«Ο καθένας είναι ο πρώτος και ο πιο μεγάλος κόλακας του εαυτού του»
(Πλούταρχος στο Σταλαγμοί αρχαίας σοφίας, Αγγελική Ζαχαριά σελ. 264)

«Πόσο δύσκολο μου φαίνεται να δω εκείνο που βρίσκεται μπρος στα μάτια μου»
(Βιττγκενστάιν)

«Μην λέγεις πως είσαι ταπεινός, μέσα είναι το γουρουνόπουλο της υπερηφανείας. Με βλέπεις και εμέ με τούτα τα γένεια; Όλο υπερηφάνεια είναι γεμάτα, και ο Θεός να μας την ξεριζώσει από την καρδιά μας.
Ο χριστιανός χρειάζεται δύο πτέρυγες δια να πετάξει, να πηγαίνει στον Παράδεισο, με την αγάπην και την ταπείνωσιν».                    
(Κοσμάς ο Αιτωλός Διδαχή Α 1)

«Κάποιον αδελφό που υπερηφανευόταν τον συμβούλευσε πνευματικά ένας πάρα πολύ γνωστικός γέροντας. Αυτός τότε τυφλωμένος από το πάθος τού είπε: «Συγχώρησέ με, πάτερ, δεν είμαι υπερήφανος». Και ο πάνσοφος γέροντας αποκρίθηκε:
«Και ποια απόδειξη σαφέστερη από αυτή θα μπορούσες, τέκνο μου, να μας δώσεις για το πάθος σου, από αυτό του είπες, Δεν είμαι υπερήφανος;»
(Κλίμαξ Ιωάννου Σιναϊτη εκδ. ΕΠΕ σελ. 353)

«Είναι λίαν αξιόλογη η παρατήρηση του Maillot, σύμφωνα με την οποία «γίνεται κάποιος φαρισαίος ευθύς μόλις αρνηθεί να διανοηθεί ότι θα ήταν δυνατόν να είναι τέτοιος»
(Βιβλικά Ψυχογραφήματα, Ιωάννου Κορναράκη σελ. 63)

- Η έπαρση, η υπερηφάνεια, η έλλειψη ταπείνωσης και οι λάθος διαγνώσεις!

Διηγήθηκε ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος το εξής περιστατικό:
- Προ 20ετίας περίπου ένα πνευματικοπαίδι μου τραυματίστηκε στο μάτι, δημιουργήθηκε φλεγμονή και εισήχθη επειγόντως στην τότε Πανεπιστημιακή Οφθαλμολογική Κλινική. Αφού τον εξέτασε ο Καθηγητής, του είπε ότι η κατάστασή του είναι σοβαρή –πανοφθαλμία- και ότι έπρεπε να εξαχθεί επειγόντως το μάτι για τον κίνδυνο συμπαθητικής οφθαλμίας (να προσβληθεί δηλαδή και το άλλο μάτι) και διασποράς της φλεγμονής και στον εγκέφαλο παρά το ότι εκαλύπτετο με αντιβίωση.
Μόλις όμως έφυγε ο καθηγητής με το επιτελείο του, κάποιος βοηθός, που ήταν παρών στην εξέταση, του είπε εμπιστευτικά, ότι το θέμα δεν ήταν τόσο επείγον και ότι θα μπορούσε να περιμένει μερικά 24ωρα, μήπως του έσωζε το μάτι η φαρμακευτική αγωγή, η οποία του γινόταν.
Το παιδί βρέθηκε σε δίλημμα. Τότε με κάλεσε εσπευσμένα να πάω εκεί, μου εξέθεσε τα πράγματα και μου είπε: «Περιμένω την δική σας απάντηση! Δεν θέλω πάντως να μείνω μονόφθαλμος!»
Βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Του είπα ότι δεν μπορώ εγώ να πάρω απόφαση, διότι δεν γνωρίζω τα πράγματα αφού δεν είμαι γιατρός. Εκείνος όμως επέμενε. Μπροστά στην επιμονή του συνέστησα να καλέσουμε κάποιον ευσεβή οφθαλμίατρο, γνωστό μου, και παράλληλα να κάνουμε θερμή προσευχή όλοι μας να τον φωτίσει ο Θεός και ό,τι μας πει, αυτό να ακολουθήσουμε.
Ηλθε ο γιατρός, τον εξέτασε κανονικά και συμφώνησε με τη γνώμη του βοηθού και όχι του Καθηγητού.
Περιμέναμε, λοιπόν, παρά τη μήνι του Καθηγητού, τα επόμενα 24ωρα, οπότε πράγματι η κατάσταση βελτιώθηκε. Αποφεύχθηκε έτσι η εγχείριση και το μάτι σώθηκε παρά το ότι είχε χάσει την όρασή του. Αργότερα μάλιστα, όταν προήχθη η επιστήμη, του έγινε κάποια επέμβαση και ξαναβρήκε το φως του!»
(Υποθήκες Ζωής σελ. 221-222)

- Όταν δεν θέλω να δω την αλήθεια…
«Πράγματι, όπως με όλες τις θεραπείες, υπάρχουν ενδείξεις και αντενδείξεις και για την ψυχοθεραπεία. Και η σπουδαιότερη από τις ενδείξεις είναι η θέληση του αρρώστου να γίνει καλά, το θεραπευτικό κίνητρο, που όσο και αν αυτό ακούγεται παράδοξο, πολλές φορές δεν συμφωνεί με τους ισχυρισμούς του αρρώστου ότι θέλει να γίνει καλά.
Η άρνηση ή δυσκολία ενός ανθρώπου που υποφέρει να καταλάβει πως χρειάζεται ψυχολογική βοήθεια είναι μία ένδειξη ότι οι λόγοι που τον κάνουν άρρωστο είναι πιο ισχυροί από τους λόγους που θα είχε να γίνει καλά, ή ότι έχει κάποιο σοβαρό συμφέρον, συνειδητό ή ασύνειδο –το λεγόμενο δευτερογενές όφελος- να παραμένει άρρωστος»
(Πέτρου Χαρτοκόλλη Εισαγωγή στην Ψυχιατρική σελ. 324)

«Η γνωστή σε όσους έχουν διαβάσει Αρχαία Ελληνική Ιστορία, Λαϊδα η Κορινθία, όταν διέκρινε στον καθρέπτη τις πρώτες ρυτίδες να αυλακώνουν το ωραίο της πρόσωπο, κυριεύτηκε από θυμό και απογοήτευση και είπε: «Εγώ ρυτίδες;». Και πιάνοντας τον καθρέπτη, τον πέταξε με δύναμη στο πάτωμα και τον έκανε κομμάτια…
Έτσι είναι ο κάθε άνθρωπος. Μια σωστή ασχήμια, την οποία δεν μπορεί μόνος του να δει και να αναγνωρίσει. Και αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο ο Θεός έγραψε για μας το Λόγο του. Για να γίνει καθρέπτης σε όλους μας, να δούμε πόσο αμαρτωλοί είμαστε και να δεχτούμε, αν θέλουμε, το δώρο Του τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος μόνος μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή μας»
(Ημεροδείκτης εκδόσεων ο Λόγος)

Το είπε τόσο χαρακτηριστικά ο Καβάφης στο ποίημά του «Τα παράθυρα»:
«Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται,
ή δεν μπορώ να τα βρω.
Και ίσως καλύτερα να μην τα βρω.
Ίσως το φως να είναι μιά νέα τυραννία!
Ποιός ξέρει, τί καινούργια πράγματα θα δείξει!».
Κάπως έτσι ένιωσε τη γέννηση του Χριστού και ο Ηρώδης. Βολεμένος στον ύπνο της εξουσίας, βολεμένος στη φυλακή της ματαιοδοξίας και της φιλαρχίας του, φοβήθηκε μήπως το Νεογέννητο Βρέφος είναι κάποιος νέος… τύραννος! «Ισως το φως να είναι μια νέα τυραννία!», που λέει ο Καβάφης. «Ποιος ξέρε, τι καινούργια πράγματα θα δείξει!». Και για να κλείσει ο Ηρώδης τα παράθυρα στο «Φως το της Γνώσεως», δεν δίστασε να σφάξει κάποιες χιλιάδες νήπια!»
(αρχ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου, Αναζητώντας ελυθερία σελ.42-43)

- Ο εγωισμός φέρνει την δικαιολογία…
«Ω αδελφοί μου, τι κάνει η υπερηφάνεια; Ω τι κατορθώνει η ταπεινοφροσύνη; Ποια ανάγκη υπήρχε για όλους αυτούς τους κύκλους; Διότι αν είχε ταπεινωθεί (ο Αδάμ) και υπακούσει το Θεό από την αρχή και είχε φυλάξει την εντολή, δεν επρόκειτο να ξεπέσει.
Πάλι μετά την ασχημοσύνη τού έδωσε αφορμή να μετανοήσει και ελεηθεί. Αλλά ο τράχηλός του έμεινε υψηλός. Διότι ήλθε κοντά του λέγοντας· «Αδάμ, πού είσαι;» αντί για το, από ποιά δόξα σε ποιά εντροπή ήλθες; Στη συνέχεια τον ερωτά. «γιατί αμάρτησες; γιατί απείθησες;» προτρέποντας τον ειδικά να πει «συγχώρεσε». Και πού είναι το «συχγώρεσε»; Πουθενά ταπείνωσις, πουθενά μετάνοια, αλλά το αντίθετο.
Και αυτός αντιλέγει. «Η γυναίκα που μου έδωσες», και δεν λέγει η γυναίκα μου με ενέπαιξε, αλλά «η γυναίκα που μου έδωσες», σαν να έλεγε κανείς η συμφορά που έφερες στην κεφαλή μου. Έτσι συμβαίνει, αδελφέ· όταν ο άνθρωπος δεν έχει στο πρόγραμμά του το να μέμφεται τον εαυτό του, δεν διστάζει να κατηγορεί τον ίδιο το Θεό.
Έπειτα έρχεται προς εκείνη (την Εύα) και της λέει· «γιατί και εσύ δεν εφύλαξες την εντολή;» σαν να της έλεγε ειδικώς, πες κι εσύ, συχγώρεσε, για να ταπεινωθεί η ψυχή σου και ελεηθείς. Και πάλι πουθενά το «συγχώρεσε». Και αυτή απομακρύνεται λέγοντας «το φίδι με απάτησε», σαν να έλεγε, αν αυτός αμάρτησε, τι έχω να κάνω εγώ.
Τι κάνετε, άθλιοι; Βάλετε μιά μετάνοια, αναγνωρίστε το πταίσμα σας, λυπηθείτε τη γύμνωσή σας. Κι όμως κανείς τους δεν αξιώθηκε να δώσει μομφή στον εαυτό του. Κανείς δε βρέθηκε να έχει μικρή έστω ταπείνωση».                   
(αββάς Δωρόθεος ΕΠΕ σελ. 273-275)

