«Τις κατεφρόνησε την ημέρα των μικρών πραγμάτων;» (Ζαχαρίας 4:10)

Η Κουίν είναι μια πλούσια Κινέζα επιχειρηματίας. Με τη θέση που είχε, αγαπούσε αλλά και έκανε τη μεγάλη ζωή. Ακριβά ρούχα, πολλά και στιλάτα ταξίδια, απεριόριστες επαφές, πολλά λεφτά. Και βέβαια δεν πίστευε στο Θεό. Δεν είχε ανάγκη το Θεό! Ώσπου το 2005 όλος αυτός ο θαυμαστός της κόσμος αναποδογύρισε όταν έχασε την υγεία της. Διαγνωσμένος διαβήτης, νεφρικές ανωμαλίες και κίρρωση του ήπατος. Ανήμπορη ν’ αντιμετωπίσει το νέο μέλλον της ετοιμάστηκε ν’ αυτοκτονήσει με 100 υπνωτικά χάπια. Πρώτα όμως βγήκε να πάει στο φούρνο. Στο δρόμο μια στενή της φίλη της μίλησε για την αγάπη του Θεού και την προσκάλεσε στην εκκλησία. Χωρίς να το καταλάβει, η Κουίν, για μια μικρή στιγμή άκουσε τον εαυτό της να λέει: «Ναι, θα έρθω».
Το κήρυγμα την άγγιξε και γρήγορα ξαναβρήκε το θάρρος της για ζωή. Την ίδια εκείνη ώρα δέχτηκε το Χριστό προσωπικό της Σωτήρα. Κάθε σκέψη για αυτοκτονία έφυγε από το μυαλό της, που τώρα, αντί για σκέψεις αυτοκτονίας, κυριαρχείται από το Λόγο του Θεού.

«Καλό δεν είναι για κανέναν να του λείπει η γνώση» (Παρ. 19:2)

- Το μίσος είναι σαν το οξύ. Μπορεί να καταστρέψει το δοχείο μέσα στο οποίο βρίσκεται, καθώς επίσης και το αντικείμενο πάνω στο οποίο χύνεται.
- Πολλοί είναι εκείνοι που, ενώ είναι καλά προετοιμασμένοι για μια χειμερινή μέρα, δεν είναι καθόλου προετοιμασμένοι για την αιωνιότητα.
- Δεν μπορώ ν’ αλλάξω τη φορά των ανέμων, αλλά μπορώ να προσαρμόσω τα ιστία μου.
- Το θαυμαστότερο πράγμα είναι ότι ο Θεός γνωρίζει τα πάντα για μας κι όμως μας αγαπά.
- Ο χριστιανός θα πρέπει να ζει με τη συναίσθηση ότι η ζωή αυτή είναι πρόσκαιρη και παροδική. Είναι είδος φροντιστηρίου για μια ανώτερη ζωή.
- Όσο περισσότερο κουβαλάς το μίσος, τόσο βαρύτερο γίνεται.
- Ο Θεός ποτέ δεν επιτρέπει να μας βρει ένα φορτίο τόσο βαρύ που να μας γονατίσει, χωρίς να απλώσει το χέρι Του για να μας βοηθήσει και να μας κρατήσει όρθιους.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

562. Τα δεινά γίνονται αδιέξοδα όταν δεν υπάρχη χριστιανική ελπίδα. Κάποιος νοιώθει μέσα του το βάρος της αμαρτίας και τα μαύρα αισθήματά της. Αν δεν έχη χριστιανική ελπίδα, τι θα κάμη; Θα καταφύγη σε τεχνητά μέσα, για να αποδιώξη τη θλίψη του. Σε ένοχες ψυχαγωγίες και όχι στον Χριστό, που ο ζυγός του είναι ελαφρός (Ματθ. ια’ 30), όχι στην προσευχή, όχι στη μετάνοια, όχι στον Λόγο του Θεού, που είναι «ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν» (Β’ Τιμ. γ’ 16) και πηγή της ελπίδος (Ρωμ. ιε’ 14). Αυτό συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις. Αλλά οι κοσμικές διασκεδάσεις τι δίνουν; Αφήνουν την ψυχή στο κενό, την ποτίζουν μεγαλύτερη πίκρα. Μερικοί καταφεύγουν ακόμη στην αυτοχειρία. Η πείρα όμως των πιστών λέγει ότι ο Θεός δεν αδιαφορεί στην προσευχή μας. Και αυτή η πείρα στηρίζει την ελπίδα. Όποιος εξετάζει προσεκτικά τον εαυτό του, μπορεί εύκολα να διαβάση το συμπέρασμα αυτής της πείρας.

