινδουϊστες για να προστατεύουν την αγελάδα” ” (MH, 49. βλ. και: CB, 311).
(αρχ. Ιωάννου Κωστώφ, Λαμπτήρες θρησκευτικού φθορισμού...,εκδ. Μορφή,2015, σελ.269, 312-313)
Λόγος του μεγάλου Βασιλείου:
"Διώξε μακριά τις φλυαρίες των «σοβαρών» φιλοσόφων, που δεν εντρέπονται να υποστηρίζουν ότι οι ψυχές των και οι ψυχές των σκύλων είναι όμοιες μεταξύ των• που λέγουν ότι οι ίδιοι υπήρξαν κάποτε και γυναίκες και θάμνοι και ψάρια. Εγώ μεν, προσθέτει ο θεοφάντωρ Βασίλειος, δεν λέγω ότι αυτοί υπήρξαν ποτέ ψάρια. Λέγω όμως και υποστηρίζω εντόνως ότι, όταν έγραφαν αυτές τις ιδέες, ήσαν αλογώτεροι και από τα ψάρια!"
Εις Εξ. Ομ. 8, 2 PG 29, 168ΑΒ

Ο Kurt Koch αποκαλύπτει «Πριν μερικά χρόνια έδωσα διαλέξεις στο Chungchow Bible School στα σύνορα με την Κίνα. Συνάντησα εκεί έναν ιεραπόστολο ονόματι Griebenow. Νεαρός έκανε ιεραπόστολος στο Θιβέτ. Από Θιβετιανό lama είχε μάθει την ντόπια γλώσσα. Μια μέρα ο Θιβετιανός του είπε:
—Κύριε Griebenow, τώρα ξέρω τι σημαίνει θρησκευτική πίστι. Ο Θεός σου είναι πιο δυνατός από το δικό μου.
Ο Griebenow απάντησε:
—Ο Θεός σου είναι ο διάβολος, το ξέρεις:
—Το ξέρω, είπε ο lama.
Ο ιεραπόστολος συνέχισε:
—Ξέρεις, λοιπόν, ότι ο Θεός μου είναι πιο δυνατός;
- Όταν κατάλαβα ότι ήσουν ιεραπόστολος, είπε ο άλλος, προσπάθησα με τη μαγεία να σε κάνω να αρρωστήσης. Αλλά δεν μπόρεσα. Κατόπιν προσπάθησα να βάλω το διάβολο να σου κάψη το σπίτι. Ο διάβολος δεν υπάκουσε. Τότε προσπάθησα να σε θανατώσω με την πιο δυνατή μαγεία την οποία έχουμε στο Θιβέτ. Και πάλι απέτυχα. Έχεις ένα τείχος γύρω σου που δεν μπορώ να διαπεράσω.
Ο Griebenow απάντησε:
— Αν κατάλαβες τώρα ότι ο Θεός μου είναι ισχυρότερος από τους δαιμόνους σου, τότε γιατί δεν τον δέχεσαι;
Ο lama είπε:
— Οι δαίμονες θα με θανατώσουν την ίδια στιγμή. Όποιος υπογράφει με τον διάβολο και μετά θέλει να σπάση τη συμφωνία, πεθαίνει.
Ο ιεραπόστολος δεν μπόρεσε να φέρη το lama στο Χριστό. Έμαθε λίγο μετά, ότι ο λάμα πέθανε από απελπισία.
(αρχ. Ιωάννου Κωστώφ, Λαμπτήρες θρησκευτικού φθορισμού...,εκδ. Μορφή,2015, σελ.190-191)

"Καθόμουν στο Κελλί μου, διηγήθηκε ο γέροντας Παΐσιος, όταν άκουσα να χτυπά το καμπανάκι. Κοίταξα το παράθυρο και τι να δω!

Ένας δάσκαλος (guru) μαύρης μαγείας που τον συνόδευε ένα μπουλούκι δαίμονες.

Πα, πα, πα! Άνθρωπος, εικόνα Θεού, καλά να έχει ένα στρατό από δαίμονες;

Δεν άνοιξα. Τι να τους ανοίξω; Να χάσω το χρόνο μου;"

Όταν έπειτα κατέβηκε ο Γέροντας στο Μοναστήρι, οι πατέρες τού είπαν για κάποιο παράξενο επισκέπτη, αλλά αυτός δεν είπε τίποτα.