Η δικαιολογία απομονώνει τη Θεία Χάρη
- Από τη στιγμή που ο άνθρωπος δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, απομονώνεται από το Θεό. Μπαίνει μόνωση… καουτσούκ, ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό. Μπορεί να περάσει το ρεύμα μέσα από το καουτσούκ; Όχι… Είναι σαν να χτίζεις έναν τοίχο και να χωρίζεις τον εαυτό σου από το Θεό, οπότε κόβεις κάθε σχέση μαζί Του»
(γέροντος Παϊσίου,Χαριτωμένες Διδαχές σελ. 49)

«Δίκαιος εαυτού κατήγορος εν πρωτολογία» (Παροιμ. 18,17). Ο ευσεβής πρώτα κατηγορεί τον εαυτό του. Είναι δυνατόν ο ευσεβής να κατηγορεί τον άλλον; Αν τον κατηγορεί είναι ευσεβής; Όχι!...
Η αδιάντροπη δικαιολογία είναι ίδιον των αμετανοήτων αμαρτωλών. Ο φονιάς ρίχνει την ευθύνη στο θυμό, ο κλέφτης στη φτώχεια, ο μοιχός στο πάθος του. Όμως όλα αυτά είναι ανόητες δικαιολογίες.
Διότι: Υπάρχουν φτωχοί που δεν κλέβουν. Υπάρχουν άνθρωποι με επιθυμίες που δεν μοιχεύουν, κλπ άρα, ούτε η φτώχεια, ούτε η επιθυμία, ούτε ο θυμός σπρώχνουν τον άνθρωπο στην αμαρτία, αλλά η θέλησή του, η διάθεσή του.
Ο Δαβίδ είδε απέναντί του την γυναίκα του Ουρία να λούζεται γυμνή (Β Βασ. 11,12). Και ήρθε σε πειρασμό, και μοίχευσε με αυτήν. Όταν μετανόησε, ομολόγησε την αμαρτία του ωμά και καθαρά: «ημάρτηκα τω Κυρίω» (Β Βασ. 12.13).
Θα μπορούσε βέβαια ο Δαβίδ να δικαιολογηθεί, και να πει: «Αμάρτησα γιατί είδα τη γυναίκα να ξεγυμνώνεται μπροστά μου. Γιατί λουζόταν μπρος στα μάτια μου». Ήξερε όμως πως αυτά ήταν ανόητες δικαιολογίες. Για αυτό και καταδίκασε τον εαυτό του, και έλαβε συγχώρεση από τον Κύριο. Και συ, αγαπητέ μου, πες στον Κύριο καθαρά το ήμαρτον» (Ιωάννης ο Χρυσόστομος)
«Όταν σε ελέγξει ο Πνευματικός και σου ειπεί, διατί να τα κάμης όλα αυτά; Τότε εσύ να μην ρίξεις την αφορμή σε άλλον τάχα, πως σε παρακίνησε, ούτε να προφασιστείς πως σε εσκέλισε ο Διάβολος, αλλά να κατηγορήσεις του λόγου σου και να πεις το κακό σου το κεφάλι σε όλα σου έφταιξε»
(άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, Διδαχή Α2)
(αρχ. Βασιλείου Μπακογιάννη, Εξομολόγηση & πνευματικός πατέρας σελ. 98-100)

«Ποιά είναι τα δύο κακά πράγματα
περί των οποίων οι άνθρωποι
με μεγαλύτερη ευχαρίστηση συζητούν;
Η αμαρτία των άλλων
και η δική μας δικαίωση.
(άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

«Όταν κάνω τη βραδινή μου προσευχή, και προσπαθώ να θυμηθώ τις αμαρτίες της ημέρας, εννιά στις δέκα φορές το πιο προφανές αμάρτημά μου έχει σχέση με την αγάπη: κράτησα μούτρα, μίλησα απότομα, σαρκάστηκα, ειρωνεύτηκα, αποπήρα ή έδειξα μίσος σε κάποιον.
Τότε μου έρχεται κατ’ ευθείαν στο μυαλό η δικαιολογία ότι δήθεν η πρόκληση από τους άλλους ήταν πολύ ξαφνική και απρόβλεπτη. «Μ’ έπιασαν στον ύπνο». Δεν είχα χρόνο να συμμαζέψω τον εαυτό μου. Και ίσως αυτό να αποτελεί μια δικαιολογία. Σίγουρα αυτές οι πράξεις θα ήταν χειρότερες, αν ήταν ηθελημένες ή εσκεμμένες. Αν ήταν εκ προμελέτης.
Από την άλλη όμως, αυτό που δείχνει ξεκάθαρα το ποιόν της πνευματικής μας ζωής, είναι αυτό που κάνουμε, όταν «μας πιάνουν στον ύπνο». Αυτό που ξεπετάγεται, πριν προλάβει κάποιος καλά καλά να το μεταμφιέσει κάπως, αυτό είναι η αλήθεια!
Αν υπάρχουν ποντίκια σ ένα κελλάρι, το πιθανότερο είναι να τα δούμε, μόνο όταν θα μπούμε μέσα ξαφνικά. Είναι φανερό ότι, τα ποντίκια, δεν τα δημιουργεί το ξαφνικό του πράγματος! Απλώς δεν τους δίνει την ευκαιρία να κρυφτούν.
Με τον ίδιο τρόπο: το ότι κάποιος με προκάλεσε ξαφνικά, αυτό δεν είναι η αιτία που έχω κακούς τρόπους. Το ξαφνικό δείχνει απλώς πόσο «λίγος» είμαι σε νήψη, σε επαγρύπνηση, σε φόβο Θεού.
Τα ποντίκια είναι πάντα εκεί, μέσα στο κελλάρι. Αλλά αν μπούμε με θόρυβο και φωνές, θα προλάβουν να κρυφτούν πριν ανάψουμε το φως»
(C.S. Lewis στοΜηνύματα από την Λυχνία Γ΄, αρχ. Βαρναβα Λαμπρόπουλου σελ.53-54)
 
«Επίσης μερικές φορές βλέπει κανείς τον εαυτό του να κάθεται με ειρήνη και ησυχία, και όταν του πει κάποιος αδελφός λόγο που τον λυπεί, ταράσσεται και νομίζει εύλογο ότι θλίβεται από αυτόν τον λόγο, κι έτσι λέγει εναντίον του, «εάν δεν ερχόταν να μου μιλήσει και να με ταράξει, δεν επρόκειτο να αμαρτήσω».
Και τούτο είναι φαντασιοπληξία και τούτο είναι παραλογισμός. Μήπως του έβαλε μέσα του το πάθος αυτός που είπε τον λόγο; Απλώς του έδειξε το πάθος που έχει μέσα του, για να μετανοήσει, αν θέλει, γι’ αυτό.
Αυτός μοιάζει με ασπρόψωμο μουχλιασμένο, που είναι απ’ έξω λαμπερό, αλλά όταν το κόψει κανείς, τότε φαίνεται ο βόρβορός του. Έτσι κι αυτός καθόταν ειρηνικά, όπως νόμιζε, είχε όμως μέσα του το πάθος και δεν το γνώριζε.
Ένα λόγο τού είπε ο αδερφός του και εξέβαλε τον κρυμμένο μέσα βόρβορο. Εάν λοιπόν θέλει να ελεηθεί, πρέπει να μετανοήσει, να καθαρθεί, να προκόψει, και τότε θα δεί, ότι οφείλει μάλλον να ευχαριστήσει τον αδελφό που του έγινε αίτιος τέτοιας ωφέλειας».
(αββάς Δωρόθεος, εκδ. ΕΠΕ σελ. 405-407)

«Εκείνος ο οποίος δεν εφοβήθη  ποτέ τον ίδιο τον εαυτό του, δεν γνωρίζει τον φόβο. Διότι όλα τα τέρατα τα εξωτερικά τα οποία φοβείται  ο άνθρωπος, ευρίσκονται εντός του, και μάλιστα ως εις μη αραιωμένην ουσία.
Υπάρχει μια άβυσσος εντός ημών, επάνω από την οποία ο άνθρωπος όταν άπαξ έλθει, παραμένει ισοβίως κατάπληκτος και έντρομος. Άπαντα τα σύμπαντα ημπορούν να χωρούν εις αυτή την άβυσσον – ψυχή, νους, θέλησις, αισθήματα, ορμέμφυτα, πάθη, εσωτερικός άνθρωπος, συνείδησις - η άβυσσος αυτή παραμένει ανέκφραστος, απροσδιόριστος και άνευ ονόματος». (
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς,Στοχασμοί περι του καλού και του κακού. Σελ.51)

«Μια κυρία θυμήθηκε και μου ανέφερε τα εξής:
Κάποτε ο γέροντας Πορφύριος μου είπε: «Πολλές από σας τις γυναίκες, ό,τι κατεστραμμένο και άχρηστο έχετε, παλιά και τρύπια κατσαρολικά, έπιπλα, παπούτσια και άλλα φθαρμένα πράγματα, πάτε και τα πετάτε σε κάποια απόμερη αποθήκη σας, κλειδώνετε την πόρτα και ησυχάζετε. Δεν ξέρετε όμως, ότι θα έρθει στιγμή, που αυτό το παλιατζίδικό σας θα το βρουν και θα εκτεθείτε».
Έμεινα έκπληκτος από τα λόγια του γέροντα. Διάβαζα, εκείνες τις μέρες, βιβλία ποιμαντικής ψυχολογίας, που μιλούσαν για απώθηση τραυματικών βιωμάτων από το συνειδητό στον ασυνείδητο χώρο της ψυχής και για ανάδυσή του σε απροσδόκητο χρόνο. Το ζωντανό παράδειγμα του γέροντα, για την αποθήκη απορριμάτων, μου έλεγε πολύ περισσότερα από ό,τι τα επιστημονικά εγχειρίδια. Ήταν σαφής ο συμβολισμός, ο αναφερόμενος στα αμαρτήματά μας, που δεν εξαλείψαμε με την μετάνοια και την εξομολόγησή μας, αλλά τα πετάξαμε βιαστικά στην αποθήκη της λήθης, για να απαλλαγούμε από την ενοχλητική παρουσία τους, και που θα τα «βρει» ο Θεός, για να τα επαναφέρει στη μνήμη μας, «εν ημέρα κρίσεως». Ήδη τα γνωρίζει, ενώ εμείς τα αγνοούμε».
(Ανθολόγιο Συμβουλών, γέροντος Πορφυρίου σελ. 177)

