222. «σε μεσίτριαν έχω»   Η ορθόδοξη ευσέβεια αποδίδει στην Παναγία και τον τίτλο της Μεσίτριας. Στην πραγματικότητα όμως  ένας είναι ο «Μεσίτης», ο μεσολαβητής και συμφιλιωτής ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. «Εις μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς» (Α' Τιμ. β' 5) . Το μεσολαβητικό και λυτρωτικό λειτούργημα δεχόμαστε ότι ανήκει απόλυτα στον Θεάνθρωπο Κύριο. Στην Παναγία αποδίδομε τον τίτλο της Μεσιτρίας, επειδή είναι μητέρα του Μεσίτου (πρβλ. «πολλά ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου») και πάντοτε με την έννοια της πρεσβευτρίας. Η Θεοτόκος είναι μεσίτρια υπό την έννοια ότι δεν παύει να πρεσβεύη και ικετεύη για…

221. «ημέρας και νυκτός πρεσβεύεις υπέρ ημών».   Ο Κύριος Ιησούς, πέρα από την τιμή και τη δόξα που χάρισε στη θεομήτορα, της εμπιστεύθηκε και ένα ύψιστο λειτούργημα: το πρεσβευτικό η μεσιτικό λειτούργημα. Την ανάδειξε δηλαδή Πρεσβευτή και Μεσίτρια, πρώτη και εδώ ανάμεσα σ’ όλους τους Πρεσβευτάς (τους Αγίους) που είναι διαπιστευμένοι στον ουράνιο θρόνο. Διότι ανάμεσα σ’ όλους αυτούς, η Παναγία «προΐστατα πρεσβεύουσα».  Η Παναγία Θεοτόκος πρεσβεύει γενικά υπέρ των ανθρώπων και του κόσμου. Οι πρεσβείες της όμως αναφέρονται και σε επί μέρους θέματα και προβλήματα της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής και ιστορίας των ανθρώπων. Είναι χαρακτηριστικό, ότι,…

220 «την ζώνην την σεπτήν του αχράντου σου σκήνους υμνούμεν»   Η Εκκλησία τιμά τα άγια και ιερά λείψανα είτε του σώματος των Αγίων είτε αντικειμένων που ανήκαν σ’ αυτούς. Ανάμεσα στα ιερά αυτά λείψανα, εξέχουσα θέσι μέσα στην Εκκλησία κατέχουν η αγία Ζώνη και η αγία Εσθής της Θεοτόκου, όπως είδαμε προηγουμένως. Η Θεοτόκος αξιώθηκε να δεχθή δύο φορές τη χάρι του Αγίου Πνεύματος ,αλλά και μετά την Πεντηκοστή κατώρθωσε να επιτύχη τον μέγιστο βαθμό αγιασμού μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Έτσι, έγινε η Παναγία, ένα ζωντανό δηλαδή μυροδοχείο γεμάτο με τα αρώματα και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.…

219. «την σεπτήν Εσθήτα προσπτυξώμεθα, ήπερ τον Δεσπότην περισχούσα ως βρέφος έβαστασε»   Η Εσθήτα, την οποία χάρισε η Θεοτόκος σε μια φτωχή χήρα, λίγο πριν πεθάνη, όπως είδαμε (βλ. σχετικό σημείωμα), φαίνεται ότι διασώθηκε σε μια εβραϊκή οικογένεια της Γαλιλαίας, σαν κειμήλιο, από γενεά σε γενεά. Έτσι, στην εποχή του Αυτοκράτορος Λέοντος Α' του Μεγάλου (457- 474) δύο πατρίκιοι αδελφοί, προσκυνηταί των Αγίων Τόπων, ο Γάλβιος και Κάνδινος ανακάλυψαν το σπίτι μιας εβραίας στη Γαλιλαία την Εσθήτα της Θεοτόκου. Οι δύο αυτοί αδελφοί πήραν το ιερό αυτό λείψανο και το μετέφεραν στις Βλαχέρνες (προάστιο της Κωνσταντινουπόλεως) . Επειδή όμως…

218. «Ζώνην νοητάς εζωσμένη η πόλις σου, το κράτος αδιάσπαστον έχει»   Η Θεοτόκος άφησε στην Εκκλησία δύο ιερά κειμήλια: την Ζώνη και την Εσθήτα της (= φόρεμα, πρβλ. Σκέπη, Ωμοφόριον). Η τιμία Ζώνη της Θεοτόκου φυλασσόταν από κάποια παρθένο στα Ιεροσόλυμα. Το ιερό αυτό κειμήλιο μετέφερε στην Κωνσταντινούπολι ο Αυτοκράτωρ Αρκάδιος (383 408), γυιός του Μ. Θεοδοσίου και την ετοποθέτησε σε μια πολυτελή θήκη που ωνόμασε Αγία Σορό. Ο Ιουστινιανός (482-565) έκτισε στην Κωνσταντινούπολι «εν τοις Χαλκοπρατείοις» ναό της Αγίας Ζώνης, όπου και έγινε ανακομιδή του ιερού Λειψάνου από την Επισκοπή Ζήλας, στην οποία φυλασσόταν.  Επί Αυτοκράτορος Λέοντος Γ'…

