Η αγάπη της μάνας

-Μια φορά, Γέροντα, μας είπατε ότι με την αγάπη ο άνθρωπος μεγαλώνει, ωριμάζει.
-Δεν φθάνει να αγαπάη κανείς τον άλλον, πρέπει να τον αγαπάη περισσότερο από τον εαυτό του.
Η μάνα αγαπάει τα παιδιά της περισσότερο από τον εαυτό της. Μένει νηστικιά, για να ταΐση τα παιδιά της,
αλλά νιώθει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από εκείνα. Τα παιδάκια τρέφονται υλικά και η μητέρα πνευματικά.
Εκείνα έχουν την υλική γεύση, ενώ αυτή έχει την πνευματική αγαλλίαση.
Μια κοπέλα, πριν παντρευτή, μπορεί να κοιμάται μέχρι τις δέκα το πρωί και να θέλη και το γάλα της να το ετοιμάζη η μάνα της.
Βαριέται να κάνη καμμιά δουλειά. Τα θέλει όλα έτοιμα, θέλει όλοι να την περιποιούνται.
Απαιτήσεις από την μάνα, απαιτήσεις από τον πατέρα, και εκείνη να έχη το χουζούρι της.
Ενώ υπάρχει στην φύση της η αγάπη, δεν αναπτύσσεται, γιατί συνέχεια δέχεται βοήθεια και ευλογίες από την μάνα της,
από τον πατέρα της, από τα αδέλφια της. Από την στιγμή όμως που γίνεται μάνα, μοιάζει με μηχανάκι πού, όσο ζορίζεται, τόσο φορτίζεται,
γιατί δουλεύει συνέχεια η αγάπη.
Πρώτα σιχαινόταν, όταν άγγιζε κάτι βρώμικο, και έπαιρνε μοσχοσάπουνα για να πλυθή.
Ύστερα, όταν λερώνεται το παιδάκι και πρέπη να το καθαρίση, λές και πιάνει... μαρμελάδες! Δεν σιχαίνεται.
Πρώτα, αν την ξυπνούσες, φώναζε, γιατί την ενόχλησες. Ύστερα, όταν κλαίη το παιδί, όλη νύχτα ξενυχτάει και δεν δυσκολεύεται.
Το φροντίζει και χαίρεται. Γιατί; Γιατί παύει να είναι παιδί. Έγινε μάνα και ήρθε η θυσία, η αγάπη.
Η μητέρα μάλιστα φθάνει να έχη περισσότερη αγάπη και θυσία από τον πατέρα, γιατί στον πατέρα δεν δίνονται πολλές ευκαιρίες, για να θυσιάζεται.
Βασανίζεται, κοπιάζει περισσότερο με τα παιδιά, αλλά παράλληλα φορτίζεται από τα παιδιά. Δίνει-δίνει, γι’ αυτό συνέχεια παίρνει.
Ο πατέρας ούτε βασανίζεται τόσο πολύ με τα παιδιά, αλλά ούτε φορτίζεται, γι’ αυτό και η αγάπη του δεν είναι όση της μητέρας.
Πόσες μητέρες έρχονται με κλάματα και με παρακαλούν: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, για το παιδί μου». Τί αγωνία έχουν!
Λίγοι άνδρες μου λένε: «Κάνε προσευχή, παραστράτησε το παιδί μου».
Νά, και σήμερα μια μητέρα με τί λαχτάρα η φουκαριάρα έσπρωχνε τα παιδιά της - οκτώ είχε - και τα έβαζε στην σειρά, για να πάρουν όλα ευλογία.
Ένας πατέρας δύσκολα θα το έκανε αυτό. Και η Ρωσία από τις μητέρες κρατήθηκε. Η πατρική αγκαλιά, όταν δεν έχη Χάρη Θεού, είναι ξερή.
Ενώ η μητρική αγκαλιά, ακόμη και όταν δεν έχη Θεό, έχει γάλα. Το παιδί αγαπά τον πατέρα του και τον σέβεται, αλλά με την στοργή
και την τρυφερότητα της μητέρας αυξάνει πιο πολύ η αγάπη του και προς τον πατέρα.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 79-80)