(Βίος Γέροντος Παϊσίου. Ιερομονάχου Ισαάκ, σελ 249)

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που σαν παιδί δεν μου έλειψε τίποτα! Θα έλεγα μάλιστα πως είχα γίνει κακομαθημένο! Στην πορεία προς την εφηβεία άρχισαν να φεύγουν άνθρωποι μου από τη ζωή με πρώτο τον πατέρα μου και αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ στη ζωή μου! Είχε προηγηθεί και μια μετακόμιση από το σπίτι που μεγάλωσα που ένιωσα ένα μικρό ξεριζωμό!
Έτσι λοιπόν ακολούθησαν μέρες στερημένες ειρήνης, ανεμελιάς, ανάπαυσης και γαλήνης καθώς έπρεπε να ισορροπήσουμε ξανά ως οικογένεια αλλά και εγώ προσωπικά! Μέσα σε αυτή τη δίνη πέρασα στο πανεπιστήμιο Αθηνών στο τμήμα φιλολογίας όπου έπεσα με τα μούτρα καθώς αποτέλεσε για μένα μια διέξοδο από τις δυσκολίες της καθημερινότητας και μέσα σε τέσσερα χρόνια πήρα το πτυχίο της φιλολογίας- γλωσσολογίας! Στο τρίτο έτος γνώρισα και τον άντρα μου και έτσι ξεκίνησε παράλληλα ένα καινούριο ταξίδι αυτογνωσίας και ετερογνωσίας! Σήμερα μετά από είκοσι χρόνια, μέσα από πολλές δυσκολίες, πειρασμούς και δοκιμασίες είμαστε ακόμη μαζί πιο αγαπημένοι και ευτυχισμένοι από ποτέ!
Μια ζωή λοιπόν που μοιάζει πιο πολύ με καρδιογράφημα αρρώστου με πολλές εναλλαγές και σκαμπανεβάσματα με κομβική στιγμή τη γνωριμία μου με το Χριστό! Αυτή η γνωριμία σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, γεμάτης χαρές αλλά και θλίψεις παιδαγωγικές, ευλογίες και πολλά δώρα! Ένα από τα σπουδαιότερα δώρα που μου έκανε ο Χριστός είναι το αίσθημα της ευγνωμοσύνης! Πρώτα, ενώ είχα την οικογένεια μου, την υγεία μου, ένα σπίτι ζεστό, φίλους, το σύντροφο μου, χρήματα κλπ, δεν είχα σηκώσει ποτέ το κεφάλι μου στον ουρανό να πω ένα ευχαριστώ!
Δεν ένιωθα στην καρδιά μου αυτή την ανάγκη! Φοβερό τώρα που το σκέφτομαι! Εσύ μου έδινες δύναμη και διεξόδους να συνεχίζω, Εσύ με προστάτευες και με υπερασπιζόσουν, Εσύ με σήκωνες όταν έπεφτα…αλλά εγώ τότε δεν το ήξερα! Μάλλον άπληστη και άδικη μαζί Σου ήμουν και πολλές φορές Σου μούτρωνα!
Θυμάμαι όμως μια μέρα που ξαφνικά κάτι σκίρτησε στην καρδιά μου και λέω ‘δεν μ’αρέσει έτσι όπως είμαι.. δεν μ’αρέσει που νιώθω αχαριστία! Θέλω να μάθω την ευγνωμοσύνη! Θεέ μου μάθε μου την ευγνωμοσύνη!’ Από εκείνη τη στιγμή άρχισε το θαύμα! Όλα σταδιακά γύρω μου διαλύονταν, αποδομούνταν!
Όμως τι ειρωνία! Τώρα που δεν είχα τίποτα, τώρα ένιωθα πραγματική ευγνωμοσύνη, γιατί είχα Εσένα! Και έκτοτε νιώθω ευγνώμων ακόμη και για τα ψίχουλα που θα μου δώσεις, που βέβαια ποτέ δε μου έδωσες γιατί είσαι Άρχοντας μ’αυτούς που Σου λένε ‘ ευχαριστώ’ με την καρδιά τους!
Η ζωή δίνει σκληρά μαθήματα καμιά φορά αλλά χωρίς αυτά δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες να αποκτήσεις σπάνια, ουράνια δώρα που σου χαρίζουν πρόγευση παραδείσου! Αναδρομικά σκεπτόμενη τη ζωή μου, καταλαβαίνω ότι πάντα ήσουν δίπλα μου αλλά εγώ δεν το ένιωθα! Και μόνο όταν Σε φώναξα εγώ να έρθεις έκανες αισθητή την παρουσία Σου! Πόσο διακριτικός, πόσο γλυκός, πόσο ευγενικός είσαι!
Πώς να μη νιώθω ευγνωμοσύνη τελικά που είσαι Εσύ στη ζωή μου; Η ευγνωμοσύνη πλαταίνει την καρδιά , ελευθερώνει, λυτρώνει, θεραπεύει! Και πόσο με συνδέει μαζί Σου! Γιατί κάθε φορά που Σου λέω ‘ ευχαριστώ’ με γεμίζεις με χαρά ανεκλάλητη και νιώθω να βρίσκομαι μέσα στην Παρουσία Σου!
Σ’ευχαριστώ!(A.K.B.)

