253. «του πρεσβεύειν και σώζειν από... θανάτου τας ψυχάς ημών»   Θάνατος της ψυχής είναι ο οριστικός αποχωρισμός της από τον Θεό. Τον χωρισμό αυτό της ψυχής του ανθρώπου θ’ ακολουθήση ασφαλώς και το σώμα του, μετά την Ανάστασι, θα είναι δηλαδή ψυχοσωματικός χωρισμός, και ουσιαστικός «δεύτερος θάνατος» (Αποκ. κα' 8). Η προστασία της Παναγίας καλύπτει όλες τις ανάγκες και τα παθήματα του ανθρωπίνου σώματος, όπως είδαμε. Η θαυματουργική χάρις της Θεοτόκου σώζει τον άνθρωπο ακόμα και από τον σωματικό θάνατο (πρώτος θάνατος). Η ύψιστη όμως δωρεά της Παναγίας μας είναι ότι με τις πρεσβείες της αποτρέπει τη μεγαλύτερη καταστροφή…

252. «πρεσβεύουσα απαύστως υπέρ των ψυχών ημών».   Η Παναγία πρεσβεύει «απαύστως», ειδικώτερα «υπέρ των ψυχών ημών», δηλαδή υπέρ της ψυχοσωματικής υπάρξεώς μας. Η λέξη «ψυχή» έχει διπλή έννοια στην Αγία Γραφή. Αλλού έχει την έννοια του πνευματικού μέρους της ανθρωπίνης υπάρξεως (πρβλ. «μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι», Ματθ. ι' 28)  και αλλού σημαίνει την όλη ψυχοσωματική ζωή του ανθρώπου (πρβλ. «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων» Ιω.ι' 11). Το ξεκαθάρισμα αυτό δίνει συγχρόνως και μια απάντησι σε όσους κατηγορούν ή επικρίνουν τον χριστιανισμό και την Εκκλησία…

251. «αξίωσόν με μέχρι τελευταίας μου αναπνοής»   Το χαρακτηριστικό στην ευχή αυτή της Θείας Ευχαριστίας είναι ότι ο πιστός ζητάει τον ισόβιο αγιασμό του από την Παναγία. Ειδικώτερα ζητάει τη δυνατότητα και τη χάρι της συμμετοχής στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας «μέχρι τελευταίας του αναπνοής». Η ευχή αυτή είναι αντιπροσωπευτική της ορθοδόξου πνευματικότητος. Ο πιστός στρατιώτης του Χριστού θέλει να μείνη πιστός στις επάλξεις του αγιασμού «μέχρι τελευταίας αναπνοής». Γνωρίζει όμως την προσωπική του αδυναμία. Γι' αυτό δεν λέει πολλά πράγματα για τον εαυτό του. Δεν υπόσχεται ότι θα μείνη πιστός μέχρι τέλους. Αναθέτει στην Παναγία την πραγμάτωσι του…

250. «εξαιρέτως της Παναγίας αχράντου».   Η Παναγία δεσπόζει στη δημόσια λατρευτική Σύναξι των πιστών, στη θεία Λειτουργία. Η πρώτη Εκτενής (=μεγάλη) Ικεσία ολοκληρώνεται με μνημόνευσι της Θεοτόκου: «Της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου, δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας μετά πάντων των Αγίων μνημονεύσαντες...»! Η πρώτη προσευχή της εκκλησιαστικής Συνάξεως αναφέρεται στις πρεσβείες της Θεομήτορος: «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς»! Μετά τον καθαγιασμό των τιμίων Δώρων, ο Ιερεύς διακηρύττει εκφώνως, ότι η θυσία του Σώματος και Αίματος του Κυρίου προσεφέρθη «εξαιρέτως», ιδιαιτέρως προς τιμήν και δόξαν «της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου, δεσποίνης ημών Θεοτοκου...»! Η Παναγία εξακολουθεί να…

249. «μόνη υπάρχεις απλανής οδηγία των πιστών».   Η Παναγία δεν είναι μόνο προστάτις, αλλά και οδηγός των πιστών. Είναι η Οδηγήτρια, που οδηγεί σταθερά τους πιστούς στον προορισμό τους, στην πατρίδα τους: τη βασιλεία του Θεού! Οδηγός γίνεται εκείνος που γνωρίζει καλά τα διάφορα μέρη, τους δρόμους, τα μονοπάτια. Και τα γνωρίζει διότι ασφαλώς τα περπάτησε προηγουμένως και τα γνώρισε ο ίδιος πέτρα με πέτρα, βράχο με βράχο, πιθαμή με πιθαμή. Τέτοιοι είναι οι οδηγοί που οδηγούν τον στρατό μέσα από τα παρθένα δάση. Τέτοιοι οδηγοί προπορεύονται στις ορειβατικές ή εκδρομικές ομάδες που ανεβαίνουν στις πανύψηλες κορφές των βουνών.…