" Άλλο το κόμπλεξ, άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία "

Μου έλεγε ο Γέροντας μια μέρα: "Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα:
τόσο το αίσθημα ανωτερότητος για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητος για την αμαρτωλότητά του.
Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια.
Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία.
Του απάντησα: Παραδέχομαι, ότι μερικοί χριστιανοί, από σφάλματα δικά τους ή άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών,
αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μία χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια.
Και οι μεν θρησκευτικές ενοχές, κοντά στον Χριστό, φεύγουν με την μετάνοια και την εξομολόγηση,
η υπερηφάνεια όμως των κοσμικών, που ζουν μακριά από τον Χριστό, δεν φεύγει".
Με τις τοποθετήσεις αυτές του Γέροντα, ξεκαθάριζαν μέσα μου μερικές απορίες που είχα, αναφορικά με ψυχολογικά προβλήματα της χριστιανικής ζωής.
Αντιλαμβανόμουν ότι ο Γέροντας ήθελε να αποφεύγουμε την υπερηφάνεια, την μεταμφιεσμένη σε αυτοδικαίωση "χριστιανικού" φαρισαϊσμού ή σε αυτοκαταδίκη
"χριστιανικής" περιδεούς συνειδήσεως.
Έβλεπα, ότι η θρασύτητα των αισθανομένων ως "ενόχων" δε διαφέρουν ουσιαστικά, ότι είναι δύο όψεις του αυτού νομίσματος, της υπερηφάνειας.
Διότι ο αληθινά πιστός χριστιανός ελευθερώνεται από την ενοχή με την εξομολόγηση και την άφεση και χαίρει στην ελευθερία αυτή που του χάρισε ο Χριστός,
γνωρίζοντας δε ότι αυτό είναι δώρο Θεού ευγνωμονεί και δεν υπερφρονεί.
Είναι καθαρός δια του αίματος του Χριστού και όχι από δικό του κατόρθωμα.
Έτσι, χαίρει και ευχαριστεί και δεν υπερηφανεύεται και επι πλέον βλέπει και όλους τους άλλους δυνάμει καλούς δια του αίματος του Χριστού.
Ο Γέροντας μας δείχνει το δρόμο, που παρέκαμπτε το κακό (αμαρτία) και το χειρότερο (υπερηφάνεια αρετής) και οδηγούσε στο καλύτερο, στην ταπείνωση.
Γι' αυτό προσπαθούσε να προστατεύσει τη γνησιότητα της ταπείνωσης από τους κινδύνους νόθευσΗς της.
Μου έλεγε: "Να είμαστε ταπεινοί, αλλά να μην ταπεινολογούμε.
Η ταπεινολογια είναι παγίδα του διαβόλου, που φέρνει την απελπισία και την αδράνεια,
ενώ η αληθινή ταπείνωση φέρνει την ελπίδα και τηνεργασία των εντολών του Χριστού".
Ο Γέροντας, με τη διδασκαλία του και περισσότερο με τα βιώματά του, εποίμαινε τα πρόβατά του και τα οδηγούσε σε λειμώνες αγάπης και ταπείνωσης.
Ζούσε ο ίδιος την ταπείνωση, πιστεύοντας ότι, εκείνος είναι το τίποτε, γιατί ο Θεός είναι, όπως έλεγε, το παν,
κι ότι ό,τι εμείς βλέπαμε πως είχε, δεν ήταν δικό του, αλλά δώρο του Θεού.
[Γ 305-7]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 80-82)

θρηνεί

Ο Θεός αποκαλεί το γεγονός του θανάτου ευεργεσία, και συ κλαις γι’ αυτό; Αν πρέπει κάποιος να κλαίη, αυτός είναι ο διάβολος. Αυτός ας θρηνή, ας οδύρεται, διότι του ξεφύγαμε και πορευόμαστε προς ανώτερα αγαθά. Τα κλάματα και οι σπαραγμοί αρμόζουν στην δική του πονηριά, όχι σε σένα, που πρόκειται να στεφανωθής και να αναπαυθής. Διότι ο θάνατος είναι το γαλήνιο λιμάνι. Ε.Π.Ε. 10,354