563. Όταν κοινωνής τα Άχραντα Μυστήρια, πίστευε ακράδαντα ότι ο ίδιος ο Χριστός, υπό τα είδη του άρτου και του οίνου, έρχεται να κατοικήση μέσα σου. Βάλε τους τη νοερά επιγραφή «Ιησούς Χριστός» και δέξου τα στα βάθη του είναι σου μ’ αυτή τη βεβαιότητα. Θα απολαμβάνης έτσι ανεκλάλητο ειρήνη, μακαριότητα και φως. Ο Κύριος μας παρέχει τα δωρήματά του κατά το μέτρο της πίστεώς μας. Όσο καλύτερα είναι προετοιμασμένη η ψυχή για τη θεία κοινωνία, τόσο πιο δυνατό το απότελεσμα.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 233)

557. Όποιος προσέρχεται στο Άγιο Ποτήριο με οποιοδήποτε πάθος στην καρδιά του, είναι ένας άλλος Ιούδας που έρχεται να φιλήση τον Υιό του Ανθρώπου προδοτικά.

558. Η πίστις δίνει ανάπαυσι και χαρά. Η απιστία, ταραχή και θλίψι.

559. Τα μέσα για να στερεώνουμε και να ενισχύουμε τη χριστιανική ελπίδα εντός μας είναι: η συχνή και θερμή προσευχή, η εξομολόγησις των αμαρτιών μας, η τακτική μελέτη του Λόγου του Θεού και, πριν απ’ όλα, η συχνή θεία κοινωνία των αθανάτων και ζωοποιών, φρικτών Μυστηρίων του Χριστού.

560. Οι οδηγοί μας στη χριστιανική ελπίδα είναι: η Υπεραγία Μητέρα του Θεού, όλοι οι Άγιοι, Προφήται, Απόστολοι, Μάρτυρες, Όσιοι. Όλοι αυτοί στράφηκαν στον Θεό με την ελπίδα της σωτηρίας και κανείς τους δεν διαψεύσθηκε. «H ἐλπὶς οὐ καταισχύνει» (Ρωμ. ε΄5), λέγει η Γραφή.

561. Η έκφρασις της χριστιανικής ελπίδος, σε σχέσι με τη γήινη ζωή, είναι η άφεσις των αμαρτιών, στις οποίες ζήσαμε έως τώρα. «Και εάν τις αμάρτη, παράκλητον (δηλαδή: συνήγορο) έχομεν προς τον Πατέρα, Ιησούν Χριστόν δίκαιον· και αυτός ιλασμός έστι περί των αμαρτιών ημών» (Α’ Ιω. β' 1, 2). Σε σχέσι με την ουράνια ζωή: «Τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία» (Ματθ. ιγ’ 43). «Όπου είμι εγώ, εκεί και ο διάκονος ο εμός εσται… Πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον υμίν» (Ιω. ιβ’ 26, ιδ’ 2). «Ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει, εξ ου και σωτήρα απεκδεχόμεθα Κύριον Ιησούν Χριστόν, ος μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τω σώματι της δόξις αυτού» (Φιλιππ. γ’ 20, 21).
Ιδού και μία άλλη όψις της ελπίδος. Τα πάθη πολιορκούν την καρδιά, οι επιθέσεις τους είναι σφοδρές, είναι δύσκολο να τα αντιμετωπίσουμε, να μην υποκύψουμε. Αλλά έχε ελπίδα στον Χριστό και θα τα κατατροπώσης. Λέγε: «Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ’ αυτός αντιλαβού και σώσον, Σωτήρ μου».