«…με την  φύλαξη των εντολών να καθαριστούμε όχι μόνο από τις αμαρτίες μας, αλλά και από τα ίδια τα πάθη. Διότι άλλο είναι τα πάθη και άλλο είναι οι αμαρτίες. Πάθη είναι ο θυμός, η κενοδοξία, η φιληδονία, το μίσος, η κακή επιθυμία και τα παρόμοια.
Αμαρτίες όμως είναι ακριβώς οι ενέργειες των παθών, όταν τα ενεργεί κανείς, όταν πράττει με το σώμα εκείνα τα έργα που του υπαγορεύουν τα πάθη.
Φυσικά είναι ενδεχόμενο να έχει κάποιος τα πάθη, αλλά να μην τα θέτει σε ενέργεια»
(αββάς Δωρόθεος, εκδ. ΕΠΕ σελ. 265-267)

«Η αλαζονεία συμπλέκεται με την ανδρεία, όπως ακριβώς ο λεγόμενος κισσός με το κυπαρίσσι. Ας είναι αδιάκοπη η προσπάθειά μας, ώστε να μην περνάει η παραμικρή σκέψη από το μυαλό μας ότι αποκτήσαμε οποιοδήποτε αγαθό, αλλά, αφού εξετάσουμε ποιά ακριβώς είναι τα γνωρίσματα του αγαθού, ας ερευνήσουμε αν αυτά υπάρχουν σε εμάς, και τότε οπωσδήποτε θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε ελλείψεις.
Να εξετάζεις ακατάπαυστα να βρεις και των παθών τα γνωρίσματα, και τότε θα βρεις να υπάρχουν πολλά από αυτά μέσα, γιατί, επειδή είμαστε ασθενείς, δεν μπορούμε να τα αντιληφθούμε, ή εξαιτίας της ασθένειάς μας, ή εξαιτίας της βαθιάς προκατάληψής μας…
Ας μην εκπλαγούμε, βλέποντας τον εαυτό μας στην αρχή του μοναχικού σταδίου να είναι πιο εμπαθής από ό,τι στην κοσμική ζωή. Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να βρεθούν πρώτα τα αίτια της ασθένειάς μας, και μετά να αποκτήσουμε την υγεία μας. Καθόσον τα θηρία προηγουμένως ήταν κρυμμένα και δεν φαίνονταν»
(Κλίμαξ Ιωάννου Σιναϊτη, ΕΠΕ σλ. 457)

«Πολλές φορές είμαστε καλοί, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε κακοί»   (Ντοστογιέβσκι)

«Είμαστε όλοι εν δυνάμει εγκληματίες», έλεγαν παλιά οι καθηγητές της Νομικής Σχολής στους φοιτητές.
Και τούτο, γιατί στην αχανή ανθρώπινη ψυχή βρίσκονται εν υπνώσει διάφορα θηριώδη ένστικτα, (κακία, μίσος, φόνοι, αδικίες κ.α)(Ματθ. 15,19), που όταν ξυπνήσουν και μπουν σε δραση, κάνουν τον αδύνατο άνθρωπο, τέρας!»
(αρχ. Βασιλείου Μπακογιάννη, Εξουσία και κόλαση, σελ.109)

«Ενας ιερέας, καθώς έβγαινε από τη φυλακή που είχε πάει να κηρύξει, συνάντησε έναν φίλο του, που τον ρώτησε:
- Τι είδους άνθρωποι κρατούνται εκεί μέσα;
- Πολύ όμοιοι με μας, μόνο που εκείνοι ανακαλύφθηκαν ότι είναι τέτοιοι, απάντησε εκείνος»!

«Είναι ευκολότερο να γίνει κανίς χριστιανός, όταν δεν είναι χριστιανός, παρά να γίνει αληθινός χριστιανός, όταν νομίζει ότι είναι χριστιανός»
(Κωνσταντίνος Κούρκουλας, Στάχυα τομ.Β σελ. 308)

«Πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε όχι μόνο τον πλησίον μας αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας. Έχουμε την τάση, με πολλή ευκολία να θεωρούμε σαν αληθινό εαυτό μας όλα όσα μας αρέσουν σε αυτόν, ενώ όλα εκείνα που εμείς και οι άλλοι του βρίσκουμε άσχημα, τα θεωρούμε τυχαία.
Εδώ ταιριάζει να θυμηθούμε μια σελίδα από την αλληλογραφία του ρώσου στάρετς Μακαρίου της Οπτινα. Είναι από τα γράμματα που αντάλλαξε μ έναν έμπορο της Πετρούπολης: «Η οικονόμος μου έφυγε και οι φίλοι μου μ συμβούλεψαν να πάρω στη θέση της ένα κορίτσι από το χωριό. Εσείς τι θα λέγατε να κάνω; Να την προσλάβω ή όχι;». «Ναι», ήταν η απάντηση του στάρετς.
Ύστερα από λίγο καιρό ο έμπορος ξανάγραψε: «Πάτερ, δώσε μου την ευχή σου να την διώξω. Είναι σωστός δαίμονας. Από τότε που ήρθε εδώ μέσα, τον περισσότερο καιρό είμαι έξω φρενών από θυμό και έχω χάσει εντελώς τον έλεγχο του εαυτού μου!». Ο στάρετς απάντησε: «Φρόντισε να μην την διώξεις. Είναι άγγελος που ο Θεός σου έστειλε για να σε βοηθήσει να δεις πόσος θυμός ήταν κρυμμένος μέσα σου, πράγμα που η προηγούμενη οικονόμος ποτέ δεν μπόρεσε να σε κάνει να ανακαλύψεις»
(Πορεία και συνάντηση σελ. 20)

«Όπως ακριβώς αντλώντας νερό από την πηγή συμβαίνει πολλές φορές να αντλήσουμε χωρίς να το αντιληφθούμε και τον λεγόμενο βάτραχο, έτσι και όταν ασκούμε τις αρετές, πολλές φορές εργαζόμαστε μαζί μ αυτές χωρίς να το καταλαβαίνουμε και τις κακίες.
Εννοώ το εξής με αυτό που λέω. Με τη φιλοξενία συμπλέκεται η γαστριμαργία, με την αγάπη η πορνεία, με τη διάκριση η πανουργία, με τη φρόνηση η πονηρία, με την πραότητα η υπουλότητα και η νωθρότητα και η οκνηρία και η αντιλογία και η ιδιορρυθμία και η ανυπακοή.
Με τη σιωπή η έπαρση εξαιτίας της διδασκαλίας, με τη χαρά η οίηση, με την ελπίδα η οκνηρία, με την αγάπη πάλι η κατάκριση, με την ησυχία η ακηδία και οκνηρία, με την αγνότητα η πικρία, με την ταπεινοφροσύνη η παρρησία. Σε όλα αυτά, σαν κοινό κολλύριο, ή καλύτερα δηλητήριο, ακολουθεί η κενοδοξία…
….Ο ήλιος λάμπει και φωτίζει χωρίς φθόνο τα πάντα, και η κενοδοξία χαίρεται για κάθε επιτελούμενο έργο. Εννοώ το εξής με αυτό που λέω. Όταν νηστεύω, κυριεύομαι από κενοδοξία, και όταν τρώγω, για να μην φανώ ότι νηστεύω, πάλι κενοδοξώ, με τη σκέψη ότι είμαι συνετός.
Φορώντας λαμπρά ενδύματα νικιέμαι από αυτήν, αλλά και αντικαθιστώντας τα με ευτελή, πάλι κενοδοξώ. Όταν μιλώ νικιέμαι από αυτήν, και όταν σιωπώ, πάλι νικήθηκα. Όπως και αν ρίξεις αυτό το τρίβολο αγκάθι, το κεντρί του στέκεται όρθιο»
(Κλίμαξ Ιωάννου Σιναΐτη εκδ. ΕΠΕ σελ. 419 & 339)

«…Βλέπω ότι έχει μπει μέσα σου η καλή ανησυχία. Γρήγορα θα απαλλαγείς από τα πάθη, γιατί έχεις αρχίσει να πιάνεις τον εαυτό σου. Αυτό βοηθάει περισσότερο από κάθε άλλον αγώνα. Όποιος πιάνει τον εαυτό του, αφήνει τον παλαιό εαυτό του και μπαίνει σε σωστό πνευματικό δρόμο. Ο παλαιός εαυτός μας κλέβει ότι κάνει ο καινούριος. Όταν μαθαίνουμε να τον πιάνουμε, πιάνουμε όλους τους κλέφτες που μας κλέβουν ό,τι καλό μας δίνει ο Θεός, και μας μένει ο πνευματικός πλούτος.
- Γέροντα, όταν λυπηθώ πολύ για ένα σφάλμα μου, λ.χ. γιατί μίλησα άσχημα σε μια αδελφή, αυτό με βοηθάει;
- Βοηθάει, αλλά να προσέξεις να μην ξεπεράσεις και τα όρια. Να λυπηθείς, αλλά να χαρείς κιόλας, γιατί σου δόθηκε η ευκαιρία να εκδηλωθεί η αρρώστια σου και να την θεραπεύσεις. Να σκεφτείς: «Για να μιλήσω άσχημα και να φερθώ έτσι, κάποιο πάθος υπήρχε μέσα μου και δόθηκε αυτή η ευκαιρία να βγει, για να το δω και να το διορθώσω». Θα ζητήσεις φυσικά και συγχώρεση από την αδελφή   
Οι πτώσεις σε βοηθούν να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Βγαίνουν όλα στην επιφάνεια και σιγά-σιγά γίνεται η καλή εργασία. Βλέπεις, και οι γιατροί μερικές φορές δίνουν στους αρρώστους διάφορες ουσίες, για να εκδηλωθούν τα συμπτώματα της αρρώστιας και να κάνουν καλή διάγνωση. Δίνουν π.χ. ζάχαρη και κάνουν μετά εξέταση αίματος, για να δουν αν ανέβει το ζάχαρο.
Στον πνευματικό αγώνα χρειάζεται να επισημαίνουμε τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα μας, τα ελαττώματά μας, και ύστερα να προσπαθούμε να χτυπάμε εκεί. Και στον πόλεμο, όταν κάνουμε αναγνώριση μιας περιοχής, επισημαίνουμε τα σημεία, όπου είναι ο εχθρός ή από όπου μπορεί να χτυπήσει, και έχουμε τον νου μας εκεί. Γιατί όταν ξέρεις σε ποια συγκεκριμένα σημεία βρίσκεται ο εχθρός, κινείσαι με σιγουριά. Βάζεις τον χάρτη κάτω και λες: «Ο εχθρός είναι εδώ κι εδώ· εμείς πρέπει να προλάβουμε να πιάσουμε εκείνα και εκείνα τα σημεία. Από εκεί θα ζητήσουμε ενίσχυση, εδώ χρειάζονται αυτά τα όπλα» κ.λ.π Μπορείς δηλαδή να καταστρώσεις ένα σχέδιο. Αλλά, για να μάθεις που βρίσκεται ο εχθρός, πρέπει να ανησυχείς και να ερευνάς· δε μπορείς να κοιμάσαι.           
(π. Παΐσιος Λόγοι Γ, σελ. 141-142)  