έγινε διάβολος

Έγινε μόνος του διάβολος, ενώ προηγουμένως δεν ήταν διάβολος. Ε.Π.Ε. 12,744

πολιορκεί τη σωτηρία μας

Ο διάβολος επιτίθεται με σφοδρότητα και πολιορκεί από παντού τη σωτηρία μας. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να είμαστε ξάγρυπνοι, πάντοτε προσεκτικοί στις επάλξεις, και από παντού να προφυλασσώμαστε από τις επιθέσεις του. Ε.Π.Ε. 13,68

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 30-31)

…Και ήταν ευλογημένη αυτή η συγκυρία της συνάντησης μας, ώστε να ακούσουμε “ιδίοις ωσί” ένα συγκλονιστικό θαύμα των Χαιρετισμών της Παναγίας μας που βίωσε η ίδια η Μαρκέλλα με το σύζυγό της Γεώργιο πριν από δεκαοκτώ χρόνια!!
Ένα θαύμα που προφανώς την στερέωσε πνευματικά και την έκανε να αντιληφτεί την τεράστια δύναμη που έχουν οι Xαιρετισμοί της Παναγίας μας, έτσι ώστε σήμερα, μετά από 20 περίπου χρόνια, να συνεχίζει με περισσό ιεραποστολικό ζήλο να προτρέπει όλες κι όλους να διαβάζουν καθημερινά τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας και να τους διανέμει τα δωρεάν τευχίδια με τους 24 Οίκους των Χαιρετισμών!

Θα σας μεταφέρουμε το συγκλονιστικό αυτό θαύμα των Χαιρετισμών σε πρώτο πρόσωπο, όπως με γλαφυρότητα μας το διηγήθηκε, προσπαθώντας να αποδώσουμε όσο μπορούμε τη ζωντάνια και τον ενθουσιασμό της!!

(Τα θαύματα των Χαιρετισμών…σήμερα, Αριστομένης Φλουράκης, σ. 55-58)

1,6. «του παρόντος εις υμάς, καθώς και εν παντί τω κόσμω, και έστι καρποφορούμενον και αυξανόμενον καθώς και εν υμίν, αφ’ ης ημέρας ηκούσατε και επέγνωτε την χάριν του Θεού εν αληθεία». 

Το Ευαγγέλιο είναι ευαγγελία για όλο τον κόσμο. Σε αυτό, για κάθε «ον», υπάρχει τόσο ένθεο καλό ένθεης αλήθειας, ένθεης αγάπης, ένθεης δύναμης, ώστε καθένας μπορεί να βρει τον ένθεο προορισμό του και να τον πραγματοποιήσει στα πλαίσια και στους όρους της υπάρξεώς του. Ό,τι είναι ευαγγελικό, έχει μέσα του έλλογες (λογικές) δημιουργικές δυνάμεις, με τις οποίες αυξάνει και φέρνει τον ένθεο καρπό στον άνθρωπο, και απορρίπτει εκείνο που προκαλεί την πτώση, την κατάπτωση και τον θάνατο.

Καρποφόρο είναι το Ευαγγέλιο, όταν ο σπόρος των ενθέων αληθειών του πέφτει «σε καλή γη». Και «καλή γη» είναι η «καλή και καθαρή καρδιά». Και η καρδιά πάλι «καθίσταται» καλή και καθαρή, από τις ευαγγελικές αρετές. Αυτός ο δρόμος είναι τραχύς, δύσκολος και επίπονος. Αν ο άνθρωπος κρατήσει το σπόρο των ευαγγελικών αληθειών, σε τέτοια καλή και καθαρή καρδιά, και αγωνίζεται γύρω από «αυτό» ακούραστα, διαμέσου των ευαγγελικών αγώνων, τότε ο σπόρος «αυξάνει». «και έτερον έπεσεν εις την γην την αγαθήν, και φυέν εποίησε καρπόν εκατονταπλασίονα», «το δε εν τη καλή γη, ούτοι είσιν οίτινες εν καρδία καλή και αγαθή ακούσαντες τον λόγον κατέχουσι και καρποφορούσιν εν υπομονή» (Λκ. 8,8.15).
Και ο άνθρωπος, με όλη του την ύπαρξη, «επιγιγνώσκει», γνωρίζει καλά ότι όλη η ευαγγελική αλήθεια είναι το Ευαγγέλιο και σε αυτήν βρίσκεται «όλη η χάρις του Θεού».

