174. «Το μεσότοιχον της έχθρας καθελούσα ειρήνην αντεισήξε»    Μετά την πτώσι και ειδικώτερα μετά τον Πύργο της Βαβέλ, οι άνθρωποι διαιρέθηκαν και χωρίσθηκαν σε εχθρικά και αντίπαλα στρατόπεδα. Έχτιζαν μάλιστα ψηλά τείχη, ώστε να μη υπάρχει καμμία επικοινωνία ανάμεσά τους. Από καιρό δε σε καιρό έρχονταν σε φοβερές και αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ τους... Την κατάστασι αυτή της ανθρωπότητος άλλαξε η Θεοτόκος «δυνάμει», με τη συμβολή της στην Ενανθρώπησι του Θεού. Η Θεοτόκος με τη συνεργία της στην Ενσάρκωσι του Θεού συνέβαλε στο να έλθη «επί γης ειρήνη» (Λουκ. β' 14). Και πράγματι «ο Χριστός, η ειρήνη ημών, εποίησε τα…

173. «το κάλλος το φυσικόν, ωραιότερον ανέδειξας, εξαστράπτουσα σάρκα θεότητος».   Η Παρθένος Μαρία ήταν ωραία και όμορφη. Το φυσικό της κάλλος ήταν αντανάκλασις της σωματικής της αγνότητος και της ψυχικής της καθαρότητος. Εκείνο όμως που την έκανε πιο ωραία και πιο όμορφη ήταν η Ενσάρκωσις. «Η Θεοτόκος, αφ’ ης στιγμής "εύρε χάριν παρά Θεώ” και έτεκεν, είτα, τον Σωτήρα, προσέλαβε και τον θείον κάλλος κατ’ αποκλειστικότητα εις τον γυναικείον κόσμον». Η σύλληψις, η κυοφορία και η γέννησις του Ιησού πρόσθεσε ανυπέρβλητο κάλλος στην ύπαρξί της. Τότε το κάλλος της Θεοτόκου έγινε αστραπηβόλο, εκτυφλωτικό. Και τούτο γιατί το πανάγιο σώμα…

172. «Εύα μεν τω της παρακοής νοσήματι την κατάραν εισωκήσατο˙ Συ δε τω της κυοφορίας βλαστήματι τω κόσμω την ευλογίαν εξήνθησας»   Η διαφορά ανάμεσα στην πρώτη και τη «δεύτερη Εύα», τη Θεοτόκο είναι η εξής: η Εύα αρνήθηκε να συνεργασθή με τον Θεό στην εφαρμογή του σχεδίου του για τον άνθρωπο και τον κόσμο, ενώ η Θεοτόκος δέχθηκε. Η Παρθένος Μαρία έγινε έτσι η αποκατάστασις της Εύας, όπως είπαμε. Η υπακοή δε της Θεοτόκου είχε και αυτή συνέπειες, όπως και η παρακοή της Εύας. Η παρακοή της πρώτη Εύας, σαν θανατηφόρο μικρόβιο μεταδόθηκε στο σώμα της ανθρωπότητος, η οποία…

171. «νενέκρωται εχθρός τω ζωηφόρω σου Καρπώ».   Η Ενσάρκωσις, σαν στρατηγική του Θεού είχε και άλλο σκοπό. Επρόκειτο να προσβάλη απ’ ευθείας τον αρχηγό των αντιθέων δυνάμεων, τον διάβολο. Το Σχέδιο το γνωρίζομε τώρα κι’ εμείς, διότι το είδαμε ολοκληρωμένο... Προέβλεπε μάλιστα αντεπίθεσι και εξουδετέρωσι του διαβόλου με τα ίδια μέσα που είχε χρησιμοποιήσει εκείνος για την εξουδετέρωσι και υποταγή του ανθρώπου και της κτίσεως. Πράγματι! Με «καρπό» παραπλάνησε και ενίκησε ο διάβολος τον Αδάμ. Με «καρπό» τώρα θα τον παραπλανήση και θα εξουδετερώση ο Θεός τον «ανθρωποκτόνο... άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιω. η' 44, ιβ’ 31). Τον αρχαίο…

170.    «Ανεκαινίσθη ο κόσμος εν τη κυήσει σου»   Η Ενσάρκωσις ήταν η απαρχή της ανακαινίσεως της φυσικής Δημιουργίας, η οποία θα ολοκληρωθή με την ολοκλήρωσι της σωτηρίας και της αποκαταστάσεως του ανθρώπου. «Και αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ. η' 21). Η ανακαίνισις της κτίσεως άρχισε με την ανάπλασι και την ανακαίνισι της ανθρωπίνης φύσεως. Η οριστική ανακαίνισις του φυσικού κόσμου θα γίνη στη συντέλεια των αιώνων. Τότε ο κόσμος θα γίνη «καινός»: «Καινούς ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα (υπόσχεσιν) αυτού προσδοκώμεν (Β'…