Ο ήλιος καρφώνει και τον χειμώνα ακόμη σαν να είσαι στο Σινά, γιατί άνοιξαν τρύπες στην ατμόσφαιρα. Αν δεν φυσάη λίγο βόρεια, δεν μπορείς να σταθής.
- Γέροντα, τί θα γίνη με το όζον;
- Λίγη υπομονή θα κάνουμε, μέχρι να πάνε οι επιστήμονες με πέντε κιλά στόκο να βουλώσουν την τρύπα!!!... Ναί, ας πάνε να βουλώσουν τις τρύπες επάνω... Θα δούν ότι όλα ο Θεός τα έκανε καλά, με τόση αρμονία, και θα πούν: «Ευλόγησον, εμείς δεν τα κάναμε καλά». Να κάνετε προσευχή να βουλώση η τρύπα που άνοιξε στην ατμόσφαιρα. Άνοιξε μία «φιάλη» και εκεί, ξεραίνονται τα Δένδρα, τα φυτά. Ο Θεός όμως μπορεί να το βολέψη.
Και να δήτε η πονηριά μερικών, για να μαζέψουν τα χρήματα των βαθύπλουτων, που έφθασε! Λένε: «Άνοιξε τρύπα στην ατμόσφαιρα, ο κόσμος θα χαθή. Πώς θα σωθή ο κόσμος; Ασχολήθηκε η επιστήμη με σχέδιο να σκάψουν βαθιά, να κατεβούν στο βάθος της γής, για ν' αποφύγουν τον ήλιο». Επειδή δεν γίνεται τελικά αυτό, τώρα λένε: «Στο φεγγάρι θα γίνουν εγκαταστάσεις, εστιατόρια, ξενοδοχεία, σπίτια και θα πάη ο κόσμος εκεί. Όποιος θέλει να εξασφαλισθή, πληρώνει για 'κει»! Όλο ψέματα εν τω μεταξύ! Γιατί εκεί τί εγκαταστάσεις να έχουν; Εκεί δεν μπορεί να κατοικήση άνθρωπος. Μέσα στα «κλουβιά» πήγαν ένας-δυό και γύρισαν. Και τα πιστεύουν μερικοί και πληρώνουν...
- Γέροντα, πολλοί ανησυχούν για τα καυσαέρια.
- Γι' αυτό το θέμα πρέπει να σφίξουν μερικούς εργοστασιάρχες να βάλουν μηχανές που να πιάνουν τους καπνούς, για να γλυτώσουν λίγο οι άνθρωποι από τα καυσαέρια. Αντί να δώση κάθε εργοστασ ιάρχης ένα ποσό σ' έναν βουλευτή, για να βολευτή, να βάλη κάτι παραπάνω και να πάρη μία μηχανή. Παλιά δεν υπήρχαν αυτά τα μικρόβια, αυτό το νέφος. Τώρα όλα τα μόλυναν και αυτό το θεωρούν πρόοδο. Πρόοδο, και που πάνε! Καταστρέφουν τον άνθρωπο. Βγαίνεις έξω και ο αέρας μυρίζει καυσαέρια. Μόλις ανοίξης λίγο το παράθυρο, απ' έξω η καπνιά μπαίνει μέσα. Αυτή η κάπνα δεν βγαίνει, όταν πλένης τα χέρια σου, δεν είναι αθώα. Η άλλη από το τζάκι με έναν βήχα φεύγει από το πνευμόνι, γιατί δεν έχει λάδι, ενώ αυτή κολλάει στα πνευμόνια.
Στις πολυκατοικίες οι άνθρωποι είναι στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Τινάζει ο ένας στο μπαλκόνι του άλλου. Ο πρώτος ο καημένος τί τραβάει! Πάνε σ' αυτόν όλες οι σκόνες και τα σκουπίδια των άλλων. Έχει τα ρούχα κάτω απλωμένα ή έχει ανοικτό παράθυρο, ο άλλος τινάζει από πάνω! Δεν τον σκέφτεται. Τα παλιά χρόνια οι πολυκατοικίες αυτές θα ήταν φυλακές, το Γιεντί-Κουλέ . Ναί, φοβερό! Τότε τα σπίτια είχαν την αυλή, τα ζώα, τον κήπο, τα δενδράκια και έναν σωρό πουλιά μαζεύονταν εκεί.