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 21)

Η μανιασμένη θάλασσα 

Ενώ ο όσιος Ιλαρίων βρισκόταν στην Επίδαυρο της Δαλματίας, έγινε ένας τρομερός σεισμός! Συγκλονίσθηκε όλη η περιοχή. Ακόμη και η θάλασσα άφρισε σαν να κόχλαζε, και τραβήχθηκε πολλά μέτρα από την παραλία. Σχηματίσθηκε ένα φρικτό χάος στα σημεία που άδειασαν από τα νερά.
Ένας ισχυρός άνεμος άρπαξε τα πλοία και τα πέταξε με ορμή στους γκρεμούς και τα φαράγγια της ακτής. Έγιναν όλα συντρίμμια!
Οι κάτοικοι της Επιδαύρου βλέποντας τη θάλασσα να μαίνεται κατατρόμαξαν. Φοβήθηκαν μήπως ανατραπή η στεριά και βυθιστούν όλοι στο βάραθρο που φάνηκε. Κλαίγοντας για τον επικείμενο φρικτό θάνατο έτρεχαν στον όσιο Ιλαρίωνα και τον παρακαλούσαν να τους λυπηθή. Του έλεγαν:
- Η φιλανθρωπία του Θεού σ’ έφερε εδώ, για να μας βοηθήσης σ’ αυτόν τον κίνδυνο.
Τον ωδήγησαν μετά στην παραλία και τον αντιπαρέταξαν στα μανιασμένα κύματα. Εκείνος, πιστεύοντας αδίστακτα στα λόγια του Κυρίου: «Αν έχετε πίστι έστω και σαν ένα σπόρο σιναπιού, θα λέτε στο βουνό φύγε, και θα φεύγη», σχημάτισε στην άμμο, σε τρία μέρη, το σημείο του σταυρού. Γύρισε έπειτα προς την ανατολή, ύψωσε τα χέρια προς τον ουρανό και προσευχήθηκε να σπλαχνισθή ο Θεός τα πλάσματα του και με το παντοδύναμο πρόσταγμα του να διατάξη τη θάλασσα να γαληνέψη και να επιστρέψη στη θέσι της.
Ενώ προσευχόταν, η αφρισμένη θάλασσα υψώθηκε τόσο πολύ, που όλοι πίστεψαν ότι θα ορμήση και θα καταποντίση ολόκληρη την περιοχή. Η προσευχή όμως του οσίου υψώθηκε ψηλότερα, διέσχισε τους ουρανούς και έφθασε στον φιλάνθρωπο Θεό! Έλαμψε τότε η ευσπλαχνία και η παντοδυναμία του Κυρίου. Σιγά-σιγά η οργισμένη θάλασσα χαμήλωσε και ήρεμα αποκαταστάθηκε στα αρχικά της όρια!
Οι κάτοικοι της Επιδαύρου από γενιά σε γενιά επί πολλά έτη διέσωσαν τη μνήμη του εκπληκτικού θαύματος της προσευχής του μεγάλου οσίου.

(Βίος οσίου Ιλαρίωνος)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 108-109)

780- Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΣΠΑΡΤΗ.
Στην Σπάρτη οι γέροι, οι νέοι και τα παιδιά συχνά χόρευαν τον ίδιο χορό.
Οι γέροι χορεύοντας έψαλλαν:
Ἁμές ποκ’ ἦμες ἂλκιμοι νεανίαι (Είμαστε και μεις κάποτε ανδρεία παλληκάρια).
Οι νέοι απαντούσαν:
Ἁμές δε γ’ εἰμές · αἰ δέ λῇς, πεῖραν λαβέ. (Τώρα όμως είμαστε μείς · δοκίμασε αν θέλης).
Τα παιδιά προσέθεταν:
Ἁμές δέ γ’ ἐσσόμεθα πολλῷ κάρρονες. (Μείς θέλομε φανή πολύ καλύτεροί σας).

527- ΘΝΗΤΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ.
Ο Φίλιππος ο Μακεδών είχε διατάξει ένα δούλο του να παρουσιάζεται μπροστά του πολλές φορές την ημέρα και να του λέγη: «Φίλιππε, να θυμάσαι ότι θνητός γεννήθηκες».

535- ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ, ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ.

Ο άγιος Καμίλλο ντέ Λέλλις έγραψε επάνω στην πόρτα του την εξής επιγραφή:
-Αδελφέ, όταν διαπράττης μια κακή πράξι με ευχαρίστησι, η ευχαρίστησις φεύγει, αλλά η κακία μένει. Όταν όμως διαπράττης μια καλή πράξι με δυσκολία, η δυσκολία φεύγει, και η καλωσύνη μένει.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 361)

802- ΜΑΚΑΡΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΛΘΕ.
Γέρος ζηλωτής ιερεύς απέθνησκε. Οι ιατροί γνωρίζοντας την ευσέβειά του δεν του απέκρυψαν την σοβαρότητα της ασθενείας του. Εκείνος τότε με βαθιά πίστι ανεφώνησε το στίχο του Δαυίδ: «Ηὐφράνθην ἐπί τοῖς εἰρηκόσι μοι εἰς οἶκον Κυρίου πορευσόμεθα» και συνέχισε : «Σκιρτά η ψυχή μου στο άκουσμα ότι λίγο διάστημα με χωρίζει από του να ενωθώ με τον Πλάστη μου. Μακριά στιγμή, ελθέ, μην αργής».

803- ΕΤΟΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ.
Ένας εφημέριος επισκέφθηκε κάποιο ετοιμοθάνατο ναύτη, που ήταν εξαιρετικά ευσεβής.
-Είσαι έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι; τον ρωτά με θάρρος, επειδή ήξευρε τις βαθιές του πεποιθήσεις.
-Εντελώς έτοιμος, απαντά εκείνος.
-Και δε φοβάσαι καθόλου;
-Να φοβούμαι; Εγώ; Γιατί; Και ακουμπώντας το χέρι στο στήθος, όπου ο Θεός είχε κατέβη το πρωί με τη θεία Μετάληψι, πρόσθεσε:
-Ο καπετάνιος είναι στο πλοίο, τι μπορώ να φοβηθώ;

804- ΑΛΛΗ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΡΩΤΗΣΙ.
Ένας ενάρετος ιερεύς μια μέρα ανεκοίνωσε στον κύκλο του το θάνατο μιας κυρίας.
Μια νεαρά γυναίκα, που καθόταν ακριβώς απέναντί του, τον ρώτησε με συγκίνησι:
-Ω! Αιδεσιμώτατε, πως πέθανε;
-Υπάρχει άλλο ερώτημα, κυρία μου, που πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να κάνης.
-Τι άλλο μπορεί να είναι σπουδαιότερο απ’ αυτό;
-Πως έζησε, ήταν η απάντησις του καλού κληρικού.

810- Ο θάνατος θα μας κάνη να δούμε και να απολαύσωμε την Αειπάρθενο Μαρία, τη Μητέρα του Θεού και Μητέρα μας, το αληθινό αριστούργημα του Θεού, την κεχαριτωμένη Μαρία, για την οποία μια νέα οραματιζομένη είπε: «Όταν την έχη δει κανείς μια φορά, θα ήθελε να αποθάνη για να την ξαναδή, για να την βλέπη πάντοτε». Μετά το θάνατο θα ξαναδούμε όλους τους γνωστούς μας, τους φίλους μας, τους συγγενείς μας, τους γονείς μας, όλους εκείνους με τους οποίους συνεργασθήκαμε στη ζωή, τους αγίους, θα γνωρίσωμε τον άγιο προστάτη, τον άγγελό μας το φύλακα, όλους θα τους δούμε και με ανείπωτη χαρά θα δοξάζωμε το τιμημένο όνομα του Ιησού, αρχηγού και αιτία της σωτηρίας μας.