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 230-233)

ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο-

Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του Λουκά
Το ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλα
μεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα

Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας

Κεφάλαιο 14

Στίχ. 25-27. Υποχρεώσεις των μαθητών του Χριστού.
14.27 και ὅστις οὐ βαστάζει τὸν σταυρὸν ἑαυτοῦ(1)
καὶ ἔρχεται ὀπίσω μου(2) οὐ δύναται εἶναί μου μαθητής(3).
27 Όποιος δεν σηκώνει το σταυρό του και δε με ακολουθεί,
δεν μπορεί να είναι μαθητής μου.
(1) Δες Ματθ. ι 38 και ιστ 24 και Μάρκ. η 34, ι 21 και τις εκεί
σημειώσεις. Δεν αρκεί μόνο προσκολλήσεις και αγάπες
να θυσιάσει ο ακόλουθος του Χριστού, αλλά πρέπει
να δεχτεί και παθήματα, για να μπορέσει να ακολουθήσει
το Χριστό μέχρι τέλους. Τα δεινά αυτά και οι θλίψεις
απεικονίζονται με το σταυρό, ο οποίος αποτελούσε
τον οδυνηρότερο και ατιμοτικότερο τρόπο τιμωρίας και ποινής (g).
«Όποιος δεν βαστάει στη μνήμη τον θάνατό του·
διότι με τον σταυρό σήμανε τον θάνατο· διότι τότε ήταν όργανο
θανάτου ο σταυρός» (Ζ). Παρόλο που όχι όλοι οι μαθητές
του Χριστού σταυρώνονται και υπομένουν σταυρικό θάνατο,
όμως όλοι πρέπει να βαστάζουν το σταυρό τους, έχοντας
την σταθερή απόφαση όταν η ανάγκη το απαιτήσει,
να υποστούν και αυτόν τον θάνατο. Είναι ανάγκη να βαστάζουν
το σταυρό τους, διότι ο σταυρός υπονοεί και την ατίμωση
και τον χλευασμό, τον οποίο υφίσταντο οι καταδικασμένοι
σε θάνατο κακοποιοί, όταν έβγαιναν στον τόπο της θανατικής
τους εκτέλεσης με το σταυρό τους στον ώμο. Ούτως ή άλλως
λοιπόν ο οπαδός του Χριστού θα αντικρύσει και το ποτήριο
των περιφρονήσεων και των κοροϊδιών για το Χριστό.
(2) Μπορούμε το «ου» που προηγήθηκε (ου βαστάζει) να μην το
υπονοήσουμε και στο έρχεται=Όποιος δεν βαστάει τον σταυρό του
και όμως έρχεται πίσω μου, όπως έρχεστε εσείς, δεν μπορεί
να είναι μαθητής μου (b). Αλλά αυτή η εκδοχή είναι λιγότερο φυσική (g).
(3) Έτσι ο Χριστός γνωστοποιεί εδώ σε αυτούς που τον ακολουθούν
τα χειρότερα, τα οποία ενδέχεται να υποστεί κάθε μαθητής του.
Ο σατανάς για αποπλάνηση των ανθρώπων δείχνει σε αυτούς
τα ελκυστικότερα και κρύβει τα χειρότερα και τα πραγματικά ολέθρια,
τα οποία θα αντικρύσουν στο τέλος οι ακόλουθοί του.
Τα κρύβει, διότι τα χειρότερα δεν ισοφαρίζονται από τα ελκυστικότερα.
Ο Χριστός όμως έχει σε αφθονία ανεξάντλητη τα καλύτερα.
Και δεν διστάζει για αυτό να προβάλλει τις θυσίες οι οποίες
είναι απαραίτητες για εξασφάλιση των καλύτερων, τα οποία όχι μόνο
ισοφαρίζουν αλλά και ξεπερνούν ανυπολόγιστα αυτές τις θυσίες.