«Από τα μικροπράγματα καταλαβαίνουμε καλύτερα τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Γιατί στα πιο μεγάλα δείχνεται πιο προσεχτικός και κρύβεται»
(Σοπενχάουερ, στο Ψήγματα γνώσης και σοφίας, Σωτήρης Χατζηγάκης σελ. 88)

«Ψυχής πείρατα ιών ουκ αν εξεύροιο πάσαν επιπορευόμενος οδόν· ούτω βαθύν λόγον έχει»
τα σύνορα της ψυχής δε θα μπορέσεις  να τα ανακαλύψεις όσο κι αν προχωρήσεις, έστω κι αν πορευθείς πάνω σε όλους τους δρόμους  τόσο βαθύ λόγο έχε η ψυχή.
(Ηράκλειτος)

«Η επιστημονική και φιλοσοφική γνώση μπορεί να διατυπωθεί με ορισμούς, αλλά το πρόσωπο είναι πάνω από κάθε ορισμό, και κατά συνέπεια άγνωστο εξωτερικά· μόνο το ίδιο μπορεί να αποκαλύψει τον εαυτό του. Αφού ο Θεός είναι κρυμμένος, έτσι και ο άνθρωπος έχει μυστικά βάθη».    
(Γέροντας Σωφρόνιος, Η ζωή Του ζωή μου. Σελ. 57-58))  

«βαθεῖα ἡ καρδία παρά πάντα, καὶ ἄνθρωπός ἐστι· καὶ τίς γνώσεται αὐτόν»    
(Ιερεμίας 17,9-10)

Όργωνε βαθιά, να έχεις πολύ σιτάρι
αρχαίο ανεξερεύνητο ορυχείο
με κοιτάσματα άγνωστα η ψυχή σου
σκάψε βαθιά να βρεις το χρυσάφι σου.

Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει.
Υπάρχουνε βάθη που δεν τ΄ ανιχνεύει
ο ήλιος. Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη.
Και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες. Τα μάτια δε λένε.
Δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες
να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται
του ανθρώπου ο πυρήνας. Αν μιλούσε η σιωπή,
αν φυσούσε, αν ξέσπαγε – θα ξερίζωνεν όλα τα δέντρα του κόσμου.
(Νικηφόρος Βρεττάκος, Χορικό)

- Η ασυνείδητη περιοχή κατέχει το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικότητας
Οι ψυχολογικές θεωρίες διδάσκουν συνήθως ότι η περιοχή αυτή κατέχει τα 9/10 σχεδόν της προσωπικότητας του ανθρώπου. Αν δε, όπως είπαμε ληφθεί υπ όψη η διδασκαλία της χριστιανικής ανθρωπολογίας (Δογματικής), για την αμαύρωση και αχρείωση του «κατ’ εικόνα» από την αμαρτία, τότε ασφαλώς και από την άποψη αυτή είναι δυνατόν να γίνει παραδεκτή η παραπάνω θέση των ψυχολογικών θεωριών.
(Ενδεικτικά μνημονεύουμε εδώ σχετική παρατήρηση του Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου,
«Το τίμιο σκεύος της ψυχής έχει πολύ μεγάλο βάθος, τόσο που λέγει· «ο ίδιος ο Θεός ερευνά την άβυσσο και τη καρδιά του ανθρώπου (Σοφ. Σειράχ 42,18)». Διότι όταν ξέκλινε ο άνθρωπος από την εντολή του Θεού, και βρέθηκε κάτω από την επίδραση της αμαρτίας, αφού τον αιχμαλώτισε αυτή, που και αυτή είναι σαν μία άβυσσος πικρίας με μεγάλο βάθος, μπαίνοντας μέσα στον άνθρωπο κυρίεψε τους χώρους της ψυχής μέχρι τα πιο βαθιά μέρη της. Ας παρομοιάσουμε την ψυχή που ενώθηκε με την αμαρτία σαν ένα μεγάλο δέντρο, που έχει πολλά κλωνάρια, και τις ρίζες του βαθιά ριζωμένες μέσα στη γη· έτσι και τους χώρους που βρίσκονται μέσα στα πιο βαθιά μέρη της ψυχής τους κυρίευσε η αμαρτία που μπήκε εκεί και αναπτύχθηκε με τη συνήθεια και την παρεμπόδιση του αγαθού…».Ομιλία ΜΑ παράγρ. Α -η μετάφραση από τις εκδ. ΕΠΕ σελ. 563-. Επίσης στο ίδιο «το μεγαλύτερο μέρος εξουσιάζεται από την αμαρτία και ένα μέρος από την χάρη και υποκλέπτεται και δεν γνωρίζει»
(Ιωάννου Κορναράκη, Μαθήματα Εξομολογητικής σελ. 64-65)

«Ο γέροντας Πορφύριος είχε παρακολουθήσει μερικά μαθήματα ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο, για να του λυθεί η απορία, πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ψυχίατροι που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη της ψυχής. Και συμπέρανε:
Οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι μοιάζουν με τον τυφλό, που με την αφή προσπαθεί να καταλάβει τα πράγματα που βρίσκονται γύρω του. Η ψυχή είναι πολύ βαθειά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει»
(Δ. Τάτση, Διδαχές Γερόντων, σ. 147)

«Χρώμα πάνω στο χρώμα,
πώς να διακρίνεις τη σκουριά;»
(Τάσος Κόρφης στο Αγκαλιά με τον εαυτό μας,Ντέμη Σταυροπούλους σελ. 151)

«Ενδον σκάπτε. Ενδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη, εάν αεί σκάπτεις»
(=Σκάβε μέσα σου! Μέσα σου είναι η πηγή του καλού και θα αναβρύζει ακατάπαυστα, αν ακατάπαυστα σκάβεις)
(Μάρκος Αυρήλιος)
 
«Ολο ξεχνάμε να κατεβούμε στο βυθό.
Δεν βάζουμε τα ερωτηματικά μας αρκετά βαθιά»
(Βιττγκενστάιν)

Ερωτήθη κάποτε ένας ερημίτης:
- Πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους επαίνους και τα εγκώμια;
Και απάντησε:
- Να έχετε ταπείνωση και να γνωρίζετε καλά τον εαυτό σας. Να σας πω ένα παράδειγμα: Όταν σκαλίζω στο ξύλο μια μορφή αγίου και τελειώνω, νομίζω ότι είναι καλή. Την ξανακοιτάζω μετά από λίγο και βλέπω ότι έχει ελλείψεις. Αν βάλω τον φακό, θα δω ότι δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Το ίδιο πάλι και με τα χέρια. Βλέπουμε ότι είναι καθαρά. Αν βάλουμε όμως τον φακό, θα δούμε ότι έχουν βρωμιές και πολλά μικρόβια. Έτσι, να κοιτάμε προσεκτικά τον εαυτό μας και θα βλέπουμε ότι δεν είμαστε τίποτα και ας λέει ο κόσμος»
(Αθωνικό Γεροντικό, Ιωαννικίου Κοτσώνη σελ.433-434)

«Στις περιπτώσεις που δεν επηρεάζει η προσευχή για να λυθεί κάποιο πρόβλημα, να αναπαύσει και να φωτίσει τον άνθρωπο, τότε σημαίνει ότι ο άνθρωπος για τον οποίο προσεύχεσαι έχει ένα βαθύτερο προσωπικό πρόβλημα, που πρέπει να το εντοπίσει και να ταπεινωθεί. Τότε η προσευχή ενεργεί πολύ αποτελεσματικά.
Κάποτε μια φίλη μου, που είχε ένα σοβαρό πρόβλημα και δεν εύρισκε λύση και παρηγοριά για πολλά χρόνια, πήγε να δει τον γέροντα με το παράπονο πως κανείς δεν μπορεί να την βοηθήσει, εννοώντας και τον γέροντα. Ο γέροντας χωρίς να ακούσει το παράπονό της, της λέει:
- Αν οι προσευχές μας δεν μπορούν να βοηθήσουν, τότε κάτι υπάρχει μέσα σου πολύ βαθύ ατακτοποίητο.
Αυτό ήταν, αντελήφθη η παθούσα τι ακριβώς της είπε ο γέροντας και στράφηκε περισσότερο στον εαυτό της με προσοχή και αυτοέλεγχο.
Μετά από πολύ καιρό την συνάντησα και της εκδήλωσα τη χαρά μου που την είδα τόσο καλά. Ναι μου είπε, αυτό και αυτό μου είπε ο γέροντας και πολύ βοηθήθηκα.
Αυτή θέση του Γέροντα βοήθησε και μένα σε πολλές περιπτώσεις στη ζωή μου»
(Δήμητρας Δαβίτη, Αναμνήσεις από τον Γέροντα Σωφρόνιο του Εσσεξ, σελ. 129-130)