170.    «Ανεκαινίσθη ο κόσμος εν τη κυήσει σου».   Στο εργαστήριο της Θεοτόκου δεν αναπλάσθηκε μόνο ο άνθρωπος, οντολογικά και ηθικά, όπως είδαμε, αλλά και ολόκληρη η φυσική δημιουργία,. Με την Ενσάρκωσι η Θεοτόκος συνήργησε στην αναδημιουργία και ανακαίνισι της Κτίσεως: «Χαίρε, δι’ ης νεουργείται η Κτίσις», ψάλλει ο υμνωδός. Και ο ι. Δαμασκηνός λέει ότι «δια της Θεοτόκου, ο κτίστης πάσαν την κτίσιν προς το κρείττον μετεστοιχείωσεν» (Δ, 66). «Η νεουργία όμως αυτή, αποτελούσα τον κύριον λόγον της θείας του Λόγου ενανθρωπήσεως, εξυπακούει την παλαίωσιν της κτίσεως. Όντως η φύσις επαλαιώθη εν τω αρχαίω κήπω της Εδέμ. Η…

169.     «θείας γεγόναμεν κοινωνοί φύσεως δια σου»   Η ένωσις της θείας φύσεως του Υιού και Λόγου του Θεού με την ανθρώπινη φύσι είχε σαν συνέπεια και την θέωσι της δεύτερης από την πρώτη, όπως προσημειώθηκε. Η «υποστατική» όμως ένωσις της ανθρωπίνης φύσεως με τη θεία είχε σαν συνέπεια και την ηθική  ένωσι του ανθρώπου με τον Θεό. Χάρις δηλαδή στην Ενσάρκωσι του Θεού μπορεί πια και ο άνθρωπος να υψωθή στη σφαίρα του Θεού και να συμμετάσχη στη ζωή της Παναγίας Τριάδος. Η ηθική και πνευματική αυτή εξύψωσις της ανθρωπίνης φύσεως λέγεται στη γλώσσα της Εκκλησίας «θέωσις»! Σ’…

168.    «όλον μεν τον άνθρωπον εν τη γαστρί σου ανέπλασεν»   Ο Θεός, στο «εργαστήριον» της Θεοτόκου εργάσθηκε και άλλα θαυμαστά έργα. Ένα τέτοιο βασικό έργο ήταν και η ανάπλασις του πεσμένου ανθρώπου. Ο Κύριος, με αλλά λόγια, μέσα στο «νοητόν παράδεισον», τη Θεοτόκο αναδημιούργησε τον Αδάμ, χρησιμοποιώντας εντελώς νέα υλικά: Στη δεύτερη αυτή δημιουργία του ανθρώπου, ο Θεός χρησιμοποιεί για δομικό υλικό όχι πλέον τον «χουν από της γης» (Γεν. β' 7) , αλλά την άχραντη σάρκα της Παρθένου, την οποία ενώνει με τη θεία φύσι του Υιού και Λόγου. Έτσι δημιουργείται μια καινούργια ανθρώπινη ύπαρξις, όπως τη…

167.«το εργαστήριον της ενώσεως των δύο φύσεων»   Η Θεοτόκος με τη συνεργία της στο μυστήριο της Ενσαρκώσεως αποδείχθηκε «εργαστήριον της ενώσεως των δύο φύσεων», της θείας και της ανθρώπινης στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Με άλλα λόγια, η Θεοτόκος υπήρξε ο έμψυχος αργαλειός, στον οποίο υφάνθηκε το ανεπανάληπτο αριστούργημα, η μεγαλειώδης θεανθρώπινη μορφή του Ιησού Χριστού. Η Θεοτόκος ύφανε τον «άρραφο χιτώνα» των δυο φύσεων του Χριστού επί εννέα ολόκληρους μήνες, κάτω απ την επισκίασι του Αγίου Πνεύματος. Όταν τελείωσε η μυστική αυτή ύφανσις την νύχτα εκείνη των Χριστουγέννων, άγγελοι και άνθρωποι δοξολόγησαν τον Θεό για το μοναδικό αυτό…

166.   «έσχες σαις αγίαις αγκάλαις υιόν τον πάντων Θεόν»   Η Θεοτόκος αξιώθηκε να κρατήση στην αγκαλιά της τον Υιόν του Θεού. Στην Ενσάρκωσι «ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου» έγινε. Ο Κύριος, σαν Υιός του Θεού βρισκόταν πάντα στον «κόλπο του Πατρός» (=αχώριστος πάντοτε από τον Θεό Πατέρα, Ιωάν, α' 18). Σαν «Υιός του Ανθρώπου» (Ματθ. η' 20) κρατείται για λίγο στους αγίους κόλπους της Θεομήτορος: «Κόλπων ουκ εκστάς, ανάρχου Γεννήτορος, εν κόλποις αγνής Κόρης υλίζεται» (II) . Γεμάτος έκστασι και απορία για το άρρητο αυτό μυστήριο, ο ιερός υμνωδός ψάλλει: «Ο εν κόλποις του Πατρός, πώς εν…