- Τώρα, Γέροντα, δεν βλέπουν ούτε χελιδόνια.
- Χαμένο το έχουν τα χελιδόνια να πάνε εκεί; Τρελλάθηκαν; Σιγά-σιγά δεν θα ξέρουν οι άνθρωποι τί είναι χελιδόνι. Στην Αμερική, σε ένα Πανεπιστήμιο, στο τμήμα που ασχολούνται ιστορικά με την Αγία Γραφή, την Καινή και την Παλαιά Διαθήκη, για να καταλάβουν τί θα πη «σιτάρι», έχουν σπαρμένο ένα χωράφι με σιτάρι. Για να καταλάβουν τί θα πη «βοσκός» και τί θα πη «προβατίνα», έχουν ένα κοπάδι με λίγα πρόβατα και έναν βοσκό με μία γκλίτσα! Και είναι Πανεπιστήμιο!
Έχουν μολύνει όλη την ατμόσφαιρα. Βλέπεις, χειμώνας καιρός και πώς μυρίζουν τα σκουπίδια! Σκέψου το καλοκαίρι τί γίνεται! Και δεν πάει και το αεροπλάνο να ρίξη λίγο φάρμακο! Ευτυχώς που ο Θεός έχει κάνει τα λουλούδια που ευωδιάζουν. Τόσα λουλούδια που υπάρχουν, τέτοια ποικιλία, μικρά-μεγάλα, εξουδετερώνουν την βρωμιά που υπάρχει. Αν δεν ευωδίαζε έτσι η ατμόσφαιρα, τί θα γινόταν; βλέπεις, ένα ψοφίμι υπάρχει κάπου και βρωμάει ο τόπος! Πώς μας οικονομάει ο Θεός! Αν δεν μας οικονομούσε, τί χάλια θα είχαμε! Σκέψου να μην υπήρχαν λουλούδια, βότανα... Έτσι σκεπάζεται η δυσοσμία η δική μας. Διασκεδάζεται με τα αρώματα.
Με ρώτησε ένας λαϊκός στο Καλύβι: «Καλά, τί κάνεις εσύ εδώ; Μέρα-νύχτα τί κάνεις;». Ήταν γύρω ανθισμένες οι σουσούρες, όλη η πλαγιά γεμάτη λουλούδια. Μο-σχοβολούσε ο τόπος! «Τί τραβάω, του λέω, όλη την ημέρα να ποτίσω και να περιποιηθώ όλα αυτά που βλέπεις! Και στον ουρανό βλέπεις την νύχτα πόσα κανδήλια ανάβω! Δεν προλαβαίνω να τα ανάψω όλα!». Με κοίταζε! «Την νύχτα, λέω, δεν βλέπεις κανδήλια επάνω; Εγώ τ' ανάβω!!! Προλαβαίνω; Δεν είναι απλό σε τόσα κανδήλια να βάζης κανδηλήθρες, λάδι!!». Τάχασε ο καημένος.
Και τα ραντίσματα είναι φαρμάκι. Με αυτά τα ραντίσματα και τα πουλιά τα καημένα ψοφάνε. Στα Δένδρα ρίχνουν φάρμακα, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις αρρώστιες, και μετά αρρωσταίνουν οι άνθρωποι. Δηλητηριάζουν τα πάντα. Δεν είναι καλύτερα να ρίχνουν λιγότερο φάρμακο και να παραχώνουν τα σάπια στις χωματερές αντί για τα γερά; Ολόκληρο σύννεφο με το ράντισμα και δεν θα πειράξη τον άνθρωπο; Ιδίως για τα μικρά παιδιά, αυτά είναι θάνατος. Γι' αυτό γεννιούνται άρρωστα. Είπα σε κάποιον: «Τί γίνεται; Σκοτώσατε τα έντομα και τώρα σκοτώνονται οι ανθρωποι». Ραντίζουν τα λουλούδια, για να σκοτώσουν τα έντομα και αρρωσταίνουν οι άνθρωποι. Μετά θα βρουν πιο δυνατά φάρμακα, και τελικά τί βγάζουμε;