248. «χαίρε, καλή κουροτρόφε Παρθένων»   Η Παναγία, ειδικώτερα είναι προστάτις και «καλή κουροτρόφος (=παιδαγωγός) των Παρθένων, των αφιερωμένων δηλαδή ψυχή και σώματι στον Θεό και την Εκκλησία Του, των Μοναχών. Η Αειπάρθενος τειχίζει τους Παρθένους με τις πρεσβείες και τη θερμή προστατευτική παρουσία της. Είναι «τείχος των Παρθένων». Αν οι απλοί πιστοί έχουν ανάγκη θείας βοηθείας, πολύ περισσότερο εκείνοι απ’ αυτούς που κλήθηκαν να ζήσουν μια ζωή υπερφυσική και ουρανία,«εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ» (Μαρκ. ιβ' 38). Η ζωή της αφιερώσεως και της ουσιαστικής ψυχοσωματικής παρθενίας (βλ. σχετικό σημείωμα) είναι βέβαια χάρισμα και κλήσις Θεού. Αυτό όμως…

Η Θεοτόκος γνωρίζει τον αγώνα που κάνουν οι πιστοί και τα εμπόδια που συναντούν. Γνωρίζει τί σημαίνει ν’ αγωνίζεται κανείς εναντίον της φύσεώς του, του περιβάλλοντός του, του «κόσμου». Γνωρίζει πόσο φοβερά είναι «τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού τα καθ' ημών δολίως κινούμενα». Και από το άλλο μέρος γνωρίζει τις ασθενικές μας δυνάμεις... Για όλους αυτούς τους λόγους, η Παναγία επισκιάζει ιδιαίτερα τους πιστούς με τη χάρι της, «ον τρόπον όρνις... τα νοσσία εαυτής» (Ματθ. κγ' 37). Μέσα στο ναό μας θερμαίνει με την παρουσία της. Και οπτικά ακόμα, καθώς τη βλέπουμε στην κόγχη του Ιερού έχομε την αίσθησι ότι…

226.«σε κεκτήμεθα εν πειρασμοίς σωτηρίαν».   Οι πρεσβείες της Θεοτόκου καλύπτουν γενικά μεγάλο φάσμα της ζωής, των αναγκών και των ψυχοσωματικών προβλημάτων των ανθρώπων. Γι’  αυτό και οι πιστοί καταφεύγουν στις πρεσβείες της Θεοτόκου για τους πάσης φύσεως «πειρασμούς» (πρβλ. «πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς, προς σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών») και τα διάφορα περιστατικά της καθημερινής ζωής των. «Η Παρθένος, φέροντας το Ωμοφόριο προστατεύει την ανθρώπινη φύσι και την καλύπτει με τη μητρική προστασία. Το Ωμοφόριο αποτελεί σημείο μόνο της μητρικής της προστασίας χωρίς κανένα ίχνος ιερατικής εξουσίας» (Ευδοκίμοφ,313). Οι πιστοί καταφεύγουν στις πρεσβείες της Θεοτόκου κατ’ αρχήν για τους σωματικούς πειρασμούς…

225.«Λιτανεύουσιν... τω σω προσώπω... οι κεκτημένοι τον πλούτον της χάριτος».   Ο ύμνος αυτός είναι εμπνευσμένος από τον 44ο Ψαλμό (στ. 13). «Το πρόσωπόν σου λιτανεύουσιν οι πλούσιοι του λαού»! Ο προφητικός αυτός στίχος που αναφέρεται στο μεσιτικό έργο της Θεοτόκου, εφαρμόστηκε κατά γράμμα: Οι πλούσιοι της χάριτος του Θεού, οι άνθρωποι της πίστεως και της αγάπης προς την Παναγία την ικετεύουν κάθε στιγμή και ζητούν την ευμένεια και την εύνοια του προσώπου της. Ιδιαίτερα όμως «λιτανεύουν» το πανάγιο πρόσωπο της θεομήτορος όσοι από τους πιστούς έχουν το Μεγάλο χάρισμα της Ιερωσύνης και το θεομητορικό χάρισμα της Παρθενίας. Οι διάκονοι,…

224.«παρρησίαν έχει πρός τον τεχθέντα εξ αυτής του πρεσβεύειν».   Το πρεσβευτικό λειτούργημα είναι αποτέλεσμα και καρπός της «παρρησίας», που έχει η Παναγία, καθώς και οι Άγιοι μπροστά στον Θεό. Για το χάρισμα αυτό της «παρρησίας» γράφει ο απόστολος Παύλος τα εξής: Εν ω (Χριστώ) έχομεν την παρρησίαν (=το θάρρος) και την προσαγωγήν (=το πλησίασμα) προς τον Θεόν εν πεποιθήσει δια πίστεως αυτού» ( Εφεσ. γ΄ 12) . Για τη σχέσι, ειδικώτερα, της «παρρησίας» των Αγίων και της προσευχής των υπέρ ημών γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Αυτή εστίν η παρρησία ην έχομεν προς αυτόν (τον Θεόν), ότι εάν τι αιτώμεθα…