Το κομποσκοίνι είναι το αυτόματο όπλο κατά του διαβόλου

-Γέροντα, ποια σημασία έχει το κομποσκοίνι;
-Το κομποσκοίνι είναι μια κληρονομιά, μια ευλογία,
που μας έχουν αφήσει οι Άγιοι Πατέρες μας. Και μόνο
γι’ αυτό έχει μεγάλη άξια. Βλέπεις, σε κάποιον αφήνει
ο παππούς του κληρονομιά ένα ασήμαντο πράγμα και το έχει
μετά σαν φυλαχτό, πόσο μάλλον το κομποσκοίνι που μας το άφησαν
κληρονομιά οι Άγιοι Πατέρες!
Παλιά, που δεν υπήρχαν ρολόγια, οι μονάχοι μετρούσαν
την ώρα της προσευχής με το κομποσκοίνι, αλλά οι κόμποι
του κομποσκοινιού ήταν απλοί. Κάποτε ένας ασκητής έκανε πολύ αγώνα,
πολλές μετάνοιες κ.λπ., και ο διάβολος πήγαινε και έλυνε
τους κόμπους του κομποσκοινιού του. Έκανε έκανε μετάνοιες
ο καημένος και απέκαμνε, γιατί δεν μπορούσε να τις μετρά,
αφού ο διάβολος του έλυνε συνέχεια τους κόμπους.
Τότε παρουσιάσθηκε Άγγελος Κυρίου και του δίδαξε
πώς να πλέκει τους κόμπους, ώστε σε κάθε κόμπο
να σχηματίζονται εννέα σταυροί. Ο διάβολος μετά,
ο οποίος τρέμει τον σταυρό, δεν μπορούσε να τους λύσει.
Έτσι κάθε κόμπος του κομποσκοινιού έχει εννέα σταυρούς,
που συμβολίζουν τα εννέα τάγματα των Αγγέλων.
-Γέροντα, τι σημαίνουν οι τριάντα τρεις, οι πενήντα,
οι εκατό και οι τριακόσιοι κόμποι που έχουν τα κομποσκοίνια;
-Μόνον ο αριθμός τριάντα τρία είναι συμβολικός, συμβολίζει
τα τριάντα τρία χρόνια που έζησε ο Χριστός επάνω στην γη.
Οι άλλοι αριθμοί απλώς μας βοηθούν να μετράμε τις μετάνοιες
που κάνουμε ή πόσες φορές θα πούμε την ευχή.
Μερικές μηχανές έχουν ένα σχοινί με μια χειρολαβή στην άκρη και,
όταν θέλης να τις βάλης μπρος τραβάς μερικές φορές το σχοινί με δύναμη,
μέχρι να ξεπαγώσουν τα παγωμένα λάδια. Έτσι και το κομποσκοίνι
είναι το σχοινί το οποίο τραβάμε μία δύο πέντε δέκα φορές
και ξεπαγώνουν τα πνευματικά λάδια και παίρνει μπρός η πνευματική
μηχανή της αδιαλείπτου προσευχής, οπότε δουλεύει
μετά μόνη της η καρδιά στην ευχή. Αλλά, και όταν η καρδιά πάρη
μπρός στην ευχή, και πάλι δεν πρέπει να καταργήσουμε το κομποσκοίνι,
για να μην παρακινηθούν και άλλοι να το καταργήσουν,
ενώ δεν πήρε ακόμη μπρός η καρδιά τους στην ευχή.
-Όταν, Γέροντα, κρατώ το κομποσκοίνι μου και λέω την ευχή μηχανικά,
μήπως υπάρχει κίνδυνος ανθρωπαρέσκειας;
-Αν κάνης κομποσκοίνι εξωτερικά από ανθρωπαρέσκεια,
ακόμη και τα χέρια σου να ξεφλουδίσεις, σε τίποτε δεν θα σε ωφελήσει.
Μόνον κούραση θα σου φέρη και την ψευδαίσθηση ότι δήθεν ασχολείσαι
με την νοερά προσευχή.
-Γέροντα, εγώ δεν έχω συνηθίσει να κρατώ κομποσχοίνι.
-Το κομποσχοίνι να το κρατάς, για να μην ξεχνάς την ευχή,
την οποία πρέπει να εργάζεσαι εσωτερικά, στην καρδιά.
Όταν μάλιστα βγαίνεις από το κελλί σου, να θυμάσαι ότι ο εχθρός
είναι έτοιμος για επίθεση. Γι’ αυτό, να μιμείσαι τον καλό στρατιώτη
που βγαίνοντας από το πολυβολείο έχει πάντοτε «ανά χείρας» το αυτόματο όπλο.
Το κομποσχοίνι έχει μεγάλη δύναμη, είναι το όπλο του μοναχού
και οι κόμποι είναι σφαίρες, που «κρά κρά» θερίζουν τα ταγκαλάκια.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.67-68)