217. «παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου»   Ο δοξασμός της Θεοτόκου, ειδικώτερα, συνίστανται στο ότι ο Υιός και Θεός της την ετοποθέτησε «εκ δεξιών» του, στην πρώτη δηλαδή τιμητική θέσι μετά απ’ Αυτόν. Η έκφρασις «εκ δεξιών» του Χριστού έχει την έννοια, ότι στην Παναγία δόθηκε θρόνος βασιλικός, εξουσιαστικός δηλαδή και κυβερνητικός. Με αλλά λόγια, η Παναγία «μετέχει της δόξης του Υιού της, βασιλεύει μετ' Αυτού, διευθύνει παρά το πλευρόν αυτού τας τύχας της Eκκλησίας και του κόσμου που εκτυλίσσονται εν χρόνω, μεσιτεύει δι’ όλους προς Εκείνον, όστις θα έλθη κρίναι ζώντας και νεκρούς» (Λόσκυ, 203) . Έτσι, εκπληρώθηκε…

216.«Τις αύτη η όντως πλησίον του Θεού, ως υπερβάσα Άπαντα τα των Αγγέλων τάγματα;».   Η Μετάστασις της Θεοτόκου συνδέεται και με τον δοξασμό της στον ουρανό. Πρόκειται για την τιμητική ύψωσι της Παναγίας στον κόσμο του ουρανού. Η Εκκλησία μας δέχεται και η Θεολογία της διδάσκει, ότι η Παναγία, μετά την ένδοξη Κοίμησι και μετάστασί της, τοποθετήθηκε από τον Υιό και Θεό της σε ιδιαίτερα τιμητική θέσι, υψηλότερα απ’ τις θέσεις των αΰλων και επουρανίων, αγγελικών Δυνάμεων. Η εκπληκτική και μοναδική αυτή ύψωσις και τιμή μιας ανθρωπίνης υπάρξεως από τον Θεό, προκάλεσε την έκπληξι του αγγελικού κόσμου, την οποία…

215.«τις αύτη η αναβαίνουσα πέλει, κοσμικών από κοιλάδων;»   Ο ύμνος αυτός του Δεκαπενταυγούστου είναι εμπνευσμένος από το «Άσμα Ανιάτων»: «Εγώ άνθος του πεδίου κρίνον των κοιλάδων... τις αύτη η αναβαίνουσα από της έρημου; Ως στελέχη καπνού τεθυμιαμένη σμύρναν και λίβανον από πάντων κονιορτών μυρεψού;... Τις αυτή η αναβαίνουσα λελευκανθισμένη, επιστηριζομένη επί τον αδερφιδόν αυτής;» (β' 1, γ' 6, η' 5) . Πρόκειται ασφαλώς για μια προφητική προτύπωσι της Μεταστάσεως της Θεοτόκου. Ειδικώτερα, ύμνος και προφητεία αναφέρονται στην αλυσιδωτή έκπληξι που η ένδοξη Μετάστασις της Θεοτόκου προκάλεσε στις ουράνιες αγγελικές δυνάμεις. Η πρώτη έκπληξις των αγγελικών στρατιών αφορά στον τόπο…

214.«γέγονε παράδοξος ώσπερ η κύησις ούτω και η θεία και σεπτή σου μετάστασις»   Κατά την παράδοσι και τη διδασκαλία πολλών εκκλησιαστικών συγγραφέων, δύο θαυμαστά και παράδοξα γεγονότα ακολούθησαν την Κοίμησι της Θεοτόκου. Πρώτον, ότι το σώμα της Θεοτόκου δεν γνώρισε τη φθορά του Τάφου και δεύτερον, ότι την τρίτη μέρα μετά τον χωρισμό του από το πνεύμα, το πανάχραντο σώμα της Θεομήτορος «μετέστη», μεταβλήθηκε και μεταφέρθηκε στον ουρανό, αφού ενώθηκε με την ψυχή της Θεοτόκου. «Ήταν ανάγκη η παναγία εκείνη ψυχή να χωρισθή από το υπεράγιο εκείνο σώμα... Και το σώμα, αφού έμεινε για λίγο στη γη, αναχώρησε κι’…

213.«εν τη Κοιμήσει σου νέκρωσις άφθορος»   Τον θάνατο της Θεοτόκου η Εκκλησία ωνόμασε «κοίμησι». Είναι ο πρώτος θάνατος που ωνομάσθηκε έτσι. Διότι, η Εκκλησία, στο πρόσωπο της Θεοτόκου είδε να εφαρμόζεται απόλυτα, ο λόγος του Κυρίου για τον θάνατο σαν ύπνο (Ιω. ια' 11). Το ότι ο θάνατος της Θεοτόκου ήταν «κοίμησις» και ύπνος το απέδειξε πρώτα η ίδια, με τον τρόπο με τον οποίο υποδέχτηκε τον θάνατο. Διότι, όπως είδαμε προηγουμένως, η Παναγία εν όψει του θανάτου, έκανε  ό,τι κάνει συνήθως ο άνθρωπος για να κοιμηθή. Εκείνο όμως που μαρτυρεί κυρίως ότι ο θάνατος της Παναγίας ήταν απλή…