«Ο Γέροντας Πορφύριος διηγείται:
- Όταν υπηρετούσα στην Πολυκλινική, έβλεπα συχνά να συμβαίνει το εξής. Άρχιζε ο γιατρός να εξετάζει τον ασθενή κι εκείνος διαμαρτυρόταν και του έλεγε ότι δεν ήταν σε εκείνο το σημείο που πονούσε, αλλά αλλού. Και του έλεγε ο γιατρός: «Μπορεί εσύ να πονάς εκεί, αλλά αλλού είναι το πρόβλημα». Και συνέχιζε ο γέροντας Πορφύριος:
«Ετσι συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Εμείς νομίζουμε ότι είναι έτσι τα πράγματα, ενώ αλλού βρίσκονται οι αιτίες για αυτά που συμβαίνουν μέσα μας και στη ζωή μας»
(Ανθολόγιο Συμβουλών, γέροντος Πορφυρίου σελ. 174)

«Αγνοούμε τον ίδιο τον αυτό μας… Πραγματικά, καθώς φαίνεται, το δυσκολότερο από όλα είναι να γνωρίσει κανείς καλά τον εαυτό του. Γιατί όχι μόνο το μάτι μας που βλέπει τα έξω από τον άνθρωπο δεν είναι κατάλληλο να βλέπει τον εαυτό μας, αλλά και αυτός ο νους μας, που βλέπει με πολλή ακρίβεια και γρήγορα το ξένο αμάρτημα, είναι βραδυκίνητος στο να αντιληφθεί τα δικά μας ελαττώματα»
(Μεγάλου Βασιλείου Παιδαγωγική Ανθρωπολογία, Χαρώνη Βασιλείου αριθμ. κειμένου 399)

Α) Εαυτός, ο μεγαλύτερος εχθρός
 
«Ο Ανάχαρσης από τη Σκυθία, όταν ρωτήθηκε από κάποιον ποιο είναι εχθρικό για τους ανθρώπους, είπε: «Οι ίδιοι για τους εαυτούς τους»
(Σταλαγμοί αρχαίας σοφίας, Αγγελική Ζαχαριά σελ. 47)
 
«Κανείς δεν είναι τόσο πολύ εχθρός του ανθρώπου, όσο ο ίδιος στον εαυτό του»
(όσιος Μάρκος ο Ασκητής)
 
«Υπάρχει μια αρχαία ινδιάνικη προσευχή που λέει:
«Αναζητώ τη δύναμη
Όχι για να γίνω
Σπουδαιότερος από τον αδελφό μου
Αλλά για να πολέμήσω
Τον μεγαλύτερο εχθρό, τον Εαυτό μου»
(στο Αγκαλιά με τον εαυτό μας, Ντέμη Σταυροπούλου σελ. 165)
    
Ο αυτοκράτωρ του Βυζαντίου Αρκάδιος είχε εξοργιστεί φοβερά εναντίον του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Μια μέρα εξέφρασε αυτό το μίσος του μπροστά σε  μια παρέα αυλικών του που ήταν όλοι διεστραμμένοι. Πέντε από αυτούς έδωσαν τη γνώμη τους
Ο πρώτος του είπε να τον εξορίσει ώστε να μην τον ξαναδεί. Ο δεύτερος είπε να του δημεύσει όλα τα αγαθά. Ο τρίτος να τον φυλακίσει. Και ο τέταρτος βρήκε σαν μόνη λύση να τον φονεύσει για να απαλλαγεί οριστικά. Ο πέμπτος όμως που ήταν πιο έξυπνος και πιο διεστραμμένος τους είπε:
- Πλανάσθε όλοι. Με τίποτα από αυτά δεν μπορούμε να εκδικηθούμε τον επίσκοπο Ιωάννη. Όπου και να τον εξορίσουμε θα είναι η πατρίδα του. Αν του δημεύσουμε τα αγαθά, το κακό θα το πάθουν οι φτωχοί του. Αν τον φυλακίσουμε, θα του ανοίξουμε τους ουρανούς.
Μόνο μία εκδίκηση υπάρχει για αυτόν. Βρείτε τρόπο να τον εξαναγκάσετε να αμαρτήσει. Τον ξέρω καλά. Αυτός ο άνθρωπος δεν φοβάται τίποτα άλλο στον κόσμο αυτόν παρά μόνο την αμαρτία…
 
Β) Η αυτογνωσία μας κάνει καλύτερους
«αρρώστια γνωρισμένη, η μισή θεραπευμένη»
(Ελληνική παροιμία)

«Ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε καλά τον εαυτό μας, να γνωρίσουμε καλά τα τραύματα της ψυχής μας· γιατί τότε μόνον θα μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε τα κατάλληλα για τη θεραπεία φάρμακα. Γιατί εκείνος που αγνοεί την αρρώστια του, δε θα λάβει κανένα μέτρο για τη θεραπεία της».
(Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος )  
 
«Τα λάθη του παρελθόντος σου κάμε τα οδικές πινακίδες, που θα δείχνουν το δρόμο προς την επιτυχία του μέλλοντος»
 
«Μακάριος είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει την ασθένειά του. Διότι αυτή η γνώση τού γίνεται θεμέλιο, ρίζα και αρχή κάθε αγαθοσύνης. Όταν δηλαδή μάθει κανείς και αισθανθεί αληθινά την ασθένειά του, τότε περισφίγγει την ψυχή του από την χαυνότητα, που αμαυρώνει την γνώση, και εξασφαλίζει για τον εαυτό του περιφρούρηση. Κανένας όμως δεν μπορεί να αισθανθεί την ασθένειά του, αν δεν υποβληθεί για λίγο σε πειρασμούς, που καταπονούν είτε το σώμα είτε την ψυχή»
(όσιος Ισαάκ ο Σύρος εκδ. ΕΠΕ τομ. 8Α σελ. 327)   
 
Γ) Δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας  
 
«Το να αγνοούμε τους εαυτούς μας είναι φοβερότερο από τη χειρότερη μορφή μανίας και παραλογισμού. Καθόσον η μανία είναι φυσικό νόσημα, ενώ η άγνοια του εαυτού μας είναι αποτέλεσμα διεφθαρμένης προαιρέσεως»
(Παιδαγωγική Ανθρωπολογία Ιωάννου Χρυσοστόμου, Χαρώνη Βασιλείου αριθμ. κειμένου 1379)
      
«Με τον ίδιο δηλαδή τρόπο που τα σωματικά μας μάτια, όταν μεν υγιαίνουν, όλα μπορούν να τα δουν, μέχρι και τα κουνούπια που πετούν στον αέρα. Όταν όμως σκεπάζονται από θολούρα, αν μεν τους συναντήσει κάτι μεγάλο, αυτό το βλέπουν αμυδρά, ενώ τα μικρά δεν τα αισθάνονται με την αίσθηση της όρασης, έτσι και η ψυχή, αν με την προσοχή λεπτύνει την τύφλωση που συμβαίνει  σε αυτήν λόγω της αγάπης στον κόσμο, τότε, και τα πιο μικρά της πταίσματα, τα θεωρεί ως πολύ μεγάλα»
(άγιος Διάδοχος Φωτικής στο Η θεραπευτική των πνευματικών νοσημάτων, Jean Claude Larchet τόμος Β σελ.165,η μετάφραση δική μας)
 
- Μπορεί, γέροντα, κανείς να πιάνει λεπτομέρειες και τα χονδρά σφάλματα να μην τα πιάνει;
- Πώς δεν μπορεί! Μια φορά ένας γνωστός μου πνευματικός μου διηγήθηκε το εξής περιστατικό: Μια γυναίκα, όταν πήγε να εξομολογηθεί, έκλαιγε συνέχεια και έλεγε: «Δεν ήθελα να την σκοτώσω». «Κοίταξε, της είπε ο πνευματικός, αν υπάρχει μετάνοια, ο Θεός συγχωρεί, συγχώρεσε τον Δαβίδ».
«Ναι, αλλά δεν το ήθελα», έλεγε εκείνη. «Καλά, πώς έγινε και την σκότωσες;», την ρώτησε ο πνευματικός. «Να, καθώς ξεσκόνιζα, την χτύπησα με την πετσέτα και την σκότωσα τη μύγα. Δεν το ήθελα»! Εν τω μεταξύ αυτή κορόιδευε τον άντρα της, είχε εγκαταλείψει τα παιδιά της, είχε διαλύσει το σπίτι της και γύριζε στους δρόμους, και αυτά τα ανέφερε σαν να μην συνέβαινε τίποτα. «Γι αυτά χρειάζεται κανόνας», της λέει ο πνευματικός. «Και γιατί χρειάζεται για αυτά κανόνας;», λέει στον πνευματικό. Εμ, πώς να βοηθηθεί αυτή;
(Παϊσίου, Λόγοι Γ σελ 127)

«Στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ο διοικητής ενός συντάγματος χρειαζόταν 20 εθελοντές  για μια πολύ δύσκολη αποστολή. Στο προσκλητήριο έθεσε το ερώτημα: «Ποιος από σας δεν έκανε ποτέ λάθος στη ζωή του;».
Οι περισσότεροι στρατιώτες βγήκαν μπροστά και με περηφάνια δήλωσαν πως υπήρξαν αλάνθαστοι. Κάποιοι άλλοι έμειναν πίσω και σιωπούσαν. Ο αξιωματικός τους εξέτασε και από αυτούς διάλεξε τους ανθρώπους που χρειαζόταν, γιατί αυτοί είχαν επίγνωση των ατελειών και της αδυναμίας τους»
(Ημεροδείκτης εκδόσεων ο Λόγος)
 
«Ο Σωκράτης έλεγε ότι, αν κάποιος έβαζε έναν κήρυκα στο θέατρο να πει να σηκωθούν οι υποδηματοποιοί, θα σηκωθούν μόνο εκείνοι, το ίδιο οι χαλκουργοί, οι υφαντές και όμοια θα κάνουν όσοι ασκούν άλλα επαγγέλματα.
Αν, όμως, πει να σηκωθούν οι φρόνιμοι ή οι δίκαιοι, θα σηκωθούν όλοι. Και η μεγάλη βλάβη στη ζωή είναι ότι, ενώ οι πολλοί είναι ανόητοι, νομίζουν πως έχουν μυαλό»
(Σταλαγμοί αρχαίας σοφίας, Αγγελική Ζαχαριά σελ. 60)