Οι ιερές εικόνες βοηθούν στην προσευχή

Γέροντα, όταν είμαι στενοχωρημένη, πώς θα βρω παρηγοριά;
Να καταφύγεις στην προσευχή. Και μόνον το κεφάλι σου να
ακουμπήσεις σε μια εικόνα, θα βρής παρηγοριά. Κάνε το κελλί
σου σαν εκκλησάκι με εικόνες που σε αναπαύουν, και να δεις,
θα βρίσκεις μέσα σε αυτό πολλή παρηγοριά.
Μερικές φορές, Γέροντα, κατά την ώρα της προσευχής ασπάζομαι
τις εικόνες. Είναι σωστό;
Σωστό είναι. Κανονικά έτσι πρέπει να ασπαζόμαστε τις εικόνες:
Να ξεχειλίζει η καρδιά μας από αγάπη προς τον Χριστό,
την Παναγία κα τους Αγίους, και να πέφτουμε,
να προσκυνούμε τις άγιες εικόνες τους.
Μια χρονιά , στις 26 Μαρτίου, που γιορτάζουμε την Σύναξη
του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, προσευχόμουν όρθιος μπροστά
στις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Για μια στιγμή βλέπω
τον Χριστό και την Παναγία να κινούνται σαν ζωντανοί!
«Χριστέ μου, είπα, ευλόγησε με. Παναγία μου, ευλόγησε με».
Και, καθώς έπεφτα να προσκυνήσω, μια έντονη ευωδία γέμισε το κελλί.
Με έπιασε τρέλα! Το χαλάκι που είχα στρωμένο κάτω,
αν και ήταν γεμάτο χώμα, ακόμη και αυτό ευωδίαζε.
Έμεινα γονατιστός και ασπαζόμουν αυτό το χαλάκι. Τέτοια ευωδία!
Γέροντα, όταν προσεύχομαι, βοηθάει να φέρω
στον νου μου την εικόνα του Χριστού;
Κοίταξε, όταν προσεύχεσαι μπροστά σε μια εικόνα, η εικόνα βοηθάει,
γιατί από την εικόνα περνάς στο εικονιζόμενο πρόσωπο.
Όταν όμως προσεύχεσαι νοερώς και είσαι σκυμμένη με κλειστά τα μάτια,
δεν πρέπει να φέρνεις στον νου σου με την φαντασία σου εικόνες,
γιατί μπορεί να το εκμεταλλευθεί το ταγκαλάκι και να σου τα
παρουσιάσει σαν δράματα, για να σε πλανήσει και να σου κάνη κακό.
Ιδίως η ευχή καλά είναι να γίνεται με καθαρό νου, χωρίς λογισμούς
ή παραστάσεις, έστω κι αν αυτές είναι εικόνες του Χριστού ή παραστάσεις
από την Αγία Γραφή, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο,
ιδιαίτερα για όσους έχουν πολλή φαντασία και υπερηφάνεια.
Μόνον όταν έρχονται ρυπαροί ή βλάσφημοι λογισμοί, μπορούμε να
χρησιμοποιήσουμε παραστάσεις από την Αγία Γραφή. Η καλύτερη όμως
«παράσταση» είναι η συναίσθηση της αμαρτωλότητος μας και της αχαριστίας μας.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.65-66)

Παράδεισος και Κόλαση στη διδασκαλία του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρεται στον ορισμό και έννοια του Παραδείσου:

H αθανασία του ανθρώπου ξεκινά από την σύλληψή του μέσα στην κοιλία της μητέρας του. Και πότε αρχίζει ο παράδεισος και η κόλαση του ανθρώπου; Από την ελεύθερη επιλογή για το θεϊκό αγαθό ή για το δαιμονικό κακό, για τον Θεό ή για τον διάβολο. Και ο παράδεισος μα και η κόλαση του ανθρώπου αρχίζουν εδώ από την γη για να συνεχιστούν αιώνια στην άλλη ζωή.