Έχει αποδειχθή ότι κάποια έντομα που τα σκότωσαν με τα ραντίσματα, σκότωναν άλλα. Τώρα θα αναπτύξουμε αυτά, για να σκοτώνουν τα άλλα. Πώς ο Θεός τα έχει κανονίσει! Όπου έχει τριζόνια, δεν υπάρχουν κουνούπια. Ήρθε στο Καλύβι ένας που είχε ένα μικρό μηχανάκι που έκανε έναν θόρυβο σαν τριζόνι, αλλά πιο άγριο, για να διώχνη τα κουνούπια. Σκοτώνουν τα τριζόνια, που έβγαζαν και έναν γλυκό ήχο, και πάνε αυτό που έκανε ο Θεός να το κάνουν με μπαταρία! Τα σκότωσαν όλα, τρυγόνια, τριζόνια... Σπάνια να δής και κόρακα ακόμη. Σε λίγο θα βάζουμε τον κόρακα στο κλουβί!...
Εσείς, όταν ραντίζετε τα Δένδρα, αφήστε και λίγο τον Θεό να βοηθήση. Αν δεν πέση και παντού το φάρμακο, δεν πειράζει. Όλα τα μέσα τα σημερινά δεν τον βοηθούν τον άνθρωπο στην πίστη. Βλέπω, και αλλού ρωτούν: «Βγήκε φάρμακο γι' αυτό; Που είναι; Στο εξωτερικό;». Τηλέφωνο αμέσως, να το πάρουν. Σιγά-σιγά τον Θεό Τον βγάζουν στην άκρη και οι κοσμικοί και οι καλόγεροι. Δεν έχουν βάλει πρώτα την πνευματική εξέλιξη οι άνθρωποι, για να αγιάζωνται όλα. Το κακό είναι ότι και εμείς οι καλόγεροι δεν προχωρούμε πιο μπροστά από τους κοσμικούς στην πνευματική εξέλιξη.
- Γέροντα, όμως τις ελιές τις πειράζει ο δάκος.
- Να κάνετε κομποσχοίνι να φύγη ο δάκος, όχι μόνο με ραντίσματα. Να βάλετε και λίγο Χριστό. Μπαίνει και μία προσπάθεια να το κάνουμε καλό όπως στον κόσμο και δεν σκεφτόμαστε ότι εμείς οι μοναχοί πρέπει να έχουμε άλλον «κόσμο». Να μην πάμε να κάνουμε ό,τι κάνουν οι κοσμικοί ή και περισσότερο από αυτούς. Που είναι ο Χριστός; Δεν λέω να μη ραντίζετε καθόλου, αλλά και οι άλλοι κάνουν πειράματα. Και όταν είναι ανάγκη να ραντίσετε, να φοράτε μάσκες. Καλύτερα να έχετε λίγο δακωμένο καρπό παρά ραντισμένο. Να μην κάνετε πολλά ραντίσματα, να τα ελαττώσετε. Να κάνετε προσευχή με ευλάβεια, να διαβάζετε τον πρώτο Ψαλμό και να ρίχνετε λίγο αγιασμό στα Δένδρα. Όταν ζήτε σωστά, και βροχή θα έχετε και οι κάμπιες θα σκοτώνονται. Θα σάς οικονομάη ο Θεός. Χρειάζεται ευλάβεια και εμπιστοσύνη στον Θεό.

(Λόγοι τόμος Α, σελ. 138-1142)