«Ο άνθρωπος τα βαλε με τη Δημιουργία, που δεν του έδωσε φτερά και έκανε δικά του. Θύμωσε που δεν του έδωσε δυνατά μάτια και τα μεγάλωσε μόνος του. Έφτιαξε κιάλια, για να βλέπει μακριά, κανείς όμως δεν έφτιαξε κιάλια, για να βλέπει μέσα του» (Μενέλαος Λουντέμης)

«ο ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω (= ο ανεξέταστος βίος είναι αβίωτος) (Σωκράτης)
( Ιδεοδρόμιο τομ. 1οςσελ. 159,160,Μακαρίου Πελέκη)

«Ένα μεγάλο σφάλμα: να θεωρείς τον εαυτό σου πιο σημαντικό από ό,τι είναι ή να τον εκτιμάς λιγότερο από ό,τι αξίζει» (Γκαίτε)

«Ποτέ δεν είσαι τόσο καλός όσο σου λένε οι άλλοι, τις φορές που νικάς, και ποτέ δεν είσαι τόσο κακός όταν οι άλλοι στο λένε, όταν χάνεις»
(Lou Holtz στο Ιστορίες που θα θυμάσαι για πάντα, Ακη Αγγελάκη σελ.211)

Ρωτήθηκε κάποτε ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος:
- Γέροντα έχετε δει ποτέ κανένα όραμα;
- Όχι παιδί μου. Ούτε έχω δει, ούτε θέλω να δω. Το μόνο που θέλω να βλέπω είναι οι αμαρτίες μου.
(Υποθήκες Ζωής σελ. 31)

«Το "γνῶθι σαυτόν" της αρχαιοελληνικής παράδοσης παραπέμπει σε μια επιτακτική ανάγκη για γνώση του εαυτού, που δε γνωρίζουμε, και στην αντίληψη ότι στη γνώση του εαυτού βρίσκεται το κλειδί της σοφίας και της αρετής. Ο Σωκράτης δηλώνει στο Φαιδρό πως δεν έχει καιρό να ασχοληθεί με θεωρίες σχετικά με διάφορα μυθικά πλάσματα. Και σημειώνει:
"τό δέ αἴτιον, ὦ φίλε, τούτο τόδε. Οὐ δύναμαι πω κατά το Δελφικόν γράμμα γνῶναι ἐμαυτόν· γελοῖον δή μοι φαίνεται τοῦτο ἔτι ἀγνοοῦντα τά ἀλλότρια σκοπεῖν "»
(Κουφογιάννη Πανωραία, Ορθόδοξη πίστη και επιστημονική Ψυχολογία, σελ 79)

«Η επιθυμία μου είναι να δυνηθώ να διακρίνω τον Θεό, τον οποίο βρίσκω παντού στον εξωτερικό κόσμο, κατά τον ίδιο τρόπο και εντός του εαυτού μου» (Κέπλερ)

«Ο όσιος Νικήτας ο Στηθάτος προβάλλει ως ασκητικό ιδεώδες το «το να ζητά κάποιος να γνωρίσει καλά το Θεό μέσα του». Η αυθεντική πνευματική αφύπνιση και επιστροφή στο Θεό τελειώνεται με την ταπεινόφρονη αυτοθεώρηση. Για αυτό
«το να γνωρίσει κάποιος τον εαυτό του είναι το τέλος της εργασίας των αρετών».
(Ιωάννου Κορναράκη, Βιβλικά Ψυχογραφήματα, σελ.37)

«Αγάπησε την αργία της ησυχίας, περισσότερο από τον χορτασμό των πεινασμένων στον κόσμο και από την επιστροφή πολλών εθνών στην προσκύνηση του Θεού·
διότι είναι προτιμότερο για σένα να λύσεις το δεσμό της αμαρτίας, παρά να ελευθερώσεις δούλους από τη δουλεία·
είναι καλύτερο για σένα να ειρηνεύσεις την ψυχή σου
παρά να ειρηνεύεις με τη διδαχή σου τους ευρισκόμενους σε διάσταση.
Ο Γρηγόριος λέγει· καλό είναι να θεολογείς για τον Θεό, αλλά ανώτερο από αυτό είναι να καθαρίσεις τον εαυτό σου για τον Θεό. Είναι καλύτερο να είσαι βραδύγλωσσος και γνωστικός και δοκιμασμένος, παρά να ξεχύνεις με την οξύτητα του νου σου τη διδασκαλία σαν ποτάμι.
Σε συμφέρει να φροντίζεις να αναστήσεις την πεσμένη από τα πάθη ψυχή σου δια της κινήσεως των σκέψεών σου προς τα θεία, παρά να αναστήσεις τους νεκρούς»…
«Όποιος αισθάνθηκε τις αμαρτίες του είναι ανώτερος από εκείνον που εγείρει νεκρούς με τη προσευχή του μέσα στην κοινωνία των πολλών.
Όποιος στενάζει μία ώρα για τη ψυχή του, είναι ανώτερος από εκείνον που ωφελεί όλο τον κόσμο με την εμφάνισή του.
Όποιος αξιώθηκε να δει τον εαυτό του, αυτός είναι ανώτερος από εκείνον που αξιώθηκε να δει τους αγγέλους· διότι ο τελευταίος επικοινωνεί με τους σωματικούς οφθαλμούς, ενώ εκείνος βλέπει με τους οφθαλμούς της ψυχής».
(άγιος Ισαάκ ο Σύρος. ΕΠΕ, τομ Α σελ,361,τομ. Β σελ 119-121)

«Ξέρετε για την πνευματική διάσπαση του ατόμου; Όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όταν δηλαδή φτάσουμε σε αυτογνωσία, τότε γίνεται διάσπαση του ατόμου μας.
Αν δεν ταπεινωθούμε ώστε να διασπάσουμε το άτομό μας,
δε θα βγει η πνευματική ενέργεια που χρειάζεται για να ξεπεράσουμε τη βαρύτητα της φύσεώς μας. Μόνον έτσι , παλικάρια, θα μπορέσουμε να διαγράψουμε πνευματική τροχιά».
(Γέροντας Παΐσιος)

«Σε θεολόγο που υποστήριζε ότι ο χριστιανός πρέπει να είναι άνθρωπος της δράσης, ο γέροντας Ιωήλ είπε:
«Ωχ, καημένε! Δεν αφήνεις τη δράση και τη βράση για να κοιτάξεις λίγο και τον δικό σου καταρτισμό; Όλο δράση και βράση είμαστε και αφήσαμε τις ψυχές μας να γίνουν χέρσα χωράφια.
Καθάρισε με βαθιά αυτοκαλλιέργεια την ψυχή σου από τα πάθη και τότε ό,τι προσφέρεις στον πλησίον σου θα το προσφέρεις όχι από το άδειασμά σου, αλλά από το ξεχείλισμά σου»
(Διδαχές Γερόντων, πρεσβ. Δημητρίου Τάτση, σελ. 57)

«Να ενεργείς με βαθειά περίσκεψη, να μη θέλεις να επιδεικνύεσαι, και να έχεις όλη την προσοχή σου στραμμένη, σαν σε κατάσταση εκστάσεως, προς την καρδιά σου· γιατί οι δαίμονες φοβούνται τη βαθειά περίσκεψη, όπως οι κλέφτες τους σκύλους».
(Κλίμαξ Ιωάννου Σιναϊτη, εκδ. ΕΠΕ σελ. 195)

Το άψυχο σώμα, κείτεται ενώ πλήθος τριγύρω άτομα

περιμένουν την τελετή έναρξης…

Η σκάλα έτοιμη να μεταφέρουν επίσημα την ψυχή… Λαμπροφορημένη

το πλήθος Αγγέλων, στα λευκά… σαν παρανυφάκια

πηγαινοέρχονται για τις ετοιμασίες της τελευταίας στιγμής…

όλα στη θέση τους... όλοι στη θέση τους,

λευκά-μαύρα για το χαιρετισμό…

όλοι έτοιμοι για τη φωτογραφία

το φόντο λευκό πάνω δεξιά-αριστερά

και μαύρο κάτω και στη μέση

οι καμπάνες σήμαναν… τα όργανα άρχισαν

τι πανδαισία!...κλικ…

αποθανατίστηκε και… η στιγμή…

στην όμορφη χρυσή κορνίζα

και τα περιστέρια πέταξαν κι αυτά ψηλά

συνοδεύοντας την ακολουθία…

ανείπωτη χαρά!

Ουράνιο το Πέταγμα

Προς τον ΚΥΡΙΟ…!
 
Ρένα (Ειρήνη-Ελευθερία) Κωσταντή

Κανένας δε μπορεί να πει: Είμαι φτωχός και με τι να κάνω ελεημοσύνη; Γιατί, και αν ακόμα δεν μπορείς να δώσεις τόσα όσα εκείνοι οι πλούσιοι που έβαζαν τις δωρεές τους στο θησαυροφυλάκιο του ναού (Μαρκ. 12, 41), τότε δώσε δύο λεπτά σαν εκείνη τη χήρα τη φτωχή (Λουκ.21,3), και τα δέχεται από μέρους σου ο Θεός καλύτερα από τις δωρεές των πλουσίων.

Δεν έχεις ούτε τόσα; Έχεις όμως δυνάμεις και μπορείς να ελεήσεις τον άρρωστο με τις υπηρεσίες σου.

Δεν μπορείς ούτε αυτό; Μπορείς με τον καλό σου λόγο να παρηγορήσεις τον αδελφό σου. Ελέησέ τον λοιπόν με τον παρηγορητικό λόγο και άκουσε αυτόν που λέει: «Ο καλός λόγος είναι προτιμότερος από τα δώρα» (Σοφ. Σειράχ 18,16).

Υπόθεσε τώρα ότι ούτε με το λόγο δεν μπορείς να δείξεις έλεος. Μπορείς όμως, αν θυμώσει μαζί σου ο αδελφός σου, να τον βοηθήσεις αντέχοντάς τον την ώρα της ταραχής, τότε που τον βλέπεις να επηρεάζεται από τον κοινό σας εχθρό, το διάβολο. Και, αντί να του πεις μια κουβέντα και να τον ταράξεις περισσότερο, μπορείς να σωπάσεις και να ελεήσεις την ψυχή του, παίρνοντάς την από τα νύχια του εχθρού.