812- ΤΑ ΔΥΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ.
Ένας επίσκοπος είχε για δωμάτιο ένα πολύ στενό κελλί και εκείνο που έκανε εντύπωσι στον επισκέπτη ήταν τα δυο πορτραίτα που το στόλιζαν. Και τα δυο είχαν τις ίδιες διαστάσεις και τις ίδιες κορνίζες. Το ένα είχε την εξής επιγραφή: «Φωτογραφία του Σεβασμ. Μάρκι όπως είναι σήμερα». Στη φωτογραφία αυτή παριστανόταν ο επίσκοπος με τα αρχιερατικά του άμφια και με τη μίτρα στο κεφάλη. Η άλλη εικόνα είχε την επιγραφή: «Ο Σεβασμ. Μάρκι όπως θα είναι αύριο» και παρίστανε ένα σκελετό και πάνω στο κρανίο υπήρχε η ίδια επισκοπική μίτρα.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 367-371)

30. «Ως πλησίον όλην σε καλήν... ηγάπησεν ο Θεός» (Π).

Ο Νυμφίος Χριστός στην απόλυτη αυταπάρνησι, αφοσίωσι και αγάπη της μητέρας και Νύμφης του απαντά με τη δική του ανεπιφύλακτη και μεγάλη αγάπη. Την έκφρασι της αγάπης του Θεού προς την Θεοτόκο διαβλέπει ο υμνωδός στον εξής στίχο του «Άσματος»: «Όλη καλή ει πλησίον μου και μώμος ουκ έστιν εν σοι» (δ' 7). Δηλαδή: Είσαι πανέμορφηž είσαι πάντα κοντά μου, αγαπημένη μου και δεν υπάρχει σε σένα κανένα ψεγάδι» (ΥΑ, 56).

Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά η Εκκλησία τα βλέπει στο πρόσωπο της Θεομήτορος: Είναι η «κ ε χ α ρ ι τ ω μ έ ν η», η «π λ η σ ί ο ν» τ ο υ Ιησού, η αγνή και άμωμος! Είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που προκάλεσαν την αγάπη του Νυμφίου Χριστού για τη Νύμφη και μητέρα του.

Ο ουράνιος Νυμφίος έλκεται από τα πνευματικά προσόντα της Νύμφης, από την πνευματική της ομορφιά, την πιστότητα και την αγιότητά της. Τα προσόντα αυτά, που η Θεοτόκος τα είχε εκ φύσεως και σε υψηλό βαθμό, τα ανέπτυξε έπειτα σε τέλειο και ύψιστο βαθμό με τη χάρι του Αγίου Πνεύματος, όπως θα δούμε.

Σκοπός κάθε χριστιανικής υπάρξεως είναι η απόκτησις των Αρετών δια του Αγίου Πνεύματος. Να γίνη δηλαδή «καλή», «πλησίον» και «άμωμος». Στην ετοιμασία αυτή της Νύμφης, ο Νυμφίος Χριστός θ’ απαντά πάντα με το μεγάλο και αιώνιο έρωτά του.

31. «Η περιστερά, η τον ελεήμονα αποκυήσασα» (Ω).

Η προτύπωσις της Θεοτόκου ως «περιστεράς» προέρχεται από το «Άσμα των Ασμάτων»: «Ανάστα, ελθέ, η πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου» (β' 10). Με τον τύπο αυτό τονίζεται η χάρις του Αγίου Πνεύματος, την οποία η Παρθένος πήρε κατά τη στιγμή του Ευαγγελισμού, καθώς και η ωλοκληρωμένη και ακεραιωμένη ύπαρξί της.

Οι ιεροί Ευαγγελισταί που καταγράφουν τη βάπτισι του Ιησού στον Ιορδάνη, σημειώνουν ότι το Άγιο Πνεύμα επεφοίτησε στον Κύριο «ως περιστερά» (Ματθ. γ 16. Μαρκ. α΄ 10. Λουκ. γ' 22). Και στην απορία της Μαριάμ «πώς έσται μοι τούτο επεί άνδρα ου γινώσκω;» ο Αρχάγγελος απάντησε: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι» (Λουκ. α' 35) . Είναι λοιπόν φανερό ότι το Περιστέρι εικονίζει το Άγιο Πνεύμα.

Με τον τύπο της «Περιστεράς» εικονίζεται ακόμη η ακεραιωμένη ύπαρξι της Θεοτόκου. Ο ίδιος ο Κύριος εχρησιμοποίησε το περιστέρι για να διδάξη την ακεραιότητα του χαρακτήρος, την αγιότητά και την ακακία του ήθους: «Γίνεσθε... ακέραιοι ως αι περιστεραί» (Ματθ. ι΄ 16) . Στην Π. Διαθήκη επίσης το περιστέρι ήταν σύμβολο της αθωότητος και καθαρότητος (Ψαλμ. 56,1).

Η Παρθένος ήταν αγνή, άκακη, απλή και ωλοκληρωμένη ύπαρξις. Η τελείωσις όμως της Θεοτόκου δεν υπήρξε στιγμιαία. Η Θεομήτωρ κατέκτησε την τελειότητα και την παναγιότητα με μια εκούσια, συνειδητή και ισόβια προσπάθεια, αξιοποιώντας τη διπλή κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στο πρόσωπό της. Την εξελικτική αυτή πορεία της Θεοτόκου προς την τελειότητα την προτυπώνει το «Άσμα Ασμάτων» με την πρόσκλησι του Νυμφίου στη Νύμφη: «Ανάστα, ελθέ... η περιστερά μου». Δηλαδή: Ανέβα όλο και πιο ψηλά! Ανέβαινε τα σκαλιά της αγιότητος! Πέτα προς την τελειότητα! Έλα κοντά μου εξαγνισμένη, ακεραιωμένη, τελειοποιημένη σαν το κατάλευκο περιστέρι!

Για να πάμε στον Κύριο πρέπει να γίνωμε «σαν τα περιστέρια», πρέπει δηλαδή να προοδεύωμε συνεχώς στην πνευματική ζωޞ να δεχώμαστε συνεχώς τη χάρι του Αγίου Πνεύματος, «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες... εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ. δ' 13) .

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 53-55)

434- ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΓΗΡΑΤΟΣ.
Ο Ιπποκράτης, πατέρας της ιατρικής, απέθανε σε ηλικία άνω των 100 ετών. Μια μέρα τον ρώτησαν σε τι οφείλεται η μακροζωία του.
-Στο ότι δεν άφησα ποτέ το τραπέζι εντελώς χορτάτος, αυτό είναι το μυστικό μου, απάντησε.

784-     ΘΝΗΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ. 

Όταν στον Αρίστιππο ανεκοίνωσαν τη θλιβερή είδησι του θανάτου του παιδιού του, εκείνος χωρίς να ταραχθή απάντησε:

            -Γνωρίζω ότι έφερα στον κόσμο ένα θνητό παιδί.

788-     ΚΑΛΟ ΘΑΝΑΤΟ. 

Ο Γάλλος στρατηγός Ντέ Σονίλ σε επίσκεψί του σε μια κυρία γνωστή για την πίστι και την ευσέβειά της, της ευχήθηκε: Καλό θάνατο.

            Η κυρία στην αρχή ταράχθηκε, αλλ’ έπειτα το καλοσκέφθηκε κι είδε τι καλό της ευχόταν ο επισκέπτης της και χωρίς να δυσανασχετήση, απάντησε: Ευχαριστώ πολύ, στρατηγέ μου, και στα δικά σου.

            Πραγματικά, υπάρχει καλύτερη ευχή που μπορεί να δώση ένας καλός χριστιανός σε ένα πιστό;

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 193, 363)