Μπορείς ακόμα, αν αμαρτήσει εις βάρος σου ο αδελφός σου, να τον ελεήσεις και να του συγχωρήσεις την αμαρτία του, για να συγχωρεθείς και συ από το Θεό. Γιατί η Γραφή λέει: «Συγχωρείτε για να σας συγχωρήσει και σας ο Θεός» (Μαρκ. 11,25-26, Ματθ. 6,12, Λουκ. 6,37). Και να που ελεείς την ψυχή του αδελφού σου, συγχωρώντας του ό,τι σου έκανε. Γιατί ο Θεός μας έδωσε την εξουσία, αν θέλουμε, να συγχωρούμε ο ένας τα σφάλματα του άλλου. Μπορεί λοιπόν να μην έχεις με τι να ελεήσεις το σώμα του συνανθρώπου σου αλλά ελεείς την ψυχή του. Και υπάρχει μεγαλύτερο έλεος από αυτό που προσφέρεται στην ψυχή του άλλου;  Όσο πιο πολύτιμη είναι η ψυχή από το σώμα άλλο τόσο και το έλεος που προσφέρεται στην ψυχή είναι μεγαλύτερο από αυτό που δίνεται στο σώμα.

Επομένως κανένας δεν μπορεί να πει: «δεν μπορώ να κάνω ελεημοσύνη». Ο καθένας μπορεί, ανάλογα με τις δυνατότητες και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Αββάς Δωρόθεος (Έργα Ασκητικά, ΙΔ΄Διδασκαλία 158, επιλογή και μετάφραση: Ελένη Κονδύλη)

Από το βιβλίο της Ελένης Κονδύλη, Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς, εκδόσεις Ακρίτας, έκδοση β’, 2007, σελ. 53-54).

Ο κύκλος της αγάπης
 
«Φροντίστε, όσο μπορεί ο καθένας, να ενωθείτε μεταξύ σας. Γιατί όσο ενώνεται κανείς με τον πλησίον, τόσο ενώνεται και με το Θεό.
Και, για να καταλάβετε τη σημασία αυτού του λόγου, θα σας πω ένα παράδειγμα από τους Πατέρες. Φανταστείτε ένα κύκλο πάνω στη γη, σαν ένα σχήμα στρογγυλό που χάραξε κάποιος με διαβήτη από ένα κέντρο. Κέντρο λέγεται το μέσο του κύκλου. Προσέξτε τώρα. Υποθέστε ότι ο κύκλος αυτός είναι ο κόσμος και ότι το κέντρο του κύκλου είναι ο Θεός. Οι ακτίνες του κύκλου από την περιφέρεια προς το κέντρο είναι οι δρόμοι για το Θεό, δηλαδή οι τρόποι ζωής των ανθρώπων.
      Προχωρούν λοιπόν οι άγιοι προς το εσωτερικό του κύκλου επιθυμώντας να πλησιάσουν το Θεό. Και όσο προχωρούν προς το κέντρο τόσο πλησιάζουν και το Θεό και μεταξύ τους. Το ίδιο σκεφθείτε και για το χωρισμό. Γιατί, όταν μακραίνουν από το Θεό και στρέφονται προς τα έξω, είναι φανερό πως όσο βγαίνουν και απομακρύνονται από το Θεό τόσο απομακρύνονται και από τους άλλους. Και αντίστοιχα, όσο απομακρύνονται από τους άλλους τόσο απομακρύνονται και από το Θεό.
   Να λοιπόν ποια είναι η φύση της αγάπης. Όταν είμαστε έξω και δεν αγαπάμε το Θεό, τότε είμαστε και απομακρυσμένοι ο καθένας από τον πλησίον. Αν όμως αγαπήσουμε το Θεό, τότε όσο πλησιάζουμε το Θεό με την αγάπη για Κείνον, τόσο ενωνόμαστε με την αγάπη για τον πλησίον, και όσο ενωνόμαστε με τον πλησίον, τόσο ενωνόμαστε και με το Θεό».
(Αββάς Δωρόθεος Έργα Ασκητικά , ΣΤ΄Διδασκαλία 77-78, επιλογή και μετάφραση: Ελένη Κονδύλη).
Από το βιβλίο της Ελένης Κονδύλη, Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς, εκδόσεις Ακρίτας, έκδοση β’, 2007, σελ. 23-24).
 
«Ο γάμος είναι ένα δέντρο, που οι καρποί του φανερώνονται στη γη, αλλά οι ρίζες του βρίσκονται στον ουρανό»
 
«Η ερωτική έξαρση και η τρυφεράδα μέσα στο γάμο εξαντλούνται γρήγορα, όπως το πρώτο κρασί στο γάμο της Κανά. Για να διατηρηθεί όμως η εφορία και η χαρά μέσα στο σπίτι, πρέπει να έλθει ο «καλός οίνος». Αλλά αυτό δεν γίνεται παρά μόνο με θαύμα. Και ένα τέτοιο θαύμα μόνο ένας μπορεί να το κάνει. Ο Χριστός. Αρκεί να είναι προσκεκλημένος, και στο δικό σου γάμο, όπως τότε της Κανά της Γαλιλαίας.
(Κωνσταντίνος Κούρκουλας, Στάχυα τομ. Α σελ. 119)
 
- Η προσευχή μέσα στο γάμο
«Με τα χαρίσματα που είχε ο Γέρων Πορφύριος, γνώριζε τι χρειαζόταν σε κάθε περίπτωση. Είπε, για παράδειγμα, σε μία παντρεμένη: «Να μη μιλάς καθόλου, όταν ο άντρας σου βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση. Κάνε την προσευχή σου και ζήτα και από άλλους να προσεύχονται. Γιατί, αλλιώς, του δημιουργείται άσχημη κατάσταση, δε βρίσκει χαρά και ζεστασιά κοντά σου και τότε αρχίζει να κοιτάζει δεξιά και αριστερά». Συνιστούσε κάθε φορά, ανάλογα με την κάθε περίπτωση, εκείνο που ήταν πρόσφορο για την γαλήνη της συγκεκριμένης οικογένειας»
(Ανθολόγιο Συμβουλών, γέροντος Πορφυρίου σελ. 404)
     
«Άλλη μία, από τα πνευματικά παιδιά του αγίου παπά- Νικόλα Πλανά, πήγε μια μέρα να προσκυνήσει τον τάφο του. Και εκεί βλέπει μια γυναίκα της ενορίας του, που έκοβε λίγα φύλλα από τα άνθη του τάφου. Και αμέσως λέει στην αδελφή: «Τι με κοιτάς περίεργα; Εδώ μόνο βρίσκω παρηγοριά. Άμα έχουμε γκρίνια στο σπίτι, έρχομαι εδώ βιαστική, κόβω λίγα άνθη από τον τάφο και θυμιάζω και τον παρακαλώ για τη γαλήνη. Και έρχεται η πραγματική γαλήνη!»
(Ο άγιος παπά- Νικόλας Πλανάς, εκδόσεις Αστήρ, σελ. 73)
 
«Στη γειτονική μας Σερβία έζησε μέχρι πριν λίγα χρόνια ένας όσιος και σοφός κληρικός, ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς (άγιος πλέον). Μια μέρα τον επισκέφτηκε ένα ζευγάρι, που επρόκειτο να τελέσει τους γάμους του, και τον ερώτησαν τι έπρεπε να κάνουν για να ευτυχίσουν. Και εκείνος τους απάντησε:
- Κάθε βράδυ να διαβάζετε μαζί στην προσευχή σας το μικρό Απόδειπνο και να ζητάτε ο ένας από τον άλλον συγγνώμη, ώστε να μην μένει τίποτα από κάποια τυχόν ψυχρότητα, που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Έγινε ο γάμος και το ζευγάρι άρχισε τους καθημερινούς καυγάδες, με αποτέλεσμα σε ένα χρόνο να χωρίσουν. Όταν πήγαν στο Δικαστήριο να πάρουν την απόφαση, συναντήθηκαν, έσκυψαν το κεφάλι από ντροπή και είπαν και οι δύο με μια φωνή:
- Δεν πάμε πάλι στον π. Ιουστίνο;
Ο Γέροντας τους δέχτηκε με αγάπη, άκουσε όσα του είπαν για τον χωρισμό τους και τους ρώτησε:
- Παιδιά μου, αυτά που σας είπα, όταν επρόκειτο να τελέσετε τους γάμους σας, τα τηρήσατε;
- Όχι , πάτερ, του απάντησαν.
- Τότε να τα τηρήσετε τώρα και θα σωθεί ο γάμος σας.
Τα τήρησαν και όχι μόνο σώθηκε ο γάμος τους , αλλά έγιναν και πανευτυχείς.
Για να επιτύχει ο γάμος πρέπει να είναι μια πορεία εν προσευχή και εν Αγίω Πνεύματι.
(Χαρώνη Βασιλείου, Γάμος-Αγάπη και Ερωτας σελ. 100)
«Τίποτα δεν συνδέει τους συζύγους τόσο στενά, όσο η τακτική κοινή προσευχή»
 
Ο γάμος ως σχολείο αρετής και αγιότητας
«Η οικογένεια είναι «παλαίστρα» και «γυμναστήριον» (Χρυσοστόμου ΕΠΕ 15,445), είναι στίβος για την άσκηση σε πλείστες αρετές. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που η συμβίωση συνεπάγεται θυσίες, κόπους και πόνους»
(Χαρώνη Βασιλείου, Γάμος-Αγάπη και Ερωτας σελ. 89)
     
«Για μένα ο γάμος είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο.
Τον ονομάζουμε Μεγάλο Σχολείο. Και είναι.
Και οι δύο, άνδρας και γυναίκα, πρέπει να εργάζονται πραγματικά στα προβλήματα που τους θέτει ο γάμος.
Από κοινού είναι δυνατόν να αναπτύξουν περισσότερο τον εαυτό τους και την αγάπη τους»
(Τατιάνα Γκορίτσεβα, Η αθέατη πλευρά της Ρωσίας, σελ. 56)
 
«Με ανακαλύπτεις και σε ανακαλύπτω.
Δύο κόσμοι ατελεύτητοι:
Ουρανοί που διαδέχονται ο ένας τον άλλον.
Τοπία που κρύβουν πίσω τους άλλα τοπία.
Ήλιοι και αστέρια σε σχήματα ποταμιών,
που διαγράφοντας λάμπουσες μεγάλες στροφές
κατεβαίνουν στα βάθη μας.
Ας μας άφηνε ο Θεός δέκα αιώνες φωτός αντιμέτωπους!
Δεν τελειώνει ο άνθρωπος όπως ο κόσμος».
(Νικηφόρος Βρεττάκος, Αντιπαράσταση)
 
Συζυγική Υπομονή…
Όταν πήγαινε κάποιος παντρεμένος, που δεν είχε καλή σύζυγο, ή μια παντρεμένη, της οποίας ο σύζυγος δεν ήταν καλός και σήκωνε τον σταυρό του ή το σταυρό της με υπομονή, τον αποκαλούσε άγιο, κι αν ήταν γυναίκα, την αποκαλούσε αγία»
(Ανθολόγιο Συμβουλών, γέροντος Πορφυρίου σελ. 402)

- Αντίθετες Εικόνες καθημερινής συμβίωσης!

Α. Η κόλαση…
«Εγώ, έλεγε, αγαπάω την ανθρωπότητα μα απορώ κι ο ίδιος με τον εαυτό μου: Οσο περισσότερο αγαπώ την ανθρωπότητα γενικά, τόσο λιγότερο αγαπάω τον κάθε άνθρωπο χωριστά. Στις ονειροπολήσεις μου, έλεγε, φτάνω συχνά να λαχταράω μέχρι πάθους να εξυπηρετήσω την ανθρωπότητα και ίσως και στ’ αλήθεια να δεχόμουνα να σταυρωθώ για τους ανθρώπους, αν παρουσιαζόταν ξαφνικά μια τέτοια ανάγκη.
Κι όμως, παρόλ’ αυτά, δεν μπορώ ούτε δύο μέρες να ζήσω στο ίδιο δωμάτιο με άλλον άνθρωπο. Αυτό το ξέρω από πείρα. Μόλις βρεθεί κάποιος κοντά μου, νιώθω πως μου πληγώνει την ατομικότητά μου και μου περιορίζει την ελευθερία μου. Μπορώ μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο να μισήσω τον πιο καλό άνθρωπο. Άλλον γιατί τρώει αργά, άλλον γιατί έχει συνάχι και σκουπίζει συνεχώς τη μύτη του με το μαντήλι.
Γίνομαι, έλεγε, εχθρός των ανθρώπων μόλις οι σχέσεις μας γίνουν κάπως στενότερες. Μα γι αυτό, όσο περισσότερο μισούσα ορισμένους ανθρώπους προσωπικά, τόσο πιο φλογερά αγαπούσα την ανθρωπότητα στο σύνολό της»
(Ντοστογιέφσκη, Αδελφοί Καραμαζόβ, εκδ. Γκοβόστη, τομ. Α σελ. 109)
 
«Η μητέρα μαλώνει την κόρη:
- Δεν καταλαβαίνω γιατί είσαι έτσι πεισματάρα και δεν θέλεις να πάρεις το νέο που σου λέει ο μπαμπάς.
- Γιατί, μαμά, είναι άπιστος. Μου ομολόγησε ότι δεν πιστεύει στην Κόλαση.
- Μόνο για αυτό τον λόγο; Μην ανησυχείς. Αν ζήσει μαζί μας σε λίγο διάστημα θα αλλάξει ιδέα»...
 
«Εδώ κείται η γυναίκα μου κι εδώ αφήστε την να κείται! Ησύχασε και αυτή, ησύχασα κι εγώ»
(Τζων Ντράιντεν 1631-1700, Επιτάφιος για τη γυναίκα του)
 
«Σε μιά προεκλογική ομιλία του, μια φανατισμένη αντίπαλη του Τσώρτσιλ φώναξε:
- Αν σε είχα άνδρα μου, θα σου έδινα δηλητήριο.
- Και εγώ –απάντησε με ετοιμότητα εκείνος- αν σε είχα γυναίκα μου… θα το έπινα!
(Κωνσταντίνος Κούρκουλας, Στάχυα τομ. Β σελ. 69)
   
«Παλαιότερα το ανδρόγυνο έπρεπε να έχει ένα σοβαρό λόγο για να χωρίσει. Σήμερα αναζητεί ένα πολύ σοβαρό λόγο για να μη χωρίσει»
(Κωνσταντίνος Κούρκουλας, Στάχυα τομ. Α σελ. 124)
   
 
Β. Ο Παράδεισος…
«Χθες παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ήμουνα ξαπλωμένος στο κουβούκλι μας περασμένα τα μεσάνυχτα και συλλογιζόμουνα. Είχα δουλέψει νυχτέρι για να τελειώσω μιά Παναγία Γλυκοφιλούσα, και δίπλα μου καθόταν η γυναίκα μου και έπλεκε. Όποτε δουλεύω, βρίσκουμαι σε μεγάλη κατάνυξη, και ψέλνω διάφορα τροπάρια.
Σιγόψελνα, λοιπόν, εκεί που ζωγράφιζα την Παναγία, κι η Μαρία έψελνε και εκείνη μαζί μου με τη γλυκιά φωνή της. Βλογημένη γυναίκα μου έδωσε ο Θεός, ας είναι δοξασμένο το όνομά του, για όλα τα μυστήρια της οικονομίας του. Τον ευχαριστώ για όσα μου έδωσε, και πρώτα απ’ όλα για την απλή τη Μαρία, που μου τη δώρισε συντροφιά στη ζωή μου, ψυχή θρησκευτική, ένα δροσερό ποταμάκι που γλυκομουρμουρίζει μέρα-νύχτα δίπλα σε έναν παληό καστρότοιχο. Το κρουσταλένιο νερό του δεν θολώνει με τα χρόνια, αλλά γίνεται και ολοένα πιο καθαρό και πιο γλυκόλαλο:
«Καλότυχος ο άνδρας που χει καλή γυναίκα. Κοντά μου κάθεται και με συντροφεύει, ήμερος άνθρωπος, Μαρία η Απλή. Εκείνη πλέκει είτε ράβει, κι εγώ δουλεύω την αγιασμένη τέχνη μου και φιλοτεχνώ εικονίσματα που τα προσκυνά ο κόσμος.
Τι χάρη μάς έδωσε ο Παντοδύναμος, που την έχουνε λιγοστοί άνθρωποι: «Ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν των δούλων αυτού». Το καλύβι μας είναι φτωχό στα μάτια του κόσμου, και μόλα ταύτα στα αλήθεια είναι χρυσοπλοκώτατος πύργος κι ηλιοστάλαχτος θρόνος, γιατί μέσα του σκήνωσε η πίστη και η ευλάβεια.
Κι εμείς που καθόμαστε μέσα, είμαστε οι πιο φτωχοί από τους φτωχούς, πλην μας πλουτίζει με τα πλούτη του Εκείνος…
(Φώτης Κόντογλου)
 
«Κάθε μία  από τις ρυτίδες σου
-έγραφε ένας τρυφερός σύζυγος στη σύντροφό του-
αυτές οι βαθιές γραμμές στις άκρες των ματιών σου,
φαντάζουν σαν πεντάγραμμο,
που πάνω του εγράψαμε τα ωραιότερα τραγούδια της ζωής μας. Και τώρα, ύστερα από την μακριά,
την ολονυχτία αγρυπνία της βιοπάλης μας,
απολαμβάνουμε το εωθινό εμβατήριο,
καθώς πηγαίνουμε να κοιμηθούμε
στην πρωινή γαλήνη της Βασιλείας του Θεού.»
(Κωνσταντίνος Κούρκουλας, Στάχυα τομ. Α σελ. 118)
 
«Τι είναι Γάμος;
Ο ένας να πολεμάει
και ο άλλος να δένει πληγές»
 
«Στα μέσα του 5ου αιώνα ζούσαν στην Αντιόχεια δύο εξαίρετοι Χριστιανοί σύζυγοι, ο Ανδρόνικος και η Αθανασία. Η κοινή πίστη στον Ιησού τους μεγάλωνε την ενότητα και την αγάπη. Με κοινή απόφαση μοίρασαν ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας τους στους φτωχούς, και τα υπόλοιπα χρήματα δώσανε σε φίλεργους και τίμιους ανθρώπους, χωρίς τόκο. Αργότερα με κοινή απόφαση –μια και ο Θεός τους πήρε τα δυό τους παιδιά- ξεκίνησαν για μια ισόβια ασκητική ζωή σε δύο διαφορετικά μοναστήρια.
Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια. Η Αθανασία έχει εγκαταλείψει τη γη. Ο Ανδρόνικος βρίσκεται κοντά στο νιόσκαφτο τάφο και κλαίει… Κλαίει ο Ανδρόνικος τον σωματικό χωρισμό της αγίας γυναίκας του, μα ελπίζει και πιστεύει στην αιώνια συνάντησή τους στον ουρανό. Ποθούσε -αν ήταν δυνατόν- να πήγαινε στον ουρανό μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο την ίδια ώρα. Κι ο Θεός άκουσε την ορμή και το στεναγμό της ψυχής του.
Την άλλη μέρα ο Ανδρόνικος είχε ταφεί πλάι στον τάφο της συζύγου του. Οι ψυχές τους ενωμένες πετούσαν στο αιώνιο ταξίδι του ουρανού. Η Εκκλησία μας τους γιορτάζει στις 9 Οκτωβρίου και τους προβάλλει σαν υπέροχο παράδειγμα χριστιανών συζύγων.
(Μιχαήλ Μιχαηλίδη, Χτίσε γερά τη φωλιά σου. σελ. 93-94)
    
Ο πρίγκηπας και τιτάνας της μουσικής Ιωάννης Σεβαστιανός Μπάχ, τραγουδούσε στη σύζυγό του
«Με σένα συντροφιά χαρούμενα πηγαίνω
στον ύπνο του θανάτου.
Αχ! Τι όμορφο που θα’ ταν  το τέλος μου,
αν τα ωραία τα χέρια σου εσφαλούσαν
τα δυο πιστά μου μάτια!...»
(Μιχαήλ Μιχαηλίδη, Χτίσε γερά τη φωλιά σου. σελ. 96)